Η συνέντευξη του ΤΑΣΟΥ ΠΡΟΥΣΑΛΗ
Κύριε Προύσαλη, πραγματικά χαιρόμαστε πολύ που βρισκόμαστε σήμερα μαζί σας και που μας κάνατε τη χάρη να μοιραστείτε λίγο από το χρόνο σας μαζί μας.
Κυρίως για εμάς του δύο, αλλά και για πολλά μέλη του φόρουμ μας, είστε ένας αγαπημένος ηθοποιός.
Είμαστε μέλη του διαδικτυακού φόρουμ Greek Retro Maniacs. Η θεματολογία του φόρουμ είναι γενικά για τη δεκαετία του 80. Ασχολούμαστε με κάθε έκφανση της εποχής εκείνης. Με τη μουσική, τους υπολογιστές, τον κινηματογράφο, τον τρόπο ζωής κλπ.
Το φόρουμ μας αριθμεί πάνω από πεντακόσια τακτικά μέλη και αρκετές χιλιάδες επισκέπτες.
Θα θέλαμε να μιλήσουμε αρχικά, γενικώς για τις ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 80.
GRM :
Μιλήστε μας λίγο για το πώς γραφόταν ένα σενάριο βιντεοταινίας της εποχής εκείνης.
Τ.Π. :
Ένας σεναριογράφος της εποχής, μπορούσε σε 3 βράδια να γράψει ένα σενάριο και η αμοιβή του ήταν 80 περίπου χιλιάρικα. Πολλοί γράφανε 2-3 τη βδομάδα, με χαμηλό, ως είναι φυσικό, καλλιτεχνικό και αισθητικό αποτέλεσμα. Όταν έφτασα στο σημείο που μπορούσα να έχω άποψη, επέλεγα τα σενάρια και συχνά τα εμπλούτιζα ή τα τροποποιούσα. Αυτό ακολουθώ και στα έργα που ανεβάζω τώρα στο θέατρο μου.
GRM :
Εκτός από την ιδιότητα του ηθοποιού, εμπλακείκατε με κάποιον άλλο τρόπο στα κινηματογραφικά τεκταινόμενα της εποχής εκείνης ;
Τ.Π. :
Θα έλεγα όχι. Έκανα μόνο 4 ταινίες το χρόνο. Είχα αποκλειστικό συμβόλαιο με την High-Tech που ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία τότε και αυτό έφτανε. Μπορούσα να γυρίζω και περισσότερες ταινίες αλλά είμαι λιτοδίαιτος. Αν έχω μια ντομάτα, δυό ελιές κι ένα κρεμμύδι, είμαι μια χαρά.
GRM :
Κάποιος ηθοποιός που τη δεκαετία του 80 γύριζε κατά κόρον ταινίες, είχε τη δυνατότητα να μαζέψει κάποια χρήματα ; Γενικώς, οι αμοιβές των ηθοποιών τότε, ήταν ικανοποιητικές ;
Τ.Π. :
Εξαρτάται. Αν κάποιος ήταν πολύ νέος και ξεκινούσε τότε, οι αμοιβές δεν ήταν καθόλου ικανοποιητικές. Αν στην πορεία η καριέρα του εξελισσότανε, ομοίως γινόταν και με την αμοιβή του. Εκείνοι που ήταν ήδη πρωταγωνιστές στο θέατρο ή στη τηλεόραση, δεν γνώριζαν αν γίνονταν πλούσιοι, αλλά αμοίβονταν πολύ ικανοποιητικά.
GRM :
Ένας ηθοποιός που είχε ζήτηση εκείνη την εποχή, πόσες ταινίες γύριζε μέσα σε ένα χρόνο ;
Τ.Π. :
Όσοι αγαπούσαν ιδιαίτερα το χρήμα ή το καζίνο, γύριζαν πολλές. Κι αυτοί που είχαν ζήτηση όπως το λέτε, μπορούσαν να γυρίσουν μέχρι και δέκα ταινίες το χρόνο ή και περισσότερες! Είναι αστείο αλλά αληθές.
