iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Night of the Lepus (1972, William F. Claxton)
http://www.imdb.com/title/tt0069005/?ref_=sr_1
Ηθοποιοί: Stuart Whitman, Janet Leigh, Rory Calhoun, DeForest Kelley, Paul Fix, Melanie Fulleton
Υπόθεση: Ένα ράντσο στην Αριζόνα μαστίζεται από την επιδρομή μιας νομαδικής ομάδας κουνελιών. Ο ιδιοκτήτης του ράντσου ζητά βοήθεια από έναν προσωπικό του φίλο και διευθυντή σε ένα τοπικό κολέγιο, ο οποίος μαζί με έναν επιστήμονα προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο που θα περιορίσει την ικανότητα αναπαραγωγής των κουνελιών. Η προσπάθειά τους οδηγεί σε ένα μείγμα ορμονών το οποίο διοχετεύεται στα πειραματόζωα σε ενέσιμη μορφή. Ένα από τα πειραματόζωα όμως καταφέρνει να αποδράσει και αναπαράγεται με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια νέα φυλή από τεραστίων διαστάσεων, ανθρωποφάγα κουνέλια.
Μετά από φονικά φίδια, φονικά ποντίκια, φονικά μυρμήγκια, φονικές κατσαρίδες, φονικά γουρούνια ήρθε η ώρα και για τα φονικά κουνέλια. Πέρα από την παντελώς ηλίθια ιδέα, εκείνο που πραγματικά σε κάνει να απορείς όταν βλέπεις το Night of the Lepus είναι το πως κατάφεραν οι παραγωγοί να συγκεντρώσουν ένα τόσο ενδιαφέρον καστ σε μια τέτοια ταινία. Αν και οι ηθοποιοί προσπαθούν να πάρουν το ρόλο και τις γραμμές τους όσο πιο σοβαρά γίνεται, είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα ήθελαν να ξέρουν τι βρήκαν στο σενάριο ο Stuart Whitman και η Janet Leigh και δέχθηκαν να συμπεριληφθούν τα ονόματά τους στο καστ. Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο The Year of the Angry Rabbit του Russell Braddon (The Naked Island) και ακολουθεί το γνωστό οικολογικό concept πολλών ταινιών τρόμου της δεκαετίας του '70, "η φύση εκδικείται". Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι συντελεστές της ταινίας ούτε που διάβασαν το βιβλίο του Braddon, το οποίο διατηρεί ένα σατιρικό ύφος και στην πραγματικότητα αποτελεί ένα σαρκαστικό σχόλιο πάνω στον πόλεμο και τον ολοκληρωτισμό. Μάλλον η ιδέα μιας ορδής από γιγαντιαία, φονικά κουνέλια τους φάνηκε αρκετά ιντριγκαδόρικη, οπότε αφαίρεσαν το ειρωνικό χιούμορ και πήραν το θέμα στα σοβαρά. Όπως είναι φυσικό, τα κουνέλια στην ταινία κάθε άλλο παρά απειλητικά φαντάζουν, με τον σκηνοθέτη να παλεύει να ενσπείρει τον τρόμο στο θεατή μέσα από ανύπαρκτα εφέ που περιλαμβάνουν ηθοποιούς με στολές κουνελιών και κουνέλια πασαλειμμένα με μπόλικο ψεύτικο αίμα και μεγεθυμένα μέσω του τρόπου κινηματογράφησης. Το χειρότερο από όλα όμως είναι οι σκηνές όπου άκακα κουνέλια τριγυρίζουν μέσα σε μακέτες χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα, με τον σκηνοθέτη απεγνωσμένα να προσπαθεί να τα κάνει να μοιάζουν τρομακτικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο και να προσπαθήσει κάποιος δεν μπορεί να κάνει τρομακτική τη φάτσα ενός κουνελιού. Φυσικά στην ταινία υπάρχει μπόλικο ακούσιο χιούμορ λόγω των αστείων καταστάσεων ενώ όποια ίχνη έντασης και αγωνίας προσπαθεί να υφάνει ο Claxton ακυρώνονται από τη γελοιότητα του concept. Στο σύνολό του, το Night of the Lepus είναι απλά κακό και γελοίο, αλλά αυτό δεν νομίζω ότι θα εμποδίσει έναν μυημένο στις "κακές ταινίες" θεατή να περάσει ευχάριστα. Διασκεδαστικότατη βλακεία.
