Αποτελέσματα αναζήτησης

Τον είχα γνωρίσει κάπου προς τα τέλη της δεκαετίας του 2000 στην εμβληματική μικρή μουσική σκηνή της εποχής, το "Τσάι στη Σαχάρα" στα Ιλίσια. Νομίζω ότι σ' εκείνη την εμφάνισή του τραγουδούσε Χατζιδάκι, αλλά και άλλα κομμάτια όπως το "Χαλασιά μου" (που οι περισσότεροι γνωρίζουμε με τη φωνή της...

Εγώ την έμαθα και από τη Λιλιπούπολη και από τα τραγούδια που έγραψε. Πολλά τραγούδια μου άρεσαν, θα αφήσω όμως αυτά που με άγγιζαν πιο πολύ: 1) Το υπέροχο κομμάτι του Διονύση Τσακνή "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι" που στα φοιτητικά μου χρόνια με προέτρεπε να συνεχίσω να σκέφτομαι...

Να μην ντρέπεσαι. Μάλλον είσαι πολύ νέα, και γι' αυτό δεν τον ξέρεις. Εμείς ήμασταν κάποιας ηλικίας (εφηβικής ή φοιτητικής) και τα ακούγαμε συνεχώς. Είναι ευκαιρία, έστω και τώρα να γνωρίσεις τα τραγούδια του.

Εγώ ως μέλος των Socrates τον είχα μόνο ακουστά, γιατί ήμουν αρκετά μικρή όταν μεγαλουργούσε. Πιο πολύ τον έμαθα από τα τραγούδια του, τα οποία άφησαν το αποτύπωμά τους στην νεότητά μου. Θα μπορούσα πολλά από αυτά να βάλω, και γνωστά μάλιστα, όπως π.χ. το Δι'ευχών, που σηματοδότησε την πρώτη...

Δεν ξέρω αν την έχει βάλει κάποιος άλλος πριν από μένα, εγώ την ανακάλυψα τώρα. Πρόκειται για μια μάλλον ανεπιτυχή διασκευή του γνωστού Voulez-Vous των ABBA. Ερμηνευτής είναι ο κατά κόσμον Μανώλης Ιορδανόπουλος, πιο γνωστός ως Λάκης Τζορντανέλλι. Στη θέση του εγώ δεν θα διασκεύαζα αυτό το...

"Σοφόν το σαφές", αλλά το open ending στη συγκεκριμένη ταινία υπαγορευόταν από το μυθιστόρημα της Δάφνης ντυ Μωριέ πάνω στο οποίο βασιζόταν. Γενικά στην Ευρώπη το open ending ήταν ανέκαθεν μια τάση που ακολουθούνταν με σκοπό να αφήσει τον θεατή να φτιάξει το δικό του φινάλε.

Πολλά θα μπορούσα να βάλω σ' αυτήν την κατηγορία. Επιλέγω όμως τα εξής: 1) Από το "Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ" ακούω πάντοτε με πολλή ευχαρίστηση το Coming Out of Hiding της Pamala Stanley: 2) Από τα cult "Τσακάλια" το αγαπημένο μου είναι το Cherchez Pas, της Madleen Kane: 3)Από το Summer...

Ναι, προφανώς είναι ιταλική διασκευή, του κομματιού των Zombies.

"Signorina του Pino d' Angiò. Το πρωτοάκουσα στον "Πρώτο Ματάκια" του Ψάλτη, το αγάπησα και το ακούω συχνά. Κι αυτή τη στιγμή το ακούω.

Ένα υπέροχο instrumental από το μακρινό 1979. Είναι αρκετά γνωστό στους παλιότερους, γραμμένο από τον τρομπετίστα Herb Alpert. Οι νότες της τρομπέτας είναι γεμάτες μελαγχολία (εγώ τουλάχιστον το ακούω όταν έχω κατάθλιψη). Δεν ξέρω αν το έβαλε και κάποιος άλλος, σε κάθε περίπτωση το μοιράζομαι...

Τα μολύβια με τα αεροπλάνα και τα αμάξια τα είχα και εγώ ήταν μάλιστα τα αγαπημένα μου. Τα στυλό που έχεις στην ίδια εικόνα, είναι τα περίφημα Paper Mate, που έσβηναν με γόμα χωρίς να σκίζουν τα τετράδια τα χρησιμοποιούσε η αδελφή μου. Εγώ προτιμούσα την παλιά καλή...μουτζούρα (μπλάνκο...

Όντως... Παρακολουθούσαμε τότε (εγώ ήμουν 24 ή 25 χρονών) τις ειδήσεις για να δούμε τι θα γινόταν με την ομηρία. Δυστυχώς ζήσαμε και τον τραγικό θάνατο του θύματος του Ματέι, της Αμαλίας Γκινάκη, η οποία πέθανε από σηψαιμία στο νοσοκομείο. Η υπόθεση αυτή έφερε αναταράξεις στο Υπουργείο...

Εγώ δεν είχα τέτοιο κόλλημα με τα ζώδια. Παρ' όλα αυτά όταν απαντούσα "Καρκίνος με ωροσκόπο Παρθένο" με κοιτάζανε κάπως οι συμμαθήτριες.

Σαν εργολάβος μου κάνει εμένα πάντως

Έχω την ανάμνηση από τα τραγούδια της από το κρατικό ραδιόφωνο, μάλλον το 4ο πρόγραμμα (έτσι είχε μετονομαστεί το ραδιόφωνο της πρώην ΥΕΝΕΔ στις αρχές της δεκαετίας του 80). Εγώ θα αναφέρω τα πιο αγαπημένα μου: (Έβγα τελάλη μου) και by far την "Κάρμεν":

Στο πιο παλιό μου ποστ είχα βάλει μόνο ξένα τραγούδια. Τώρα βάζω και ένα ελληνικό, την πρώτη εκτέλεση του "Αν Ο Έρωτας Ζει" του Κώστα Τουρνά, όπου ο αισθησιασμός προέρχεται από τα υπέροχα φωνητικά της Τυνήσιας Μορέιρα, η οποία τραγουδάει στη γλώσσα της (αραβικά). Και ένα ιταλικό της δεκαετίας...

Εγώ δεν ήμουν φαν της μουσικής του, ούτε του τραγουδιστικού του στιλ. Μ' άρεσε όμως το παρακάτω τραγούδι, γιατί είναι ένα κομμάτι από τα νιάτα μου:

Χαζή δεν ήταν η "καλή" μου συμμαθήτρια. Είχε απλώς αποκτήσει, λόγω της πολύχρονης ζωής της σε μία συγκεκριμένη περιοχή της δυτικής Ελλάδας (που για να βοηθήσω χωρίς να την αναφέρω, δεν είναι στην δυτική Πελοπόννησο ούτε σε νησί του Ιονίου) μια κουτοπονηριά που την έκανε να πιστεύει ότι ήταν γάτα...

Η δική μου τάξη έκανε το πρώτο ριγιούνιον το 2008, δεκαεννέα χρόνια μετά την αποφοίτησή μας. Στη συνέχεια και μέχρι και το 2018 έκανε ανελλιπώς ριγιούνιον δύο φορές το χρόνο, μέχρι που η συμμαθήτρια που μας μάζευε αποφάσισε (μαζί με έναν μικρό πυρήνα κάποιων ατόμων) αποφάσισε να το κάνει κάθε...

Τη Station One την είχα, όπως προανέφερα και εγώ επισκεφτεί ως μαθήτρια λυκείου στις "εκδηλώσεις", αλλά και στο πρόσφατο ξαναάνοιγμά της της που είχε γίνει το 2017 ή το 2018. Την Notturno την έβλεπα (εφόσον κατέβαινα στην Πατησίων για ψώνια), αλλά δεν θυμάμαι να είχα μπει ποτέ μέσα (αν και δεν...