Εγώ πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη, και συγκεκριμένα στα πάρκα της παραλίας, κυριολεκτικά, πήγαινα κάθε μέρα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν υπάρχουν πια, αντικατασταθηκαν απο αλλα, δε μενω πια εκει, δεν τα χω δει.
Τα αγαπημένα μου ηταν να κανω κούνια , να φτανω οσο πιο ψηλα γινεται και να πηδαω, σημειωναμε με μια γραμμη στο χωμα ποιος εφτανε πιο μακρια. Επισης ειχε και κουνιες οπου αντι για καθισμα ειχε λαστιχα σα φορτηγου, και καθοσουν εκει πανω, τηλεφερικ, οπου κρεμιοσουν με τα χερια κι εφτανες στην αλλη ακρη.
στριφογυριστη τσουληθρα δεν ειχα δει πουθενα μεχρι τα 10 μου οταν μας πηγαν μονοημερη σε αλλη πολη με το σχολειο. Κι ειχα ενθουσιαστει!
γενικα επικινδυνες εποχες... Σκαρφαλωναμε σε δεντρα και κρεμιομασταν αναποδα με ενα ποδι σε υψος 4-5 μετρα, διασχιζαμε την αερογεφυρα της παραλιας, αν την εχετε δει, απο την εξω μερια, εξω απ τα καγκελα περπατωντας στα λιγα εκατοστα πλατος που προεξειχαν.
Απορω πώς επιζήσαμε όλοι!
Δεν μπορουσα με τιποτα τους μυλους κι ολα αυτα που γυριζαν γυρω γυρω...