Starbuck
RetroMaNiaC
- Joined
- 28 Σεπ 2007
- Μηνύματα
- 680
- Αντιδράσεις
- 44
Καλά λοιπόν, με ξεγελάσατε και εμπλούτισα το αρχικό μου κείμενο. Βαφτίστε το επισκόπηση (review) εάν θέλετε..
Δεν ξέρω εάν θυμάται κανείς αυτό το κορυφαίο παιχνίδι που είχε βγει το 1993.
Εισαγωγή
Πραγματικά το μόνο παιχνίδι που κατάφερε να μου εμπνεύσει ένα αίσθημα μοναξιάς και φόβου. Στην αρχή είχες την δυνατότητα να επιλέξεις έναν χαρακτήρα ανάμεσα από μια περιορισμένη επιλογή. Κάθε ένας από τους προσφερόμενους χαρακτήρες, απ' όσο θυμάμαι, είχε την δική του ιστορία και μέσα από αποκόμματα εφημερίδων έβλεπες την σύνδεσή του με το καταραμένο κτίσμα. Επίσης είχες την δυνατότητα να του αποδόσεις κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά / ικανότητες όπως σε όλα τα κλασικά RPG. Η ιδέα λοιπόν ήταν πως ο χαρακτήρας που έπαιζες κληρονομούσε το πελώριο οίκημα από κάποιον μακρινό και παράδοξο συγγενή. Στην εισαγωγή βλέπουμε πως την πρώτη φορά που το επισκέπτεται και μόλις μπαίνει μέσα, στο χωλ υποδοχής, πάει να ανοίξει μια κλειστή πόρτα και χάνει τις αισθήσεις του. Όταν τις ανακτά, η κεντρική είσοδος είναι πλέον κλειστή και καθώς φαίνεται δεν υπάρχει διέξοδος για να φύγει.
Στόχος
Έτσι λοιπόν, μέσω του ήρωα, βρίσκεσαι κλεισμένος σ' ένα πελώριο κτήριο, με πτέρυγες, ορόφους κι επίπεδα κάτω απ' την γη, στοιχειωμένο από φρικιαστικά συμβάντα και εξωπραγματικές παρουσίες και προσπαθείς να κατανοήσεις τι γίνεται και να διατηρηθείς στην ζωή. Κατά κύριο λόγο εξερευνείς τα δωμάτια, τους διαδρόμους και τους ορόφους καθώς κάτω αριστερά στην οθόνη, ένας χάρτης σημειώνει αυτόματα τους χώρους που επισκέπτεσαι. Μαύρη μαγεία, ζόμπι, ερημωμένες ψυχιατρικές πτέρυγες και μαρτυρίες απάνθρωπων βασανισμών κι εσύ, τραγικά αστείος, να τρέχεις με μια βαλίτσα στο ένα χέρι (για να κουβαλάς όλα αυτά τα χρήσιμα πράγματα) κι ένα ρόπαλο στο άλλο ή μια καραμπίνα που την γεμίζεις μ' αλάτι και να σταματάς λιγάκι να φας από ένα κουτί ξηράς τροφής που βρήκες πεταμένο κάτω και να δέσεις τις πληγές σου μ' έναν επίδεσμο καθώς νοιώθεις τα λογικά σου να χάνονται με όλα τα εξωπραγματικά που ζεις κι αντικρίζεις..
Τέρατα
Τα τέρατα ποικίλαν από ζόμπι και φαντάσματα έως οντότητες άλλων διαστάσεων βγαλμένες από την λογοτεχνία του Λάβκραφτ. Όταν δε, αντίκριζες κάτι τόσο εξωπραγματικό, κυριολεκτικά σου σηκώνονταν η τρίχα (βλέπε την εικόνα πιο κάτω). Ίσως όμως το πιο ανατριχιαστικό ήταν όταν συναντούσες κανονικούς ανθρώπους μέσα σ' αυτό το χάος του παραλόγου και δεν ήξερες ποιοι είναι, τι είναι και εάν μπορούσες να τους εμπιστευτείς.
Μάχες
Στις μάχες είχες την δυνατότητα να αρχίσεις να κοπανάς με αυτό που κρατούσες ή να το εκτοξεύσεις κατά του φρικαλέου αντιπάλου (αν προσέξετε στις εικόνες πιο κάτω φαίνονται τα δυο κουμπάκια AIM και HIT, ένα για κάθε χέρι). Όσο πιο βαθιά προχωρούσε η εξερεύνησή, τόσο πιο πολλά αντικείμενα έβρισκες και παρατούσες για παράδειγμα το ρόπαλο για να πάρεις ένα, κατά πολύ αποτελεσματικότερο, ξίφος σαμουράι και παραπέρα έβρισκες και φορούσες ένα προστατευτικό σώματος παίχτη του μπέιζμπωλ.
Μαγεία
Σημαντική παράμετρος ήτανε το Βιβλίο Μαγείας που έβρισκες και κρατούσες και σιγά-σιγά εμπλούτιζες με ξόρκια που μπορούσες να χρησιμοποιήσεις σε δύσκολες στιγμές, άλλα για να προστατευθείς και άλλα για να ενισχύσεις τις επιθέσεις σου κατά των μιαρών πλασμάτων. Πρώτα όμως έπρεπε να ενισχύσεις τις μαγικές δυνάμεις σου χρησιμοποιώντας κρυστάλλους διαλογισμού (meditation crystals) που έβρισκες σκόρπιους εδώ κι εκεί.
Αντικείμενα
Τα αντικείμενα που συναντούσες ήταν πραγματικά ποικίλα: ηλεκτρολογικά εργαλεία, κλειδιά, τροφή, όπλα, προστατευτικά αντικείμενα, βιβλία με ξόρκια, πακετάκια πρώτων βοηθειών, λάδι, σπίρτα κ.τ.λ. και ευτυχώς υπήρχε λογική στο πώς τα χρησιμοποιείς (με τα ηλεκτρολογικά εργαλεία επιδιόρθωνες τον πίνακα ηλεκτρισμού που χάλασε) σε αντίθεση με πολλά παιχνίδια τύπου adventure, ξέρετε καλά τι εννοώ...
Επιπλέον
Το παιχνίδι δεν ήταν απλά μια περιήγηση στους χώρους. Είχε πολλές εκπλήξεις. Διαδρόμους που πατούσες εδώ κι έβγαινες εκεί, βιντεοκασέτες που όταν έβρισκες κανα βίντεο να τις παίξεις έβλεπες συγκλονιστικές μαρτυρίες, μυστικά δωμάτια απίστευτης φρίκης (τύπου Hellraiser), διόδους προς άλλες διαστάσεις κτλ.
Το τραγικό τοπίο συμπλήρωναν σημειώματα από ανθρώπους που εγκλωβιστήκανε παλαιότερα στο οίκημα –ακριβώς όπως τώρα εσύ– και από τα οποία αντλούσες αποκαρδιωτικές πληροφορίες που –δυστυχώς– σε βοηθούσαν να καταλάβεις τι τρέχει εδώ πέρα.
Διεπαφή και Ήχοι
Η διεπαφή (interface) όμορφη κι εύχρηστη για τόσες πολλές δυνατότητες που σου προσέφερε. Στην ουσία ήτανε παραθυρική όπου μπορούσες να μετακινήσεις και να αυξομειώσεις τα επιμέρους στοιχεία της! Ίσως τα τόσα πολλά που προσέφερε για την εποχή του το έκαναν λιγάκι απαιτητικό σε μνήμη. Το ίδιο το παιχνίδι όμως προσέφερε μια αυτόματη λειτουργία για να φτιάξεις μια εκκινήσιμη δισκέτα (boot floppy) από την οποία ξεκινούσες τον υπολογιστή αποκλειστικά για να παίξεις το Legacy, εξασφαλίζοντας έτσι όλους τους διαθέσιμους πόρους!
Ιδιαίτερα εφιαλτικοί εκείνοι οι απλοί ήχοι του pc... απρόσμενες ηλεκτρονικές στριγκλιές που έσκιζαν την απόλυτη ηρεμία του σκοτεινού μου δωματίου.
Συμπέρασμα
Αν και προχώρησα πολύ, ποτέ δεν το έφτασα μέχρι το τέλος. Ίσως μια ευκαιρία να ξαναπροσπαθήσω ύστερα από τόσα χρόνια
Καταφανώς βασισμένο στις ιστορίες του Λάβκραφτ, θεωρώ το Legacy, Realms of Terror της MicroProse ένα από τα δέκα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει.
Όποιος θέλει μπορεί να το κατεβάσει από εδώ καθώς είναι πλέον abandonware.
Δημήτρης :user:
εισαγωγή στο παιχνίδι
η αρχική αίθουσα απ' όπου ξεκινάει το παιχνίδι..
ένα φρικτό ζόμπι κι εσύ με το μπουκάλι στο χέρι... δύσκολα τα πράγματα!
εδώ "έχει βαρέσει μπιέλα" κατά την έκφραση..
