Maddog
Immense Cult RetroFigure
- Joined
- 10 Νοέ 2006
- Μηνύματα
- 4.887
- Αντιδράσεις
- 125
Πριν από λίγο καιρό είχα την σπάνια τύχη να μπορέσω να πραγματοποιήσω κάτι που ούτε στα πιό τρελά μου όνειρα δεν περίμενα. Είχα την τιμή και ευκαιρία να επισκεφτώ μια πραγματικά σπουδαία ιδιωτική συλλογή αυτοκινήτων εδώ στο Ντουμπάι και αξιώθηκα να δω από κοντά, ακόμα και να αγγίξω με δειλά και τρεμάμενα χέρια, πολλά από εκείνα τα "όνειρα" -γιατί το να τα πεις απλά "αυτοκίνητα" σαν να μην αρκεί- που μικρός τα έβλεπα μόνο στα "χαρτάκια" που παίζαμε, σε αφίσες περιοδικών ή το πολύ-πολύ να είχα το αντίστοιχο σε Matchbox. Εγώ, που το 1989 όντας τρελαμένος δεκαεξάρης, περπάτησα πάνω από πέντε ώρες στην Ρώμη με συντροφιά μόνο έναν χάρτη της πόλης, για να φτάσω μέχρι εκείνο το κατάστημα της Ferrari που είχα παρακαλέσει έναν οδηγό τουριστικού πούλμαν να μου δείξει που βρίσκεται. Απλά και μόνο για να δω ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΑΜΙ μια γυαλιστερή κόκκινη F-40. Α, και να αφήσω δείγμα από τα σάλια μου που τρέχανε πάνω στο τζάμι αυτό, αφού κόλλησα επάνω του με την γλώσσα έξω. Όχι από τα μπόλικα χιλιόμετρα του ποδαρόδρομου, αλλά από το δέος. Εγώ, που ένα μεγάλο λάβαρο με το Άλογο, λάφυρο από εκείνο το ίδιο ταξίδι στην Ιταλία, το είχα πάνω από το κρεβάτι μου μέχρι που παντρεύτηκα. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είστε αρκετά petrolheads για να καταλάβετε το παραλήρημα μου και φαντάζομαι ότι ακούγεται κάπως αστείο από κάποιον που πάτησε πλέον τα σαρανταβάλε, αλλά πραγματικά για λίγο αισθάνθηκα ότι ξανάνιωσα! Οπότε επιτρέψτε μου τον παιδικό ενθουσιασμό...
Και η τύχη δεν περιορίστηκε εκεί! Οι υπάλληλοι του ιδιοκτήτη που με υποδέχτηκαν στο κτίριο όπου στεγάζεται η συλλογή ήταν απλά απίστευτοι. Ευγενέστατοι και προσιτοί. Όχι μόνο με ξενάγησαν στα εκτεθειμένα μοντέλα αλλά μου επέτρεψαν και να καθήσω μόνος μου όση ώρα ήθελα μετά την ξενάγηση και να τραβήξω φωτογραφίες κατά βούληση. Και εγώ φαντάζομαι εξάντλησα την ευγένεια και την υπομονή τους, αφού κατσικώθηκα κανά δίωρο ακόμα. Τα αποτελέσματα αυτής της αρμένικης επίσκεψης θα μοιραστώ μαζί σας σε επόμενα post. Έχω πολλές φωτογραφίες και νομίζω δεν είναι πρακτικό να στεγαστούν όλες κάτω από ένα και μόνο θέμα. Καθώς τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα εμπίπτουν άνετα στην ρετρό θεματολογία αλλά και αξίζουν χωριστά topic το καθένα, σκέφτηκα να το κάνω έτσι. Τις επόμενες ημέρες λοιπόν, θα δείτε ξεχωριστό φωτογραφικό αφιέρωμα για κάθε αυτοκίνητο. Προς το παρόν, ανεβάζω μόνο τρεις πανοραμικές. Έτσι για να δείτε ποιά μπορείτε να αναγνωρίσετε...
Πριν κλείσω, υπάρχει και ένα περιστατικό που συνέβη κατά την διάρκεια της ξενάγησης και θα σκάσω αν δεν το πω. Έχουμε περάσει αρκετή ώρα ήδη να λέμε ιστορίες με αυτοκίνητα με τον νεαρό που με ξεναγεί και μόλις του έχω διηγηθεί την ιστορία της Ρώμης που σας είπα παραπάνω. Και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
-"Δηλαδή δεν έχεις δει ξανά F-40 από το 1989;"
-"Όχι, ποτέ ξανά."
-"Θέλεις να δεις μια;"
-"Μου κάνεις πλάκα!!!"
