Metal Hammer...
Τον Δεκέμβριο του 84 ένα περιοδικό με τίτλο " Rock - New wave - Heavy Metal" σκάει μύτη στα περίπτερα. Μοναδικός συντάκτης ο Γιάννης Κουτουβός (Υπάλληλος της ΕΜΙ). Το εξώφυλλο ήταν ένα παζλ από φωτογραφίες των Van Halen - Motley crue - Def Leppard - Ozzy και Judas Priest. Υπήρχαν άρθρα για Scorpions - Iron Maiden - Quiet Riot κ.λ.π. Οι φωτογραφίες ήταν όλες κλεμμένες από ξένα περιοδικά και το artwork φτωχό. Κάτι νέο όμως είχε ξεκινήσει.
Τον Ιούνιο του 86 ο Κουτουβός τα "σπάει" με τον εκδότη (Γκρίτζαλης) με αιτία την συναυλία των SAXON στη Ριζούπολη. Η κακή διαχείριση ενός αριθμού εισιτηρίων (δώρων του περιοδικού στους αναγνώστες) φέρνει τη ρήξη στη σχέση των δύο ανδρών. O "Lord" (Υπάλληλος της F.M. records τότε) χρίζεται Αρχισυντάκτης και καθιερώνει τον τίτλο "Heavy Metal". Ο "Lord" έδωσε μια πιο Τhrash πνοή στο περιοδικό και οι πωλήσεις άρχισαν να ανεβαίνουν.
Τον Φεβρουάριο του 87 το περιοδικό πωλείται και νέοι εκδότες αναλαμβάνουν Κούρτης - Γκιτέρσος. Ο "Lord" αποχωρεί από το πόστο του αρχισυντάκτη επειδή οι νέοι εκδότες θέλουν πιο "Κραχτά" εξώφυλλα αλλά και θέματα. Παραμένει ως συντάκτης ενώ την αρχισυνταξία αναλαμβάνει ο Χάρης Πρασούλας. Επί των ημερών του διαπράχθηκε ένα από τα δύο μεγάλα εγκλήματα του περιοδικού.
Τον Μάρτη του 87 αρχισυντάκτης αναλαμβάνει ο Ανδρέας Τσουρινάκης και το επίπεδο του περιοδικού (Heavy Metal) έχει αρχίσει να ανεβαίνει αισθητά. Στο τεύχος Φεβρουαρίου (με εξώφυλλο Scorpions) επιτυγχάνεται το ακατόρθωτο. ΟΚΤΩ αποκλειστικές συνεντεύξεις. Τα στάνταρ έχουν ανέβει μέχρι που...
Εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα , με νέο τίτλο εμφανίζεται το "Metal Hammer & Heavy Metal" έτσι όπως το ξέρουμε σήμερα. Όλοι μιλούν για νέα "Συνεργασία". Τον Φεβρουάριο του 91 υπεύθυνος ύλης αναλαμβάνει ο Χάρης Καραολίδης. Τον Ιανουάριο του 93 αναλαμβάνει αρχισυντάκτης και ξεκινούν επισήμως πλέον τα "έκτροπα".
H ιστορική καταγραφή σταματάει εδώ. Τον Μάρτη του 94 η μαμά πατρίδα με κάλεσε να εκπληρώσω τα στρατιωτικά μου καθήκοντα. Κάποια τεύχη που είχα αγοράσει χάθηκαν στη δίνη της θητείας μου. Από τότε το αγοράζω αραιά και που (μια με δύο φορές το χρόνο) γιατί δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα. Το Internet, τα δεκάδες site και τα εκατοντάδες metal chat rooms προσφέρουν τεράστια ενημέρωση. Προτιμώ να ψάχνομαι και όχι να μου προσφέρει μασημένη τροφή αυτό το διαφημιστικό έντυπο των δισκογραφικών εταιρειών.
Και τώρα τo σχόλιο:
[edit] φήμες [/edit]
Ένα άλλο αισχρό συμβάν ήταν το εξής. Μέσα από τη στήλη της Αλληλογραφίας (γύρω στο 88 με 89) "προωθούσαν με χίλια" την κόντρα Thrash και Epic σαν συνέχεια των εμπρηστικών σχολίων που δημοσιεύονταν στο περιοδικό ( [edit] του τότε αρχισυντάκτη Χάρη Πρασούλα ) με δυσάρεστα αποτελέσματα, που έχουν αφήσει τα σημάδια τους σε πολλούς ακόμα μέχρι και σήμερα. Όταν όμως είσαι 16 χρονών δεν μπορείς να διαβάσεις το πραγματικό νόημα "between the lines". Το πραγματικό νόημα ήταν ότι καλλιεργούσαν αριστοτεχνικά την κόντρα μόνο για εμπορικούς λόγους. Όταν είσαι "μαντρωμένος" γίνεσαι πολύ εύκολα αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης. "Διαίρει και βασίλευε" ΚΑΝΟΝΙΚΑ και με το νόμο.
