Αποτελέσματα αναζήτησης

Η λεζάντα αποδεικνύει ότι όντως η δεκαετία του εβδομήντα ήταν η δεκαετία των ναρκωτικών. Ο συντάκτης σίγουρα κάτι είχε πάρει.

Τζέλλα, Μαίρη, Βιβή χρόνια πολλά, να είστε ευτυχισμένες κορίτσια. Εύχομαι τη χρονιά που έρχεται να σας γνωρίσω από κοντά. Betty, Chris, Βασίλη, Γιάννη χρόνια πολλά, να χετε υγεία και να περνάτε όμορφα και δημιουργικά.

Χρόνια πολλά σε όλους μας, σε οικογένεια φίλους που έχουμε, να ζήσουμε όλοι όμορφα για να χουμε αναμνήσεις να μοιραστούμε και στο μέλλον.

Τα φοντάν εγώ τα ήξερα ως μικρά τετράγωνα σοκολατένια γλυκάκια που μοιάζαν σαν πιο σκληρά παστάκια. Τα παστάκια ήταν πιο μεγάλα, ορθογώνια και τυλιγμένα σε διαφανές πλαστικό. Υπήρχαν και τότε αυτά τα μικρά άσπρα γλυκάκια με μικρό υποτιθέμενο κερασάκι. Δεν ήταν ζαχαρόπαστα αλλά ζάχαρη αχνη...

Η Τζην Σίμπεργκ έκλεψε τον γάτο του Νταλί όπως φαίνεται.

Ε, ναι είναι η πλατεία Κυψέλης. Εδώ βλέπουμε την γωνία πλατεία Κυψέλης με την Φαιδριάδων. Το βενζινάδικο δεν σώζεται, για την ακρίβεια όλη η γωνία δεν υπάρχει όπως την βλέπουμε εδώ. Στην θέση της υπάρχει μια πολυκατοικία των μέσων της δεκαετίας του εβδομήντα (εκεί που είναι η Eurobank). Πίσω...

Χάχα ο "βρώμικος Χάρης στην Ομόνοια"

Τι λες; κάνει και τέτοια δουλειά ο βελονισμός; Καλά αν πάω για βελονισμό εγώ να ξεπεράσω τα προβλήματά μου... μια για το τσιγάρο, μια για το γόνατο και μια για τα γλυκά με βλέπω να πίνω δύο ποτήρια νερό και να στραγγίζουν στο πάτωμα.

Αμ που το βασικό αντικείμενο (όχι βασικό διακοσμητικό στοιχείο) του σαλονιού είναι ένα διακοσμητικό ξύλινο αλογάκι; ευτυχώς στο δικό μας σαλόνι το βασικό αντικείμενο είναι ο καναπές και έτσι έχουμε που να κάτσουμε. Η Γεωργιάδου μάλλον καβαλάει το αλογάκι για κάτσει στο σαλόνι της.

Κουραμπιέδες με φρέσκο βούτυρο αγελαδινό όμως, και όχι τυποποιημένο του σουπερμάρκετ, με καβουρδισμένα χοντροσπασμένα και όχι κονιορτοποιημένα αμύγδαλα. Νομίζω τα καλύτερα "cookies" του κόσμου. Ή μήπως να διαλέξω μελομακάρονα; Να μην είναι πολυζυμωμένα όμως γιατί μετά από δυό τρεις μέρες...

Ναι την έχω ακούσει και γω αυτή τη φήμη για τον γλυκό πλούσιο επιχειρηματία της Θεσσαλονίκης ο οποίος τελικά φυγάδευσε τον διαταραγμένο γιο του (τον υποτιθέμενο δολοφόνο), σε πολυτελές ίδρυμα στην Ελβετία όπου τελείωσε εκεί η ζωή του.

Μπορείς να τον βάλεις φυλακή για πάντα. Είμαι κατά της θανατικής ποινής και μάλιστα απορώ πως πιστοί χριστιανοί είναι υπέρ αφού υποτίθεται μόνο ο Θεός μπορεί να κρίνει μια ανθρώπινη ζωή. Η κακοδικία είναι πάντα ένα ενδεχόμενο, έστω και αν είναι πολύ μικρό.

Θα επιχειρήσω μια προσέγγιση. Νομίζω ότι είναι η γυναίκα νο 2 η μαμά γιατί το μωρό κάθεται έτσι ώστε να έχει μια βλεμματική επαφή μαζί της για να μην έχει ανασφάλεια ότι η μαμά θα φύγει. Στα συν και το παρόμοιο χρώμα μαλλιών.

Μάλλον πούλαγε τουριστικά φτηνιάρικα σουβενίρ καθότι απέναντι από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Η μία από τις δύο είναι αλήθεια και η άλλη ψέμα.

Κάτσε να χουμε να φάμε και να πηγαίνουμε σε κάνα γιατρό σε είκοσι χρόνια, τα μπλε χαπάκια μας μάραναν.

Αχ και γω μαζί σου. Εχουμε και υγιεινά πράγματα όπως λες και συ, αλλά μυστηριωδώς πάνε από μόνα τους πίσω πίσω και μπροστά έρχονται ροκφόρ, γραβιέρα και σαλαμάκια.

Η Ζήνωνος πολύ πριν γίνει πεζόδρομος. Στο βάθος η Πολυκλινική.

Δεν είναι απο τον Εθνικο Κήπο ειναι απο το Πεδίον του Άρεως. Τον Ασιμο τον ήξερα από εκεί, ηταν θαμώνας του παρκου. Για τις γάτες δεν γνωριζα, εκανε ομως άλλα ασχημα πράγματα που στην σημερινή εποχή δεν θα μεναν χωρίς συνέπειες. Σίγουρα ήταν ψυχικά ασταθής, αυτό το βλέπαμε. Μία συμπεριφερόταν...

Εγώ στην κουζίνα πρόσεξα το ζευγάρι πιαστράκια για το καυτό ταψί που έβγαινε από τον φούρνο. Είχαμε και εμείς στην δεκαετία του εβδομήντα πριν εξοπλιστούμε με το χοντρό καπιτονέ γάντι. Τα είχε φτιάξει με χοντρό βελονάκι η γιαγιά και ήταν μαύρο - κόκκινο. Τα παίρναμε και μαζί μας όταν πηγαίναμε...