Οι αρχες δεκαετιας 90 ηταν μια αλλη εποχη. Η ιδιωτικη τιβι ηταν κατι νεο και εμπαιναν νεοι ηθοποιοι συντελεστες με κεφι και μερακι να δημιουργησουν. Μετα την επιτυχια αρχισε να ρεει το χρημα η διαφημιση το μαρκετινγκ τα "χρυσα συμβολαια" τα παζαρια τα βεντετιλικια οι κοκες κλπ.
Ετσι ειναι οταν...
:supergrin: :supergrin: :supergrin: Γελασα με την κοπελιτσα στο βιντεο που ειπε ολο ανεση οτι "ετσι καταλαβα οτι θελω να γινω ηθοποιος".
Και αλλοι τοσοι ετσι καταλαβαν οτι θελουν να γινουν παρουσιαστες μοντελα και τραγουδιστες αντι να πανε να ακολουθησουν κανονικα παραγωγικα επαγγελματα.
O κινηματογραφος εκεινης της εποχης επαιζε το ρολο που παιζει η τηλεοραση σημερα. Του διαμορφωτη ηθων δηλαδη. Οι συγγραφεις και σκηνοθετες το γνωριζαν πολυ καλα αυτο και φροντιζαν παντα οι ταινιες τους-ασχετως ειδους-να περιεχουν αρκετα ηθικοπλαστικα μηνυματα και διδαγματα.
H δαιμονοποιηση της βιντεοκασετας ξεκινησε την δεκαετια του 90 με τον ερχομο της ιδιωτικης τηλεορασης και την αναδειξη μια αλλης γενιας ηθοποιων &σεναριογραφων (της γενιας της ελευθερης σκηνης οπως τους λεω εγω). Ηταν η περιοδος που αρχισαμε να πιστευουμε οτι γιναμε ευρωπαιοι και το επιπεδο μας...
Στο σχολειο δεν θα μπορουσα να πω οτι υπηρξα θυμα bullying. Παροτι ημουν αρκετα διαφορετικο παιδακι ειχα και τις κοντρες μου αλλα ειχα και τις φιλιες μου. Με πειραζαν αλλα πειραζα και εγω δεν ημουν αγγελουδι. :diablotin:
Βullying με την εννοια της στοχοποιησης και χυδαιοτητας εφαγα στα 18 με 20...