http://www.imdb.com/title/tt0069005/?ref_=sr_1
Ηθοποιοί: Stuart Whitman, Janet Leigh, Rory Calhoun, DeForest Kelley, Paul Fix, Melanie Fulleton
Υπόθεση: Ένα ράντσο στην Αριζόνα μαστίζεται από την επιδρομή μιας νομαδικής ομάδας κουνελιών. Ο ιδιοκτήτης του ράντσου ζητά βοήθεια από έναν προσωπικό του φίλο και διευθυντή σε ένα τοπικό κολέγιο, ο οποίος μαζί με έναν επιστήμονα προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο που θα περιορίσει την ικανότητα αναπαραγωγής των κουνελιών. Η προσπάθειά τους οδηγεί σε ένα μείγμα ορμονών το οποίο διοχετεύεται στα πειραματόζωα σε ενέσιμη μορφή. Ένα από τα πειραματόζωα όμως καταφέρνει να αποδράσει και αναπαράγεται με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια νέα φυλή από τεραστίων διαστάσεων, ανθρωποφάγα κουνέλια.
Μετά από φονικά φίδια, φονικά ποντίκια, φονικά μυρμήγκια, φονικές κατσαρίδες, φονικά γουρούνια ήρθε η ώρα και για τα φονικά κουνέλια. Πέρα από την παντελώς ηλίθια ιδέα, εκείνο που πραγματικά σε κάνει να απορείς όταν βλέπεις το Night of the Lepus είναι το πως κατάφεραν οι παραγωγοί να συγκεντρώσουν ένα τόσο ενδιαφέρον καστ σε μια τέτοια ταινία. Αν και οι ηθοποιοί προσπαθούν να πάρουν το ρόλο και τις γραμμές τους όσο πιο σοβαρά γίνεται, είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα ήθελαν να ξέρουν τι βρήκαν στο σενάριο ο Stuart Whitman και η Janet Leigh και δέχθηκαν να συμπεριληφθούν τα ονόματά τους στο καστ. Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο The Year of the Angry Rabbit του Russell Braddon (The Naked Island) και ακολουθεί το γνωστό οικολογικό concept πολλών ταινιών τρόμου της δεκαετίας του '70, "η φύση εκδικείται". Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι συντελεστές της ταινίας ούτε που διάβασαν το βιβλίο του Braddon, το οποίο διατηρεί ένα σατιρικό ύφος και στην πραγματικότητα αποτελεί ένα σαρκαστικό σχόλιο πάνω στον πόλεμο και τον ολοκληρωτισμό. Μάλλον η ιδέα μιας ορδής από γιγαντιαία, φονικά κουνέλια τους φάνηκε αρκετά ιντριγκαδόρικη, οπότε αφαίρεσαν το ειρωνικό χιούμορ και πήραν το θέμα στα σοβαρά. Όπως είναι φυσικό, τα κουνέλια στην ταινία κάθε άλλο παρά απειλητικά φαντάζουν, με τον σκηνοθέτη να παλεύει να ενσπείρει τον τρόμο στο θεατή μέσα από ανύπαρκτα εφέ που περιλαμβάνουν ηθοποιούς με στολές κουνελιών και κουνέλια πασαλειμμένα με μπόλικο ψεύτικο αίμα και μεγεθυμένα μέσω του τρόπου κινηματογράφησης. Το χειρότερο από όλα όμως είναι οι σκηνές όπου άκακα κουνέλια τριγυρίζουν μέσα σε μακέτες χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα, με τον σκηνοθέτη απεγνωσμένα να προσπαθεί να τα κάνει να μοιάζουν τρομακτικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο και να προσπαθήσει κάποιος δεν μπορεί να κάνει τρομακτική τη φάτσα ενός κουνελιού. Φυσικά στην ταινία υπάρχει μπόλικο ακούσιο χιούμορ λόγω των αστείων καταστάσεων ενώ όποια ίχνη έντασης και αγωνίας προσπαθεί να υφάνει ο Claxton ακυρώνονται από τη γελοιότητα του concept. Στο σύνολό του, το Night of the Lepus είναι απλά κακό και γελοίο, αλλά αυτό δεν νομίζω ότι θα εμποδίσει έναν μυημένο στις "κακές ταινίες" θεατή να περάσει ευχάριστα. Διασκεδαστικότατη βλακεία.
