Φόνος Χωρίς Ταυτότητα (1990 MEGA)
- Έναρξη μίζας exetlaios
- Ημερομηνία έναρξης
margarita07
RetroNoob
- Joined
- 30 Αύγ 2020
- Μηνύματα
- 17
- Αντιδράσεις
- 28
Καλησπέρα, τη σειρά την είδα σχετικά πρόσφατα, και μου άρεσε πολύ.
Να τα εκθέσω σε συν (πλεονεκτήματα) και πλην (μειονεκτήματα), για μεγαλύτερη ευκολία στην ανάγνωση:
Πλεονεκτήματα:
1) Κατ' αρχάς, είναι μια σειρά που, σε γενικές γραμμές, ξέρει να σέβεται τους θεατές της. Δεν θίγει και δεν προσβάλει το κοινό (τους θεατές) με άκομψα ή βλάσφημα λόγια ή με κρύες ατάκες. Το μόνο με το οποίο δεν συμφωνώ (και το θεωρώ μείζον μειονέκτημα), είναι το να βάζουν ηθοποιούς μέσα σε σειρά (γυρίσματα) να ορκίζονται στο Ευαγγέλιο (που είναι αληθινό και έχει πάνω Σταυρό). Αυτό θα μπορούσαν κάλλιστα να το παρακάμψουν, γιατί τα Ιερά Σύμβολα της Πίστης μας καλό είναι να τα προσεγγίζει κανείς (και ειδικά δημόσια) πάντα με ειλικρίνεια, ευλάβεια και σεβασμό.
2) Έπειτα, η αισθητική του χώρου των γυρισμάτων, όσο και των ρούχων και του μακιγιάζ των ηθοποιών είναι εξαιρετική. Το πρότυπο της γυναίκας που προβάλει όμορφο, λαμπερό, υπέροχο. Του άνδρα, στιβαρό, δυναμικό, ευπρεπές. Πουθενά δεν είδα γύμνια ή ευτέλεια. Οι γυναίκες με τις βάτες στους ώμους είναι λιγάκι παράξενες, αλλά οκ, ήταν η μόδα της εποχής των 90s. Στα plus, τα εξαιρετικά συνολάκια της Βούρτση σε όλη τη σειρά (*με εξαιρεση τα σκληρά μακριά παντελόνια και το συνολάκι με το αστέρι στην πλάτη, που και πάλι ως χριστιανη δε μου άρεσαν), και οι υπεροχες μακριές μεταξωτές πασμίνες της Λεοντάρη (Βίκυς).
3) Το σενάριο είναι πολύ-πολύ έξυπνο και καλοδουλεμένο, με συνεχείς ανατροπές ώστε να σε κρατά σε αγωνία. Ο,τι κωμικό, δεν είναι ευτελές ή υπερβολικό. Τόσο-όσο, και ειναι αρκετό. Στα plus, που κάθε φορά άλλο περιμένεις (σεναριακά) κι άλλο σου ‘ρχεται.
4) Οι ερμηνείες εξαιρετικές. ΟΛΕΣ. Στα plus: το ερμηνευτικό εύρος της Βούρτση (Αγγελίδου), απύθμενο. Δευτερόλεπτο και συναίσθημα. Εξαιρετικοί επίσης ο υπαστυνόμος Διλαβέρης, ο Νάκας, ο ακόλουθος και ο συγγραφέας.
5) Τα γυρίσματα στο εξωτερικό, σε αεροδρόμια, λιμάνια, ναυπηγεία, καταστήματα, αγορές, υπόγεια, διαμερίσματα, γραφεία, αστυνομίες, φυλακή και δικαστήριο. Πλούσια παραγωγή, από όλες τις πλευρές. Τα σκηνικά δεν κουράζουν (με εξαιρεση ισως το green screen που ειπωθηκε και παραπάνω, αλλά σε σχέση με πρόσφατες παραγωγές που γυριζονται π.χ. 300 επεισοδια μέσα σε ένα διαμέρισμα με τέσσερις τοίχους, η σειρά ήταν έτη φωτός μπροστά).
6) Αρκετά επεισόδια. Μια χαρά. Ας ήταν και μικρότερα σε διαρκεια, προς το τέλος, δεν με πειραξε καθολου. Είναι μια «χορταστική» σειρά. Γιατί όμως η σειρά δεν υπάρχει σήμερα κάπου επίσημα, παρά τη φιλοξενούν κάτι sites με όλου του κόσμου τους ιούς μέσα?
7) Καθαρή εικόνα, και ωραίες λήψεις, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Ωραία κοντινά πλάνα. Ωραία τοπία. Ομορφοντυμένοι άνθρωποι, με καθαρή έκφραση προσώπου.
8) Στο σενάριο, όλοι οι ήρωες μιλούν κατά κύριο λόγο ο ένας στον άλλον στον πληθυντικό, με μια τυπική ευγένεια που σημερα δεν υπάρχει ούτε στην πραγματική ζωή. Υπάρχει ένας σεβασμός που ξεκινάει από το κειμενο (σενάριο) και φτάνει στον θεατή. Τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω προσωπικά. Και μου άρεσε πολύ.
9) Το όμορφο, τρυφερό τέλος, με τον συγγραφέα και τη Νατάσα Γουίλθορπ να κάθονται και να ονειρεύονται. Να παραδέχονται ότι η ζωή μας είναι όμορφη, παρά τις δυσκολίες της. Στα plus: το σημείο που η Καζιάνη κάνει όνειρα για να ζήσει στην Αίγινα, καλλιεργώντας με έναν οικογενειακό της φίλο γαρύφαλλα και φυστίκια. Η νίκη της τρυφερής πλευράς της ζωής, πάνω στην ασυδοσία και την κτηνωδια του χρήματος. Respect.
Μειονεκτήματα:
1) Η ξαφνική σεναριακή "εξαφάνιση" της Βίκυς (γραμματέως της Αγγελίδου) από τη στιγμή που ανακαλύπτει πως κινδυνεύει και μετά. Περιμένα μεχρι το τελευταίο επεισόδιο ότι η Βίκυ θα επέστρεφε και ότι με τον σεμνό και τρυφερό της τρόπο θα έπειθε τελικά την Αγγελιδου να αλλάξει μυαλά... Της ήταν τόσο πιστή (ήταν και φίλες και καταλαβαίνονταν σα μανα με κόρη σχεδόν), που τελικα νομιζω ήταν πολύ κρίμα να εξαφανιστεί έτσι στο τέλος της σειράς, χωρις να μαθουμε ποτέ το πώς και το γιατί. Αντιθέτως, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί π.χ. χαρακτηρες όπως ο Τηλέμαχος (με τραγούδια του τύπου "Ο Μενούσηηηηςςς...."), ο Πέππας ή η Ρουγγέρη (με καθε σεβασμό) ή η αεροσυνοδός ή ο ιατροδικαστής έχουν λόγο ύπαρξης στη σειρά μέχρι και τα τελευταία επεισόδια.
2) Άλλο σημαντικό ντεφό, ο πρώιμος θάνατος του δικηγόρου Νάκα. Πρώτον, τέτοιους κούκλους ηθοποιους δεν τους ξεφορτώνεσαι έτσι νωρίς-νωρίς .. Και δεύτερον, ο Νάκας είχε αρχίσει υποτίθεται να ερωτεύεται την Καζιάνη (Νατάσα Γουίλθορπ) που είναι βασικός χαρακτήρας της σειράς, επομένως, ήταν πολύ κρίμα που το σενάριο δεν επέτρεψε να εξελιχθει φυσικά ο δεσμός τους σε κάτι πιο σοβαρό.
3) Το επώνυμο «Γουίλθορπ» (*αλήθεια, ποιος δεν έχει στραμπουλήσει τη γλώσσα του για να το πει σωστά?). Αντίθετα, το «Γκούντακ» , που ήταν το δεύτερο ψευδώνυμο της Καζιάνη, θυμίζει κεφαλοτύρι. Άλλα ξένα επώνυμα, δεν υπήρχαν να σκεφτούν?