GRM :
Πόσες μέρες έπαιρνε να γυριστεί μια ταινία ; Πόσοι άνθρωποι εμπλέκονταν συνήθως και τι κονδύλι απαιτείτο για μια μέτρια παραγωγή ;
Τ.Π. :
Μια μέτρια γυριζόταν σε 4 έως 7 μέρες το πολύ. Το κονδύλι της παραγωγής ξεκινούσε από 4 -5 εκατομμύρια δραχμές για μια ταινία χαμηλού κόστους. Για ακριβότερες παραγωγές έφτανε μέχρι και 15 εκατομμύρια περίπου. Αυτό όμως σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Το δε συνεργείο, δεν ξεπερνούσε τα 5-7 άτομα. Και στο πλήθος των ηθοποιών, υπήρχε πάλι μια ποικιλία. Ένας μέσος όρος ήταν 8-10 άτομα.
GRM :
Πως ήταν το κλίμα, πίσω από τις κάμερες, σε μια ελληνική ταινία της εποχής εκείνης ;
Τ.Π. :
Ήταν αρκετά ευχάριστο. Αυτό βέβαια είχε να κάνει με τους χαρακτήρες των ανθρώπων που εμπλέκονταν στην εκάστοτε δουλειά. Εγώ πάντως έχω καλές αναμνήσεις.
Θα θέλαμε στη συνέχεια να μιλήσουμε για το «τέλος εποχής» και το «θάνατο της βιντεοταινίας», που θα ορίζαμε χρονικά κάπου στις αρχές τις δεκαετίας του 90.
GRM :
Μετά το «μεγάλο μπαμ» των βιντεοταινιών, όταν ξέφτισε το φαινόμενο, υπήρξε κάποια περίοδος που μείνατε άνεργος ;
Τ.Π. :
Καταρχάς δε θα προσδιόριζα το φαινόμενο στη δεκαετία του 90, αλλά πολύ πιο μπροστά. Οι συνάδελφοι που ξεκίνησαν την καριέρα τους από το βίντεο και που ήταν νέοι στο χώρο, ήταν φυσικό να μείνουν χωρίς δουλειά όταν σταμάτησαν οι παραγωγές. Εις ό,τι με αφορά, έκανα θέατρο και πριν και συνέχισα και μετά. Σε κάθε περίπτωση όμως, η ανεργία δυστυχώς χτυπά δυό φορές το χρόνο την πόρτα του ηθοποιού.
GRM :
Όταν «πέθανε» η βιντεοταινία, όλοι οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες που έμειναν άνεργοι, προφανώς θα ήταν αδύνατο να απορροφηθούν εκ νέου στο χώρο του κινηματογράφου. Για κάποιον που συμμετείχε σε δεκάδες παραγωγές, θα ήταν δύσκολο να προσαρμοστεί στην «νέα εποχή» στην οποία οι δουλειές ξαφνικά σπάνιζαν. Γνωρίζετε τι απέγιναν έπειτα, οι περισσότεροι σκηνοθέτες και ηθοποιοί της «σχολής των 80's» ;
Τ.Π. :
Όταν κάτι τελειώνει, οι άνθρωποι απομακρύνονται συνήθως από αυτό. Παίζουν ρόλο και οι συνθήκες και οι διαθέσεις. Ενώ αγαπούσα και σεβόμουν όσους το άξιζαν, ιδιαίτερες φιλίες δεν έκανα. Από τη φύση μου βλέπεις, είμαι κλειστός, αντικοσμικός. Αυτό πάντως που εισέπραξα, περισσότερο ως εντύπωση παρά ως γνώση, είναι ότι κάποιοι περιορίστηκαν σε ορισμένα πράγματα. Σχημάτισαν μικρούς θιάσους και έκαναν περιοδείες π.χ.. Άλλοι πάλι, άλλαξαν τελείως χώρο και ρότα.
GRM :
Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί της εποχής εκείνης, με τους οποίους να διατηρείτε ακόμα επαφή ;
Τ.Π. :
Πολύ θα το ήθελα, αλλά δεν συμβαίνει. Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή είναι αμφίδρομα, κάτι σαν το πινγκ πόνγκ να πούμε…Πρέπει να μου γυρίσεις το μπαλάκι. Άν το κρατήσεις το παιχνίδι τελειώνει.
Ας μιλήσουμε λίγο και για το retro κίνημα που ακμάζει στις μέρες μας.
