iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Let's Scare Jessica to Death (1971, John D. Hancock)
http://www.imdb.com/title/tt0067341/
Ηθοποιοί: Zohra Lampert, Barton Heyman, Kevin O'Connor, Mariclare Costello
Υπόθεση: Έχοντας μόλις βγεί από ένα ψυχιατρικό άσυλο, η Jessica μαζί με τον άντρα της και έναν φίλο, μετακομίζουν σε μια βικτοριανή αγροικία σε κάποια απομονωμένη περιοχή. Στο αγρόκτημα, η τριμελής παρέα βρίσκει μια νεαρή, αινιγματική, άστεγη hippie που βρήκε καταφύγιο μέσα στο σπίτι. Αποφασίζουν να καλέσουν την κοπέλα να μείνει μαζί τους, αλλά σταδιακά η Jessica αρχίζει να βρίσκεται στο κέντρο μερικών ανατριχιαστικών αποκαλύψεων.
Ακόμη ένα ξεχασμένο "διαμαντάκι" από τα 70's, ίσως τη καλύτερη δεκαετία για τις ταινίες τρόμου, το Let's Scare Jessica to Death είναι ένα αριστοτεχνικά δομημενο θρίλερ μυστηρίου που παίζει με την αντίληψη του θεατή, έχοντας σαν πρωταγωνιστή ένα άτομο με διαταραγμένο ψυχισμό. Ο σχετικά άγνωστος σκηνοθέτης John Hancock καταφέρνει να οικοδομήσει ένα εξαιρετικό μυστήριο, αποφεύγοντας τις ανόητες κορυφώσεις και διατηρώντας έναν εσωτερικό τόνο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Το Let's Scare Jessica to Death κινείται πάνω στο όριο μεταξύ του ψυχολογικού δράματος και του μεταφυσικού τρόμου, χωρίς όμως να αφήνει τον θεατή να προβλέψει με ποιον τρόπο τελικά θα εξελιχθεί η ιστορία. Ο Hancock εκμεταλλεύεται την φαινομενική παράνοια του βασικού χαρακτήρα για να κρατήσει στην σκιά την βασική διάσταση της ταινίας, αφήνοντας μόνο μερικούς υπαινιγμούς, οι οποίοι με τη σειρά τους λειτουργούν σαν διάσπαρτα κομμάτια ενός παζλ. Κρατώντας στον πυρήνα της ταινίας το ύφος ενός σκοτεινού ψυχοδράματος που αποτελεί μια περίηγηση στα άδυτα της ανθρώπινης παράνοιας, ο σκηνοθέτης, εμπλουτίζει την ταινία με μερικές ανατριχιαστικές σκηνές, οι οποίες όμως δεν έχουν σαφή διάκριση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Αυτό το παιχνίδι μεταξύ τρέλας και λογικής, ο Hancock το χρησιμοποιεί πάρα πολύ καλά για να υφάνει ένα μυστηριώδη ιστό από αμφίσημες καταστάσεις και να οικοδομήσει ένα εξαιρετικά άβολο αίσθημα αβεβαιότητας και ανησυχίας. Η νωχελική κινηματογράφηση, οι υπνωτικοί ρυθμοί και θολή, ονειρική ατμόσφαιρα ενισχύουν τη διφορούμενη υπόσταση της πλοκής, που κινείται μεταξύ ψυχολογικού μυστηρίου και μεταφυσικού τρόμου, φροντίζοντας όμως να εντείνει συγκινησιακά τις εικόνες του, κάνοντας τον θεατή να βρίσκεται μεταξύ της συμπάθειας για την ψυχική κατάσταση της πρωταγωνιστρίας αλλά και της απροσδιόριστης απειλητικής διάθεσης. Η κλιμακώση του μυστηρίου γίνεται πολύ ομάλα, με σχετικά χαλαρούς ρυθμούς, αφού ο Hancock δεν βιάζεται να δώσει λύση στο μυστήριο αλλά παίρνει τον χρόνο του ώστε να σκιαγραφήσει την διαταραγμένη προσωπικότητα της Jessica, εμμένοντας στην τραγικότητα του χαρακτήρα. Η αυξανομενη εσωτερική ένταση της ταινίας, που σταδιακά παράγει μια λανθάνουσα αίσθηση απειλής, σταδιακά λύνει το κουβάρι των συγκεχυμένων