Για τα τότε δεδομένα δεν μπορούσες να ακούς Manowar και Slayer. Το ωραίο ήταν ότι κάνα δυο φορές είχαν δημοσιεύσει και επικριτικές, προς αυτούς, επιστολές. H απάντηση που έδιναν ήταν του τύπου: "Εντάξει μεγάλε μας την είπες, πήγαινε τώρα να το παίξεις μεταλλάς στη παρέα σου" Όπως καταλαβαίνετε η φαγωμάρα ξεκίνησε από μέσα. Εκείνη την περίοδο αλληλογραφούσα με παιδιά από Σκανδιναβία και Γερμανία και μου έγραφαν ότι αυτοί δεν είχαν τέτοιου είδους προβλήματα και στις προτιμήσεις τους μου έγραφαν για Sodom και Bon Jovi με φυσικό τρόπο (αφύσικο για μένα)
Η περιβόητη συνεργασία με το Metal Hammer δεν ήταν βέβαια παρά μια ΕΞΑΓΟΡΑ πρώτης τάξεως την οποία δεν είχαν τα κότσια να βγουν και να την παρουσιάσουν. Το Hammer αντί να εγκατασταθεί σε κάθε χώρα αυτόνομο και να συγκρουστεί εμπορικά με το περιοδικό της κάθε χώρας ,έκανε κάτι εξυπνότερο. Εξαγόρασε τον τοπικό τύπο κάθε χώρας και κατάφερε να στήσει τον ιστό του σε Αγγλία Γερμανία Ολλανδία Γαλλία κ.λ.π. Έτσι οι δισκογραφικές εταιρείες είχαν πλέον ένα πρώτης τάξεως όργανο εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους. Το ωραίο ήταν ότι μέχρι τις αρχές των 90ς πολλά άρθρα αλλά και στήλες του Ελληνικού Hammer υπογράφονταν από ξένους συντάκτες (Chris Welch, Oliver Klemm, John Duke, John Strednansky κ.λ.π.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ όμως έλαβε χώρα από τις αρχές των 90s. Μόλις κυκλοφόρησε το "Nevermind" όλη η λαίλαπα του Grunge καθώς και πλήθος alternative κυκλοφοριών πλημμύρισαν όλα τα μουσικά έντυπα, το MTV και τα ραδιόφωνα. Το "Metal Hammer" αντί να "βάλει πλάτη" και να αντισταθεί στο ρεύμα άνοιξε τα πόδια και "έσκαψε το λάκκο" του Metal. O Καραολίδης υπήρξε σημαιοφόρος αυτής της προσπάθειας και εκείνη την περίοδο τα είχε δώσει όλα (υπεύθυνος ύλης και αρχισυντάκτης γαρ) προωθώντας μπάντες όπως Faith no more - Mindfunk - Primus κλπ κλπ κλπ. Για να καταλάβετε το μέγεθος της σήψης ο Καραολίδης στη δισκοκριτική του Nevermind είχε βάλει άριστα (Πέντε αστέρια) στην πρώτη πλευρά άριστα στη δεύτερη και άριστα στην ...τρύπα ?????????? του δίσκου. Όπως λέει και στο αφιέρωμα για τα 200 lp "Μέσα σε μια νύχτα θαρρείς , τα φιγουρατζίδικα solos έγιναν ντεμοντέ, τα ρούχα πιο απλά, οι κομμώσεις έγιναν λιγότερο εκκεντρικές και το μόνο που μετρούσαν ήταν μόνο τα τραγούδια...