GRM :
Τα τελευταία χρόνια, ανθίζει ένα «κίνημα νοσταλγίας» αναφορικά με τα 80's. Το κίνημα αυτό μετουσιώνεται μέσω φόρουμ στο Ίντερνετ (όπως και το δικό μας), μέσω επαναπροβολών ταινιών, μέσω φεστιβάλ ή μέσω άλλων εκδηλώσεων. Το παράδοξο μάλιστα είναι ότι το κίνημα αυτό δεν πλαισιώνεται μόνο από τριαντάρηδες (που έζησαν εκείνα τα χρόνια) αλλά και από πολύ νεότερα άτομα, που αν και δεν έζησαν τα 80's, ελκύονται από τη γενικότερη κουλτούρα της εποχής. Γνωρίζετε αυτή την τάση, και ποια η άποψή σας για το φαινόμενο ; Επίσης, όταν γυρίζατε τις παλιές βιντεοταινίες τη δεκαετία του 80, φανταζόσασταν ποτέ ότι θα ήταν ξανά επίκαιρες, δύο δεκαετίες αργότερα και μάλιστα από ένα αρκετά νέο σε ηλικία κοινό ;
Τ.Π. :
Πολλά πράγματα δε φαντάζεται κανείς. Υπέθετα όμως ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε ίσως να συμβεί, γιατί το έχουμε δει πολλές φορές να συμβαίνει. Όπως π.χ. ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, που ακόμα και σήμερα, βλέπεται ιδιαίτερα ευχάριστα από τον κόσμο. Έτσι λοιπόν, πολλές βιντεοταινίες εκείνης της περιόδου του ΄80, φαίνεται πως είχαν την αξία τους και βλέπονται και ευχάριστα σήμερα, όσο κι αν έχουν κατηγορηθεί από κάποιους κύκλους θολοκουλτουριάρηδων και δήθεν.
GRM :
Πολλοί ισχυρίζονται ότι σήμερα το τηλεοπτικό και κινηματογραφικό θέαμα είναι κατευθυνόμενο και τυποποιημένο από μεγάλες εταιρίες. Αντίθετα, την εποχή των 80's το θέαμα ήταν μεν ελαφρώς «πρόχειρο» αλλά σίγουρα πιο «αυθεντικό». Εσείς τι πιστεύετε επ'αυτού ;
Τ.Π. :
Συμφωνώ !
GRM :
Έχει γίνει μεγάλη συζήτηση σχετικά με το αν οι ηθοποιοί που παίρνανε μέρος κατά το παρελθόν στην εκάστοτε ταινία ,συχνά κρατούσαν προσωπικό αρχείο από τις συμμετοχές τους αυτές ,άρα όλες αυτές οι ταινίες λογικά θα σώζονται μέχρι και σήμερα .Το ίδιο ερώτημα αφορά φυσικά και στις τηλεοπτικές σειρές του παρελθόντος. Θα θέλατε να μας διαφωτίσετε πάνω στο ζήτημα αυτό, μέσα από την προσωπική σας εμπειρία ;
Τ.Π. :
Ο κάθε ηθοποιός μαζεύει φαντάζομαι κάποιο υλικό για το αρχείο του. Το θεωρώ καλό πράγμα, το κάνω ακόμα, και πολλές φορές μου φάνηκε χρήσιμο.
Ας μιλήσουμε και για τη δική σας εμπλοκή στο χώρο των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του 80.
GRM :
Ίσως ο γνωστότερος χαρακτήρας που υποδυθήκατε την εποχή εκείνη, ήταν ο «Μπίλιας». Ο τρόπος με τον οποίο τον ενσαρκώσατε, με την ιδιόρρυθμη φωνή, και το ελαφρώς κυρτό σαγόνι, ήταν δική σας έμπνευση ή ζητήθηκε από κάποιον ;
Τ.Π. :
Εννοείτε το σκηνοθέτη; Όχι, πού χρόνος για τέτοια πράγματα. Ο ηθοποιός στηριζόταν μόνο στο ένστικτο και τον πηγαίο αυθορμητισμό του. Όσοι κάτω από αυτές τις συνθήκες μπορούσαν να διαχειριστούν τα πράγματα εξελίσσονταν καλλιτεχνικά, στα πλαίσια αυτού του φαινόμενου. Εγώ ξεκίνησα λέγοντας πέντε κουβέντες. Οι πέντε έγιναν δέκα και με γεωμετρική πρόοδο έφτασα να κάνω ταινίες στις οποίες ήμουν πρωταγωνιστής. Τουλάχιστον σ'εμένα, δεν έτυχε κάποιος που να μου πει τι πρέπει να κάνω. Δεν υπήρχε τότε χρόνος, επαναλαμβάνω, για να επεξεργαστεί να εμβαθύνει κανείς στους ρόλους. Ίσως αυτό να είναι που έχει και την περισσότερη αξία σ'αυτή την ιστορία.
