Η οποια ισως να χαρακτηριζοταν τρομου στην εποχη της. Τωρα πια ουτε κατα διανοια.Η ελληνική ταινία που με εντυπωσίασε μικρό για την ατμόσφαιρα, το μυστήριο αλλά και τον τρόμο ήταν ο "Εφιάλτης" του 1961 με Νικολινάκο και Βούλα Χαριλάου.
Ανάλογο φόβο είχα νιώσει και γω στη συγκεκριμένη σκηνή. Την ταινία ξαναείδα πέρυσι μετά από δεκαετίες.Πραγματικά απίστευτο για την εποχή του στη χώρα αυτή, ένα χιτσκοκικό θρίλερ που λίγα είχε να ζηλέψει από αντίστοιχες ξένες ταινίες της εποχής. Θυμάμαι πιτσιρικάς, όταν το είχα δει πρώτη φορά (κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80), είχα πάθει τρέμουλο με τη σκηνή όπου η μαυροφορεμένη φιγούρα της πρωταγωνίστριας ανέβαινε αργά τη σκάλα με το ψαλίδι στο χέρι... (τα υπόλοιπα θα ήταν spoilerφόβο είχα νι
προσωπικα οχιΤο χω αναφέρει νομίζω σε άλλο θέμα αλλά αξίζει να το πω και εδώ μιας και είναι σχετικό με ελληνικές ταινίες τρόμου. Μάλιστα γυρισμένη από πιτσιρικά τότε,στα πλαίσια της εκπομπής Χιλιοποδαρούσα,στην ενότητα ταινιών 7 χιλιοστών σούπερ. Λεγόταν Εφιάλτης και είχε να κάνει με ένα παιδί που το άφησαν οι γονείς μόνο σπίτι του και το οποίο βλέπει μια παράξενη μαυροντυμένη φιγούρα να το ακολουθεί παντού , αρχικά μέσα στο σπίτι,μετά σε μια παραλία κτλ. Αυτό που επίσης δίνει ανατριχιαστική ατμόσφαιρα είναι και η αφήγηση σε voice off δηλαδή δεν ακούγεται άλλος εξωτερικός ήχος παρά μόνο η φωνή του παιδιού που αφηγείται. Ήταν πιστεύω πολύ καλή προσπάθεια για δημιουργία θρίλερ και μάλιστα από παιδί. Το θυμάται κανένας το συγκεκριμένο ταινιάκι;