Αποτελέσματα αναζήτησης

Να σας θυμίσω μια αγαπημένη ιστορία από το Ανθολόγιο? Από τις πολύ δυνατές αναμνήσεις μου... Ο Γιαννάκης και ο Φλοξ Γεωργία Ταρσούλη Γιαννάκη, είπε η θεία Σοφία, μη βασανίζεις πια τον καημένο το σκύλο! Ο Γιαννάκης καθόταν καταγής κι έπαιζε με τον Φλοξ, ένα ωραίο...

Θυμάμαι στο δημοτικό κάπου στα ΄84 ένα παιδί στο σχολείο έλεγε ότι ήταν ο γιος του Βασίλη Χατζηπαναγή...

Καλώς μας ήρθες! Σύντομα θα δεις οτι έκανες την καλύτερη επιλογή! Καλό ψάξιμο! :vbwave:

Από τα πρώιμα στάδια εμφάνισης του πολιτισμού οι ανθρώπινες κοινωνίες αναζητούσαν όλο και ταχύτερη επικοινωνία μεταξύ τους. Καθώς τα βασίλεια διεύρυναν τα εδάφη τους και δημιουργούνταν μεγαλύτερες ηγεμονίες έως και αυτοκρατορίες γινόταν επιτακτικότερη η ανάγκη για γρήγορη μεταφορά μηνυμάτων...

Είχε αγοράσει μια Polaroid ο πατέρας μου στα duty free γύρω στο '91. Ήταν ολόκληρη κουμούτσα και βαριά θυμάμαι. Ζήτημα είναι να βγάλαμε 2 φιλμ όλα κι όλα... Υ.Γ. Μάλλον ο πατέρας μου έβγαλε κάποιο παιδικό του απωθημένο :D

"Long ago from Legend" μου έβγαλε ρε παιδιά. Με βοηθάτε λιγάκι;;; :wait2:

Από 8 χρονών μέχρι τα 20 μου περίπου έτρωγα μανιωδώς τα νύχια μου. Ήταν το αγχολυτικό μου. Ευτυχώς μετά το εγκατέλειψα, όμως συνεχίζω ακόμα να σκαλίζω μεταξύ τους τα δάχτυλά μου και να βγάζω παρανυχίδες και πετσάκια (Sorry για την περιγραφή... :sealed: )

ΤΣΙΓΑΡΙΛΑ !!! Ήταν παντού και πάντα. Σε κάθε κλειστό χώρο, δημόσιο ή ιδιωτικό, οι θεριακλήδες ζούσαν τη νιρβάνα τους... Και όλοι εμείς οι πιτσιρικάδες τα ρουφάγαμε θέλοντας και μη. Βέβαια από τα 90's και μετά περιορίστηκε το φαινόμενο έως τη σήμερον ημέρα που μπορώ να πω οτι ζούμε ανθρώπινα...

Η μόνη επιτυχία που έκανε η Latoya στην Ελλάδα ήταν οι φωτογραφήσεις της στο Playboy... :darkglasses:

Χαίρομαι Σταύρο που το κατάφερα. Αυτός ήταν εξ αρχής οσκοπός, να ταξιδέψουμε στα χρόνια που δεν ξανάρχονται...   Αίαντα είσαι από τους τυχερούς, κάτι πρόλαβες από την ανέμελη εποχή! ;) Ευχαριστώ Angel_grig. Όντως υπήρχαν δυσκολίες καιτότε, κανένας δεν πέρασε εντελώς ανέφελα παιδικά χρόνια...

Όντως πολύ διασκεδαστικά. Κι εγώ τρελαινόμουν ιδίως για τα φανάρια αλλά και για το βενζινάδικο. Επίσης θυμάμαι σαν τώρα το τρίξιμο που έκαναν οι ρόδες από τα αυτοκινητάκια...

Φοβερή φράση ξεστόμισε ο μπαμπάς σου... Ως πατέρας κι εγώ μπορώ να καταλάβω τις τύψεις του... Πάντως 1-2 χρόνια τώρα συγκρατώ πολύ καλύτερα τα νεύρα μου, θέλει μεγάλη αυτοσυγκράτηση και βαθιά αυτοεξέταση...

Δεν το περίμενα οτι από τότε ήταν βαμμένο κόκκινο αυτό το καλαίσθητο γωνιακό κτήριο απέναντι απο το Hilton...

Είχα ένα παρόμοιο σετάκι όπως το κάτωθι, με τη μόνη διαφορά οτι είχε και νταλίκα φορτωμένη με αυτοκινητάκια. Επίσης είχα και ένα πούλμαν πορτοκαλί...

Perlastar κατ' αρχήν ποτέ δεν είναι αργά να το γράψεις κι εσύ. Ευχαρίστως να διαβάσουμε και το δικό σου ταξίδι στο παρελθόν!!! Επίσης είναι πολύ εύστοχο το σχόλιό σου σχετικά με το οτι δεν εκτιμούμε αυτό που έχουμε. Είναι φαίνεται στη φύση του ανθρώπου. Αν όμως δούμε πιο σφαιρικά τα πράγματα θα...

Κι εγώ ζωγράφιζα-μουτζούρωνα αρκετά τα βιβλία μου. Το πιο κλασικό σχέδιο ήταν να κάνεις γυαλιά & μουστάκια στα πορτρέτα... Ιδίως τα βιβλία των Γαλλικών στο λύκειο τα είχα πετσοκόψει...

Παιδιά σας ευχαριστώ ολόψυχα. Είστε φοβεροί, γι αυτό γουστάρω να μοιράζομαι μαζί σας τη νοσταλγία μου. Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε αρκετό καιρό να τη γράψω, επίτηδες, γιατί κάθε φορά χανόμουν στις αναμνήσεις... αλλά το πρώτο πράγμα που έκανα όταν τέλειωσε ήταν να την ανεβάσω στο...

Ευχαριστώ πολύ όλους σας. Σας εύχομαι μια μέρα να καταφέρετε να ταξιδέψετε στο όνειρο. Αλλά κι αν δεν γίνει ας προσπαθήσουμε να ζούμε ωραία το σήμερα τουλάχιστον... :)

Άραγε τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο νοσταλγικούς με το παρελθόν; Γιατί συγκινούμαστε όταν δούμε μια χαμένη φωτογραφία μας από τα παιδικά χρόνια; Ίσως είναι η αίσθηση της απώλειας της αθωότητας, της ανεμελιάς, της χαμένης ευτυχίας. Ή ακόμα η ανάγκη να ξεφύγουμε από την αφόρητη πίεση του...

Προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας λοιπόν προτείνω να αλλάξουμε το όνομά σου σε parda-lordo-tzatziki !!! :D