GRM :
Με ποιόν σκηνοθέτη έχετε τις καλύτερες αναμνήσεις ;
Τ.Π. :
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη σε αυτό που ζητάτε. Οι σκηνοθέτες εκείνη την περίοδο ήταν άνθρωποι οι οποίοι μας προσέφεραν εργασία, πολύτιμο αγαθό. Με όλους αυτούς που μας προτιμούσαν, δενόμασταν ψυχικά και επαγγελματικά. Έχω να θυμηθώ πολλούς που με βοήθησαν και που σέβομαι και εκτιμώ. Και εκείνους που δεν είναι πια στη ζωή, όπως ο Φίλλιπος ο Φυλακτός αλλά και εκείνους που έχουμε χαθεί, όπως ο Βαγγέλης ο Φουρνιστάκης, τον οποίο αγαπούσα πάρα πολύ. Τις περισσότερες ταινίες μου τις έκανα με το Βαγγέλη που τότε συνεργαζόταν με τον Αντώνη το Μανιάτη στην High-Tech και είχα αποκλειστικό συμβόλαιο μαζί τους. Τώρα δεν ξέρω που βρίσκεται. Νομίζω είναι εκτός Ελλάδος. Καλλιτεχνικά όμως, θέλω να ξεχωρίσω κι άλλον έναν, το Μάριο το Ρετσίλα.
GRM :
Με ποιους ηθοποιούς είχατε την καλύτερη συνεργασία και σας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις ;
Τ.Π. :
Δε μιλάμε για το θέατρο, έτσι; Τώρα, στις ταινίες εκείνης της εποχής, συνεργάστηκα επίσης με πολλούς και εκλεκτούς συναδέλφους. Θα ξεχώριζα όμως το Γιάννη Μιχαλόπουλο, το Σωτήρη Τζεβελέκο, τον Στηβ Ντούζο, τους μακαρίτες πια Βασίλη Μπουγιουκλάκη, Γιώργο Κάππιο, Κώστα Καραγιώργη, και Νίκο Ρίζο με τους οποίους είχα αμοιβαίο καλλιτεχνικό σεβασμό.
GRM :
Ποια από τις ταινίες που γυρίσατε την εποχή εκείνη, θυμάστε πιο έντονα ή πιο ευχάριστα ;
Τ.Π. :
Δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια …
GRM :
Ποια σκηνή ή ατάκα σας, θεωρείτε «κλασσική» ;
Τ.Π. :
Μια σκηνή που κρατούσα ένα σκύλο που δε μπορούσε να ενεργηθεί και έψαχνα να του βάλω υπόθετο και που ήταν αδερφή γιατί ήταν αδερφή και το αφεντικό του, ή εκείνη που γύρευα κάποιο κορίτσι να μου κάνει παιδιά για να μην πάω φαντάρος… Είναι πολλές, τι να πρωτοθυμηθώ, πολλές και αστείες, μέσα στην απλότητα και την αφέλεια τους. Να φανταστείτε ακόμα γελάω με ορισμένες σκηνές, αν τύχει να τις δω, παρ' όλο που είμαι δύσκολος πια στο γέλιο και που δεν συμφωνώ εν πολλοίς με το περιεχόμενο και τον καλλιτεχνικό τους στόχο.
GRM :
Μιλήστε μας λίγο για τη Σταυρίνα Πρεβεδώρου και τη συνεργασία σας. Πιστεύουμε ότι ήσασταν ένα πολύ πετυχημένο κινηματογραφικό δίδυμο και οι ταινίες που γυρίσατε μαζί, είναι από τις αγαπημένες μας, με πρώτη προτίμηση το ΓΡΑΝΙΤΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ και το ΚΑΝΕ ΜΟΥ ΛΙΓΑΚΙ…ΜΑ.
