Άντε πάλι ο ρετροΜαθουσάλας να θυμηθεί τα νιάτα του.
Λοιπόν, αυτό το παιχνίδι με τις δύο μπάλες, το σκοινάκι και τους κρίκους, επικράτησε να λέγεται τάκα-τάκα αν και αρχικά είχε βγει στην αγορά με το αγγλικό του όνομα όνομα "κλικ-κλακ". Είχε γίνει φοβερή μόδα, αφού και μας μας πήρε η μητέρα μου παρόλο που ούτε εμείς από μικρά είχαμε μανία να ακολουθούμε τις μόδες ούτε, αν την είχαμε, θα μας έκαναν οι γονείς μας το χατήρι. Αλλά όλα τα παιδιά είχαν. Το δικό μου το σετ ήταν "αγορίστικο", οι μπάλλες ήταν βαρύτερες (και μπλε), της αδερφής μου ήταν μικρότερες και κόκκινες. Το πρόβλημα ήταν ότι όταν έχανα τον έλεγχό του (πράγμα που συνήθως γινόταν μετά 3-4 "τάκα" - δεν ήμουν καλός) οι μπάλλες μού χτυπούσαν το κόκκαλο στον καρπό και πονούσεεεε... έτσι άρχισα να χρησιμοποιώ κι εγώ της αδερφής μου (που το βαρέθηκε γρήγορα) που ήταν λιγότερο οδυνηρό. Αλλά σύντομα το βαρέθηκα κι εγώ. Διότι το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να κοπανάς τα μπαλλάκια όσο περισσότερες φορές μπορούσες... δεν είχε φιγούρες όπως το γιο-γιο. Άλλωστε οι γονείς που έπαιρναν το παιχνίδι στα παιδιά τους σύντομα καταλάβαιναν το λάθος τους, όταν το αδιάκοπο σφυροκόπημα τους έφερνε πονοκέφαλο. Σύντομα οι δικοί μου μας απαγόρεψαν να παίζουμε μέσα στο σπίτι. Μόνο στον κήπο επιτρεπόταν. Αλλά κι εκεί ήταν φοβερά ενοχλητικό και για τους γείτονες. Δεν θυμάμαι να είχε απαγορευτεί επίσημα, αλλά δεν θα με παραξένευε. Η δική μου η μανία κράτησε κανα-δυο βδομάδες και μετά έπαψα να ασχολούμαι και να με ενδιαφέρει.
Πριν χρόνια είδα μια πιο σύγχρονη μετενσάρκωσή του, που κρατούσε μόνο τον ενοχλητικό θόρυβο αλλά δεν χρειαζόταν πολλή τεχνική ούτε κινδύνευαν τα κοκκαλάκια σου, αφού τώρα πια οι κάθε μπάλλα κρατιόταν από δύο πλαστικά "ραβδάκια" που σχημάτιζαν γωνία μεταξύ τους και στην άλλη άκρη τους ήταν περασμένα σε ένα οριζόντιο ραβδί.