στο χωριό στα '80ς τρώγαμε συνέχεια ζβαν, όντως με μακαρόνια και απ' όλα, γιατί το χωριό είχε μόνο ένα μπακάλικο, του Μανώλη Παπαδάκη, που είχε μόνο 5-6 λογιών κονσέρβες, γάλα διαρκείας, μακαρόνια, όσπρια και ρύζι χύμα, φιάλες υγραερίου και κανένα απορρυπαντικό πλυντηρίου. μανάβικο δεν είχε το χωριό γιατί όλοι είχαν τα δικά τους, κρεοπωλεία είχε και έχει μπόλικα. αυτοκίνητο δεν είχαμε για να πάμε στην κοντινότερη πόλη (Μοίρες) που ούτως ή άλλως είχε μόνο ένα σούπερ-μάρκετ, της Ένωσης. μια φορά μάλιστα φάγαμε με την αδερφή μου κάτι ληγμένο, δεν θυμάμαι τι, και πανικοβληθήκαμε, δεν θυμάμαι λείπαν οι γονείς μας απ' το σπίτι ή κοιμόντουσαν για μεσημέρι, δεν θυμάμαι ακριβώς. και προσπαθήσαμε...να προκαλέσουμε εμετό ο ένας στον άλλο χώνοντας τα δάχτυλα στο λαρύγγι! ευτυχώς δεν το καταφέραμε και όταν το είπαμε στους γονείς μας μας είπαν ότι δεν είναι κομμός κεφαλής και ακόμα και αν φας μια ληγμένη κονσέρβα δεν πεθαίνεις!