Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.315
- Αντιδράσεις
- 484
Renegade (1987)
Αλητεία 64!
Είναι οι κατάλληλες λέξεις για να χαρακτηρίσουμε αυτό το παιχνίδι το οποίο καθιέρωσε τα scrolling beat 'em up παιχνίδια σαν ένα από τα πιο αγαπημένα είδη σχεδόν όλων των retro gamers (μηδέ του γράφοντος εξαιρουμένου).
Το 1987 η Imagine μετέφερε το Renegade από τα coin-ops στα 8-bitα με σκοπό να προσεγγίσει όσο περισσότερο γίνεται -και για κάθε version- την αυθεντική έκδοση της Taito.
Γυρνώντας λίγο το χρόνο πίσω (ίσως και πολύ) θυμάμαι τις «περίεργες οδηγίες» που είχαν γραφτεί στο αυτοκόλλητο της δισκέτας 5 & 1/4 για τα κουμπιά τα οποία έπρεπε να χρησιμοποιηθούν για να παίξουμε το παιχνίδι.
«Αριστερό βελάκι και τα πλήκτρα 1 και 2».
Για ποιο λόγο το συγκεκριμένο παιχνίδι αντί για fire χρειαζόταν κουμπιά;
Θα δούμε παρακάτω.
Πολύ ξύλο.
Και πως να μην πέσει όταν οι συμμορίες της Νέας Υόρκης απαγάγουν το κορίτσι μας (Lucy), με σκοπό να ζητήσουν λύτρα για την απελευθέρωσή της;
Ο φίλος της Wayne (εμείς δηλαδή) δε θα καθίσει με σταυρωμένα χέρια - μιας κι αν κρίνουμε κι από το εξώφυλλο του παιχνιδιού είναι και ψιλομπατιράκος - και θα διασχίσει όλους του κακόφημους δρόμους και στενά της πόλης ώστε να εντοπίσει το σημείο που την κρατούν αιχμάλωτη.
Και ξεκινάμε λοιπόν από τις αποβάθρες του μετρό. Σε ένα πανάθλιο σταθμό με graffiti στα βαγόνια και φθαρμένους τοίχους, οι πρώτοι κακοί δε θα αργήσουν να κάνουν αισθητή την εμφάνισή τους. Δύο νταγλαράδες κι ένας λακές με κλομπ, θα μας επιτεθούν περικυκλώνοντάς μας. Μόνο οι γνώσεις μας στις πολεμικές τέχνες και η μαγκιά μας θα μας σώσει από την επίθεση.
Ανάλογα με τη θέση που κοιτά ο χαρακτήρας μας, μπορούμε να κλωτσάμε τον αντίπαλο που βρίσκεται πίσω μας πατώντας το βελάκι ή το πλήκτρο 2, να τον γρονθοκοπούμε με τα ίδια πλήκτρα αλλά και να πραγματοποιούμε εναέριες κλοτσιές με συνδυασμό των πλήκτρων 1 και 2 ή με το βελάκι.
Μάλλον δε μαζεύτηκαν για καλό εδώ αυτοί οι τύποι...
Από τους μεγαλύτερους πόνους της ζωής (σύμφωνα και με τον Στάθη Ψάλτη). Ο πόνος του χωρισμού και η κλωτσιά στα... (εχμ.. πως να το πω, θα το κόψει η σύνταξη).
Διαθέτουμε μία και μοναδική ζωή και περιορισμένη ενέργεια η οποία μειώνεται κάθε φορά που δεχόμαστε κάποιο χτύπημα.
Μπορούμε να χτυπάμε τους αντιπάλους με ανάποδες κλωτσιές, μπουνιές, εναέριες κλωτσιές, να καθόμαστε πάνω τους όταν τους έχουμε ρίξει στο έδαφος και να τους περιποιούμαστε τη μούρη καθώς και να τους πιάνουμε από το σβέρκο όταν έχουν ζαλιστεί και να τους ρίχνουμε γονατιές στη βουβωνική χώρα (άουτς!!).
Αν καταφέρουμε να βγάλουμε τους πρώτους τρεις αντίπαλους από τη μέση, νέοι όμοιοι αντίπαλοι θα πάρουν τη θέση τους μέχρι να εξολοθρευθούν με τη σειρά τους και να μας αναλάβει ο final boss της πίστας. Οι εναέριες κλωτσιές στο κεφάλι του θα μας βγάλουν ασπροπρόσωπους κι αυτού θα του χαρίσουν στο δικό του το... αντίθετο χρώμα.
Η δεύτερη πίστα του Renegade εξελίσσεται σε μια προβλήτα όπου αλήτες καμικάζι (πολύ retro έκφραση) θα μας επιτεθούν με τις μηχανές τους και θα προσπαθήσουν να μας τσακίσουν. Ο μόνος τρόπος για να τους βγάλουμε εκτός, είναι για ακόμη μια φορά οι εναέριες κλωτσιές.
Σας θυμίζει κάτι από το Game of Death; (Ίσως αν φορούσαμε κίτρινη φόρμα...)
Σα να μας στρίμωξαν λίγο και θα δούμε τον ουρανό σφοντύλι αν δεν ξεφύγουμε σύντομα.
