Βιβλία σχετικά με το ελληνικό θέατρο

Μπράβο John!! Και φυσικά ό,τι άλλο βρω θα το προσθέσω δίχως δεύτερη σκέψη!!!

johnalepou είπε:

Άντε με Αλιφέρη έχει βγει βιβλιο (το εβγαλε η ιδια), να δούμε αν θα βγει ποτέ για τη Νόρα!!!

Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

LOL.

Kοίτα, επειδή το κόβω δύσκολο να το βγάζει για τον εαυτό της, πιο πιθανό είναι να βγάλεις εσύ για κεινη! Κάνε πρόταση σε κάποιον εκδότη! Το υλικό το 'χεις, την τρέλα την έχεις, η Βαλσάμη αρέσει γενικά, οπότε νομίζω ότι ένας Πατάκης καλά θα σε αξιοποιήσει!

Βασικά πρέπει να βγουν βιβλία για πολύ κόσμο ακόμα! Άντε μην πάρω τη δουλειά του Δελαπόρτα!

αν συμπεριλαβουμε και τα θεατρικα εργα ειναι εκατονταδες τα βιβλια

Εντάξει ρε παιδιά, τα βιβλία που περιέχουν αυτοτελώς θεατρικά έργα, είναι χιλιάδες ! Μόνο της "Δοδώνης" η σειρά αρκεί. Αλλά δεν έχουν σχέση με το θέατρο, είναι το ίδιο το θέατρο !

Ένα πολύ ωραίο βιβλίο, από αυτά που ψάχνετε, είναι του Στανισλάβσκι, "Πλάθοντας ένα ρόλο". Και θεωρείται "ευαγγέλιο"...

Φρέσκο φρέσκο! Κυκλοφόρησε προχθές.


Tο τελευταίο βιβλίο της Ροζίτας Σώκου, που είχε αφήσει παρακαταθήκη να δημοσιευθεί μετά θάνατον. Θέμα του, η ιστορία του Δημήτρη Ποταμίτη και αυτού του γενναίου πειράματος που λεγόταν Θέατρο Έρευνας, ειδικά στα χρόνια της συνεργασίας τους, τη δεκαετία του '70. Γραμμένο σε μορφή ημερολογίου (ή μάλλον, το βιβλίο δημιουργήθηκε από σελίδες αληθινού ημερολογίου), όπου όλα λέγονται ακριβώς με το όνομά τους, χωρίς καμιά λογοκρισία*, παρακολουθεί όλο το -όχι πάντα ρόδινο και αγγελικά πλασμένο - παρασκήνιο του θεάτρου. Μέσα από τη σχέση τους, αναδύεται το πορτραίτο μιας ξεχωριστής, χαρισματικής προσωπικότητας, με τα φώτα και τις σκιές της. Ολοζώντανα παρασταίνεται και ο κόσμος που στροβιλιζόταν γύρω του, σφίγγοντάς τον ενίοτε σε έναν ασφυκτικό, τοξικό κλοιό.
*(μόνον δύο ονόματα αλλάχτηκαν)

Το βιβλίο θίγει, πολύ άμεσα, και τα διλήμματα κάθε ηθοποιού/σκηνοθέτη που θέλει να κάνει μια δική του ποιοτική δουλειά. Ο Δημήτρης επισκεύαζε και έβαφε το θέατρο με τα χέρια του (και με τη βοήθεια των ηθοποιών). Ο ίδιος πρωταγωνιστούσε, σκηνοθετούσε, συχνά έγραφε και το έργο, επίσης στα σύγχρονα έργα διάλεγε και τα κοστούμια κλπ. Μερικά απ' αυτά ήταν καθαρά από έλλειψη χρημάτων και πνεύμα οικονομίας. Άλλα ήταν θέμα πεποίθησης.
Όμως... όταν ένας ηθοποιός σκηνοθετεί πάντα ο ίδιος τον εαυτό του, επί δεκαετίες, όταν δεν έχει απέναντί του κάποιον άλλον να τον ταρακουνήσει από τις ευκολίες του, από τη μανιέρα του και να τον ωθήσει σε κάποιο νέο μονοπάτι, όταν έχει ως σημείο (υποκριτικής) αναφοράς μόνο τον εαυτό του, ώς πού μπορεί άραγε να εξελιχθεί; Δεν θα στερέψει, δεν θα βαλτώσει κάποτε;
Επίσης, επειδή το ανέβασμα μιας παράστασης κοστίζει, τι είναι μεγαλύτερη υποχώρηση, τι είναι μεγαλύτερος συμβιβασμός; Να βγεις προς τα έξω και να σκηνοθετήσεις στο εμπορικό θέατρο την Αλίκη ("Καμπαρέ", "Ωραία μου κυρία") και τη Σμαρούλα ("Αρμένικο φεγγάρι"), ή να ανεβάσεις στο δικό σου θέατρο ένα μέτριο ελληνικό έργο -ξέροντας πως δεν είναι καλό- γιατί χωρίς αυτό δεν θα πάρεις την επιχορήγηση;

Διλήμματα και ερωτήματα που σίγουρα έχουν αντιμετωπίσει αρκετοί αν όχι όλοι οι μικροί, ανεξάρτητοι καλλιτεχνικοί θίασοι που αγωνίζονται να επιβιώσουν.