4) Το τέλος της Αγγελίδου. Εντάξει, ήτανε κακιά. Πολύ. Αλλά προσωπικά (ίσως επειδή ο λόγος που είδα τη σειρά, ήταν η ερμηνεία της Βούρτση), περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή να αλλάξει μυαλά και να μετανοήσει, να τη βοηθήσει ο καθηγητής, η Βίκυ και ο δικηγόρος Αποστόλου να δει την αλήθεια, να έρθει σε αυτογνωσία, να μαλακώσει και να αλλάξει μυαλά. Να βοηθήσει και τους δύο φοιτητές (κορίτσι-αγόρι), δωρίζοντας τον πυρηνικό αντιδραστήρα στον «Δημόκριτο» και χορηγώντας τους υποτροφία για τις σπουδές τους. Λεφτά είχε, στο κάτω-κάτω. Γιατί να τη φάει έτσι το μίσος της? Σκληρό τέλος, πολύ σκληρό.
5) Η πλήρης απουσία συναισθηματικών δεσμών μεταξύ των ηρώων. Το έγραψα και παραπάνω. Ας πούμε, μπορούσε ο σεναριογράφος να επιτρέψει μια σχέση ζωής (γάμο) μεταξύ Νατάσας Γουίλθορπ και δικηγόρου Νάκα. Ή μεταξύ Νατάσας και συγγραφέα. Ή μεταξύ Άσπας Αγγελίδου και κυρίου Μπραμς. Ξέρω, είναι αστυνομική σειρά, βέβαια. Αλλά, γιατί όχι? Γιατί να μην δουμε τους χαρακτήρες κι από μια πιο ανθρώπινη πλευρά, και στο τέλος της σειράς να είναι ζευγαρωμένοι και χαρούμενοι? Επί τόσα επεισόδια παρακολουθούμε μια δικαστική υπόθεση για ήρωες που δεν γνωρίζουμε τίποτα απολύτως για τις οικογένειές τους (*εκτος από την οικογένεια του υπαστυνόμου Διλαβέρη, του συγγραφέα και του καθηγητή). Ελλιπές δεν είναι?
6) Η χρήση της τεχνολογίας, όπως σχολιάστηκε παραπάνω, δεν με ενοχλεί, δεν μου προκαλεί κάτι. Δεν βρήκα κάτι υπερβολικό. Την χρησιμοποίησαν εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε, προβάλλοντας την αρνητική και επικίνδυνη της πλευρά. Τη γενική ιδέα την περασαν και με το παραπάνω. Δεν μου άρεσε όμως καθολου (και παλι ως χριστιανή) η σεναριακή αναφορά σε «κέντρα εξουσίας που είναι πανίσχυρα» και σε ζωδι@ και αστερισμ@ύς. Λείπει εδώ η Πίστη στον Θεό που είναι Ο όντως Πανίσχυρος (και που δεν υπάρχει πουθενά σε όλη τη σειρά) -τουλάχιστον από τους "καλούς" χαρακτήρες της σειράς, αλλά και η αναφορά στις βασικές ηθικές αξίες. Η Αγγελίδου, Ο Μπραμς και ο στρατιωτικός ακόλουθος εμφανιζονται σαν άνθρωποι με μοναδική προτεραιότητά τους το χρήμα. Είναι λιγο άσπρο-μαυρο αυτό. Γιατί? Ως ανθρωποι, δεν ειχαν άλλες πλευρες? Βέβαια, αυτό αντισταθμίζεται μεσα στη σειρά από χαρακτηρες όπως ο καθηγητής και οι δύο φοιτητές (ειδικά το κορίτσι), που είχαν γενικά όσα χρειάζεται για να υποστηριξει κανείς το σωστό. Αλλά και πάλι. Γιατί τέτοια εμμονή στο σκοτεινό κομμάτι?
7) Η σκηνή που ο συγγραφέας μπαίνει στο γραφείο της Αγγελίδου αρματωμένος με τη βαλίτσα πυρομαχικών, με σκοπό να ανατινάξει το γραφειο της στον αέρα. Νομιζω ήταν η μοναδική σκηνή που από την υπερβολή, εύκολα έφτανε στο γελοίο. Αλλά είναι ισως η μοναδική σκηνή, μέσα σε τόσα αξιόλογα επεισόδια.
Αυτά.
Από τις προσεγμένες δουλειές, πάντως.
Αξίζει νομίζω τον κόπο να τη δει κανείς,
αν του αρεσουν τα αστυνομικά και αν αγαπά τα παλιά σήριαλ με αγαπημένους ηθοποιούς.
Να τα εκθέσω σε συν (πλεονεκτήματα) και πλην (μειονεκτήματα), για μεγαλύτερη ευκολία στην ανάγνωση:
Πλεονεκτήματα:
1) Κατ' αρχάς, είναι μια σειρά που, σε γενικές γραμμές, ξέρει να σέβεται τους θεατές της. Δεν θίγει και δεν προσβάλει το κοινό (τους θεατές) με άκομψα ή βλάσφημα λόγια ή με κρύες ατάκες. Το μόνο με το οποίο δεν συμφωνώ (και το θεωρώ μείζον μειονέκτημα), είναι το να βάζουν ηθοποιούς μέσα σε σειρά (γυρίσματα) να ορκίζονται στο Ευαγγέλιο (που είναι αληθινό και έχει πάνω Σταυρό). Αυτό θα μπορούσαν κάλλιστα να το παρακάμψουν, γιατί τα Ιερά Σύμβολα της Πίστης μας καλό είναι να τα προσεγγίζει κανείς (και ειδικά δημόσια) πάντα με ειλικρίνεια, ευλάβεια και σεβασμό.
2) Έπειτα, η αισθητική του χώρου των γυρισμάτων, όσο και των ρούχων και του μακιγιάζ των ηθοποιών είναι εξαιρετική. Το πρότυπο της γυναίκας που προβάλει όμορφο, λαμπερό, υπέροχο. Του άνδρα, στιβαρό, δυναμικό, ευπρεπές. Πουθενά δεν είδα γύμνια ή ευτέλεια. Οι γυναίκες με τις βάτες στους ώμους είναι λιγάκι παράξενες, αλλά οκ, ήταν η μόδα της εποχής των 90s. Στα plus, τα εξαιρετικά συνολάκια της Βούρτση σε όλη τη σειρά (*με εξαιρεση τα σκληρά μακριά παντελόνια και το συνολάκι με το αστέρι στην πλάτη, που και πάλι ως χριστιανη δε μου άρεσαν), και οι υπεροχες μακριές μεταξωτές πασμίνες της Λεοντάρη (Βίκυς).
3) Το σενάριο είναι πολύ-πολύ έξυπνο και καλοδουλεμένο, με συνεχείς ανατροπές ώστε να σε κρατά σε αγωνία. Ο,τι κωμικό, δεν είναι ευτελές ή υπερβολικό. Τόσο-όσο, και ειναι αρκετό. Στα plus, που κάθε φορά άλλο περιμένεις (σεναριακά) κι άλλο σου ‘ρχεται.
4) Οι ερμηνείες εξαιρετικές. ΟΛΕΣ. Στα plus: το ερμηνευτικό εύρος της Βούρτση (Αγγελίδου), απύθμενο. Δευτερόλεπτο και συναίσθημα. Εξαιρετικοί επίσης ο υπαστυνόμος Διλαβέρης, ο Νάκας, ο ακόλουθος και ο συγγραφέας.
5) Τα γυρίσματα στο εξωτερικό, σε αεροδρόμια, λιμάνια, ναυπηγεία, καταστήματα, αγορές, υπόγεια, διαμερίσματα, γραφεία, αστυνομίες, φυλακή και δικαστήριο. Πλούσια παραγωγή, από όλες τις πλευρές. Τα σκηνικά δεν κουράζουν (με εξαιρεση ισως το green screen που ειπωθηκε και παραπάνω, αλλά σε σχέση με πρόσφατες παραγωγές που γυριζονται π.χ. 300 επεισοδια μέσα σε ένα διαμέρισμα με τέσσερις τοίχους, η σειρά ήταν έτη φωτός μπροστά).