Τ.Π. :
Έχουμε παίξει αρκετές ταινίες μαζί. Η Σταυρίνα ήταν ένα πολύ όμορφο, χαριτωμένο κορίτσι γεμάτο ευγένεια και καλοσύνη. Την εκτιμούσα και λυπάμαι που έχουμε χαθεί. Δεν ξέρω που βρίσκεται σήμερα. Προφανώς δεν είναι πια στο επάγγελμα κι είναι κρίμα.
Τώρα θα θέλαμε να σας κάνουμε κάπως πιο προσωπικές ερωτήσεις.
GRM :
Πώς ξεκίνησε η εμπλοκή σας με τον κινηματογράφο ; Η συγγένειά σας με το θείο σας, Αθηνόδωρο Προύσαλη, έπαιξε κάποιο ρόλο ;
Τ.Π. :
Όχι δε νομίζω, αν και υπήρξαν φορές που βοήθησε. Πάντως θα'θελα με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω εκείνον που με στήριξε με ανιδιοτέλεια και αγάπη στα πρώτα μου βήματα. Αυτός είναι ο Φαίδωνας ο Γεωργίτσης. Είχαμε συνεργαστεί αρκετές φορές στο θέατρο. Τότε πρωταγωνιστούσε στην ΕΡΤ2 στα «Παραμύθια πίσω από τα Κάγκελα» του Νίκου Τσιφόρου. Με πρότεινε λοιπόν στην παραγωγό εταιρεία και παίζοντας εκεί, γνώρισα εξαίρετους σκηνοθέτες, επαγγελματίες καταρτισμένους, όχι αστεία, τους φίλους μου, το Μάριο το Ρετσίλα και τον Μιχάλη τον Παπανικολάου. Μετά από εκεί, πέρασα στο βίντεο.
GRM :
Έχετε ασχοληθεί με άλλες μορφές τέχνης, εκτός από θέατρο και κινηματογράφο ;
Τ.Π. :
Παλιά έγραφα και σκάρωνα τραγουδάκια. Πήγαινα στη Δραματική σχολή και το βράδυ τα τραγουδούσα στην Πλάκα, μιλάμε τώρα για το 1976. Έχω τραγουδήσει σε πολλά μαγαζιά εκεί, όπως στο «Σκόλιον» του Ντίνου του Κωνσταντινίδη, που ήμουν σχεδόν μόνιμος, αλλά και στην «Απανεμιά», στις «Εσπερίδες» του Γιάννη του Αργύρη και αλλού. Δεν είχα πολύ καλή φωνή αλλά έπαιζα απλή κιθαρούλα και μαζί με τον στίχο που ήταν αστείος και πολύ πρωτότυπος γινόταν δουλειά που άρεσε. Μερικά από αυτά τα τραγούδια τα έβαλα και σε κάποιες ταινίες.
GRM :
Αν σας ζητάγαμε να περιγράφατε τον ηθοποιό Τάσο Προύσαλη, με μια φράση ;
Τ.Π. :
Ευαισθησία.
GRM :
Και αν σας ζητάγαμε να περιγράφατε τον άνθρωπο Τάσο Προύσαλη, με μια φράση ;
Τ.Π. :
Δικαιοσύνη.
GRM :
Έχετε εμπιστοσύνη στο μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου ;
Τ.Π. :
Είμαι φύσει απαισιόδοξος Αλλά σίγουρα θα φανερωθούν άνθρωποι που θα προσφέρουν στην εποχή τους και θα έχουν ικανότητες. Και γιατί να μην έχουν και ανώτερες ικανότητες, από αυτούς που προυπήρξαν ; Η αλήθεια πάντως είναι, πως βρισκόμαστε σε κάθετη πτώση. Ζούμε έναν Μεσαίωνα σε όλα τα επίπεδα. Και αυτός ο Μεσαίωνας επηρεάζει όχι μόνο τη ζωή όπως την ξέραμε, αλλά, οπωσδήποτε και τα γράμματα και την τέχνη.
