Η δική μου δεν είχε "κουμπί" για σάλια, αλλά ένα πλαστικό διαφανές, κάτι σαν τις βαλβίδες των φουσκωτών θαλάσσης. Προφανώς επειδή κοβόταν με το πολύ άνοιξε-κλείσε, αντικαταστάθηκε με το κουμπί.
Χαρακτηριστικό, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, ήταν το μεσαίο "Ντο" που ήταν ριγέ ανάγλυφο.
Επίσης, φυσώντας αρκετά δυνατά οι νότες "παραμορφώνονταν" κάτι δέκατα του ημιτονίου προς τα πάνω.
Τέλος, το επιστόμιο συνήθως φθειρόταν (το ψιλομασάγαμε κι εμείς) και αποκτούσε με τα χρόνια μια απαίσια μυρωδιά και ένα "καφέ" υγρό στην ένωσή του, αν δε το καθάριζες συχνά, φυσικά.
Νομίζω, επίσης, ότι αυτές με το μεγάλο επιστόμιο που τις ακουμπούσες στο τραπέζι (manos311), λέγονταν πιανίκες.
P.S. : Mεγάλο "μείον" της θήκης της αυθεντικής Hohnner ήταν ότι οι δύο πλαστικές σούστες που είχε για να κουμπώνει σχεδόν σίγουρα έσπαγαν μετά από λίγο καιρό...