6) Αρκετά επεισόδια. Μια χαρά. Ας ήταν και μικρότερα σε διαρκεια, προς το τέλος, δεν με πειραξε καθολου. Είναι μια «χορταστική» σειρά. Γιατί όμως η σειρά δεν υπάρχει σήμερα κάπου επίσημα, παρά τη φιλοξενούν κάτι sites με όλου του κόσμου τους ιούς μέσα?
7) Καθαρή εικόνα, και ωραίες λήψεις, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Ωραία κοντινά πλάνα. Ωραία τοπία. Ομορφοντυμένοι άνθρωποι, με καθαρή έκφραση προσώπου.
8) Στο σενάριο, όλοι οι ήρωες μιλούν κατά κύριο λόγο ο ένας στον άλλον στον πληθυντικό, με μια τυπική ευγένεια που σημερα δεν υπάρχει ούτε στην πραγματική ζωή. Υπάρχει ένας σεβασμός που ξεκινάει από το κειμενο (σενάριο) και φτάνει στον θεατή. Τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω προσωπικά. Και μου άρεσε πολύ.
9) Το όμορφο, τρυφερό τέλος, με τον συγγραφέα και τη Νατάσα Γουίλθορπ να κάθονται και να ονειρεύονται. Να παραδέχονται ότι η ζωή μας είναι όμορφη, παρά τις δυσκολίες της. Στα plus: το σημείο που η Καζιάνη κάνει όνειρα για να ζήσει στην Αίγινα, καλλιεργώντας με έναν οικογενειακό της φίλο γαρύφαλλα και φυστίκια. Η νίκη της τρυφερής πλευράς της ζωής, πάνω στην ασυδοσία και την κτηνωδια του χρήματος. Respect.
Μειονεκτήματα:
1) Η ξαφνική σεναριακή "εξαφάνιση" της Βίκυς (γραμματέως της Αγγελίδου) από τη στιγμή που ανακαλύπτει πως κινδυνεύει και μετά. Περιμένα μεχρι το τελευταίο επεισόδιο ότι η Βίκυ θα επέστρεφε και ότι με τον σεμνό και τρυφερό της τρόπο θα έπειθε τελικά την Αγγελιδου να αλλάξει μυαλά... Της ήταν τόσο πιστή (ήταν και φίλες και καταλαβαίνονταν σα μανα με κόρη σχεδόν), που τελικα νομιζω ήταν πολύ κρίμα να εξαφανιστεί έτσι στο τέλος της σειράς, χωρις να μαθουμε ποτέ το πώς και το γιατί. Αντιθέτως, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί π.χ. χαρακτηρες όπως ο Τηλέμαχος (με τραγούδια του τύπου "Ο Μενούσηηηηςςς...."), ο Πέππας ή η Ρουγγέρη (με καθε σεβασμό) ή η αεροσυνοδός ή ο ιατροδικαστής έχουν λόγο ύπαρξης στη σειρά μέχρι και τα τελευταία επεισόδια.
2) Άλλο σημαντικό ντεφό, ο πρώιμος θάνατος του δικηγόρου Νάκα. Πρώτον, τέτοιους κούκλους ηθοποιους δεν τους ξεφορτώνεσαι έτσι νωρίς-νωρίς .. Και δεύτερον, ο Νάκας είχε αρχίσει υποτίθεται να ερωτεύεται την Καζιάνη (Νατάσα Γουίλθορπ) που είναι βασικός χαρακτήρας της σειράς, επομένως, ήταν πολύ κρίμα που το σενάριο δεν επέτρεψε να εξελιχθει φυσικά ο δεσμός τους σε κάτι πιο σοβαρό.
3) Το επώνυμο «Γουίλθορπ» (*αλήθεια, ποιος δεν έχει στραμπουλήσει τη γλώσσα του για να το πει σωστά?). Αντίθετα, το «Γκούντακ» , που ήταν το δεύτερο ψευδώνυμο της Καζιάνη, θυμίζει κεφαλοτύρι. Άλλα ξένα επώνυμα, δεν υπήρχαν να σκεφτούν?
4) Το τέλος της Αγγελίδου. Εντάξει, ήτανε κακιά. Πολύ. Αλλά προσωπικά (ίσως επειδή ο λόγος που είδα τη σειρά, ήταν η ερμηνεία της Βούρτση), περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή να αλλάξει μυαλά και να μετανοήσει, να τη βοηθήσει ο καθηγητής, η Βίκυ και ο δικηγόρος Αποστόλου να δει την αλήθεια, να έρθει σε αυτογνωσία, να μαλακώσει και να αλλάξει μυαλά. Να βοηθήσει και τους δύο φοιτητές (κορίτσι-αγόρι), δωρίζοντας τον πυρηνικό αντιδραστήρα στον «Δημόκριτο» και χορηγώντας τους υποτροφία για τις σπουδές τους. Λεφτά είχε, στο κάτω-κάτω. Γιατί να τη φάει έτσι το μίσος της? Σκληρό τέλος, πολύ σκληρό.
5) Η πλήρης απουσία συναισθηματικών δεσμών μεταξύ των ηρώων. Το έγραψα και παραπάνω. Ας πούμε, μπορούσε ο σεναριογράφος να επιτρέψει μια σχέση ζωής (γάμο) μεταξύ Νατάσας Γουίλθορπ και δικηγόρου Νάκα. Ή μεταξύ Νατάσας και συγγραφέα. Ή μεταξύ Άσπας Αγγελίδου και κυρίου Μπραμς. Ξέρω, είναι αστυνομική σειρά, βέβαια. Αλλά, γιατί όχι? Γιατί να μην δουμε τους χαρακτήρες κι από μια πιο ανθρώπινη πλευρά, και στο τέλος της σειράς να είναι ζευγαρωμένοι και χαρούμενοι? Επί τόσα επεισόδια παρακολουθούμε μια δικαστική υπόθεση για ήρωες που δεν γνωρίζουμε τίποτα απολύτως για τις οικογένειές τους (*εκτος από την οικογένεια του υπαστυνόμου Διλαβέρη, του συγγραφέα και του καθηγητή). Ελλιπές δεν είναι?
6) Η χρήση της τεχνολογίας, όπως σχολιάστηκε παραπάνω, δεν με ενοχλεί, δεν μου προκαλεί κάτι. Δεν βρήκα κάτι υπερβολικό. Την χρησιμοποίησαν εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε, προβάλλοντας την αρνητική και επικίνδυνη της πλευρά. Τη γενική ιδέα την περασαν και με το παραπάνω. Δεν μου άρεσε όμως καθολου (και παλι ως χριστιανή) η σεναριακή αναφορά σε «κέντρα εξουσίας που είναι πανίσχυρα» και σε ζωδι@ και αστερισμ@ύς. Λείπει εδώ η Πίστη στον Θεό που είναι Ο όντως Πανίσχυρος (και που δεν υπάρχει πουθενά σε όλη τη σειρά) -τουλάχιστον από τους "καλούς" χαρακτήρες της σειράς, αλλά και η αναφορά στις βασικές ηθικές αξίες. Η Αγγελίδου, Ο Μπραμς και ο στρατιωτικός ακόλουθος εμφανιζονται σαν άνθρωποι με μοναδική προτεραιότητά τους το χρήμα. Είναι λιγο άσπρο-μαυρο αυτό. Γιατί? Ως ανθρωποι, δεν ειχαν άλλες πλευρες? Βέβαια, αυτό αντισταθμίζεται μεσα στη σειρά από χαρακτηρες όπως ο καθηγητής και οι δύο φοιτητές (ειδικά το κορίτσι), που είχαν γενικά όσα χρειάζεται για να υποστηριξει κανείς το σωστό. Αλλά και πάλι. Γιατί τέτοια εμμονή στο σκοτεινό κομμάτι?
7) Η σκηνή που ο συγγραφέας μπαίνει στο γραφείο της Αγγελίδου αρματωμένος με τη βαλίτσα πυρομαχικών, με σκοπό να ανατινάξει το γραφειο της στον αέρα. Νομιζω ήταν η μοναδική σκηνή που από την υπερβολή, εύκολα έφτανε στο γελοίο. Αλλά είναι ισως η μοναδική σκηνή, μέσα σε τόσα αξιόλογα επεισόδια.