Τη σειρά τους, θα πάρουν και πάλι τα μέλη της συμμορίας τα οποία κραδαίνοντας κλομπς αλλά και με γυμνά χέρια θα επιχειρήσουν να καταφέρουν ότι δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι. Στα αριστερά μάλιστα της πίστας (και στα δεξιά για την 1η) υπάρχει κενό στο οποίο αν πέσουμε (ή ρίξουμε τον αντίπαλο) τότε βγαίνουμε νοκ άουτ αμέσως. Καλό θα είναι να πετάξουμε μερικούς εκεί με κλωτσιές όταν ο χρόνος μας πιέζει.
Δεν μίλησα για το χρόνο έτσι;
Ε, ναι. Μέσα σε όλα, έχουμε και το χρόνο να μας πιέζει να τους ξυλοφορτώσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα και συγκεκριμένα μέσα σε 2 λεπτά περίπου για κάθε πίστα.
Για να μη δούμε λοιπόν το "Time Over" στην οθόνη μας ας ρίξουμε γρήγορα ένα χέρι ξύλο και στον τελικό κακό της πίστας (ένας μουσάτος αλήτης με αλογοουρά) και ας περάσουμε στην επόμενη.
Χμ... γυναίκες βλέπω... ξανθές τις βλέπω... αλλά τα μαστίγια τι τα θέλουν;;!!
Προφανώς όχι για καλό.
Στην τρίτη πίστα του παιχνιδιού λοιπόν, ξεχνάμε τους καλούς μας τρόπους και τις ρετρο ρήσεις των ευγενών που έλεγαν πως «τις γυναίκες δεν τις χτυπούν ούτε με ένα λουλούδι» και ας τις πλακώσουμε στις κλωτσιές.
Μεγάλος κακός της πίστας η γνωστή μας "Big Bertha". Με ένα εντυπωσιακό sprint μας πετά στο έδαφος μειώνοντας κατά πολύ την ενέργειά μας. Χρησιμοποιούμε εναέριες κλοτσιές και πάλι μέχρι να ζαλιστεί κι έπειτα την αφήνουμε να πάρει φόρα και να μας επιτεθεί για άλλη μια φορά. Αν της ρίξουμε μια καλή στα μούτρα καθώς τρέχει προς το μέρος μας, θα είναι η τελευταία φορά που θα το κάνει.
Hello ladies…
Η τέταρτη και τελευταία πίστα του παιχνιδιού εξελίσσεται στην είσοδο των γραφείων του αρχηγού της συμμορίας που κρατά όμηρο την αγαπημένη μας. Οι καραφλοί μαχαιροβγάλτες (σαν μέλη της yakuza μοιάζουν) με ένα και μόνο χτύπημα μπορούν να μας θέσουν εκτός μάχης. Προσοχή λοιπόν.
Μόλις βγάλουμε από τη μέση αρκετούς από αυτούς, θα μεταφερθούμε εντός του γραφείου του αρχηγού όπου θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο αλλά και τους σωματοφύλακές του. Ο αρχηγός της συμμορίας οπλοφορεί και πυροβολεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα προς το μέρος μας. Και πάλι ένα χτύπημα αρκεί για να μας στείλει αδιάβαστους και στην αρχή του παιχνιδιού. Πάρα πολύ δύσκολη πίστα.
Αν όμως καταφέρουμε να του δώσουμε μερικές καλές κλωτσιές και τον ζαλίσουμε, μπορούμε να τον γρονθοκοπήσουμε μέχρι θανάτου. Εκεί το παιχνίδι τελειώνει και θα βρεθούμε και πάλι στην αγκαλιά της αγαπημένης μας.
Ένα ρομαντικό φινάλε για μια κουραστική μέρα (και νύχτα πάνω από τον υπολογιστή) είναι ότι πρέπει.
Μαχαίρια, πιστόλια κλομπς, όλα εναντίων μας... Εμείς όμως γιατί ήρθαμε άοπλοι;
Η Lucy και πάλι ασφαλής στα στιβαρά μας μπράτσα.
Ας δούμε συνολικά και τον τεχνικό τομέα του Renegade.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι όμορφα με εξαίρεση τα κάπως χονδροκομμένα sprites στον Commodore 64. Τα χρώματα χρησιμοποιούνται με σωστό τρόπο αλλά δεν είναι πολλά.
Η μουσική του παιχνιδιού είναι η κατάλληλη για το παιχνίδι του είδους και μάλιστα καρφώνεται στο μυαλό για αρκετό καιρό (ας μην πω για αρκετά χρόνια).
Αυτό όμως που έκανε το Renegade να ξεχωρίσει από όλα τα παιχνίδια του είδους ήταν το gameplay.
Παιχνίδι ξεσπάσματος και απόλαυσης μαζί για κάθε gamer που εκτιμά τα beat 'em up παιχνίδια. Δεν ξεκολλάς εύκολα από πάνω του. Είναι σε τέτοιο βαθμό εθιστικό που καταντά σχεδόν εμμονή.
Σίγουρα αποτελεί ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών για τον Commodore 64 και ίσως για τα 8 bit γενικότερα.
(Δεν πιστεύω να διαφώνησε κανείς, γιατί θα έχουμε... συνέχειες)
Το παρόν review αποτελεί αναδημοσίευση από το περιοδικό Phoenix # 5.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
..Σχεδον καθε μεσημερι λιωναμε.Και ομως τοτε μπορουσαμε δυο ανθρωποι να χορεσουμε τα χερια μας στο πληκτρολογιο του 6128.Δυσκολο παντως παιχνιδι.