εδώ φαίνεται η βαλίτσα με το "inventory": φακός, ηλεκτρολογικά εργαλεία, κλειδιά κ.τ.λ.
Δεν ξέρω εάν θυμάται κανείς αυτό το κορυφαίο παιχνίδι που είχε βγει το 1993.
Εισαγωγή
Πραγματικά το μόνο παιχνίδι που κατάφερε να μου εμπνεύσει ένα αίσθημα μοναξιάς και φόβου. Στην αρχή είχες την δυνατότητα να επιλέξεις έναν χαρακτήρα ανάμεσα από μια περιορισμένη επιλογή. Κάθε ένας από τους προσφερόμενους χαρακτήρες, απ' όσο θυμάμαι, είχε την δική του ιστορία και μέσα από αποκόμματα εφημερίδων έβλεπες την σύνδεσή του με το καταραμένο κτίσμα. Επίσης είχες την δυνατότητα να του αποδόσεις κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά / ικανότητες όπως σε όλα τα κλασικά RPG. Η ιδέα λοιπόν ήταν πως ο χαρακτήρας που έπαιζες κληρονομούσε το πελώριο οίκημα από κάποιον μακρινό και παράδοξο συγγενή. Στην εισαγωγή βλέπουμε πως την πρώτη φορά που το επισκέπτεται και μόλις μπαίνει μέσα, στο χωλ υποδοχής, πάει να ανοίξει μια κλειστή πόρτα και χάνει τις αισθήσεις του. Όταν τις ανακτά, η κεντρική είσοδος είναι πλέον κλειστή και καθώς φαίνεται δεν υπάρχει διέξοδος για να φύγει.
Στόχος
Έτσι λοιπόν, μέσω του ήρωα, βρίσκεσαι κλεισμένος σ' ένα πελώριο κτήριο, με πτέρυγες, ορόφους κι επίπεδα κάτω απ' την γη, στοιχειωμένο από φρικιαστικά συμβάντα και εξωπραγματικές παρουσίες και προσπαθείς να κατανοήσεις τι γίνεται και να διατηρηθείς στην ζωή. Κατά κύριο λόγο εξερευνείς τα δωμάτια, τους διαδρόμους και τους ορόφους καθώς κάτω αριστερά στην οθόνη, ένας χάρτης σημειώνει αυτόματα τους χώρους που επισκέπτεσαι. Μαύρη μαγεία, ζόμπι, ερημωμένες ψυχιατρικές πτέρυγες και μαρτυρίες απάνθρωπων βασανισμών κι εσύ, τραγικά αστείος, να τρέχεις με μια βαλίτσα στο ένα χέρι (για να κουβαλάς όλα αυτά τα χρήσιμα πράγματα) κι ένα ρόπαλο στο άλλο ή μια καραμπίνα που την γεμίζεις μ' αλάτι και να σταματάς λιγάκι να φας από ένα κουτί ξηράς τροφής που βρήκες πεταμένο κάτω και να δέσεις τις πληγές σου μ' έναν επίδεσμο καθώς νοιώθεις τα λογικά σου να χάνονται με όλα τα εξωπραγματικά που ζεις κι αντικρίζεις..
Τέρατα
Τα τέρατα ποικίλαν από ζόμπι και φαντάσματα έως οντότητες άλλων διαστάσεων βγαλμένες από την λογοτεχνία του Λάβκραφτ. Όταν δε, αντίκριζες κάτι τόσο εξωπραγματικό, κυριολεκτικά σου σηκώνονταν η τρίχα (βλέπε την εικόνα πιο κάτω). Ίσως όμως το πιο ανατριχιαστικό ήταν όταν συναντούσες κανονικούς ανθρώπους μέσα σ' αυτό το χάος του παραλόγου και δεν ήξερες ποιοι είναι, τι είναι και εάν μπορούσες να τους εμπιστευτείς.
Μάχες
Στις μάχες είχες την δυνατότητα να αρχίσεις να κοπανάς με αυτό που κρατούσες ή να το εκτοξεύσεις κατά του φρικαλέου αντιπάλου (αν προσέξετε στις εικόνες πιο κάτω φαίνονται τα δυο κουμπάκια AIM και HIT, ένα για κάθε χέρι). Όσο πιο βαθιά προχωρούσε η εξερεύνησή, τόσο πιο πολλά αντικείμενα έβρισκες και παρατούσες για παράδειγμα το ρόπαλο για να πάρεις ένα, κατά πολύ αποτελεσματικότερο, ξίφος σαμουράι και παραπέρα έβρισκες και φορούσες ένα προστατευτικό σώματος παίχτη του μπέιζμπωλ.