Αυτά.
Από τις προσεγμένες δουλειές, πάντως.
Αξίζει νομίζω τον κόπο να τη δει κανείς,
αν του αρεσουν τα αστυνομικά και αν αγαπά τα παλιά σήριαλ με αγαπημένους ηθοποιούς.
Αρμαγεδών
RetroDB Feeder
- Joined
- 7 Φεβ 2021
- Μηνύματα
- 1.317
- Αντιδράσεις
- 3.858
margarita07, εξαιρετική ανάρτηση! Πληρέστατη και καλογραμμένη!
Γενικά συμφωνώ με τα γραφόμενά σου, αν και έχω κάποιες "ενστάσεις", οι οποίες είναι αυτές:
Φίλτατε @Metalcandyman, περιμένω και τα δικά σου σχόλια για την εξαιρετική ανάρτηση της margarita07
Γενικά συμφωνώ με τα γραφόμενά σου, αν και έχω κάποιες "ενστάσεις", οι οποίες είναι αυτές:
Δε νομίζω πως οι συντελεστές της σειράς είχαν πρόθεση να "θίξουν" το Ευαγγέλιο ή άλλα Ιερά Σύμβολα. Απλά, ο όρκος στο δικαστήριο είναι στη βάση της όσο το δυνατόν πιο αληθοφανούς αναπαράστασης μιας δίκης. Μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι κος. Λυχναράς, στα "χνάρια" του Λειβαδίτη, συμβουλευόταν δικηγόρους για να διάφορα νομικά πράγματα που υπήρχαν στο σενάριο. Εν επεκτάσει με τα παραπάνω, και με τη λογική σου, δεν πρέπει να υπάρχουν στις διάφορες σειρές και ταινίες σκηνές γάμων, βαφτίσεων, κηδειών και άλλων μυστηρίων, πράγμα λάθος κατ' εμέ.
Η εξαφάνιση της Βίκυς και εμένα με "χάλασε", από την άποψη του ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάποια σκηνή που η Αγγελίδου, μέσω τηλεφώνου π.χ., θα μάθαινε ότι η Βίκυ δεν πήγε στην Κύπρο, και συνεπώς γλύτωσε την παγίδα που της έστησε η Αγγελίδου. Επίσης, όπως μαθαίνουμε κάπου στο 60% της σειράς, τελικά δεν της ήτανε και τόσο πιστή, γιατί ήταν βαλτή πράκτορας της Bromhit, για να κατασκοπεύει την Αγγελίδου και να δίνει μυστικά της Import-Export στην Bromhit.
Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες συνδέονταν με τη δίκη, συνεπώς και έπρεπε να υπάρχει κάποια συνέχεια στο ρόλο τους. Μην ξεχνάμε ότι ο Τηλέμαχος γνώριζε την αλήθεια για την ταυτότητα του Ακολούθου, και στο τέλος απειλούσε τον συνήγορο της πολιτικής αγωγής και τον ιατροδικαστή ότι θα τους καταγγείλει στην αστυνομία αν δεν του έδιναν 150.000 δραχμές ο καθένας. Εν τέλει, ο συνήγορος δεν έπαθε τίποτα και ο ιατροδικαστής αυτοκτόνησε φοβούμενος την καταδίκη του...
Σε αυτό θα συμφωνήσω. Χαλάστηκα και εγώ που ο Νάκας απήχθη και εν τέλει δολοφονήθηκε, ενώ η σχέση του με τη Νατάσα πήγαινε μια χαρά. Βέβαια, είχε γίνει επικίνδυνος για τα συμφέροντα της Import-Export και της Bromhit, γι' αυτό και τον σκότωσαν.
Δεν νομίζω πως κάτι τέτοιο θα έστεκε ως κατάληξη του χαρακτήρα της Αγγελίδου. Θα ήταν πολύ περίεργο ενώ τη βλέπεις να είναι αδίστακτη καθ' όλη τη διάρκεια της σειράς, στο τέλος να γίνεται καλή. Σε τέτοιες περιπτώσεις και περιστάσεις (συμφέροντα πολυεθνικών, δολοφονίες, απαγωγές κ.λπ.) οι άνθρωποι είναι πάντα αδίστακτοι. Συνεπώς, μια χαρά τέλος είχε η Αγγελίδου.
Η σειρά ανήκει στο είδος των αστυνομικών-μυστηρίου. Συνεπώς, τυχόν σκηνές για την προσωπική ζωή των ηρώων θα ήταν περιττές, και θα παραφόρτωναν το σενάριο. Επίσης, παρόλο που η Αγγελίδου με τον Μπραμς συμπαθιούνται, έχουν σχέση συμφερόντων, όχι συναισθηματική.
Οι αστυνομικές σειρές βασίζονται στη λογική, και όχι στην πνευματική υπόσταση, που είναι η πίστη. Γι' αυτό, δεν αναφέρεται ΠΟΥΘΕΝΑ η ύπαρξη του Θεού, ως προς τις ενέργειες των ρόλων. Τα "Κέντρα Εξουσίας" βασίζονται αυτά στην απόλυτη λογική, όχι στην πνευματική καθοδήγηση, γι' αυτό και είναι αδίστακτα. Συνεπώς, ο Θεός δεν έχει "θέση" σε τέτοιου είδους σειρές. Ελπίζω να μην προσβάλω κάποιον, απλά λέω τη γνώμη μου
Όχι, απ' ό,τι καταλαβαίνουμε από τις ενέργειές τους όχι. Δεν το είδες και μόνη σου; Σκοτώνουν άνθρωπο για ψύλλου πήδημα.
Διότι όσο πιο αδίστακτος είναι κάποιος στις ενέργειές του, τόσο πιο "σκοτεινός" είναι ως χαρακτήρας.
Δε νομίζω πως είναι γελοία ως σκηνή. Λίγο αστεία ναι, αλλά σε καμία περίπτωση γελοία. Ίσα-ίσα, ο συγγραφέας θα ανατίναζε όλο το κτήριο της Import-Export, για να την εξαφανίσει από την Ελληνική γη τουλάχιστον, όπως είπε.
Φίλτατε @Metalcandyman, περιμένω και τα δικά σου σχόλια για την εξαιρετική ανάρτηση της margarita07
Αρμαγεδών
RetroDB Feeder
- Joined
- 7 Φεβ 2021
- Μηνύματα
- 1.317
- Αντιδράσεις
- 3.858
Soundtrack που χρησιμοποιήθηκε στη σειρά.
Ομολογώ ότι το soundtrack της σειράς της ταιριάζει γάντι! Αποφάσισα λοιπόν να ψάξω να βρω διάφορα "χαλιά" του. Ήμουν σίγουρος ότι ο Μεναχέμ δεν θα έγραφε δικό του soundtrack αλλά θα επέλεγε ξένο. Δεν έπεσα έξω! Χρησιμοποιώντας το Shazam, μπόρεσα να εντοπίσω τα κάτωθι:
Τίτλοι αρχής:
"High Flyer" του Nigel Bates.
Μουσική σκηνών:
Δράσης:
"Pacesetter" του Nigel Bates.
Μυστηρίου:
1) "Halloween Visitor" του Colin Towns.
2) "Echoes of Miles" του Colin Towns.
Αυτά προς το παρόν. Προσθήκες δεκτές.
Ομολογώ ότι το soundtrack της σειράς της ταιριάζει γάντι! Αποφάσισα λοιπόν να ψάξω να βρω διάφορα "χαλιά" του. Ήμουν σίγουρος ότι ο Μεναχέμ δεν θα έγραφε δικό του soundtrack αλλά θα επέλεγε ξένο. Δεν έπεσα έξω! Χρησιμοποιώντας το Shazam, μπόρεσα να εντοπίσω τα κάτωθι:
Τίτλοι αρχής:
"High Flyer" του Nigel Bates.
Μουσική σκηνών:
Δράσης:
"Pacesetter" του Nigel Bates.
Μυστηρίου:
1) "Halloween Visitor" του Colin Towns.
2) "Echoes of Miles" του Colin Towns.