(στον σεκιουριτά) "Please open the storage"
Και μου ανοίγουν τον χώρο όπου φυλάνε τα μη εκτεθειμένα αυτοκίνητα της συλλογής! Και εκεί, ευθεία μπροστά μου, ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ. 25 χρόνια μετά. Εγώ μπορεί να γέρασα, αλλά αυτή παραμένει ακριβώς όπως την θυμάμαι. Πανέμορφη και άγρια. Υπάρχουν και δεκάδες άλλες γνώριμες σιλουέτες στο ημίφως γύρω μου, που επίσης υπόσχονται πολλά, αλλά εγώ καρφώνομαι σε αυτήν. Και τότε ο ξεναγός μου...μου ανοίγει την πόρτα!;!;! Με το χέρι να τρέμει και 150 παλμούς, αγγίζω το μπάκετ και το ταμπλό. Απαλά, φοβισμένα σχεδόν. Το ύφασμα έχει και ένα σκίσιμο σε ένα σημείο, αλλά μπορεί ένα συννεφάκι να σκιάσει την λάμψη μιας Θεάς; Τα επόμενα λεπτά είναι μια θολούρα, καθώς προσπαθώ να ρουφήξω κάθε χιλιοστό της εικόνας στην μνήμη μου. Άλλωστε θα πρέπει να αρκεστώ σε αυτήν, αφού στον αποθηκευτικό χώρο δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση. Θα ήθελα μια αναμνηστική μαζί της αλλά τι να λέμε, ήδη πάρα πολλά μου δώσανε οι άνθρωποι και μάλιστα χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Μένω εκεί γονατισμένος για λίγο δίπλα στην ανοιχτή πόρτα. Φόρος τιμής στην κούκλα από την Ιταλία; Στον γέρο-Έντζο και τους μηχανικούς του; Ίσως απλά στον έφηβο εαυτό μου, που μόλις πραγματοποίησε ένα όνειρο του. Έστω και 25 χρόνια αργότερα. It's never too late...
Και τώρα που τα είπα και εκτονώθηκα, stay tuned για τα ξεχωριστά αφιερώματα. Θα αξίζουν τον κόπο, promise. Ευχαριστώ που με υποστήκατε. :flower:
Και η τύχη δεν περιορίστηκε εκεί! Οι υπάλληλοι του ιδιοκτήτη που με υποδέχτηκαν στο κτίριο όπου στεγάζεται η συλλογή ήταν απλά απίστευτοι. Ευγενέστατοι και προσιτοί. Όχι μόνο με ξενάγησαν στα εκτεθειμένα μοντέλα αλλά μου επέτρεψαν και να καθήσω μόνος μου όση ώρα ήθελα μετά την ξενάγηση και να τραβήξω φωτογραφίες κατά βούληση. Και εγώ φαντάζομαι εξάντλησα την ευγένεια και την υπομονή τους, αφού κατσικώθηκα κανά δίωρο ακόμα. Τα αποτελέσματα αυτής της αρμένικης επίσκεψης θα μοιραστώ μαζί σας σε επόμενα post. Έχω πολλές φωτογραφίες και νομίζω δεν είναι πρακτικό να στεγαστούν όλες κάτω από ένα και μόνο θέμα. Καθώς τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα εμπίπτουν άνετα στην ρετρό θεματολογία αλλά και αξίζουν χωριστά topic το καθένα, σκέφτηκα να το κάνω έτσι. Τις επόμενες ημέρες λοιπόν, θα δείτε ξεχωριστό φωτογραφικό αφιέρωμα για κάθε αυτοκίνητο. Προς το παρόν, ανεβάζω μόνο τρεις πανοραμικές. Έτσι για να δείτε ποιά μπορείτε να αναγνωρίσετε...
Πριν κλείσω, υπάρχει και ένα περιστατικό που συνέβη κατά την διάρκεια της ξενάγησης και θα σκάσω αν δεν το πω. Έχουμε περάσει αρκετή ώρα ήδη να λέμε ιστορίες με αυτοκίνητα με τον νεαρό που με ξεναγεί και μόλις του έχω διηγηθεί την ιστορία της Ρώμης που σας είπα παραπάνω. Και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
-"Δηλαδή δεν έχεις δει ξανά F-40 από το 1989;"
-"Όχι, ποτέ ξανά."
-"Θέλεις να δεις μια;"
-"Μου κάνεις πλάκα!!!"
(στον σεκιουριτά) "Please open the storage"
Και μου ανοίγουν τον χώρο όπου φυλάνε τα μη εκτεθειμένα αυτοκίνητα της συλλογής! Και εκεί, ευθεία μπροστά μου, ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ. 25 χρόνια μετά. Εγώ μπορεί να γέρασα, αλλά αυτή παραμένει ακριβώς όπως την θυμάμαι. Πανέμορφη και άγρια. Υπάρχουν και δεκάδες άλλες γνώριμες σιλουέτες στο ημίφως γύρω μου, που επίσης υπόσχονται πολλά, αλλά εγώ καρφώνομαι σε αυτήν. Και τότε ο ξεναγός μου...μου ανοίγει την πόρτα!;!;! Με το χέρι να τρέμει και 150 παλμούς, αγγίζω το μπάκετ και το ταμπλό. Απαλά, φοβισμένα σχεδόν. Το ύφασμα έχει και ένα σκίσιμο σε ένα σημείο, αλλά μπορεί ένα συννεφάκι να σκιάσει την λάμψη μιας Θεάς; Τα επόμενα λεπτά είναι μια θολούρα, καθώς προσπαθώ να ρουφήξω κάθε χιλιοστό της εικόνας στην μνήμη μου. Άλλωστε θα πρέπει να αρκεστώ σε αυτήν, αφού στον αποθηκευτικό χώρο δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση. Θα ήθελα μια αναμνηστική μαζί της αλλά τι να λέμε, ήδη πάρα πολλά μου δώσανε οι άνθρωποι και μάλιστα χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Μένω εκεί γονατισμένος για λίγο δίπλα στην ανοιχτή πόρτα. Φόρος τιμής στην κούκλα από την Ιταλία; Στον γέρο-Έντζο και τους μηχανικούς του; Ίσως απλά στον έφηβο εαυτό μου, που μόλις πραγματοποίησε ένα όνειρο του. Έστω και 25 χρόνια αργότερα. It's never too late...
Και τώρα που τα είπα και εκτονώθηκα, stay tuned για τα ξεχωριστά αφιερώματα. Θα αξίζουν τον κόπο, promise. Ευχαριστώ που με υποστήκατε. :flower:
