SEBASTIAN
RetroActive
- Joined
- 7 Οκτ 2022
- Μηνύματα
- 427
- Αντιδράσεις
- 1.106
Σκηνοθεσία: Γιάννης Δαλιανίδης
Σενάριο: Γιάννης Δαλιανίδης
Παραγωγή: Γιώργος Καραγιάννης και Σια
Πρωταγωνιστούν: Πάνος Μιχαλόπουλος, Σταμάτης Γαρδέλης, Καίτη Φίνου, Σοφία Αλιμπέρτη, Νίκος Παπαδόπουλος, Κώστας Ευριπιώτης, Γιώργος Φλώρος, Παύλος Ευαγγελόπουλος, Παύλος Κοντογιαννίδης, Στέλλα Κωνσταντινίδου, Δημήτρης Μπάνος, Πάνος Σολωμός, Γιώργος Σταυρόπουλος, Αντώνης Τρικαμηνάς κ.α.
Υπόθεση: Ο Πάνος ένας επαρχιώτης φεύγει από το χωριό του και έρχεται στην Αθήνα, σε αναζήτηση δουλειάς και καλύτερης τύχης. Μένει στην αρχή στο σπίτι της αδελφής του Ντίνας και του άντρα της Λευτέρη, αλλά πολύ σύντομα προς απογοήτευση του διαπιστώνει ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα απ' ό,τι τα περίμενε. Σε μία ντίσκο εντελώς τυχαία γνωρίζεται με τον Σταμάτη και την παρέα του, οι οποίοι βράζουν στο ίδιο καζάνι με αυτόν, καθότι είναι κι αυτοί άνεργοι και αντιμετωπίζουν ανάλογα οικονομικά προβλήματα,και επιδίδονται συχνά σε παράνομες ενέργειες. Ο Πάνος συμμετέχει και χωρίς καλά καλά να το καταλάβει μετατρέπεται σε επικίνδυνο κακοποιό. Φτάνει στο σημείο για να εκδικηθεί ένα εξίσου ταραξία νέο, με τον οποίο είχε προηγούμενα από μια πολύ βίαιη συμπλοκή με την παρέα του, να βιάσει μια κοπέλα την αδερφή του. Στην συνέχεια για να λύσουν τα μεγάλα οικονομικά τους προβλήματα, οργανώνουν τη ληστεία μιας βιομηχανίας, αλλά με ολέθρια αποτελέσματα. Δύο μέλη της παρέας του Πάνου σκοτώνονται και ο Πάνος παραδίδεται από τύψεις ενοχής στην αστυνομία.
Σχόλια: Η τελευταία από την τριλογία των ταινιών του Δαλιανίδη μετά τα "Τσακάλια" και την "Στροφή" με παρόμοιο περιεχόμενο και πλοκή όπως τα αδιέξοδα των νέων,τα σοβαρά τους οικονομικά προβλήματα που προσπαθούν να τα επιλύσουν με αθέμιτα μέσα και καταστροφικά αποτελέσματα, οι υπαρξιακές τους αναζητήσεις σε βαθμό αδιεξόδου με αποτέλεσμα τις έκνομες ενέργειες παντός είδους. Το αποτέλεσμα? Η συντριβή και η ισοπέδωση των ονείρων, των στόχων και των επιδιώξεων των νέων της εποχής, που φαντάζονται τον εαυτό τους στην θέση του ορμητικού επαναστάτη που προσπαθεί με θεμιτά και αθέμιτα μέσα να αλλάξει τον κόσμο που φαντάζει στα ονειροπόλα μάτια τους κακός και απροκάλυπτα επιθετικός, με τελική ολέθρια συνέπεια την συντριβή έως βιολογική εξαύλωση της ίδιας τους της ύπαρξης, μην αντέχοντας να παλέψουν για την βελτίωση της ζωής τους με θεμιτά και νορμάλ μέσα νιώθοντας οι ίδιοι μέσα τους το μάταιο της προσπάθειας τους θεωρώντας την συντριβή από το πανίσχυρο και αδηφάγο σύστημα δεδομένη.