Αυτά προς το παρόν. Προσθήκες δεκτές.
margarita07
RetroNoob
- Joined
- 30 Αύγ 2020
- Μηνύματα
- 17
- Αντιδράσεις
- 28
Καλησπερα, σχετικά με τις ενστάσεις που διάβασα λίγο παραπάνω -ευχαριστώ και για τον κόπο σας να τα γράψετε όλα αυτά- να γραψω ισως λιγο πιο αναλυτικά το πού βασιστηκα για την κριτική μου (κατά την ταπεινη μου γνωμη πάντα, διότι αυτά είναι και θέμα πώς ο καθένας βλέπει μια σειρά και τι περιμένει από τη σειρά αυτή):
Κατ’ αρχας σε ό,τι αφορά τα Ιερά Σύμβολα, η αληθοφάνεια δεν μπορεί ποτέ να ταυτίζεται (και ουτε να συγχέεται) με την αλήθεια. Για τον λόγο αυτόν, στις σκηνές του δικαστηρίου, ο σεναριογράφος πιστευω πως θα μπορούσε να παραλείψει τους όρκους στο Ευαγγέλιο. Δεν ειπα να μην γυρίσουν καθολου σκηνές στο δικαστήριο, προσέξτε. Είπα να παραλείψει τους όρκους στο Ευαγγέλιο (που ούτως ή άλλως, είναι αμαρτία να ορκίζεται κανείς). Κατ’ επέκταση, και στις σκηνές με εκκλησίες και γάμους, βαφτίσια κτλ. που λέτε, δεν είπα ποτέ να μη γυρίζονται τέτοιες σκηνές καθόλου. Προτεινα απλώς να παραλείπονται οι λεπτομέρειες από τη Μυστηριακή Ορθόδοξη Ζωή, ώστε να προστατεύεται η ορθόδοξη αληθεια, και να μην «υπηρετεί» την αληθοφάνεια ενός σίριαλ.
Τώρα, σε ό,τι αφορά τον χαρακτήρα της Βίκυς (γραμματέως της Αγγελίδου), συμφωνώ ότι «πρόδωσε» την αφεντικίνα της για να πάει με την πλευρά όχι της Bromhit, αλλά του καθηγητή (επομενως με την πλευρά του καλού). Αν το καλοσκεφτει κανείς επομένως, θα διαπιστώσει ότι δεν είναι και τόσο «προδοσία» να προτιμήσει κανείς το καλό, από το κακό. Η πρότασή μου (που την έγραψα και παρακάτω) ήταν η Βίκυ αφού..επιβιώσει από τα δικχτυα της Αγγελίδου, στη συνέχεια με τη βοηθεια του καθηγητή και του δικηγόρου Αποστόλου, να προσπαθησουν να κάνουν την Αγγελίδου να «δει» το λάθος δρόμο που βάδιζε τόσον καιρό. Από τη στιγμή που θα έβλεπε λοιπον την αλήθεια, η «προδοσια» της Βίκυς θα ήταν στην ουσία πόρτα προς την καλή και αισιόδοξη πλευρά της ζωής, όπου κανείς δεν βλάπτει κανέναν και το καλό νικάει.
Σε ό,τι αφορά τον Τηλεμαχο (γουστα είναι αυτά βέβαια), θεωρώ πως από τη στιγμή που μαθεύτηκε και επισημα στο δικαστηριο ότι ο στρατιωτικός ακόλουθος ζει, η παρουσία του στο σίριαλ (όπως και η παρουσία του ιατροδικαστή) έπρεπε να λήξει. Χρησίμευε όσο χρειαζόταν για να αποδειχθεί η αλήθεια. Όταν η αλήθεια βγήκε στο φως, γιατί να υπάρχει ως κομμάτι της πλοκής, τη στιγμή που χαρακτήρες όπως π.χ. η συμπαθέστατη Βίκυ που η Αγγελίδου την είχε σαν κόρη της, εξαφανίστηκε σεναριακά χωρίς να μάθουμε ποτέ το πώς και το γιατί? Άποψη μου πάντα, το ξαναλέω. Καθένας έχει τη δική του, γιατί ένα σιριαλ το βλέπουν χιλιάδες θεατές, επομένως υπάρχουν και πολλές διαφορετικές γνώμες, όλες σεβαστές. Δεν είναι κακό να μπαίνουν πολλοι διαφορετικοι χαρακτηρες σε μια σειρά, ίσως το έκαναν και για λογους προβολής ορισμένων ηθοποιών (δεν μπορώ να το γνωρίζω). Όχι όμως να "εξαφανιζονται" ωραιοι χαρακτηρες όπως η Βικυ και ο Νάκας, αυτό δε μου άρεσε καθόλου.
Σε ό,τι αφορά το τέλος της Αγγελιδου, ναι, υπάρχει σοβαρή περιπτωση να το βλέπω μεροληπτικά, σας ειπα γιατί ο λόγος που είδα το σιριαλ ήταν κυρίως για την ερμηνεία της Μάρθας Βούρτση. Προσωπικά (τόσο στα σιριαλ, όσο και στη ζωή), δεν μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να τιμωρούνται έτσι σκληρά, προτιμώ να βλέπω ανθρώπους να συνετίζονται και να αλλάζουν ζωή : ) Στη ζωή, υπάρχουν άνθρωποι (σπάνια μεν, αλλά υπάρχουν) που αλλάζουν χαρακτήρα, π.χ. μετά από κάποιο δυνατό σοκ ή μετά από μια μεγάλη συνειδητοποίηση που τούς αλλάζει προτεραιότητες. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να σκαρφιστεί και ο σεναριογράφος, αντί να τη βλέπουμε στο τέλος τη γυναίκα να έχει μια τόσο τραγική κατάληξη. Αλλά και πάλι, είναι θέμα οπτικής, και θέμα τού τι θα ήθελε/περίμενε να δει από ένα σίριαλ κάθε θεατής, οπότε δε θα κρίνω κάτι.
Για την απουσία συναισθηματικών δεσμών, θα συμφωνήσω πως η σειρά είναι αστυνομική (το έγραψα κιολας), ωστόσο προσωπικά μου λείπει αυτή η πλευρά των χαρακτήρων. Προσωπική άποψη κι εδώ, άλλοι το βλεπου ok. Προσωπικά, τους θεωρώ «λειψούς» χωρίς το κομμάτι αυτό (όχι απαραίτητα τού να κάνουν μεταξύ τους δεσμό, αλλά τού να μπει ο σεναριογραφος λιγο πιο βαθιά στον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία τους). Η Αγγελιδου με τον Μπράμς είχαν μια εξαίσια φιλία, στο Παρίσι την περιποιόταν σαν αληθινός τζέντλεμαν, και σε άλλη τηλεφωνική τους επικοινωνία εκείνος τής είχε πει ότι τού λείπει ο χαρακτήρας της γιατί βρίσκονται μακριά. Επίσης, και στην αληθινή ζωή ακόμα, οι περισσότεροι γάμοι προκύπτουν από το επαγγελματικό μας περιβάλλον : )
Σχετικά με τα «κέντρα εξουσίας», όχι δεν βασίζονται στην απόλυτη λογική. Βασίζονται στην άρνηση ύπαρξης του Θεού και στην αντικατάσταση της παντοδυναμίας του Θεού, από την πλαστή «παντοδυναμία» της ανθρωπινης αυτοδυναμίας, του χρήματος, του μίσους και της απάτης. Προσωπικά, ως χριστιανή μου έλλειψε η αναφορά στον Θεό από την «καλή» πλευρά των πρωταγωνιστών (Νατάσα Γουίλθορπ, καθηγητής, φοιτητές κτλ). Ακόμα και η Γουίλθορπ στη σειρά ήταν καθολική, όχι ορθόδοξη. Όποιος πιστεύει και το διαβάσει, θα καταλάβει τι εννοώ.
Για το αν οι χαρακτήρες αυτοί είχαν κι άλλες πλευρές, αυτό εντάσσεται σ’ αυτό που έγραψα λίγο παραπάνω, ότι προσωπικά ως θεατής θα ήθελα να δω λιγο μεγαλύτερη επιμονή στη διερεύνηση των χαρακτήρων της σειράς. Ένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ αποκλειστικά καλός ή αποκλειστικά κακός. Μ’ αυτή την έννοια, θα ήθελα να δω και μερικές άλλες, ίσως διαφορετικές και ενδιαφέρουσες πλευρές, των χαρακτήρων της σειράς (θα ήταν έτσι πιο πολλά και τα επεισόδια).
Σχετικά με τους σκοτεινούς χαρακτήρες, δεν ρωτησα ακριβως αυτό. Ρωτησα γιατί σεναριακά το επίκεντρο να δίνεται στο σκοτάδι και όχι στο φως. Γιατί δηλαδή το βάρος της προσοχής του θεατή να πέφτει στην κακία, και όχι στην καλοσύνη. Αποψή μου πάντα, το ερώτημα είναι λιγάκι ρητορικό (και αφορά ισως την πλειοψηφία των ελληνικών σιριαλ).
Και τέλος, σχετικά με τη σκηνή αυτή με τα πυρομαχικά, αυτά είναι γούστα (προσωπικά τη βρήκα τέρμα υπερβολική μεχρι αστεία, αλλά εντάξει καθένας όπως το δει).
Καλή συνέχεια στην ομάδα, ευχαριστω για τον κόπο σας να τα διαβασετε όλα αυτά
και χρόνια πολλά για την ημέρα : )
Κατ’ αρχας σε ό,τι αφορά τα Ιερά Σύμβολα, η αληθοφάνεια δεν μπορεί ποτέ να ταυτίζεται (και ουτε να συγχέεται) με την αλήθεια. Για τον λόγο αυτόν, στις σκηνές του δικαστηρίου, ο σεναριογράφος πιστευω πως θα μπορούσε να παραλείψει τους όρκους στο Ευαγγέλιο. Δεν ειπα να μην γυρίσουν καθολου σκηνές στο δικαστήριο, προσέξτε. Είπα να παραλείψει τους όρκους στο Ευαγγέλιο (που ούτως ή άλλως, είναι αμαρτία να ορκίζεται κανείς). Κατ’ επέκταση, και στις σκηνές με εκκλησίες και γάμους, βαφτίσια κτλ. που λέτε, δεν είπα ποτέ να μη γυρίζονται τέτοιες σκηνές καθόλου. Προτεινα απλώς να παραλείπονται οι λεπτομέρειες από τη Μυστηριακή Ορθόδοξη Ζωή, ώστε να προστατεύεται η ορθόδοξη αληθεια, και να μην «υπηρετεί» την αληθοφάνεια ενός σίριαλ.
Τώρα, σε ό,τι αφορά τον χαρακτήρα της Βίκυς (γραμματέως της Αγγελίδου), συμφωνώ ότι «πρόδωσε» την αφεντικίνα της για να πάει με την πλευρά όχι της Bromhit, αλλά του καθηγητή (επομενως με την πλευρά του καλού). Αν το καλοσκεφτει κανείς επομένως, θα διαπιστώσει ότι δεν είναι και τόσο «προδοσία» να προτιμήσει κανείς το καλό, από το κακό. Η πρότασή μου (που την έγραψα και παρακάτω) ήταν η Βίκυ αφού..επιβιώσει από τα δικχτυα της Αγγελίδου, στη συνέχεια με τη βοηθεια του καθηγητή και του δικηγόρου Αποστόλου, να προσπαθησουν να κάνουν την Αγγελίδου να «δει» το λάθος δρόμο που βάδιζε τόσον καιρό. Από τη στιγμή που θα έβλεπε λοιπον την αλήθεια, η «προδοσια» της Βίκυς θα ήταν στην ουσία πόρτα προς την καλή και αισιόδοξη πλευρά της ζωής, όπου κανείς δεν βλάπτει κανέναν και το καλό νικάει.
Σε ό,τι αφορά τον Τηλεμαχο (γουστα είναι αυτά βέβαια), θεωρώ πως από τη στιγμή που μαθεύτηκε και επισημα στο δικαστηριο ότι ο στρατιωτικός ακόλουθος ζει, η παρουσία του στο σίριαλ (όπως και η παρουσία του ιατροδικαστή) έπρεπε να λήξει. Χρησίμευε όσο χρειαζόταν για να αποδειχθεί η αλήθεια. Όταν η αλήθεια βγήκε στο φως, γιατί να υπάρχει ως κομμάτι της πλοκής, τη στιγμή που χαρακτήρες όπως π.χ. η συμπαθέστατη Βίκυ που η Αγγελίδου την είχε σαν κόρη της, εξαφανίστηκε σεναριακά χωρίς να μάθουμε ποτέ το πώς και το γιατί? Άποψη μου πάντα, το ξαναλέω. Καθένας έχει τη δική του, γιατί ένα σιριαλ το βλέπουν χιλιάδες θεατές, επομένως υπάρχουν και πολλές διαφορετικές γνώμες, όλες σεβαστές. Δεν είναι κακό να μπαίνουν πολλοι διαφορετικοι χαρακτηρες σε μια σειρά, ίσως το έκαναν και για λογους προβολής ορισμένων ηθοποιών (δεν μπορώ να το γνωρίζω). Όχι όμως να "εξαφανιζονται" ωραιοι χαρακτηρες όπως η Βικυ και ο Νάκας, αυτό δε μου άρεσε καθόλου.
Σε ό,τι αφορά το τέλος της Αγγελιδου, ναι, υπάρχει σοβαρή περιπτωση να το βλέπω μεροληπτικά, σας ειπα γιατί ο λόγος που είδα το σιριαλ ήταν κυρίως για την ερμηνεία της Μάρθας Βούρτση. Προσωπικά (τόσο στα σιριαλ, όσο και στη ζωή), δεν μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να τιμωρούνται έτσι σκληρά, προτιμώ να βλέπω ανθρώπους να συνετίζονται και να αλλάζουν ζωή : ) Στη ζωή, υπάρχουν άνθρωποι (σπάνια μεν, αλλά υπάρχουν) που αλλάζουν χαρακτήρα, π.χ. μετά από κάποιο δυνατό σοκ ή μετά από μια μεγάλη συνειδητοποίηση που τούς αλλάζει προτεραιότητες. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να σκαρφιστεί και ο σεναριογράφος, αντί να τη βλέπουμε στο τέλος τη γυναίκα να έχει μια τόσο τραγική κατάληξη. Αλλά και πάλι, είναι θέμα οπτικής, και θέμα τού τι θα ήθελε/περίμενε να δει από ένα σίριαλ κάθε θεατής, οπότε δε θα κρίνω κάτι.
Για την απουσία συναισθηματικών δεσμών, θα συμφωνήσω πως η σειρά είναι αστυνομική (το έγραψα κιολας), ωστόσο προσωπικά μου λείπει αυτή η πλευρά των χαρακτήρων. Προσωπική άποψη κι εδώ, άλλοι το βλεπου ok. Προσωπικά, τους θεωρώ «λειψούς» χωρίς το κομμάτι αυτό (όχι απαραίτητα τού να κάνουν μεταξύ τους δεσμό, αλλά τού να μπει ο σεναριογραφος λιγο πιο βαθιά στον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία τους). Η Αγγελιδου με τον Μπράμς είχαν μια εξαίσια φιλία, στο Παρίσι την περιποιόταν σαν αληθινός τζέντλεμαν, και σε άλλη τηλεφωνική τους επικοινωνία εκείνος τής είχε πει ότι τού λείπει ο χαρακτήρας της γιατί βρίσκονται μακριά. Επίσης, και στην αληθινή ζωή ακόμα, οι περισσότεροι γάμοι προκύπτουν από το επαγγελματικό μας περιβάλλον : )
Σχετικά με τα «κέντρα εξουσίας», όχι δεν βασίζονται στην απόλυτη λογική. Βασίζονται στην άρνηση ύπαρξης του Θεού και στην αντικατάσταση της παντοδυναμίας του Θεού, από την πλαστή «παντοδυναμία» της ανθρωπινης αυτοδυναμίας, του χρήματος, του μίσους και της απάτης. Προσωπικά, ως χριστιανή μου έλλειψε η αναφορά στον Θεό από την «καλή» πλευρά των πρωταγωνιστών (Νατάσα Γουίλθορπ, καθηγητής, φοιτητές κτλ). Ακόμα και η Γουίλθορπ στη σειρά ήταν καθολική, όχι ορθόδοξη. Όποιος πιστεύει και το διαβάσει, θα καταλάβει τι εννοώ.
