Underwurlde

Alucard

RetroMasteR
Joined
15 Αύγ 2006
Μηνύματα
1.314
Αντιδράσεις
480
Underwurlde (1984)

attachment.php






Να στοιχηματίσω τώρα πως μάλλον κανείς δε γνωρίζει το συγκεκριμένο παιχνίδι;

Θα πέσω πολύ έξω άραγε; Μάλλον όχι.

Πρόσφατα έμαθα πως το Underwurlde ήταν το 2ο μέρος του παιχνιδιού Sabre Wulf (το οποίο δεν είχα την τύχη να δοκιμάσω) και το prequel 3 ακόμη παιχνιδιών.

Λοιπόν, όλοι έχουμε κάποιες ιδιαίτερες αναμνήσεις από αντικείμενα, παιχνίδια, ήχους, εικόνες και άλλα, τα οποία αποθηκεύονται σε συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου και μας δημιουργούν ένα σωρό περίεργα κι έντονα συναισθήματα κάθε φορά που τα επαναφέρουμε στη μνήμη μας. Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί, αλλά το Underwurlde της Firebird (το θυμόμουν να γράφεται Underworld - βρε τι μαθαίνει κανείς χρόνια μετά), είναι ένα παιχνίδι με το οποίο ασχολιόμουν ώρες ολόκληρες χωρίς να καταφέρνω να το προχωρήσω ιδιαίτερα ή να καταλάβω ποιος ήταν ο σκοπός του.

Ήταν το gameplay του τόσο εθιστικό; Ακόμη δεν είμαι σίγουρος.

Ας προσπαθήσω να εξηγήσω.

attachment.php




Their region is warm like a blanket, but narrow as a coffin. Αn UNDERWORLD.

Μια εισαγωγική μουσική από το “In the Hall of the Mountain King” του Edvard Grieg μας καλωσορίζει στο μενού του παιχνιδιού όπου μας δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουμε αν θα παίξουμε με το joystick ή τα πλήκτρα.

Πατάμε F7 και ξεκινάμε.

Βρισκόμαστε σ' ένα δωμάτιο σπιτιού αναλαμβάνοντας το ρόλο ενός εξερευνητή με το όνομα Sabreman ο οποίος θα προσπαθήσει να βρει την έξοδο από την περιοχή προς την επιφάνεια. Το σπίτι στο οποίο βρισκόμαστε επικοινωνεί με υπόγειες στοές και κατακόμβες όπου κατοικούν δαίμονες και τρομακτικά όντα. Όταν αντιληφθούν την παρουσία μας τα όντα αυτά δε θα μας αφήσουν εύκολα να βρούμε το δρόμο προς την επιφάνεια αλλά αντίθετα θα μας αποτρέψουν με όποιο τρόπο μπορούν.

Το κυριότερο όπλο μας είναι τα άλματα τα οποία μας βοηθούν να αναρριχόμαστε σε υψηλότερα επίπεδα και πάνω σε έπιπλα (τα οποία μοιάζουν τεράστια σε σχέση με το μέγεθός μας) μέχρι να βρούμε την τελική έξοδο. Πρόκειται όπως καταλαβαίνετε για ένα platform game το οποίο αποτελείται από πολλές (μα πάρα πολλές) στατικές οθόνες.

attachment.php
Είμαι ασφαλής πάνω στο μπουφέ;

attachment.php


Στο 15ο επίπεδο κάτω από την επιφάνεια και τα πράγματα δείχνουν να σκουραίνουν πάλι.





Το να σκαρφαλώνουμε όσο ψηλότερα γίνεται δεν είναι πάντα η λύση μιας και ο χώρος στον οποίο βρισκόμαστε μοιάζει με λαβύρινθο ο οποίος αποτελείται από πολλά αδιέξοδα. Έτσι σύντομα θα καταλάβουμε πως ο δρόμος για την ελευθερία περνά μέσα από υπόγειες διαδρομές κάτω από τη γη στις οποίες θα πρέπει να αντιμετωπίσομε τα διαβολικά τέρατα που μας ακολουθούν σε κάθε χώρο αλλά και κάποια άλλα τα οποία μας φράζουν το δρόμο και απαιτούν ιδιαίτερα όπλα για να εξοντωθούν.

Μιας και μιλήσαμε για εχθρούς λοιπόν ας πούμε και τα εξής. Τα τέρατα τα οποία μας ακολουθούν αν και δεν μπορούν να μας βλάψουν με κάποιο απευθείας χτύπημα, μπορούν να μας ανατρέψουν από τη θέση μας με αποτέλεσμα συχνά να καταλήγουμε στο κενό και να χάνουμε μια ζωή. Μπορούμε να τα εξοντώσουμε αφού πρώτα έχουμε εφοδιαστεί με όπλα ή να τ' αποφύγουμε πηδώντας πάνω από αυτά.

attachment.php
Πάνω σε μια φούσκα έτοιμος για το μεγάλο άλμα.

attachment.php


Ο τελικός «μεγάλος» κακός.

attachment.php


Τέτοιο άλμα δεν θα συναντήσετε σε κανένα παιχνίδι.





Η πτώση από μεγάλα ύψη όπως αναφέραμε συνήθως μας κοστίζει μια από τις 6 ζωές που ξεκινούμε το παιχνίδι. Ευτυχώς στη διαδρομή θα συναντήσουμε έξτρα ζωές αλλά και κάποιους πολύτιμους λίθους τους οποίους συλλέγοντάς τους θα μας καταστήσουν άτρωτους στις πτώσεις για κάποια μικρό χρονικό διάστημα. Θα καταλάβουμε πότε έληξε η επήρειά τους όταν σταματήσουμε να είμαστε… μπλε.

Για το σκοπό αυτό και καθώς περιπλανιόμαστε στους χώρους του παιχνιδιού, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στα άλματά μας αλλά και στις επαφές με τα αντίπαλα όντα. Οι τελευταίες μάλιστα μπορούν να γίνουν πολύ εκνευριστικές όταν ο χαρακτήρας μας θα μοιάζει με μπαλάκι του τένις αφού οι εχθροί μας περικυκλώσουν.

Χρήσιμο είναι επίσης να εξοικειωθούμε με τις κινήσεις και με τα άλματα καθώς θα χρειαστεί να υπερπηδήσουμε διαφορετικές αποστάσεις κι εμπόδια προχωρώντας στους διάφορους χώρους του παιχνιδιού. Όσο βρισκόμαστε στον κάτω κόσμο και για να ανέβουμε σε ψηλότερα επίπεδα, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σχοινιά αλλά ακόμη και φυσαλίδες που αναδύονται από κρατήρες του εδάφους.

Για να φθάσουμε τέλος στην έξοδο θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσουμε τρεις φρουρούς του κάτω κόσμου οι οποίοι μας φράσσουν το δρόμο κάτω από τεράστιους σταλακτίτες κι εξουδετερώνονται με ισάριθμα συγκεκριμένα όπλα τα οποία θα βρούμε και θα συλλέξουμε σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού. Τα όπλα αυτά είναι ένας δαυλός, ένα τόξο κι ένα μαχαίρι. Μία σφεντόνα που θα συναντήσουμε στην αρχή του παιχνιδιού δε φαίνεται να εξοντώνει κάποιο μεγάλο εχθρό.

Για να πάρουμε τα παραπάνω όπλα όταν τα συναντήσουμε πρέπει να πατήσουμε ταυτόχρονα (άκουσον-άκουσον ή… διάβασον-διάβασον καλύτερα) τα πλήκτρα p, [ και return. Δε μου κάνει εντύπωση που δεν είχα προχωρήσει ιδιαίτερα το παιχνίδι εκείνη την εποχή...

attachment.php
Το τέλος του παιχνιδιού με μια διαφήμιση για το Nightshade της Firebird.





Στο πάνω μέρος της οθόνης μας δίνονται πληροφορίες για τα όπλα που έχουμε στο inventory (μέχρι 3), για το σκορ μας, το χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας μέχρι να περάσει η επήρεια των πολύτιμων λίθων, τον αριθμό των ζωών μας αλλά και για το επίπεδο που βρισκόμαστε κάτω από την επιφάνεια.

Στον τεχνικό τομέα, το Underwurlde μοιάζει κάτι το ιδιαίτερα απλό (είναι αρκετά παλιό εξάλλου). Τα χρώματα ελάχιστα, απουσιάζει το scrolling και τα ηχητικά εφέ λίγα. Τα γραφικά μάλλον μέτρια ενώ το animation γενικά καλό.

Τι με έκανε να κολλήσω τότε με εκείνο το παιχνίδι;

Ίσως το μουσικό θέμα του The Hall of the Mountain King στην εισαγωγική οθόνη. Ίσως η κλειστοφοβική και μελαγχολική ατμόσφαιρα του λαβύρινθου με τα αντικείμενα να μοιάζουν τεράστια.

Ναι, αυτό είναι, η ατμόσφαιρα έμοιαζε μελγαχολική.

Αυτό όμως είναι κάτι που αρέσει σε πολλούς στα παιχνίδια. Έτσι δεν είναι; :)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
δεν το έχω ακούσει ποτέ αυτό το παιχνίδι...
 