καταστάσεων και της αποπροσανατολιστικής σύγχυσης για να κλιμακωθεί πολύ έντεχνα μέχρι το αποκαλυπτικό φινάλε της ταινίας. Η ψυχεδελική χροιά της σκηνοθεσίας του Hancock, η ονειρική αισθητική, τα όμορφα φυσικά τοπία και ο ύπουλος ρυθμός με τον οποίο εξελίσσεται το μυστήριο, δημιουργεί μια εξαιρετικά ανατριχιαστική και εφιαλτική ατμόσφαιρα που καταφέρνει να υποβάλει τον θεατή χωρίς τη χρήση αιματηρών, βίαιων σκηνών και να τον έισάγει σε ένα ασταθές, λαβυρινθώδες σύμπαν γεματό υπαινιγμούς, υποψίες και υποθέσεις. Η Zohra Lampert στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ερμηνεύει εξαιρετικά τον βασικό χαρακτήρα, καθώς αυτός αρχίζει να αμφισβητεί τη λογική του και φοβάται ότι ξανατρελαίνεται. Ο εσωτερικός φόβος, η αγωνία και η αβεβαιότητα του χαρακτήρα εξωτερικεύονται τέλεια από την ευάλωτη ερμηνεία της Lampert. Σημαντικό ρόλο παίζει και το υποβλητικό soundtrack του Orville Stoeber. Σε τελική ανάλυση, το Let's Scare Jessica to Death είναι ένα εξαιρετικός συνδυασμός ψυχολογικού και μεταφυσικού θρίλερ, με μια αφόρητα ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που δεν θα έπρεπε να χάσει κανείς fan των ταινιών τρόμου.
http://www.imdb.com/title/tt0067341/
Ηθοποιοί: Zohra Lampert, Barton Heyman, Kevin O'Connor, Mariclare Costello
Υπόθεση: Έχοντας μόλις βγεί από ένα ψυχιατρικό άσυλο, η Jessica μαζί με τον άντρα της και έναν φίλο, μετακομίζουν σε μια βικτοριανή αγροικία σε κάποια απομονωμένη περιοχή. Στο αγρόκτημα, η τριμελής παρέα βρίσκει μια νεαρή, αινιγματική, άστεγη hippie που βρήκε καταφύγιο μέσα στο σπίτι. Αποφασίζουν να καλέσουν την κοπέλα να μείνει μαζί τους, αλλά σταδιακά η Jessica αρχίζει να βρίσκεται στο κέντρο μερικών ανατριχιαστικών αποκαλύψεων.
Ακόμη ένα ξεχασμένο "διαμαντάκι" από τα 70's, ίσως τη καλύτερη δεκαετία για τις ταινίες τρόμου, το Let's Scare Jessica to Death είναι ένα αριστοτεχνικά δομημενο θρίλερ μυστηρίου που παίζει με την αντίληψη του θεατή, έχοντας σαν πρωταγωνιστή ένα άτομο με διαταραγμένο ψυχισμό. Ο σχετικά άγνωστος σκηνοθέτης John Hancock καταφέρνει να οικοδομήσει ένα εξαιρετικό μυστήριο, αποφεύγοντας τις ανόητες κορυφώσεις και διατηρώντας έναν εσωτερικό τόνο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Το Let's Scare Jessica to Death κινείται πάνω στο όριο μεταξύ του ψυχολογικού δράματος και του μεταφυσικού τρόμου, χωρίς όμως να αφήνει τον θεατή να προβλέψει με ποιον τρόπο τελικά θα εξελιχθεί η ιστορία. Ο Hancock εκμεταλλεύεται την φαινομενική παράνοια του βασικού χαρακτήρα για να κρατήσει στην σκιά την βασική διάσταση της ταινίας, αφήνοντας μόνο μερικούς υπαινιγμούς, οι οποίοι με τη σειρά τους λειτουργούν σαν διάσπαρτα κομμάτια ενός παζλ. Κρατώντας στον πυρήνα της ταινίας το ύφος ενός σκοτεινού ψυχοδράματος που αποτελεί μια περίηγηση στα άδυτα της ανθρώπινης παράνοιας, ο σκηνοθέτης, εμπλουτίζει την ταινία με μερικές ανατριχιαστικές σκηνές, οι οποίες όμως δεν έχουν σαφή διάκριση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Αυτό