Για το αν οι χαρακτήρες αυτοί είχαν κι άλλες πλευρές, αυτό εντάσσεται σ’ αυτό που έγραψα λίγο παραπάνω, ότι προσωπικά ως θεατής θα ήθελα να δω λιγο μεγαλύτερη επιμονή στη διερεύνηση των χαρακτήρων της σειράς. Ένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ αποκλειστικά καλός ή αποκλειστικά κακός. Μ’ αυτή την έννοια, θα ήθελα να δω και μερικές άλλες, ίσως διαφορετικές και ενδιαφέρουσες πλευρές, των χαρακτήρων της σειράς (θα ήταν έτσι πιο πολλά και τα επεισόδια).
Σχετικά με τους σκοτεινούς χαρακτήρες, δεν ρωτησα ακριβως αυτό. Ρωτησα γιατί σεναριακά το επίκεντρο να δίνεται στο σκοτάδι και όχι στο φως. Γιατί δηλαδή το βάρος της προσοχής του θεατή να πέφτει στην κακία, και όχι στην καλοσύνη. Αποψή μου πάντα, το ερώτημα είναι λιγάκι ρητορικό (και αφορά ισως την πλειοψηφία των ελληνικών σιριαλ).
Και τέλος, σχετικά με τη σκηνή αυτή με τα πυρομαχικά, αυτά είναι γούστα (προσωπικά τη βρήκα τέρμα υπερβολική μεχρι αστεία, αλλά εντάξει καθένας όπως το δει).
Καλή συνέχεια στην ομάδα, ευχαριστω για τον κόπο σας να τα διαβασετε όλα αυτά
και χρόνια πολλά για την ημέρα : )
Metalcandyman
Billy Mitchell εκ Σερρών
- Joined
- 23 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 9.336
- Αντιδράσεις
- 5.988
Δε νομιζω πως εχω κατι αλλο να προσθεσω φιλε μου Αρμαγεδων με καλυψες απολυτα σε ολαΦίλτατε @Metalcandyman, περιμένω και τα δικά σου σχόλια για την εξαιρετική ανάρτηση της margarita07
Πολλα μπραβο και στην μαργαριτα για το post της.Εξαιρετικο
konstantinosb
RetroWannaBe
- Joined
- 4 Απρ 2021
- Μηνύματα
- 50
- Αντιδράσεις
- 123
Ο όρκος (πολιτικός ή θρησκευτικός) είναι αναπόσπαστο κομμάτι στην κατάθεση των μαρτύρων σε μια δίκη και για αυτό συνήθως δεν παραλείπεται στην αναπαράσταση σκηνών σε δικαστήρια. Υπάρχουν άλλα σημεία του τυπικού των δικαστηρίων που μπορεί να παραλείπονται για οικονομία σεναρίου αλλά ο όρκος δύσκολο να παραλειφθεί. Γενικά όλες οι σειρές των 70s και 80s με δικαστικό περιεχόμενο τηρούσαν όσο πιο πιστά τη διαδικασία μιας δίκης.
Η εξαφάνιση της Βίκυς από τη σειρά ήταν όντως πολύ απότομη, ίσως θα έπρεπε πριν τελειώσει να μάθουμε τί απέγινε και να μάθει και η Αγγελίδου ότι τελικά δεν κατάφερε να την εξοντώσει. Πάντως η σχέση των δύο γυναικών δεν ήταν ούτε φιλική ούτε σχέση μάνας - κόρης αφού η Βίκυ ήταν πράκτορας των αντιπάλων της Import Export και η Αγγελίδου δεν δίστασε να τη βγάλει από τη μέση όταν το αντιλήφθηκε.
Ο Τηλέμαχος ήταν βασικός χαρακτήρας της σειράς αφού ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι το "πτώμα" του στρ. ακολούθου ανήκε σε άλλον και έγιναν τόσες προσπάθειες για να του κλείσουν το στόμα, οπότε έπρεπε να ξέρουμε τί κατάληξη είχε. Οι σκηνές Πέππα - Κατερίνας (Ρουγγέρη) μπορεί να μην είχαν άμεση σχέση με την βασική υπόθεση αλλά έδειχναν την ανθρώπινη και συναισθηματική πλευρά των ανθρώπων αυτών σε αντίθεση με τους πρωταγωνιστές από τους οποίους όπως είπες έλειπε κάθε ανθρώπινο συναισθηματικό στοιχείο.
Χαρακτήρες σαν την Αγγελίδου μόνο τέτοιο τέλος θα μπορούσαν να έχουν (υπάρχουν άπειρα παράδειγμα από την αληθινή ζωή και από διάσημα πρόσωπα). Ένας άνθρωπος που υπολόγιζε μόνο το χρήμα και τον εαυτό του δεν θα μπορούσε να καταλήξει διαφορετικά από το να τρελαθεί εντελώς και να αυτοκτονήσει μπροστά στον κίνδυνο να χάσει τη δύναμη του και να μην μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Δεν πιστεύω ότι είναι τόσο υπερβολική αυτή η σκηνή αφού ο χαρακτήρας του συγγραφέα υποτίθεται ότι είναι λίγο παλαβός οπότε θα ήταν πολύ φυσικό να θέλει να κάνει κάτι τέτοιο. Πάντως ο Τάκης Βουλαλάς ήταν εξαιρετικός στο συγκεκριμένο ρόλο, ειδικά στα πρώτα επεισόδια που ακόμα δεν ξέρουμε τί ακριβώς ρόλο παίζει στην υπόθεση, με το τρελό βλέμμα και το περίεργο σπίτι του σε γεμίζει ερωτηματικά.
Όπως και με την περίπτωση της Βίκυς η "φιλία" μεταξύ Μπραμς και Αγγελίδου βασιζόταν μόνο στο χρήμα και στο γεγονός ότι η Αγγελίδου και η εταιρεία της εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του Μπραμς. Αν η Αγγελίδου αποτελούσε κινδύνο για τον Μπραμς ή για τη Bromhit αυτός δεν θα δίσταζε να τη βγάλει από τη μέση όπως έκανε με τόσους άλλους.
Πάντως θα συμφωνήσω στο ότι ήταν μια σειρά με πολύ ωραία αισθητική που σεβόταν τον τηλεθεατή στο έπακρο (τόσο την αισθητική του όσο και τη νοημοσύνη του). Δυστυχώς από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και μετά ολοένα και λιγότερες σειρές κατάφεραν να πετύχουν κάτι τέτοιο. Μπορεί να υπήρχαν ορισμένα σημεία που τη χάλαγαν (για μένα το πιο κακό στοιχείο είναι η λανθασμένη χρήση του green screen, αν και εκείνη την εποχή η ποιότητα της εικόνας που είχαν οι τηλεοράσεις δεν ήταν και η καλύτερη, οπότε μπορεί να μην χτυπούσε τόσο άσχημα στο ματι).