Eιναι φοβεροι οι Κομοντορακηδες! Το Underwurlde, αν και συνεχιζει ακομα και σημερα να διχαζει τους gamers, αποτελει ενα απο τα κοσμηματα του στεματος της Ultimate Play the game! Δεν επιτρεπεται να μην το γνωριζετε κυριοι! :)

Σιγουρα ειναι δυσκολο και εκνευριστικο. Χωρις χαρτη ειναι δυσκολο να το τελειωσεις. Επισης η χρηση Βαλιουμ θεωρειται επιτακτικη μιας και οι "σποντες" μπορουν να κανουν τα νευρα αρπα.

Ομως διαθετει αυτη την ατμοσφαιρα που μονο η Ultimate μπορουσε να προικοδοτησει στα παιχνιδια. Ειναι γνησιο "παιδι" των αδερφων Stamper (στον C64 το conersion εγινε απο τον Grant Harrison). Σε ρουφαει μεσα του, ταυτιζεσαι με τον Sabreman και σε αναγκαζει να συνεχιζεις να παιζεις.

Η μοναδικη μου ενσταση μου για το gameplay ειναι οτι θα προτιμουσα λιγοτερους "αδικους" θανατους (ααα και η αφυσικη επιλογη πληκτρων κινησης - βαλτε joystick). Η δραση παντως ειναι φρενηρης και εχει πολα twists (σκαρφαλωμα σε φουσκες, κρεμασμα απο σχοινια κτλ). Διαθετει πολλαπλο "ending" (τουλαχιστον στον Spectrum) - ουσιαστικα τρεις εξοδους που οδηγουν στα Knight Lore, Pentagram και Mire Mare(αχ βαχ!) αντιστοιχα.

Τεχνικα ειναι εξαιρετικο, με ελαχιστο clash, πολλα χρωματα, τεραστιο κοσμο (605 οθονες!?) και πολυ μελετημενα trajectories.

Να σημειωσουμε οτι κυκλοφορησε ταυτοχρονα με το Knightlore (μαλιστα οι Stampers ειχαν δηλωσει σε συνεντευξη τους οτι ειχαν το Knightlore ετοιμο πριν απο το Sabre Wulf απλα δεν ηθελαν να σαμποταρουν τις πωλησεις των Sabre Wulf και Underwurlde!)

Θα το παιξω και σε C64 να δω τι ψαρια πιανει.

Πολλα συγχαρητηρια Alucard! (παρολο που θα ηθελα να τα κρατας για το Phoenix :) )
 
All time classic παιχνίδι της Ultimate. :thumbup:

Ισως όχι τόσο διαδεδομένο στους κύκλους των CBM users (άλλωστε είχαν άλλα, εξίσου ισχυρά "hits"), αλλά όποιος είχε φίλο spectrumά, αποκλείεται να μην είχε δεί "σε δράση" αυτό το τόσο γνωστό παιχνίδι, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα της σειράς του Sabreman.

Eίμαι μάλιστα περίεργος, αν υπάρχει έστω και ένας παλαιός spectrum user στο retromaniax που δεν έτυχε να παίξει ή έστω να δεί το παιχνίδι αυτό (αν υπάρχει, σίγουρα θα αποτελεί εξαίρεση !!).

Γενικά πρόκειται για ένα πολύ καλό platform για την εποχή του, που θα δοκιμάσει τις ικανότητές σας (και αρκετές φορές τα νεύρα σας :D )

----EDIT----

Xαχαχαχα !!

Tα έλεγα, δεν τα έλεγα;

Mέχρι να προλάβω να γράψω, επενέβει ο Γουώλλης !! :D
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Από τα παιχνίδια που αγαπάς να σου σπάνε τα νεύρα. Δεν μπορείς να μην το βάλεις και ας ξέρεις ότι θα σου πάει η πίεση 30.

Πραγματικά απίσττευτη κίνηση και ταχύτητα στον ΖΧ που το είχα, πολλά χρώματα και αμέτρητα sprites ταυτόχρονα στην οθόνη. Φυσικά ότι έχει το "Ultimate" στην οθόνη φορτώματος, δεν έχει ταίρι.
 
Τι διαμαντάκι κι αυτό..το είχα αγοράσει το '86 μόνο και μόνο για το cover (έμοιαζε πολύ με τους δίσκους που έπαιρνα τότε :D ), αλλά αποδείχτηκε τελικά επιτυχημένη επιλόγη από πολλές απόψεις. Κινούταν στο 'σωστό' medieval / occult πνεύμα με παραφρασμένη την παλιά αγγλική λέξη για τον Κάτω Κόσμο (η προσθήκη του 'u' ήταν για να το κάνει ακόμα πιο cult - όπως συνηθίζονταν κατά κόρον στην underground ονοματολογία των 80s - και ενδεχομένως να αποδώσει μια πιο 'καταχθόνια' προφορά της λέξης).