GRM :
Τι θα συμβουλεύατε εσείς ένα νέο ηθοποιό που κάνει τώρα το ξεκίνημά του στον ομολογουμένως δύσκολο αυτό χώρο της τέχνης ;
Τ.Π. :
Θα τον συμβούλευα τρία πράγματα : Να έχει υπομονή, επιμονή και σταθερή αποφασιστικότητα. Ειδικά για το θέατρο, επιπρόσθετα, χρειάζεται εργασία και εντιμότης.
GRM :
Ποια πρόσφατη ελληνική ταινία σας άρεσε ;
Τ.Π. :
Δεν παρακολουθώ κινηματογράφο. Με πιάνει κλειστοφοβία στη σκοτεινή αίθουσα.
Αρκετά όμως με το παρελθόν. Θα θέλαμε να μιλήσουμε και για το σήμερα.
GRM :
Τώρα που έχετε εμπλακεί σε σαφώς ποιοτικότερα (με τη συμβατική έννοια του όροι) καλλιτεχνικά θεάματα, έχετε αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να ξεχάσετε το παρελθόν σας και τους ρόλους τύπου «Μπίλια» που κάποτε ενσαρκώσατε ;
Τ.Π. :
Όχι. Αγαπώ τους παρελθόντες χρόνους κι αυτά που κουβαλάνε και δεν έχω ανάγκη να ξεχάσω, ούτε να με κατηγορήσω για κάτι. Η πορεία μου είναι συνεχής• ο,τι έγινε στο επαγγελματικό παρελθόν μου ήταν προϊόν μιας αγνής περιόδου κι ήταν έντιμο. Η όποια του αξία θα φανεί. Αν όχι, ας μη φανεί κι ας περάσει στη Λήθη. Τόσο απλά.
GRM :
Διαβάζοντας το βιογραφικό σας, διαπίστωσα ότι την ίδια εποχή που γυρίζατε πολλές από τις χαμηλού προϋπολογισμού βιντεοταινίες σας, συμμετείχατε ταυτόχρονα σε αρκετά ποιοτικές θεατρικές παραγωγές. Ήταν δύσκολο για εσάς να βιώνετε ταυτόχρονα αυτές τις δύο ετερόκλητες καλλιτεχνικές πραγματικότητες ;
Τ.Π. :
Το χαμηλού προϋπολογισμού βιντεοταινίες το λέτε, υπονοώντας φανερά κάτι, που δεν είναι απόλυτο και για το οποίο οπωσδήποτε δεν φέρω ευθύνη. Πάντως όπως και να'χει, απαντώντας στην ερώτηση σας, λέω πως δεν είχα καμιά δυσκολία.
GRM :
Τον Τάσο Προύσαλη της δεκαετίας του 80 τον ξέρουμε όλοι. Τι απέγινε όμως ο Τάσος Προύσαλης μετά το «θάνατο της βιντεοταινίας» ; Με τι ασχολήθηκε καλλιτεχνικά ;
Τ.Π. :
Ο πνευματικός μου δάσκαλος έλεγε, πως είμαστε αναγκασμένοι από τους υλικούς νόμους, να αλλάζουμε συνεχώς. Αφού λοιπόν είμαστε αναγκασμένοι να αλλάζουμε, καλύτερα θα είναι η αλλαγή να γίνεται από κάτω προς τα πάνω. Το αντίθετο είναι ολέθριο. Πιστός σε αυτά, φροντίζω να καλλιεργώ τον εαυτό μου, κι αυτό νομίζω αποτυπώνεται, όχι μόνο στις θεατρικές δουλειές που συνέπραξα κατά το παρελθόν, αλλά κυρίως στις δουλειές του σήμερα, που προβάλλονται από σκηνής στον προσωπικό μου χώρο, στο ΕσωΘέατρο.
GRM :
Ποιος είναι ο Τάσος Προύσαλης του σήμερα ; Μιλήστε μας λίγο για το «ΕσωΘέατρο» και τη σχέση σας με αυτό.
