Τζακ ο καβαλλάρης (1979)

Σενάριο: Γιώργος Μυλωνάς
Σκηνοθεσία: Ντίμης Δαδήρας
Παραγωγή: Γκρέκα Φιλμ
Πρωταγωνιστούν: Κώστας Βουτσάς , Ντίνος Ηλιόπουλος, Νέλλη Γκίνη ,Μαίρη Βιδάλη, Νίκος Τσούκας , Ντάνος Λυγίζος, Δημήτρης Ιωακειμίδης , Μαρίνα Χαρίτου , Γιάννης Μαλούχος ,Ζαννίνο , Βίκυ Παππά , Παύλος Λιάρος , Μαρία Σαββαϊδου , Δημήτρης Παπαγιάννης , Μαρί Καραβία , Πάρις Λαμπράκος , Ελένη Σάνιου , Νίκος Τσουκαλάς , Ισμήνη Καλέση , Γιώργος Κοσμίδης , Νότης Πιτσιλός , Μάρκος Λεζές , Γιώργος Μυλωνάς , Ελένη Φιλίνη (χορεύτρια) , Όλγα Παππά (χορεύτρια).

Υπόθεση: Ο Τζακ ο Καβαλάρης επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από μακροχρόνια διαμονή στην Αμερική. Επιστρέφοντας στην γεννέτειρα φέρνει στις αποσκευές του τρόπον τινά τις αμερικάνικες ιδέες του και τον αμερικάνικο τρόπο ζωής και διαχείρησης της πραγματικότητας και κάθε λογής καταστάσεων σύμφωνα με τα αμερικάνικα πρότυπα, κάτι που θα ξενίσει στην αρχή τους συγγενείς του και τους γνωστούς του που είχαν να τον δουν χρόνια ολόκληρα, με φυσικό επακόλουθο την έκπληξη τους. Μία από τις αμερικάνικες μεθόδους που θα χρησιμοποιήσει βρίσκει εφαρμογή στην εξουδετέρωση μιας σπείρας μαφιόζων με επικεφαλής τον Δον Κορνίλιο που ετοιμάζει μια μεγάλη ληστεία ατο Καζίνο της Πάρνηθας. Τα σχέδια του μαφιόζου θα έχουν άδοξο τέλος, γιατί ο Τζακ, συλλαμβάνει ένα αμερικάνικο σχέδιο εξουδετέρωσης της σπείρας και με την βοήθεια τεσσάρων γοητευτικών γυναικών θα κλέψει τη λεία από τους μαφιόζους.

Σχόλια: Συμπαθητική κωμωδία αστείων καταστάσεων και σκηνικών που φέρνει την υπογραφή του καλού σεναριογράφου της εποχής Γιώργου Μυλωνά συνεπικουρούμενου του πολύ πετυχημένου σκηνοθέτη Ντίμη Δαδήρα. Άλλωστε οι δυο τους είχαν συνεργαστεί σε πολλές ταινίες της εποχής και η μεταξύ τους χημεία ήταν κάτι παραπάνω από καλή, απαραίτητο συστατικό επιτυχίας του φιλμ. Η ταινία ήταν παραγωγής της Γρέκα Φιλμ, μιας κινηματογραφικής εταιρίας που κράτησε όσο μπορούσε ζωντανό το κινηματογράφο της εποχής, που μετά το τέλος της Φίνος Φιλμ είχε πάρει τον κατήφορο. Τα εισιτήρια προβολής της ταινίας αποδεικνύουν πως αν και σε περίοδο έντονης παρακμής του ελληνικού κινηματογράφου, το ενδιαφέρον των θεατών και η ανάγκη για διασκέδαση και χαλάρωση μέσα από μια επίσκεψη στον κινηματογράφο παρέμειναν έντονα, γεγονός που πιστώνεται και στην εν λόγω κινηματογραφική εταιρία και στον ιδιοκτήτη της Μιχάλη Λεφάκη.
Φυσικά τον πρώτο και καταλυτικό λόγο στην ταινία είχε η πληθωρική παρουσία του μεγάλου μας κωμικού και ηθοποιού Κώστα Βουτσά που ανέβασε την ταινία πάρα πολύ και παρέσυρε με τον τρόπο του και τους υπόλοιπους ηθοποιούς σε αξιοπρόσεκτη παρουσία. Από την άλλη η παρουσία τόσο όμορφων γυναικών με απαράμιλλη φυσική ομορφιά διακόσμησαν την ταινία με μια αυθεντική και σαγηνευτική γοητεία, χαρακτηριστικό των θηλυκών υπάρξεων της εποχής που δεν θα κουραστώ να το λέω, να το υπερτονίζω και να υπερθεματίζω υπερέχουν συντριπτικά και καταλυτικά των γυναικών των τελευταίων ετών. Φιλίνη, Καλέση, Γκίνη, Βιδάλη, Χαρίτου...Κάντε την σύγκριση με τις influencers και τις τηλεπερσόνες της εποχής μας. Ανίερη? Μάταιη? Άσκοπη? Βάλτε όποιο προσδιορισμό πιστεύτετε εσείς ότι αρμόζει στην σύγκριση.

Επικές στιγμές του φιλμ:
1) Η εμφάνιση του Βουτσά σαν Τζακ με το που σκάει μύτη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Το καουμπόικο καπέλο και οι αντίστοιχες μπότες σε συνδυασμό και με την υπόλοιπη ενδυματολογική του αμφίεση τα σπάει χαλαρά. Τζέι Αρ αλα ελληνικά!
2) Όμορφες εικόνες της πρωτεύουσας, μιας Αθήνας του '70, τελείως διαφορετικής από σήμερα που σε μας που ζήσαμε σαν παιδιά την εν λόγω δεκαετία μας γεμίζουν συναισθήματα νοσταλγίας, γαλήνης και ενίοτε συγκίνησης. Αεροδρόμιο του Ελληνικού και κατάστημα ενδυμάτων Bardo Palace (αυτό περισσότερο για τις κυρίες) είναι δυο από τις εικόνες και τα σκηνικά της ταινίας που μου έρχονται πρόσφατα στο μυαλό. Εικόνες που ανήκουν στο παρλθόν που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά παραμένουν βαθιά χαραγμένες μέσα μας ως σκηνικά μιας άλλης εποχής σίγουρα καλύτερης μάλλον πιο ποιοτικής αλά σαφώς πολύ λιγότερο αγχωτικής και πιεστικής. Ίσως γιατί είμασταν παιδιά, ίσως γιατί ο κόσμος ήταν καλύτερος, ίσως γιατί το μακρινό παρελθόν πάντα εξιδανικέύεται μέσα μας..,. 'Ισως, ίσως, ίσως.
3) Ο αισθησιακός χορός της πανέμορφης και σαγηνευτικής Ελένης Φιλίνη που πραγματικά έδωσε ρέστα στην συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας και την απογείωσε. Όταν το σέξυ και εκστατικά ερωτικό δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε κατά διάνοια χυδαίο, όπως ατυχώς συμβαίνει στις μέρες μας από ατάλαντες του είδους. Απεναντίας είναι άκρως ερωτεύσιμο και συνεγείρει όλες τις αισθήσεις καταλυτικά. Βοήθησε βέβαια σε αυτό η Θεά Ελένη.

4) Το τέλος της ταινίας πολύ άκυρο, βιαστικό και ολίγον ξενέρωτο δεν δένει καθόλου με την υπόλοιπη ταινία σαν να βιάστηκε ο σεναριογράφος να κλείσει άρον άρον την ταινία σε βαθμό που να γειώσει λίγο τους θεατές που κατά γενική ομολογία χάρηκαν την πλοκή και περίμεναν ένα ανάλογο φινάλε. Ας είναι. Η ταινία είναι γενικά καλή, ίσως γιατί η εποχή της που γυρίστηκε να την εξιδανικέυει ίσως και όχι. Ο υποκειμενισμός του γράφοντος κρίνεται όπως ασφαλώς κρινόμαστε όλοι μας.

To BARDO PALACE στην Ερμού ήταν σημείο αναφοράς του κομψού/ακριβού γυναικείου ενδύματος. Ο πατέρας μου είχε βιοτεχνία τότε και έραβε κομμάτια για το συγκεκριμένο κατάστημα. Το θυμάμαι σαν σε όνειρο και όποτε κατεβαίνω προς Καπνικαρέα το μάτι μου αυθόρμητα ψάχνει την επιγραφή BARDO.
Θα συμφωνήσω με τον @SEBASTIAN ότι οι γυναίκες ηθοποιοί των 70s-80s ήταν ΓΥΝΑΙΚΑΡΕΣ.

Χωρίς να έχω δει την ταινία, βλέποντας τα ονόματα των συντελεστών, ήδη έχω κάνει εικόνα το στυλ στο οποίο κινείται η ταινία. Χιούμορ της εποχής, που βρίθει από σεξουαλικά υπονοούμενα, που ποντάρει στην εμφάνιση των ομολογουμένως πανέμορφων πρωταγωνιστριών που αναφέρατε, γενικά, δεν ξέρω κατά πόσο είναι άξια προσοχής. Ως χρονοκάψουλα της εποχής, σαφώς και θα έχει ενδιαφέρον, ως ταινία από μόνη της όμως, δεν ξέρω....

Εν τω μεταξύ, o Τζακ υποτίθεται ότι έρχεται από Νέα Υόρκη/Βοστόνη, όπου εκεί ζούσε σύμφωνα με την ιστορία και είναι ντυμένος λες και έρχεται απ' το Τέξας...

Δεν ξέρω, μπορεί ο Λεφάκης να είχε καλές προθέσεις για τον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά οι ταινίες του πάντα έδιναν μια εντύπωση αρπαχτής. Θύμιζαν πολύ σε σενάρια και σκηνοθεσία , τις μετέπειτα βιντεοταινίες. Από την συγκεκριμένη το μόνο θετικό , νομίζω ότι είναι η πιασάρικη μουσική των τίτλων....

Θα συμφωνήσω με τον προλαλησαντα, ενώ επανέφερε με τις παραγωγές της η εν λόγω εταιρεία στο προσκήνιο τους κινηματογραφικούς αστέρες, δεν τους υποστήριξε με κάποιο ικανό σενάριο, σε όλες τις ταινίες που κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή.

Ναι, ωραίο που είδαμε Ηλιόπουλο, Βλαχοπούλου και γνωστούς πρωταγωνιστές, πραγματικά απορώ όμως πως αποδέχθηκαν αυτή την πρόταση, τι το σπαρταριστό βρήκαν σε αυτά τα σενάρια και αποφάσισαν να επιστρέψουν....