iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
They Don't Cut the Grass Anymore (1985, Nathan Schiff)
http://www.imdb.com/title/tt0304818/?ref_=fn_al_tt_1
Υπόθεση: Δυο κηπουροί που αναλαμβάνουν την περιποίηση του γκαζόν σε σπίτια και σιχαίνονται το προαστιακό life-style, περνούν τις ώρες τους σκοτώνοντας, σφάζοντας και τεμαχίζοντας yuppies.
O Nathan Schiff είναι ένας κινηματογραφιστής από το Long Island, ο οποίος κέρδισε τα 15 λεπτά δόξας που του αναλογούσαν με τη δημιουργία μερικών κακόφημων z-grade ταινιών τρόμου. Αυτό που έκανε ο Schiff ήταν να μαζεύει την παρέα του και να σκηνοθετεί non-budget gorefests σε Super 8. Κάποια στιγμή, στις αρχές των 90's, παράτησε το σπορ και συνέδεσε το όνομά του με τον Joseph Marzano, έναν άλλο underground σκηνοθέτη του οποίου η φιλμογραφία προκαλεί πονοκέφαλο σε φανατικούς συλλέκτες. Η αλήθεια είναι ότι με τέτοιο τίτλο σίγουρα δεν περιμένεις να δεις και τον Εξορκιστή, αλλά και πάλι το σοκ που μπορεί να σου προκαλέσει η προβολή της ταινίας είναι τρομακτικό. Από την άλλη όμως όταν αποφασίζεις να δεις ταινίες που έχουν τίτλους Weasels Rip My Flesh, The Long Island Cannibal Massacre και They Don't Cut the Grass Anymore... ε, θα έπρεπε να θεωρείς τον εαυτό σου προειδοποιημένο για το τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Το They Don't Cut the Grass Anymore είναι η τρίτη ταινία του Schiff μετά τις δυο, πρώτες του προσπάθειες στα τέλη της δεκαετίας '70, όταν ήταν ακόμη μαθητής λυκείου, και αντικειμενικά αποτελεί το magnus opus του καλλιτεχνικού οράματος του σκηνοθέτη. Αντίθετα με την βλακώδη sci-fi υστερία του Weasels Rip My Flesh και το παρδαλό slasher καρναβάλι του Long Island Cannibal Massacre, το They Don't Cut the Grass Anymore είναι μια διεστραμένη, εφιαλτική άσκηση στο ακραίο sleaze, το gore και την προσβολή. Ίσως μόνο όποιος έχει "θαυμάσει" το μεγαλείο που κρύβεται πίσω από τα αριστουργήματα του πατέρα του gore, Herschell Gordon Lewis, μπορεί να καταλάβει την κακόγουστη γοητεία της ταινίας. Φυσικά, το They Don't Cut the Grass Anymore δεν έχει ίχνος από κάποιο ευδιάκριτο story, ούτε καν υποτυπώδες, και το μόνο που θα αντιμετωπίσει είναι ένα ανελέητο gorefest με εμφανή την έλλειψη ταλέντου και φινέτσας. Ανάμεσα σε αιματηρές gore σκηνές που μοναδικός σκοπός τους είναι να ικανοποιήσουν τον φανατικό μπιμουβά, υπάρχουν οι πιο ανούσιοι, άσχετοι, ηλίθιοι και γελοίοι διάλογοι που εμφανίστηκαν ποτέ σε ταινία τρόμου. Όπως είναι αναμενόμενο, οι ερμηνείες είναι ανύπαρκτες, το εφέ ερασιτεχνικά και το αίμα εμφανώς ψεύτικο. Και όλα αυτά δένονται σε ένα κουβάρι γεμάτο με αφηρημένο και διεστραμένο μαύρο χιούμορ, το οποίο βγαίνει ακούσια εξαιτίας της έλλειψης οποιουδήποτε ταλέντου των συντελεστών και της ασυναρτησίας της ιστορίας. Μετά το They Don't Cut the Grass Anymore, o Schiff, γύρισε μια ακόμη ταινία, στο ίδιο ερασιτεχνικό ύφος, το Vermillion Eyes, μάλλον η καλύτερή του, το οποίο αντίθετα με τις προηγούμενες δουλειές του αφαιρεί το αφηρημένο χιούμορ για να μας παρουσιάσει με επώδυνο τρόπο την κατάβαση ενός ανθρώπου στην απόλυτη παράνοια. Το They Don't Cut the Grass Anymore δεν είναι καλή ταινία, δεν είναι ούτε καν υποφερτή και ίσως οι πιο νηφάλιοι θεατές να μην την θεωρούν καν ταινία, αλλά για όσους γουστάρουν ακούσια αστείες, ερασιτεχνικές και κακόγουστες ταινίες τρόμου θα αποτελέσει μια ευχάριστη έκπληξη.
http://www.imdb.com/title/tt0304818/?ref_=fn_al_tt_1
Υπόθεση: Δυο κηπουροί που αναλαμβάνουν την περιποίηση του γκαζόν σε σπίτια και σιχαίνονται το προαστιακό life-style, περνούν τις ώρες τους σκοτώνοντας, σφάζοντας και τεμαχίζοντας yuppies.
O Nathan Schiff είναι ένας κινηματογραφιστής από το Long Island, ο οποίος κέρδισε τα 15 λεπτά δόξας που του αναλογούσαν με τη δημιουργία μερικών κακόφημων z-grade ταινιών τρόμου. Αυτό που έκανε ο Schiff ήταν να μαζεύει την παρέα του και να σκηνοθετεί non-budget gorefests σε Super 8. Κάποια στιγμή, στις αρχές των 90's, παράτησε το σπορ και συνέδεσε το όνομά του με τον Joseph Marzano, έναν άλλο underground σκηνοθέτη του οποίου η φιλμογραφία προκαλεί πονοκέφαλο σε φανατικούς συλλέκτες. Η αλήθεια είναι ότι με τέτοιο τίτλο σίγουρα δεν περιμένεις να δεις και τον Εξορκιστή, αλλά και πάλι το σοκ που μπορεί να σου προκαλέσει η προβολή της ταινίας είναι τρομακτικό. Από την άλλη όμως όταν αποφασίζεις να δεις ταινίες που έχουν τίτλους Weasels Rip My Flesh, The Long Island Cannibal Massacre και They Don't Cut the Grass Anymore... ε, θα έπρεπε να θεωρείς τον εαυτό σου προειδοποιημένο για το τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Το They Don't Cut the Grass Anymore είναι η τρίτη ταινία του Schiff μετά τις δυο, πρώτες του προσπάθειες στα τέλη της δεκαετίας '70, όταν ήταν ακόμη μαθητής λυκείου, και αντικειμενικά αποτελεί το magnus opus του καλλιτεχνικού οράματος του σκηνοθέτη. Αντίθετα με την βλακώδη sci-fi υστερία του Weasels Rip My Flesh και το παρδαλό slasher καρναβάλι του Long Island Cannibal Massacre, το They Don't Cut the Grass Anymore είναι μια διεστραμένη, εφιαλτική άσκηση στο ακραίο sleaze, το gore και την προσβολή. Ίσως μόνο όποιος έχει "θαυμάσει" το μεγαλείο που κρύβεται πίσω από τα αριστουργήματα του πατέρα του gore, Herschell Gordon Lewis, μπορεί να καταλάβει την κακόγουστη γοητεία της ταινίας. Φυσικά, το They Don't Cut the Grass Anymore δεν έχει ίχνος από κάποιο ευδιάκριτο story, ούτε καν υποτυπώδες, και το μόνο που θα αντιμετωπίσει είναι ένα ανελέητο gorefest με εμφανή την έλλειψη ταλέντου και φινέτσας. Ανάμεσα σε αιματηρές gore σκηνές που μοναδικός σκοπός τους είναι να ικανοποιήσουν τον φανατικό μπιμουβά, υπάρχουν οι πιο ανούσιοι, άσχετοι, ηλίθιοι και γελοίοι διάλογοι που εμφανίστηκαν ποτέ σε ταινία τρόμου. Όπως είναι αναμενόμενο, οι ερμηνείες είναι ανύπαρκτες, το εφέ ερασιτεχνικά και το αίμα εμφανώς ψεύτικο. Και όλα αυτά δένονται σε ένα κουβάρι γεμάτο με αφηρημένο και διεστραμένο μαύρο χιούμορ, το οποίο βγαίνει ακούσια εξαιτίας της έλλειψης οποιουδήποτε ταλέντου των συντελεστών και της ασυναρτησίας της ιστορίας. Μετά το They Don't Cut the Grass Anymore, o Schiff, γύρισε μια ακόμη ταινία, στο ίδιο ερασιτεχνικό ύφος, το Vermillion Eyes, μάλλον η καλύτερή του, το οποίο αντίθετα με τις προηγούμενες δουλειές του αφαιρεί το αφηρημένο χιούμορ για να μας παρουσιάσει με επώδυνο τρόπο την κατάβαση ενός ανθρώπου στην απόλυτη παράνοια. Το They Don't Cut the Grass Anymore δεν είναι καλή ταινία, δεν είναι ούτε καν υποφερτή και ίσως οι πιο νηφάλιοι θεατές να μην την θεωρούν καν ταινία, αλλά για όσους γουστάρουν ακούσια αστείες, ερασιτεχνικές και κακόγουστες ταινίες τρόμου θα αποτελέσει μια ευχάριστη έκπληξη.
Μιλαμε για ταινια διαμαντι που ακολουθει πιστα την λογικη του ωσο πιο φτηνιαρικο τοσο πιο καλο και πραγματικα τα καταφερνει τελεια.Ειδικα η σκηνη που σκοτωνουν την τυπισα και μετα της βαζουν το δυναμητακι στο στομα φαινεται ξεκαθαρα οτι δεν υπαρχει κεφαλι ανρωπινο αλλα μια μασκα.Πραγματικα επικη ταινια και ο τιτλος της ολα τα λεφτα.Τι με κανεις βραδυατικα με βαζεις να ψαχνω να την βρω που την εχω χωμενη για να την δω