Εκείνη την περίοδο υπήρχαν και φωνές "αντίστασης" (Ανδρέας Βενέρης - Δημήτρης Στεργίου - Πόπη Στέφα και μερικοί άλλοι) που χάθηκαν κάτω από την πίεση του γενικού ξεπουλήματος και του ολοκληρωτικού "Yes sir" καθεστώτος. Οι δισκογραφικές εταιρείες τους ΧΟΡΕΥΑΝ ΣΤΟ ΤΑΨΙ και τους ανάγκαζαν να προωθούν ότι αυτές ήθελαν. Μέχρι και δισκοκριτική Bruce Springsteen τους φόρτωσαν και αυτοί την έκαναν. Δεν θα ξεχάσω επίσης την δισκοκριτική του Bryan Adams ????? για το Waking up the neighbours. Η Μαρία Ευθυμιάτου ξεκινούσε με την εξής φράση "O Rocker των Rocker επέστρεψε". ΧΑΧΑΧΑ . Το αστείο της υπόθεσης είναι, ότι είχαν βγάλει και διαφημιστικό ραδιοφωνικό spotακι που έπαιζε στον Rock FM και μια φωνή (του Καραολίδη) έλεγε: " Περιοδικό Metal Hammer κάθε μήνα και ...Βαρύτερο" (Ψαρώσαμε)
Η Γραμμή ήταν σαφέστατη και εμφανής. Μερικοί συντάκτες όμως στάθηκαν στο ύψος τους και μας έδωσαν με αγνό και κυρίως ανιδιοτελή τρόπο θησαυρούς γνώσεων. Ένας από αυτούς ήταν ο Ανδρέας Βενέρης. Πραγματικός εργάτης του περιοδικού με thrash καταβολές αλλά με μεγάλη αίσθηση της αντικειμενικότητας. Υπήρχαν περίοδοι που έγραφε το 80% της δισκοκριτικής ενώ παράλληλα είχε μόνιμη στήλη (Underground Metal) οπού παρουσίαζε σωρεία νέων συγκροτημάτων όλων των τάσεων.
Οι αγαπημένοι μου όμως ήταν ο Δημήτρης Στεργίου και η Πόπη Στέφα. Έγραφαν στη στήλη "Forgotten Jewels" και παρουσίαζαν σπάνιους και μη δίσκους από NWOBHM ,Southern Rock και Hard Rock. Η γραφή τους ήταν καυστική και χτυπούσε κατευθείαν στο ψαχνό. Ο τρόπος που έκλειναν τις παρουσιάσεις αυτές ήταν όλα τα λεφτά. Πάρτε μια τζούρα για να κα τα λάβετε.
Doobie Brothers " What were once vices once are now habits" ....To What... λοιπόν είναι ένα από τα πιο δυναμικά albums. Και όταν μιλάω για πραγματικό δυναμισμό, δεν εννοώ ασφαλώς τον πλαστό, νεκρό δυναμισμό που διακρίνει πολλά Heavy και Thrash σχήματα αλλά αυτόν τον γνήσιο μες από την ψυχή, αυθόρμητο δυναμισμό που διακρίνει τους πραγματικά μεγάλους Road Angels.
Ted Nugent - Free For All (1976) ...........Όσο για το free for all, όσοι από εσάς θεωρείτε μούχλα το γνήσιο Rock, καλύτερα να ξοδέψετε το χαρτζιλίκι σας στους Bon Jovi
Heavy Metal Heroes - Συλλογή (1981)
.............Αν κάποτε βρείτε σε κάποιο παλαιοπωλείο, σκονισμένο αυτό το album,μην το προσπεράσετε γελώντας γιατί θα το μετανιώσετε πικρά
Βlack Oak Arkansas - Raunch n Roll (1973).......Φίλοι του Heavy Metal, μην ξεχνάτε ότι ο ντράμερ Tommy Aldridge μια δεκαετία πριν συνεργαστεί με τον Ozzy, επαιζε μαζί με αυτούς τους ξεδοντιάρηδες αλκοολικούς, που όμως τύχαινε να παίζουν μουσική, και όχι τα κάλαντα με Fuzz (σ.σ. Χα Χα και γαμώ)
Και το πιο ωραίο όλων.
Atlanta Rhythm Section - Third Annual Pipe Dream (1974)
......Δεν έχω την απαίτηση από τους φίλους του Metal να ασπαστούν τους Atlanta. Να είστε όμως σίγουροι ότι όπου κι αν φτάσει η μουσική τεχνολογία, το μάρκετινγκ, τα εφέ και τα στολιδάκια, ποτέ δεν θα ξεπεράσουν την ψυχή του αδέσμευτου δημιουργού.
Ο μεταλλικός μουσικός τύπος εκείνης της περιόδου έπαιξε σημαντικό ρόλο στον παραγκωνισμό του είδους και οδήγησε τους οπαδούς του Metal σε πιο προσοδοφόρα, για τις εταιρείες μονοπάτια (Το καινούργιο πάντα πουλάει πιο πολύ) . Όταν βέβαια οι Nirvana διέλυσαν, το οικοδόμημα του Grunge γκρεμίστηκε και τώρα πια δεν ασχολείται κανείς με αυτό. Σιγά Σιγά η γραμμή πάλι άλλαξε και όλα μέλι γάλα. Το κακό όμως είχε γίνει