Πάντως είναι μια σειρά που σου κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τελευταίο επεισόδιο, και με περιεχόμενο βγαλμένο από την ίδια τη ζωή. Παρουσίαζε την "κακή" χρήση της τεχνολογίας, όπως τη δυνατότητα κάποιος να ηχογραφεί κρυφά συνομιλίες από απόσταση και να τις επεξεργάζεται όπως αυτός θέλει, πράγμα που για τότε ήταν αδιανόητο αλλά σήμερα είναι πραγματικότητα. Επιπλέον, όλη η υπόθεση, με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, τα συμφέροντα μεταξύ διαφόρων χωρών και οι πόλεμοι μεταξύ τους που εξυπηρετούν ανθρώπους που εμπορεύονται όπλα διαφόρων ειδών είναι πάντα επίκαιρο (ειδικά όταν προβλήθηκε πρώτη φορά μεσα '70s όπου ο ψυχρός πόλεμος ήταν στην επικαιρότητα). Και οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται είναι 100% ρεαλιστικοί. Ανθρωποι που δεν υπολογίζουν τίποτα μπροστά στο χρήμα (Αγγελίδου, στρατιωτικός ακόλουθος) που όμως έχουν κακό τέλος, άνθρωποι πανίσχυροι που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας και κανένας δεν μπορεί να τους κουνήσει από εκεί και μένουν ατιμώρητοι για ότι κάνουν (Μπραμς, Τζωρτζ), άνθρωποι που υπηρετούν τους ισχυρούς από ανάγκη και χωρίς να το θέλουν (Νατάσα, συγγραφέας, καθηγητής, φοιτητές κλπ) και άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την τόση διαφθορά και το μίσος όλων των άλλων (Πεππας, Τηλέμαχος, Κατερίνα), και κάποιοι από αυτούς που την πληρώνουν και με την ίδια τους τη ζωή χωρίς να φταίνε 100%(Ρόζα, Αργυρόπουλος, ιατροδικαστής κλπ).
margarita07
RetroNoob
- Joined
- 30 Αύγ 2020
- Μηνύματα
- 17
- Αντιδράσεις
- 28
Αυτό το απάντησα παραπάνω, σας το παραθέτω ξανά: Σε ό,τι αφορά τα Ιερά Σύμβολα, η αληθοφάνεια δεν μπορεί ποτέ να ταυτίζεται (και ουτε να συγχέεται) με την αλήθεια. Για τον λόγο αυτόν, στις σκηνές του δικαστηρίου, ο σεναριογράφος πιστευω πως θα μπορούσε να παραλείψει τους όρκους στο Ευαγγέλιο. Δεν ειπα να μην γυρίσουν καθολου σκηνές στο δικαστήριο, προσέξτε. Είπα να παραλείψει τους όρκους στο Ευαγγέλιο (που ούτως ή άλλως, είναι αμαρτία να ορκίζεται κανείς). Κατ’ επέκταση, και στις σκηνές με εκκλησίες και γάμους, βαφτίσια κτλ. που λέτε, δεν είπα ποτέ να μη γυρίζονται τέτοιες σκηνές καθόλου. Προτεινα απλώς να παραλείπονται οι λεπτομέρειες από τη Μυστηριακή Ορθόδοξη Ζωή, ώστε να προστατεύεται η ορθόδοξη αληθεια, και να μην «υπηρετεί» την αληθοφάνεια ενός σίριαλ.
Η σχέση των δύο γυναικών ήταν πάρα πολύ καλή στα πρώτα επεισόδια. Ηταν μια σχέση βαθιας αφοσιωσης (και αψογης συνεργασιας, αυτό εξυπακούεται). Σε κάποιο επεισόδιο μαλιστα, η ιδια η Αγγελιδου παραδεχεται τη φιλία τους, και ότι της είναι ανεκτίμητη, και παρακατω της λέει ότι η εμπιστοσύνη που τής έχει είναι απεριόριστη. Η Βίκυ βέβαια στην πορεία του σεναριου αποδειχθηκε όντως πράκτορας των αντιπάλων της Αγγελίδου, αλλά από τη στιγμή που η Αγγελίδου εκπροσωπούσε την κακή πλευρά, η κίνηση της Βίκυς δεν μπορεί να θεωρηθεί "προδοσία", αλλά η μοναδική σωστη και ευσυνειδητη επιλογή. Στην επιλογή αυτή (του καλού, αντι για το κακό) θα μπορούσε έπειτα η Βίκυ να "σπρώξει" και την Αγγελιδου, με τη βοήθεια του καθηγητή και του δικηγορου Αποστόλου, βοηθώντας την να δει το λάθος δρόμο που ειχε παρει τόσον καιρό και να αλλάξει νοοτροπία (μετάνοια). Προσωπικά, βλέπω την "προδοσία" της Βίκυς ως επιλογή του καλού, και περιμενα αυτό το καλό -στο τέλος- να νικήσει.
Υπάρχει κάτι, που ονομάζεται μετάνοια. Επομένως όχι, εδώ δεν θα συμφωνήσω.
Πώς το ξερουμε αυτό? Η Αγγελιδου με τον Μπράμς είχαν μια εξαίσια φιλία, στο Παρίσι την περιποιόταν σαν αληθινός τζέντλεμαν, και σε άλλη τηλεφωνική τους επικοινωνία εκείνος τής είχε πει ότι τού λείπει ο χαρακτήρας της γιατί βρίσκονται μακριά. Επίσης, και στην αληθινή ζωή ακόμα, οι περισσότεροι γάμοι προκύπτουν από το επαγγελματικό μας περιβάλλον : ) Επομένως, γιατί να μην εξελισσόταν η σχέση τους σε έναν γάμο, που θα έλυνε και το πρόβλημα της συγχώνευσης των δύο εταιρειών? Και μόνο από οικονομικής πλευράς να το δει κανείς (που δεν συμφωνώ), θα ήταν μια επιλογή που θα συνέφερε και τις δύο πλευρές. Ισως μάλιστα η μεταξύ τους αγάπη, κατάφερνε να ζεστάνει τις παγωμένες τους καρδιές, και να τους κάνει -και τους δύο- πιο ανθρώπινους, με την πάροδο του χρονου.
Πολύ σωστά, αλλά λείπει μια σπουδαία κατηγορία: οι μετανοημένοι άνθρωποι.
paulochelao24
Retro Member
- Joined
- 16 Οκτ 2014
- Μηνύματα
- 2.822
- Αντιδράσεις
- 4.806
Αυτή την σειρά την έχω συνδυάσει έντονα με τα απογεύματα προς βράδυ Σαββάτου, της σεζόν 1990-1991, καθώς και με τις ξένες σειρές Μέρφι Μπράουν και Χάρντμπολ που ακολουθούσαν και την ελληνική και ξένη ταινία που θα έβαζε μετά το δελτίο ειδήσεων στις 9 και 11 αντίστοιχα το βράδυ το Mega (Και τα τρία αυτά σήριαλ όπως και την ελληνική ταινία τα βλέπαμε φανατικά σπίτι οικογενειακά). Ωραία χρόνια για την ιδιωτική τηλεόραση και ειδικά για το Mega.
Τελευταία επεξεργασία:
Πριν από κάποια χρόνια, νομίζω παιζόταν σε επανάληψη κάτι βράδια αξημερωτα, αν θυμάμαι καλά πριν κλείσει το Mega που έβαζε ότι παλιά σειρά είχε και δεν είχε για να γεμίσει το πρόγραμμα. Δεν θυμάμαι αν είχε προβληθεί ολόκληρη, σίγουρα δεν την είχα παρακολουθήσει, δεν θυμάμαι να την είχα βρει και στο ίντερνετ για να την παρακολουθήσω.
Ενδιαφέρον πάντως το ότι αποτελεί διασκευή -ενδεχομένως και ακριβώς τα ίδια σενάρια με μια παλιά σειρά της κρατικής τηλεόρασης την οποία, όπως και πολλές άλλες, την έφαγε το μαύρο σκοτάδι και μπορούμε λίγο να δούμε σενάρια μιας άλλης εποχής, σε πιο σύγχρονη εκτέλεση. Επίσης, έχω περιέργεια το πώς αποδόθηκαν αυτά τα γκατζετάκια στην πρώτη εκδοχή του σίριαλ, όπου τα τεχνολογικά μέσα ήταν υπανάπτυκτα....
Ενδιαφέρον πάντως το ότι αποτελεί διασκευή -ενδεχομένως και ακριβώς τα ίδια σενάρια με μια παλιά σειρά της κρατικής τηλεόρασης την οποία, όπως και πολλές άλλες, την έφαγε το μαύρο σκοτάδι και μπορούμε λίγο να δούμε σενάρια μιας άλλης εποχής, σε πιο σύγχρονη εκτέλεση. Επίσης, έχω περιέργεια το πώς αποδόθηκαν αυτά τα γκατζετάκια στην πρώτη εκδοχή του σίριαλ, όπου τα τεχνολογικά μέσα ήταν υπανάπτυκτα....