Αποτελέσματα αναζήτησης

"Σοφόν το σαφές", αλλά το open ending στη συγκεκριμένη ταινία υπαγορευόταν από το μυθιστόρημα της Δάφνης ντυ Μωριέ πάνω στο οποίο βασιζόταν. Γενικά στην Ευρώπη το open ending ήταν ανέκαθεν μια τάση που ακολουθούνταν με σκοπό να αφήσει τον θεατή να φτιάξει το δικό του φινάλε.

Πολλά θα μπορούσα να βάλω σ' αυτήν την κατηγορία. Επιλέγω όμως τα εξής: 1) Από το "Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ" ακούω πάντοτε με πολλή ευχαρίστηση το Coming Out of Hiding της Pamala Stanley: 2) Από τα cult "Τσακάλια" το αγαπημένο μου είναι το Cherchez Pas, της Madleen Kane: 3)Από το Summer...

Ναι, προφανώς είναι ιταλική διασκευή, του κομματιού των Zombies.

"Signorina του Pino d' Angiò. Το πρωτοάκουσα στον "Πρώτο Ματάκια" του Ψάλτη, το αγάπησα και το ακούω συχνά. Κι αυτή τη στιγμή το ακούω.

Ένα υπέροχο instrumental από το μακρινό 1979. Είναι αρκετά γνωστό στους παλιότερους, γραμμένο από τον τρομπετίστα Herb Alpert. Οι νότες της τρομπέτας είναι γεμάτες μελαγχολία (εγώ τουλάχιστον το ακούω όταν έχω κατάθλιψη). Δεν ξέρω αν το έβαλε και κάποιος άλλος, σε κάθε περίπτωση το μοιράζομαι...

Τα μολύβια με τα αεροπλάνα και τα αμάξια τα είχα και εγώ ήταν μάλιστα τα αγαπημένα μου. Τα στυλό που έχεις στην ίδια εικόνα, είναι τα περίφημα Paper Mate, που έσβηναν με γόμα χωρίς να σκίζουν τα τετράδια τα χρησιμοποιούσε η αδελφή μου. Εγώ προτιμούσα την παλιά καλή...μουτζούρα (μπλάνκο...

Όντως... Παρακολουθούσαμε τότε (εγώ ήμουν 24 ή 25 χρονών) τις ειδήσεις για να δούμε τι θα γινόταν με την ομηρία. Δυστυχώς ζήσαμε και τον τραγικό θάνατο του θύματος του Ματέι, της Αμαλίας Γκινάκη, η οποία πέθανε από σηψαιμία στο νοσοκομείο. Η υπόθεση αυτή έφερε αναταράξεις στο Υπουργείο...

Εγώ δεν είχα τέτοιο κόλλημα με τα ζώδια. Παρ' όλα αυτά όταν απαντούσα "Καρκίνος με ωροσκόπο Παρθένο" με κοιτάζανε κάπως οι συμμαθήτριες.

Σαν εργολάβος μου κάνει εμένα πάντως

Έχω την ανάμνηση από τα τραγούδια της από το κρατικό ραδιόφωνο, μάλλον το 4ο πρόγραμμα (έτσι είχε μετονομαστεί το ραδιόφωνο της πρώην ΥΕΝΕΔ στις αρχές της δεκαετίας του 80). Εγώ θα αναφέρω τα πιο αγαπημένα μου: (Έβγα τελάλη μου) και by far την "Κάρμεν":

Στο πιο παλιό μου ποστ είχα βάλει μόνο ξένα τραγούδια. Τώρα βάζω και ένα ελληνικό, την πρώτη εκτέλεση του "Αν Ο Έρωτας Ζει" του Κώστα Τουρνά, όπου ο αισθησιασμός προέρχεται από τα υπέροχα φωνητικά της Τυνήσιας Μορέιρα, η οποία τραγουδάει στη γλώσσα της (αραβικά). Και ένα ιταλικό της δεκαετίας...

Εγώ δεν ήμουν φαν της μουσικής του, ούτε του τραγουδιστικού του στιλ. Μ' άρεσε όμως το παρακάτω τραγούδι, γιατί είναι ένα κομμάτι από τα νιάτα μου:

Χαζή δεν ήταν η "καλή" μου συμμαθήτρια. Είχε απλώς αποκτήσει, λόγω της πολύχρονης ζωής της σε μία συγκεκριμένη περιοχή της δυτικής Ελλάδας (που για να βοηθήσω χωρίς να την αναφέρω, δεν είναι στην δυτική Πελοπόννησο ούτε σε νησί του Ιονίου) μια κουτοπονηριά που την έκανε να πιστεύει ότι ήταν γάτα...

Η δική μου τάξη έκανε το πρώτο ριγιούνιον το 2008, δεκαεννέα χρόνια μετά την αποφοίτησή μας. Στη συνέχεια και μέχρι και το 2018 έκανε ανελλιπώς ριγιούνιον δύο φορές το χρόνο, μέχρι που η συμμαθήτρια που μας μάζευε αποφάσισε (μαζί με έναν μικρό πυρήνα κάποιων ατόμων) αποφάσισε να το κάνει κάθε...

Τη Station One την είχα, όπως προανέφερα και εγώ επισκεφτεί ως μαθήτρια λυκείου στις "εκδηλώσεις", αλλά και στο πρόσφατο ξαναάνοιγμά της της που είχε γίνει το 2017 ή το 2018. Την Notturno την έβλεπα (εφόσον κατέβαινα στην Πατησίων για ψώνια), αλλά δεν θυμάμαι να είχα μπει ποτέ μέσα (αν και δεν...

@αριάδνη: υπήρχε, ήταν το πιο avancé (δηλ. σημερινό επίπεδο A2+ έως και Β1). Εγώ ξέρω ότι υπήρχε γιατί το είχα δει στον αλήστου μνήμης Κάουφμαν της Αθήνας, όταν πήγαινα να αγοράσω τα υπόλοιπα. @TZELASO: η καλλιγραφία ήταν must την εποχή μέχρι και τα μέσα της 10ετίας του 80. Στο Ινστιτούτο είχαμε...

Τι μου θυμίσατε κορίτσια! Τα δύο Je lis, tu lis ήταν (το κίτρινο και το μπλε, δεν συνέχισα με το πράσινο) ήταν τα πρώτα βιβλία με τα οποία η μητέρα μου (καθηγήτρια κλάδου ΠΕ 05, δηλ. γαλλικών) μας έμαθε τα πρώτα μας γαλλικά. Αυτά μέχρι την πέμπτη δημοτικού. Μετά συνέχισα στο (αλήστου μνήμης...

Η Νταϊάνα ήταν εξ α Η Νταϊάνα διάβαζε τα βιβλία της Dame Μπάρμπαρα Κάρτλαντ, για έναν πολύ απλό λόγο: η εν λόγω συγγραφέας ήταν εξ αγχιστείας συγγενής της, εφόσον η κόρη της Ρέιν Μακ Κόρκοντεϊλ είχε παντρευτεί σε δεύτερο γάμο τον Τζον Σπένσερ, πατέρα της Νταϊάνα. Η Κάρτλαντ δεν ήταν καθόλου η...

Είδα μόλις προ ολίγου το "Σέρπικο". Το θέμα που σε μας είναι γνωστό ως "Δρόμοι Παλιοί" διατρέχει την ταινία και τονίζει τα μηνύματά της. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Θεοδωράκης άξιζε ένα Academy Award για τη μουσική του σ' αυτήν την ταινία.

Όλοι λένε για την μουσική του ιδιοφυΐα. Θα συμφωνήσω σ' αυτό διότι μπορούσε να γράφει από επαναστατικά τραγούδια μέχρι ερωτικές μπαλάντες και από θριαμβευτικά ματζόρε έως ηπειρώτικες πεντατονίες. Μια τέτοια αναρτώ εδώ. Το "Ένα Τραγούδι Αλλιώτικο" είναι μοναδικό, γραμμένο στο τέλος της δεκαετίας...