το παιχνίδι μεταξύ τρέλας και λογικής, ο Hancock το χρησιμοποιεί πάρα πολύ καλά για να υφάνει ένα μυστηριώδη ιστό από αμφίσημες καταστάσεις και να οικοδομήσει ένα εξαιρετικά άβολο αίσθημα αβεβαιότητας και ανησυχίας. Η νωχελική κινηματογράφηση, οι υπνωτικοί ρυθμοί και θολή, ονειρική ατμόσφαιρα ενισχύουν τη διφορούμενη υπόσταση της πλοκής, που κινείται μεταξύ ψυχολογικού μυστηρίου και μεταφυσικού τρόμου, φροντίζοντας όμως να εντείνει συγκινησιακά τις εικόνες του, κάνοντας τον θεατή να βρίσκεται μεταξύ της συμπάθειας για την ψυχική κατάσταση της πρωταγωνιστρίας αλλά και της απροσδιόριστης απειλητικής διάθεσης. Η κλιμακώση του μυστηρίου γίνεται πολύ ομάλα, με σχετικά χαλαρούς ρυθμούς, αφού ο Hancock δεν βιάζεται να δώσει λύση στο μυστήριο αλλά παίρνει τον χρόνο του ώστε να σκιαγραφήσει την διαταραγμένη προσωπικότητα της Jessica, εμμένοντας στην τραγικότητα του χαρακτήρα. Η αυξανομενη εσωτερική ένταση της ταινίας, που σταδιακά παράγει μια λανθάνουσα αίσθηση απειλής, σταδιακά λύνει το κουβάρι των συγκεχυμένων καταστάσεων και της αποπροσανατολιστικής σύγχυσης για να κλιμακωθεί πολύ έντεχνα μέχρι το αποκαλυπτικό φινάλε της ταινίας. Η ψυχεδελική χροιά της σκηνοθεσίας του Hancock, η ονειρική αισθητική, τα όμορφα φυσικά τοπία και ο ύπουλος ρυθμός με τον οποίο εξελίσσεται το μυστήριο, δημιουργεί μια εξαιρετικά ανατριχιαστική και εφιαλτική ατμόσφαιρα που καταφέρνει να υποβάλει τον θεατή χωρίς τη χρήση αιματηρών, βίαιων σκηνών και να τον έισάγει σε ένα ασταθές, λαβυρινθώδες σύμπαν γεματό υπαινιγμούς, υποψίες και υποθέσεις. Η Zohra Lampert στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ερμηνεύει εξαιρετικά τον βασικό χαρακτήρα, καθώς αυτός αρχίζει να αμφισβητεί τη λογική του και φοβάται ότι ξανατρελαίνεται. Ο εσωτερικός φόβος, η αγωνία και η αβεβαιότητα του χαρακτήρα εξωτερικεύονται τέλεια από την ευάλωτη ερμηνεία της Lampert. Σημαντικό ρόλο παίζει και το υποβλητικό soundtrack του Orville Stoeber. Σε τελική ανάλυση, το Let's Scare Jessica to Death είναι ένα εξαιρετικός συνδυασμός ψυχολογικού και μεταφυσικού θρίλερ, με μια αφόρητα ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που δεν θα έπρεπε να χάσει κανείς fan των ταινιών τρόμου.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Το έχω πει πολλές φορές, ότι λατρεύω τις ταινίες με αόριστα απειλητική ατμόσφαιρα και αυτή εδώ, είναι ο ορισμός του "είδους". Πιστεύω ότι το Lets scare jessica to death, μπαίνει άνετα στις 10 καλύτερες τρόμου, όλων των εποχών. Και αυτό χωρίς ούτε μια σταγόνα αίμα! Νομίζω, ότι δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οπαδός των ταινιών τρόμου, για να δει αυτό αριστούργημα...
Μια από τις πιο ανατριχιαστικές ταινιές γυρισμένη στην εποχή που οι ταινιές δεν είχαν περιττές σκηνές όπως η σημερινές ''ταινίες τρόμου''. Θυμάμαι αυτή την ταινία να εμφανίζεται στο top-ten των πιο τρομακτικών ταινιών στην λίστα του Stephen King σε ένα βιβλίο του. (δεν θυμάμαι τον τίτλο :xm: )
