Κάποιος-α ήρθε απόψε από τα παλιά.

Αναμφίβολα η χρήση του διαδικτύου, των social media, και όλων των εκφράσεων των ανωτέρω, έχουν οδηγήσει σε γοργούς ρυθμούς ειδικά τα τελευταία χρόνια στην ατομικότητα, στην αυτοαπομόνωση των ανθρώπων και στον εγκλωβισμό τους στον μικρόκοσμο τους με αποτέλεσμα οι έννοιες κοινωνικότητα και προσωπική επαφή να τείνουν να αμβλυνθούν και να αποδομηθούν. Η χρήση του διαδικτύου όμως και του ίντερνετ απεναντίας έχει προσφέρει ευκαιρίες και δυνατότητες που μέχρι πριν λίγα χρόνια μας φαινόντουσαν αδιανόητες. Για μια από αυτές θα ήθελα να επικεντρωθώ ανοίγοντας αυτό το θέμα. Την επικοινωνία μετά από πολλά χρόνια με ανθρώπους που μπορεί να μας είχαν σημαδέψει όλους μας κάποια στιγμή της ζωής μας σε φιλικό, προσωπικό, ερωτικό ή κάθε είδους συναδελφικό επίπεδο, ανθρώπους που πιστεύαμε πως δεν θα επικοινωνούσαμε ποτέ ξανά μαζί τους. Θα αναφερθώ όσον με αφορά σε τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

1) Ο πρώτος μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Την είχα γνωρίσει το πολύ μακρινό καλοκαίρι του 1985. σε διακοπές στην Αμάρυνθο Ευβοίας. Μια υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά που. διαδραματίστηκε στο σινεμά Ρεξ στο διάλειμμα της πολύ όμορφης ταινίας της εποχής "Ταχύτητα και αγάπη". Μια πανέμορφη γυναικεία οπτασία περπατούσε στον διάδρομο του κινηματογράφου με ένα αέρινο βάδισμα, εκστασιάζοντας τις αισθήσεις μου. Κεραυνοβόλος έρωτας. Δυστυχώς ανεκπλήρωτος. Αλλά πάντα χαραγμένος στην μνήμη μου σαν κάτι το ολότελα αθώο και ονειρεμένο που μίλησε στην ψυχή μου. Η κοπέλα γνωστή. Οικογενειακή φίλη γαρ. Δεν τόλμησα ποτέ να της πω αυτό που ένιωθα. Την εντόπισα πριν λίγα χρόνια στο facebook. Παρέμεινε το ίδιο γοητευτική και ερωτεύσιμη. Της το επισήμανα παράλληλα με τα συναισθήματα μου που δεν τόλμησα να της εκμυστηρευτώ τότε. Με ευχαρίστησε απλά καθότι παντρεμένη και οι ρυθμοί της ζωής της κυλούν σε τελείως διαφορετική φάση από τους δικούς μου. Να είναι πάντα καλά.

2) Ένας πολύ στενός παιδικός φίλος μου στις τρεις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Μετά έφυγε για τον Καναδά όπου ζει μέχρι τώρα. Είχαμε χαθεί κοντά μισό αιώνα και επικοινωνήσαμε και με αυτόν μέσω facebook. Με θυμόταν όπως και εγώ αλληλοσυγκινηθήκαμε και κανονίσαμε να βρεθούμε όταν με την πρώτη ευκαιρία έρθει Αθήνα. Το θέλω πολύ να ξαναγίνω έστω για λίγο το αγνό αθώο και άδολο παιδί του προαυλίου του Δημοτικού και να ξεφύγω από το ισοπεδωτικό σήμερα που με έχει μετατρέψει σε μια ανθρωπομηχανή πολλές φορές χωρίς συναισθήματα, προφανώς για να αντέξω τα δίκαια και άδικα χτυπήματα της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουμε όλοι μας.

3) Μια παλιά συμφοιτήτρια μου από το Πανεπιστήμιο. Ακόμα κουβαλάω τις τεράστιες τύψεις που της φέρθηκα πολύ άσχημα τότε. Αποκρούοντας άκομψα και περιπαικτικά τα συναισθήματα της που εκδήλωσε για μένα, ενώ παράλληλα τα περιέφερα διαδίδοντας τα ως τρόπαιο κατάκτησης σε ολόκληρο το έτος των συμφοιτητών μας. Αυτό έκανα τότε ο άθλιος και έχω μετανιώσει αφάνταστα για αυτό. Και αυτήν την βρήκα από το φατσοβιβλίο. Με θυμόταν ανταλλάξαμε πολλά μηνύματα και εκεί στην κουβέντα μιλήσαμε για την τότε επικοινωνία μας που της φέρθηκα άσχημα. Της ζήτησα συγνώμη και η ίδια από ανωτερότητα και μετά από το πέρασμα τόσων ετών δεν μου κρατάει την παραμικρή κακία. Έχει φυσικά προχωρήσει στην ζωή της, έχει κάνει μια υπέροχη οικογένεια και εγώ ο «ζεν πρεμιέ» (εδώ πέφτει το γέλιο), που απέρριψα τα συναισθήματα της είμαι μόνος χωρίς οικογένεια δεχόμενος αδιαμαρτύρητα φυσικά την νέμεση και την θεία δίκη που πιστεύω απόλυτα πως στην ζωή παίρνουμε όλοι μας αυτό που μας αξίζει στην τελική.

1) Είχα βρει στα ξεκινήματα του FB, ένα παιδί που κάναμε πολύ παρέα στον στρατό. Δυστυχώς η αντίδραση του ήταν μάλλον τυπική. Από την μια λογικό, αφού πέρασαν τόσα χρόνια και είναι και διαφορετική η ψυχολογία εκτός στρατοπέδου. Απλά όσο να ναι , μια απογοήτευση την έφαγα.

2). Συμμαθητη από το γυμνάσιο που είμασταν πολύ φίλοι. Δυστυχώς και εδώ , πέρα από τα τυπικά " χαθήκαμε ρε " και " να βρεθούμε καμιά φορά κλπ " , δεν είδα ιδιαίτερο ενθουσιασμό από την μεριά του.

3). Κοπέλα που ήθελα πολύ στο σχολείο , αλλά ποτέ δεν της μίλησα. Πριν χρόνια προσπάθησα να της μλήσω , ίσως από απωθημένο μέσω FB, αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του. Σήμερα έχει οικογένεια.

... σκληρές καταστάσεις... που μπορεί να γίνουν πολύ άκομψες και να προσφέρουν περισσότερη θλίψη παρά χαρά.....
[Σχετικό / άσχετο]. Οι παλιοί λέγανε κάτι του στυλ: "... να εύχεσαι να μην γνωρίσεις ποτέ από κοντά τα ινδάλματά σου...". Ένας θείος μακρυνός που είναι διαβασμένος και ψαγμένος [και γνωστός συγγραφέας], συμπλήρωνε: ".... και να μην ξανασυναντήσεις παιδικούς σου έρωτες...."

[Πάμε και στο προκείμενο]. Έτυχα να ζήσω reunion - δύο φορές με διαφορά 10 χρόνια μεταξύ τους - με συμμαθητές από την τάξη του δημοτικού, δηλ. τότε που τα πράγματα ήταν απλά και οι ηλικίες αθώες και όλοι είμασταν φίλοι. Ήταν πραγματικά πολύ χαρούμενες οι στιγμές και τις δύο φορές. Ευτυχώς που πήγα.
Επίσης, έχω κρατήσει στενές επαφές (και έχουν προκύψει και κουμπαριές) με 4 φίλους που είμαστε μαζί από την 1η δημοτικού.
Από το Στρατό ούτε καν, ούτε σαν ιδέα δεν θα περνούσε ποτέ από το μυαλό μου.... Δεν....

Και πάμε στο απωθημένο.... [κατάθεση ψυχής...] Μου έχει μείνει λοιπόν απωθημένο να ξαναδώ τον 1ο έρωτα... τον "μεγάλο" (τότε, για μένα, ήταν ο μεγάλος, παρόλο που είμασταν μικροί). Χαμένοι εδώ και πολλά πολλά χρόνια, από τα 20 μας.... Δεν έτυχε να συναντηθούμε πουθενά, ποτέ και με κανένα τρόπο και μέσο. Επίσης δεν έτυχε να κρατήσουμε καναν κοινό γνωστό και να μάθω νέα της από "ενδιάμεσο"... Τίποτα. Ούτε FB / Google, τίποτα. Από την άλλη, ΠΑΝΤΑ ΚΡΑΤΩ στην άκρη του μυαλού μου ότι ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Τότε είμασταν μπουμπούκια, με χαμόγελα, ανεμελιά, όνειρα, όρεξη για το μέλλον, και μπόλικη ομορφιά (τουλάχιστον από τη μεριά της). Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, άραγε τί θα συναντήσω και τι θα συναντήσει? Πως θα φανεί όλο αυτό στα μάτια μας και πως να συγκριθεί με το τότε?

.... ίσως και να 'ναι καλύτερα να μείνουμε στις αναμνήσεις ....

1) Στην Τρίτη Δημοτικού έγινα φίλη με ένα κοριτσάκι με το οποίο καθίσαμε και στο ίδιο θρανίο.Μου είχε κάνει εντύπωση πόσο γελαστή και χαρούμενη ήταν...Παίζαμε μαζί, ανταλλάσσαμε επισκέψεις στα σπίτια μας, γίναμε μια μεγάλη παρέα και με άλλα παιδάκια...
Στην Έκτη Δημοτικού άλλαξε σχολείο και ξαναβρεθήκαμε στο Γυμνάσιο (στο ίδιο τμήμα) και στο Λύκειο (σε διαφορετικά τμήματα). Είχε διατηρήσει τον εύθυμο χαρακτήρα της σε σημείο που δεν την θεωρούσα πλέον σοβαρή...Ιδιαίτερη παρέα δεν κάναμε.
Όταν τελειώσαμε το σχολείο, ακολουθήσαμε διαφορετική πορεία στις σπουδές...Κάποια στιγμή δέχτηκα ένα τηλεφώνημά της και μάλιστα δεν την γνώρισα όταν μου μίλησε...
Η επικοινωνία χάθηκε στη συνέχεια αλλά μέσω της οικογένειάς της μάθαινα νέα της.
Καθεμιά ακολούθησε το δρόμο της στο στίβο της ζωής...
Κάποια στιγμή θέλησε να με επισκεφτεί στο σπίτι, είχαμε να ιδωθούμε χρόνια και καιρούς. Δεν ενθουσιάστηκα που την είδα αν και είχα μείνει έκπληκτη με την εμφάνισή της (καμία σχέση με το αφράτο κοριτσάκι και πειραχτήρι της παρέας μας...) και την ζωή της στο εξωτερικό με την δική της οικογένεια.
Ήταν αρμένικη η επίσκεψή της οπότε κάπου κουράστηκα...

2) Στο χώρο που εργάζομαι είδα τυχαία κάποιες συμμαθήτριές μου, που είχαν βρεθεί εκεί για υποθέσεις τους.
Χάρηκα που τις είδα αλλά ως εκεί...η μια μάλιστα μου είπε για reunion συμμαθητών…από το ένα αυτί μπήκε...από το άλλο βγήκε...
Ομολογώ πως ποτέ δεν είχα καμία επιθυμία να πάω σε reunion και ποτέ δεν πήγα...δεν κάνω εύκολα παρέες, θα νιώθω άβολα, δεν είμαι νυχτερινός τύπος ούτε φυσικά θα με ενδιέφερε να μάθω ποιος δουλεύει πού, πώς βρήκε δουλειά και γενικά τι κάνει στη ζωή του...

3) Υιός γνωστών μας έκανε την εμφάνισή του ξαφνικά στο τηλέφωνο. Είχα να τον δω από το Γυμνάσιο/Λύκειο...
Kανονίσαμε βόλτα, μιλήσαμε για το παρελθόν και το παρον...
Αν και ήμασταν πολύ ομιλητικοί και οι δύο την ημέρα εκείνη και ομολογώ πως πέρασα όμορφα, το επόμενο διάστημα ήμουν εγώ αυτή που ξεκινούσε κουβέντα...από τη μεριά του, η επικοινωνία πολύ λιτή και στο τέλος ανύπαρκτη...

Μερικές φορές οι αναμνήσεις που έχουμε από διάφορα άτομα στην ζωή μας, μένουν ως αναμνήσεις...
Το σήμερα είναι τελείως διαφορετικό...
Καθένας εξελίσσεται με το δικό του τρόπο.

Καλοκαίρι του '89 είχα γνωρίσει στο πλοίο προς Κυκλάδες μία κοπέλα από τον Καναδά, κοντά στην ηλικία μου (16 τότε εγώ, 19 εκείνη). Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι έκανε ολομόναχη αυτό το ταξίδι ενώ εγώ για να πάω στο νησί μου έπρεπε να συνοδεύομαι τουλάχιστον από έναν γονέα..

πιάσαμε συζήτηση, συγκρίναμε την εφηβεία μας εγώ στην Αθήνα κι εκείνη στον Καναδά όπου ζούσε μιλώντας σε όλο το ταξίδι. μετά ανταλλάξαμε διευθύνσεις για αλληλογραφία. πέρα από κάποια πρώτα γράμματα που στείλαμε η μία στην άλλη, μετά χάθηκε η επαφή. αποφάσισα να την αναζητήσω στο FB το 2017 και τη βρήκα. Χαρήκαμε πολύ, διατηρούμε μία επικοινωνία αλλά εντελώς τυπική.

από άποψη συμμαθητών/συμμαθητριών έχω βρει αρκετούς, μιλάμε τακτικά στο FB αλλά δεν συναντιόμαστε ποτέ...