Ο συνδυασμός αχανούς λαβυρινθοειδούς δομής / μαζοχιστικής δυσκολίας το κατατάσσει άνετα στα 10 δυσκολότερα παιχνίδια όλων των εποχών για τoυς 8bitους. Θυμάμαι μαζευόμασταν σπίτι μου τότε η πιτσιρικαρία της γειτονιάς για διαγωνισμό ποιός θα κατάφερνε να φτάσει πιο μακριά (όποιος ξεπερνούσε τις πρώτες 20-30 οθόνες θεωρούνταν περίπου ήρωας). Μόνο αφότου διαβεί κάποιος και τις 597 (με στόχο το 100% completion) - και με cheat φυσικά - θα συνειδητοποιήσει τι απάνθρωπες προσδοκίες είχε η Ultimate από τον ανυποψίαστο παίκτη, όπως και το είδος των παλαβών εμποδίων / παγίδων που είχε απλόχερα αραδιάσει (απαιτούσαν άσκηση ταχυδακτυλουργικών ικανοτήτων επάνω στο joystick με γειά-σας timing). Φτάνοντας στον τελικό διαβολάκο, ακόμα και με άπειρες ζωές, αισθάνεσαι ότι έχεις πραγματοποιήσει έναν μικρό άθλο κι ότι όντως έφτασες στα έγκατα της gaming...κόλασης!

Η έκδοση στον Commodore ήταν σαφώς ανώτερη (με πλουσιότερη χρωματική παλέτα, ασυνήθιστα υψηλή λεπτομέρεια [για δεδομένα C64 πάντα] σε sprites / background, χωρίς το φρικτό color bleeding του Spectrum και τον θειούλη Edvard Grieg να παιανίζει από τα ηχεία της TV στην εισαγωγή σε ανεκτά επίπεδα).

Highlights:

  • To animation της πτώσης (γνωστό και ως "γκελαριστή ροτόντα") και τα απροσδόκητα αποτελέσματα που συνήθως επέφερε,
  • Τα σαρκοφάγα φυτά (γιατί κόλαση χωρίς Cephalotus follicularis δε γίνεται!).
  • Το ποσοστό % που ολοκληρώθηκε επί του συνόλου του maze κατά το game over (προσέθετε στο αίσθημα ασημαντότητας ανυπαρξίας - ασημαντότητας του παίκτη που χάνοντας έπειτα από καμμιά 50αριά οθόνες ένοιωθε ότι ακόμα δεν είχε 'καθαρίσει' τιποτα).
  • Οι μπουρμπουλήθρες-ασανσέρ ως θεμιτό μεταφορικό μέσο.


Y.Γ: Σε όσους αρέσει και το ισομετρικό αυτομαστίγωμα συνιστώ ανεπιφύλακτα όλες τις uber-cult (θεματολογικά και όχι μόνο) κυκλοφορίες της εταιρίας: Dragonskulle, Bloodwych, Entombed, Staff of Karnath (Thomas brothers ftw!)

Y.Γ2: Ακόμα περιμένω να βγει το Pentagram στον C64 (θα με κάψει ο θεός Πασχαλιάτικα!)

Y.Γ3: Απόσπασμα από το πορωτικό inlay:

Long dark paths have I travelled, through caverns and hidden

labyrinths, my path grown darker... Deathly chill as I approach

the "Well of Evil"... guarding the UNDERWURLDE.

I approach, fix my rope, and with a firm leap, swing down into

the depths of THE BLACK VOID. The air rushes past as I decend

down into the dark dank hollow, disturbing the dust, a debris of

long-since fought battles and struggles.

WINGED HARPIES AND GARGOYLES

Silent fossilised creatures stir, emerging from centuries of

hibernation, awakened by my echoing gropes and thuds. Their

dormant evil, hungry from ages past sparks itself into life.

Suddenly the whole cavern erupts into a scurrying slithering

sadowy grave of beating wings and desperate gnashing jaws.

Winged Harpies soar and swoop down with beakswide and talons

spread. Hungry monsters and reptiles desperate not to lose their

first meal in eons, batter and punish me until I can take no

more, waiting for me to fail.

SIRENS OF THE UNDERWURLDE

All about are strange sparkling plants "Sirens of the

Underwurlde", waving their poisnous gnashing deadly tendrils,

beckoning me on toward them, their stifling odours a prelude to

their vision of hideous ugliness. To touch their sticky putrid

foliage would mean certain death.

Bonus: Το τελείωμα του παιχνιδιού με 23% κάλυψη σε λιγότερο από δέκα λεπτά.

 
Xαχαχαχααχα. Ο ΑΕΟΝ εδωσε ρεστα!

Δεν εχω προλαβει παντως ακομα να κανω το συγκριτικο
 
Πίσω
Μπλουζα