Τ.Π. :
Ο ίδιος, είμαι Θησειώτης. Εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα και πήγα σχολείο στο 9ο. Βρήκα αυτό το χώρο στον τόπο το δικό μου. Χρειάστηκαν 4 χρόνια, πολύς κόπος και προσωπική καθημερινή εργασία για να στηθεί το ΕσωΘέατρο. Τώρα που το βλέπω έτσι δημιουργημένο, μου κάνει φοβερή εντύπωση. Οι Θεοί υπήρξαν καλοί μαζί μου, σκέφτομαι. Πιστεύω ότι ο χώρος αυτός αποτελεί το κύκνειο άσμα μου. Θέλω εδώ μέσα να τελειώσω την προσπάθεια που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια και τα χρόνια δεν είναι λίγα, σχεδόν 30. Αγαπώ το ΕσωΘέατρο κυριολεκτικά και φιλοδοξώ να είμαι καλά και να έχω τη δύναμη να το στηρίζω. Στη σκηνή του δίνονται παραστάσεις και ανεβαίνουν έργα που ψυχαγωγούν τους θεατές με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Αν κάποτε μου δοθεί κάποιος μικρός έπαινος, παρακαλώ να μου δοθεί γι'αυτό.
GRM :
Σε αυτή σας την προσπάθεια, ήρθαν να σας δουν ή να σας στηρίξουν άτομα από τα παλιά ;
Τ.Π. :
Λίγοι, πολύ λίγοι. Πιστεύω όμως στο φίλο. «Πιστόν φίλον, εν κινδύνοις γιγνώσκεις». Αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ από τότε που το μαθαίναμε στο σχολειό. Έτσι το κρασί, εδώ και χρόνια, το πίνω μόνος. Κάποτε που ερωτήθηκε ο Πυθαγόρας τί εστί φίλος απήντησε: «Ο άλλος εγώ». Αντιλαμβάνομαι τι εννοούσε… Οι φίλοι είναι πολύτιμα πρόσωπα και τους διαλέγουμε, γιατί μας ταιριάζουν. Δεν μας τους έφερε στο δρόμο μας η ανάγκη ή το τυχαίο.
GRM :
Μιλήστε μας και για τη σχολή που έχετε. Ποια η σχέση σας με τη διδασκαλία ;
Τ.Π. :
Στη Σχολή του ΕσωΘεάτρου καλλιεργούνται με έγκυρο τρόπο νέοι και νέες, όχι μόνο στο καλό θέατρο αλλά και στο να προβάλλουν τον ανώτερο εαυτό τους. Σε ο,τι με αφορά, η διδασκαλία με εκφράζει περισσότερο ακόμα κι απ'την ίδια την σκηνική μου παρουσία. Ενδιαφέρομαι για τους μαθητές μου και φροντίζω με επιμέλεια την υποκριτική και πνευματική τους εξέλιξη, όπως κι οι υπόλοιποι βέβαια, δάσκαλοι του studio μας. Είναι όλοι τους καλοί. Στο ΕσωΘέατρο, ξέρετε, «η πόρτα» ανοίγει προς τα μέσα δύσκολα. Δεν έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου για να κάνω εκπτώσεις. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και θέλω να αξιοποιείται, όσο γίνεται πιο παραγωγικά και πιο πνευματικά. Το κάνω για τους γύρω μου. Για τον εαυτό μου δεν απαιτώ τίποτα. Είμαι αυτάρκης.
GRM :
Tέλος, μιλήστε μας λίγο -αν θέλετε φυσικά- για την προσωπική σας ζωή, την οικογενειακή σας κατάσταση, για όλες αυτές δηλαδή τις άγνωστες πτυχές του Τάσου Προύσαλη, που ο πολύς ο κόσμος δε γνωρίζει.
Τ.Π. :
Ζώ πολύ απλά. Είμαι με την ίδια γυναίκα 18 χρόνια, αλλά την αγαπώ ακόμα, γιατί εκτός των άλλων δεν γκρινιάζει και πολύ... Παιδιά δεν έχω, αν και πολύ θα μου άρεσε τώρα, να υπήρχε εδώ ένα αγοράκι, να μπερδευόταν στα πόδια μας… και να είχε και ένα ωραίο όνομα όπως: Αίας ή Οδυσσέας, Ιππόλυτος ή Προμηθέας, κι αν ήταν κοριτσάκι, Αντιγόνη ή Ηλέκτρα, Φαίδρα ή Ανδρομάχη.
Ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε και ευχόμαστε κάθε επιτυχία στην επαγγελματική σταδιοδρομία σας, αλλά και στην προσωπική σας ζωή.