Οι πρωταγωνιστές που συμμετέχουν στην ταινία είναι οι συνήθεις ύποπτοι των ταινιών του Δαλιανίδη, οι οποίοι έχοντας μπει στο πετσί των ρόλων τους από προηγούμενα φιλμ του σκηνοθέτη θα αντεπεξέλθουν με επιτυχία. Πέρα από το δραματικό και πολλές φορές βίαιο περιεχόμενο της ταινίας, υπάρχουν και κωμικές και γραφικές στιγμές στην ταινία που προκαλούν αβίαστα το γέλιο. Π.χ. η στιγμή που ο καθώς πρέπει κύριος που γνώρισε ο Πάνος στο τρένο τον καλεί σπίτι του για δουλειά αλλά η συνέντευξη παρερμηνεύεται και ο πολύ εντάξει κύριος την πέφτει απροκάλυπτα στο Πάνο. Η σκηνή με το φερμουάρ τα σπάει και είναι λογικό γιατί σαν συστατικό συνέντευξης το μικρόφωνο θεωρείται ξεπερασμένο και επιβάλλεται η αντικατάσταση του από το....πουλόφωνο! Άλλη γραφική στιγμή η μετά βίας συγκράτηση του χωριάταρου (κατά την Κωνσταντινίδου) Κοντογιαννίδη πριν αφοδεύσει στο χωλ, ντυμένος με εσώρουχα που τόνιζαν τον μπρουτάλ ερωτισμό του. Και η αποθέωση στην συμπλοκή των δυο παρεών που ο Ευριπιώτης κάνει μετάγγιση του αίματος του Μιχαλόπουλου, όταν την συμπλοκή με τα απίστευτα μπουνίδια παρακολουθούν όλοι με απίστευτη προσήλωση και ειδικά ένας μουστακαλής τύπος δείχνει να το απολαμβάνει λες και βλέπει τον Σαραβάκο να σκοράρει στο '90 σε τελικό κυπέλλου Παναθηναικού-Ολυμπιακού.
Για να μην σταθώ στο αποκορύφωμα του σουρεαλισμού που η Φίνου τα φτιάχνει με τον βιαστή της συγκινημένη βαθύτατα που ο παρά την θέληση της ορμητικός εραστής της την συνοδεύει λίγο πιο κάτω στο παρκάκι (σωστά γιατί κυκλοφορούν και ανώμαλοι βιαστές). Έλεος ρε Δαλιανίδη. Εν τέλει είμαι μια ταινία που είναι απόλυτα συνυφασμένη με την αγαπημένη μας δεκαετία και βλέπεται ευχάριστα και νοσταλγικά.
Σενάριο: Γιάννης Δαλιανίδης
Παραγωγή: Γιώργος Καραγιάννης και Σια
Πρωταγωνιστούν: Πάνος Μιχαλόπουλος, Σταμάτης Γαρδέλης, Καίτη Φίνου, Σοφία Αλιμπέρτη, Νίκος Παπαδόπουλος, Κώστας Ευριπιώτης, Γιώργος Φλώρος, Παύλος Ευαγγελόπουλος, Παύλος Κοντογιαννίδης, Στέλλα Κωνσταντινίδου, Δημήτρης Μπάνος, Πάνος Σολωμός, Γιώργος Σταυρόπουλος, Αντώνης Τρικαμηνάς κ.α.
Υπόθεση: Ο Πάνος ένας επαρχιώτης φεύγει από το χωριό του και έρχεται στην Αθήνα, σε αναζήτηση δουλειάς και καλύτερης τύχης. Μένει στην αρχή στο σπίτι της αδελφής του Ντίνας και του άντρα της Λευτέρη, αλλά πολύ σύντομα προς απογοήτευση του διαπιστώνει ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα απ' ό,τι τα περίμενε. Σε μία ντίσκο εντελώς τυχαία γνωρίζεται με τον Σταμάτη και την παρέα του, οι οποίοι βράζουν στο ίδιο καζάνι με αυτόν, καθότι είναι κι αυτοί άνεργοι και αντιμετωπίζουν ανάλογα οικονομικά προβλήματα,και επιδίδονται συχνά σε παράνομες ενέργειες. Ο Πάνος συμμετέχει και χωρίς καλά καλά να το καταλάβει μετατρέπεται σε επικίνδυνο κακοποιό. Φτάνει στο σημείο για να εκδικηθεί ένα εξίσου ταραξία νέο, με τον οποίο είχε προηγούμενα από μια πολύ βίαιη συμπλοκή με την παρέα του, να βιάσει μια κοπέλα την αδερφή του. Στην συνέχεια για να λύσουν τα μεγάλα οικονομικά τους προβλήματα, οργανώνουν τη ληστεία μιας βιομηχανίας, αλλά με ολέθρια αποτελέσματα. Δύο μέλη της παρέας του Πάνου σκοτώνονται και ο Πάνος παραδίδεται από τύψεις ενοχής στην αστυνομία.
