:) Δυστυχώς (η ευτυχώς) είμαι άνθρωπος που ζω πολύ στο παρελθόν και εδώ είναι το καταφύγιο που μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα (τόσο που ίσως το παρακάνω καμιά φορά :fafoutis: ) ανάμεσα σε ποιοτικούς ανθρώπους που μοιραζόμαστε λίγο-πολύ τα ίδια συναισθήματα σε μουσικές, βιώματα, κ.α.
Άλλο ένα...
Λατρεμένο τραγούδι του '52 - το άκουγα και εγώ μικρός και έπλαθα εικόνες στο μυαλό μου. Ο Πάριος το πήγε σε άλλη διάσταση ανθρώπινη, γλυκιά και τρυφερή. Που 'ναι τα χρόνια; :cry:
Δίνει βελούδινη υφή στο καϊμάκι - το κάνει πλουσιότερο με ωραίο χρώμα και στη γεύση καταλαβαίνεις τις νότες κακάου (για να μιλήσω σαν τον Σκαρμούτσο :p )
Φοβάμαι πως γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ζαμανφουτίστας (για να μην το πω αλλιώς :biglaugh: )
Είναι εσωτερική άμυνα. Αφήνω το σώμα στη γη και το πνεύμα ταξιδεύει σε κόσμους που οι άλλοι δεν αντέχουν.
(για να παραφράσω και λίγο τους Κατσιμιχαίους)
To ίδιο και εμένα αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να εξαιρέσω: Εκείνο το καλοκαίρι, Tελευταία πτήση, Αγκίστρι, Αναζήτηση, Ψυχή και Σάρκα, ακόμα και το Έγκλημα στο Καβούρι, Ευδοκία, Ο Βάλτος, και, και, και!
Όχι μόνο δεν μπορώ να επιλέξω αλλά θα δυσκολέψω και άλλο τη λίστα με Παραγγελιά, Γλυκιά συμμορία, Το Δέντρο που Πληγώναμε και σίγουρα πολλά άλλα που δεν θυμάμαι τώρα.
Δεν διαφωνώ, αλλά τότε ας γίνεται δουλειά από το σπίτι και ας μην τα κάνουν τα παιδιά για αξεσουάρ.
Το παιδί θέλει δουλειά και όχι να το αφήνεις στον αυτόματο να αλωνίζει μόνο του μπροστά από μια οθόνη ή /και να του ικανοποιείς κάθε του επιθυμία για να έχεις την ησυχία σου, για να μην αποσπάσαι...