Μαγεία
Σημαντική παράμετρος ήτανε το Βιβλίο Μαγείας που έβρισκες και κρατούσες και σιγά-σιγά εμπλούτιζες με ξόρκια που μπορούσες να χρησιμοποιήσεις σε δύσκολες στιγμές, άλλα για να προστατευθείς και άλλα για να ενισχύσεις τις επιθέσεις σου κατά των μιαρών πλασμάτων. Πρώτα όμως έπρεπε να ενισχύσεις τις μαγικές δυνάμεις σου χρησιμοποιώντας κρυστάλλους διαλογισμού (meditation crystals) που έβρισκες σκόρπιους εδώ κι εκεί.
Αντικείμενα
Τα αντικείμενα που συναντούσες ήταν πραγματικά ποικίλα: ηλεκτρολογικά εργαλεία, κλειδιά, τροφή, όπλα, προστατευτικά αντικείμενα, βιβλία με ξόρκια, πακετάκια πρώτων βοηθειών, λάδι, σπίρτα κ.τ.λ. και ευτυχώς υπήρχε λογική στο πώς τα χρησιμοποιείς (με τα ηλεκτρολογικά εργαλεία επιδιόρθωνες τον πίνακα ηλεκτρισμού που χάλασε) σε αντίθεση με πολλά παιχνίδια τύπου adventure, ξέρετε καλά τι εννοώ...
Επιπλέον
Το παιχνίδι δεν ήταν απλά μια περιήγηση στους χώρους. Είχε πολλές εκπλήξεις. Διαδρόμους που πατούσες εδώ κι έβγαινες εκεί, βιντεοκασέτες που όταν έβρισκες κανα βίντεο να τις παίξεις έβλεπες συγκλονιστικές μαρτυρίες, μυστικά δωμάτια απίστευτης φρίκης (τύπου Hellraiser), διόδους προς άλλες διαστάσεις κτλ.
Το τραγικό τοπίο συμπλήρωναν σημειώματα από ανθρώπους που εγκλωβιστήκανε παλαιότερα στο οίκημα –ακριβώς όπως τώρα εσύ– και από τα οποία αντλούσες αποκαρδιωτικές πληροφορίες που –δυστυχώς– σε βοηθούσαν να καταλάβεις τι τρέχει εδώ πέρα.
Διεπαφή και Ήχοι
Η διεπαφή (interface) όμορφη κι εύχρηστη για τόσες πολλές δυνατότητες που σου προσέφερε. Στην ουσία ήτανε παραθυρική όπου μπορούσες να μετακινήσεις και να αυξομειώσεις τα επιμέρους στοιχεία της! Ίσως τα τόσα πολλά που προσέφερε για την εποχή του το έκαναν λιγάκι απαιτητικό σε μνήμη. Το ίδιο το παιχνίδι όμως προσέφερε μια αυτόματη λειτουργία για να φτιάξεις μια εκκινήσιμη δισκέτα (boot floppy) από την οποία ξεκινούσες τον υπολογιστή αποκλειστικά για να παίξεις το Legacy, εξασφαλίζοντας έτσι όλους τους διαθέσιμους πόρους!
Ιδιαίτερα εφιαλτικοί εκείνοι οι απλοί ήχοι του pc... απρόσμενες ηλεκτρονικές στριγκλιές που έσκιζαν την απόλυτη ηρεμία του σκοτεινού μου δωματίου.
Συμπέρασμα
Αν και προχώρησα πολύ, ποτέ δεν το έφτασα μέχρι το τέλος. Ίσως μια ευκαιρία να ξαναπροσπαθήσω ύστερα από τόσα χρόνια
Καταφανώς βασισμένο στις ιστορίες του Λάβκραφτ, θεωρώ το Legacy, Realms of Terror της MicroProse ένα από τα δέκα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει.Όποιος θέλει μπορεί να το κατεβάσει από εδώ καθώς είναι πλέον abandonware.
Δημήτρης :user:
εισαγωγή στο παιχνίδι
η αρχική αίθουσα απ' όπου ξεκινάει το παιχνίδι..
ένα φρικτό ζόμπι κι εσύ με το μπουκάλι στο χέρι... δύσκολα τα πράγματα!
εδώ "έχει βαρέσει μπιέλα" κατά την έκφραση..
εδώ φαίνεται η βαλίτσα με το "inventory": φακός, ηλεκτρολογικά εργαλεία, κλειδιά κ.τ.λ.