Σχόλια: Η τελευταία από την τριλογία των ταινιών του Δαλιανίδη μετά τα "Τσακάλια" και την "Στροφή" με παρόμοιο περιεχόμενο και πλοκή όπως τα αδιέξοδα των νέων,τα σοβαρά τους οικονομικά προβλήματα που προσπαθούν να τα επιλύσουν με αθέμιτα μέσα και καταστροφικά αποτελέσματα, οι υπαρξιακές τους αναζητήσεις σε βαθμό αδιεξόδου με αποτέλεσμα τις έκνομες ενέργειες παντός είδους. Το αποτέλεσμα? Η συντριβή και η ισοπέδωση των ονείρων, των στόχων και των επιδιώξεων των νέων της εποχής, που φαντάζονται τον εαυτό τους στην θέση του ορμητικού επαναστάτη που προσπαθεί με θεμιτά και αθέμιτα μέσα να αλλάξει τον κόσμο που φαντάζει στα ονειροπόλα μάτια τους κακός και απροκάλυπτα επιθετικός, με τελική ολέθρια συνέπεια την συντριβή έως βιολογική εξαύλωση της ίδιας τους της ύπαρξης, μην αντέχοντας να παλέψουν για την βελτίωση της ζωής τους με θεμιτά και νορμάλ μέσα νιώθοντας οι ίδιοι μέσα τους το μάταιο της προσπάθειας τους θεωρώντας την συντριβή από το πανίσχυρο και αδηφάγο σύστημα δεδομένη.
Οι πρωταγωνιστές που συμμετέχουν στην ταινία είναι οι συνήθεις ύποπτοι των ταινιών του Δαλιανίδη, οι οποίοι έχοντας μπει στο πετσί των ρόλων τους από προηγούμενα φιλμ του σκηνοθέτη θα αντεπεξέλθουν με επιτυχία. Πέρα από το δραματικό και πολλές φορές βίαιο περιεχόμενο της ταινίας, υπάρχουν και κωμικές και γραφικές στιγμές στην ταινία που προκαλούν αβίαστα το γέλιο. Π.χ. η στιγμή που ο καθώς πρέπει κύριος που γνώρισε ο Πάνος στο τρένο τον καλεί σπίτι του για δουλειά αλλά η συνέντευξη παρερμηνεύεται και ο πολύ εντάξει κύριος την πέφτει απροκάλυπτα στο Πάνο. Η σκηνή με το φερμουάρ τα σπάει και είναι λογικό γιατί σαν συστατικό συνέντευξης το μικρόφωνο θεωρείται ξεπερασμένο και επιβάλλεται η αντικατάσταση του από το....πουλόφωνο! Άλλη γραφική στιγμή η μετά βίας συγκράτηση του χωριάταρου (κατά την Κωνσταντινίδου) Κοντογιαννίδη πριν αφοδεύσει στο χωλ, ντυμένος με εσώρουχα που τόνιζαν τον μπρουτάλ ερωτισμό του. Και η αποθέωση στην συμπλοκή των δυο παρεών που ο Ευριπιώτης κάνει μετάγγιση του αίματος του Μιχαλόπουλου, όταν την συμπλοκή με τα απίστευτα μπουνίδια παρακολουθούν όλοι με απίστευτη προσήλωση και ειδικά ένας μουστακαλής τύπος δείχνει να το απολαμβάνει λες και βλέπει τον Σαραβάκο να σκοράρει στο '90 σε τελικό κυπέλλου Παναθηναικού-Ολυμπιακού.
Για να μην σταθώ στο αποκορύφωμα του σουρεαλισμού που η Φίνου τα φτιάχνει με τον βιαστή της συγκινημένη βαθύτατα που ο παρά την θέληση της ορμητικός εραστής της την συνοδεύει λίγο πιο κάτω στο παρκάκι (σωστά γιατί κυκλοφορούν και ανώμαλοι βιαστές). Έλεος ρε Δαλιανίδη. Εν τέλει είμαι μια ταινία που είναι απόλυτα συνυφασμένη με την αγαπημένη μας δεκαετία και βλέπεται ευχάριστα και νοσταλγικά.
Τελευταία επεξεργασία:
