Χρόνια το βλέπω και το ξαναβλέπω αυτό το βιντεάκι όπως και τις συνεντεύξεις που έχει δώσει και γενικά ό,τι την αφορά.
Θεωρώ πως είναι από τις τελευταίες εναπομένουσες εκπροσώπους της Ελλάδας ως ποιότητας ανθρώπου και τραγουδιού.
Τώρα τελευταία έχω κολλήσει με την Ελπίδα..
Δεν διαφωνώ, απλά πιστεύω πως τουλ. στα πρώτα του βήματα χρειάζεται καθοδήγηση, ειδικά αν βλέπεις κάποιες αδυναμίες και κυρίως όταν αυτές εντοπίζονται θέλει προσπάθεια (τόσο-όσο) ώστε να βρεθούν άλλοι τρόποι διδασκαλίας ώστε να μη σιχαθεί το σχολείο.
Το βενζινάδικο βρισκόταν στο Πολύκαστρο (Κιλκίς). Τον επισκεπτόμασταν (τον θείο) σχεδόν κάθε Χριστούγεννα. Μιλάμε για '81-82 έως βαριά 89. Στα 90ς λογικά θα είχε βγει στη σύνταξη και θα είχε κλείσει.
Φωτογραφία δεν έχω και θα είναι δύσκολο να βρω. Προσπάθησα να βρω το σημείο στο maps αλλά δεν...
Βρίσκω έως και συγκινητικά τα αιτήματα των παιδιών του τότε. Η ποιότητά τους καθρεφτίζει και την ''πνευματική αλλοίωση'' που υπέστη η κοινωνία στην πορεία της μέχρι σήμερα.
Ξέρω, σαν τους γέρους στο μάπετ κάνω αλλά έτσι το νοιώθω
Σήμερα οι των 10-13, θα ζητούσαν να εμφανιστούνε στο stage με τον τάδε τ(ρ)άπερ, να δουν την λέϊντη γκάγκα και ένα πενθήμερο σε σπα ριζόρτ με περιποίηση νυχιών.
Μεγάλο πρόβλημα επίσης στα γυμνάσια είναι πως οι καθηγητές σε σπρώχνουν στο φροντιστήριο ή/και το ιδιωτικό σχολείο.
Αλλά και σε δεύτερο χρόνο, τα παραπάνω δεν είναι πανάκεια.
Έτσι και δεν κάτσει ο γονιός να λιώσει στο διάβασμα μαζί με το παιδί και επαφίεται στο φροντιστήριο ή το ιδιωτικό ή...
Το δημοτικό θέατρο της Αθήνας. Από τις πλέον θλιβερές ιστορίες. Πέρασε τα πάνδεινα μέχρι να κατεδαφιστεί (το ΄40).
Ευτυχώς απαλλαχτήκαμε και από αυτό το οικοδόμημα μαζί με τόσα άλλα.
Σε διαφορετικό κλίμα από τον blue max,
12 του Μάρτη εχθές και θυμήθηκα το 2002 με τα χιόνια της Αθήνας έφευγα με το τραίνο των 23:00' από Λαρίσης για Κιλκίς (φτάνοντας μετά από 16 ώρες ταξίδι!) να συνεχίσω το φανταρικό - μετά την περιοδεία μου στα ακριτικά 12νησα.
Θα 'ταν 12 του Μάρτη
σε...