Αποτελέσματα αναζήτησης

Μπαντάνα... (είδος κοριτσίστικης κορδέλας για τα μαλλιά)

μια χαρά σχολείο ήταν βρε... απλά η (νοσηρή) φαντασία μας οργίαζε και τα περισσότερα ήταν καθαρά αποκυήματα του διεστραμμένου μυαλού μας... Πάντως και εγώ, αν και απουσιολόγος, ήμουν δημοφιλής ανάμεσα στους συμμαθητές μου. Πάντοτε συμμετείχα στα "κοινωνικά δρώμενα" της τάξης/σχολείου (κοπάνες...

Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά μερικές φορές. Υπήρχαν φορές που αντικείμενο κοροιδίας είχαν γίνει συμμαθητές μου, επειδή ντύνονταν "φτωχικά" ή δεν είχαν χρήματα να έρθουν στις εκδρομές ή να ψωνίσουν κάτι από το κυλικείο στο διάλειμμα. :nervous: Εκτός από τις φήμες για τους συμμαθητές...

[edit] off topic [edit] Σε σχέση τώρα με τα ρετρό αντικείμενα, θυμάμαι που σε όλες σχεδόν τις βαφτίσεις, οι μπομπονιέρες αποτελούνταν από διαφόρων ειδών κακόγουστα πορσελάνινα αγαλματάκια, τασάκια, και χίλιων άλλων ειδών άχρηστες "διακοσμητικές μπαρούφες" (τα επονομαζόμενα "μπιμπελό"). Αν...

:tickle: :tickle: να υποθέσω πως σε πείραξε που δεν είχε και φωτογραφία του Ανδρέα; :fafoutis:

τέτοιου τύπου ανταγωνισμοί υπάρχουν και στα σημερινά παιδιά. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό και διαχρονικό γνώρισμα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας (για να μην πω και της νεότητας και της ωριμότητας) Κλασσικά και εμείς τσακωνόμασταν με το άλλο τμήμα, με αντίπαλα σχολεία, με τα άλλα αυτοκίνητα...

μην νιώθεις άσχημα... :comfort: Υπήρχαν και σε πράσινη version... :rolleyes:

πολλοί και σήμερα φορούν "double-face" μπουφάν, αλλά κανένας δεν θα φορέσει ξανά "φλάι" (εκείνα τα μαύρα φουσκωτά μπουφάν που φοριούνταν και από τη μέσα πλευρά, η οποία ήταν πορτοκαλί) κατά αντιστοιχία είναι και το: "πάμε στο ζαχαροπλαστείο να φάμε καμιά πάστα" ;)

πολύ σωστά, Starbuck... Kάτι τέτοιο είχε όντως πει ο Πικάσο, αλλά άντε να πείσεις τη μητέρα μου, που αναγκαζόταν να βγάζει τις κόλλες από τα μανίκια μου... :biglaugh: Επίσης με τα όσπρια, θυμάμαι πως κάναμε και άλλες δραστηριότητες. Χαρακτηριστικά παίρναμε ένα κεσεδάκι από γιαούρτι (άδειο...

δεν γνωρίζω εάν έχουν αναφερθεί ήδη, αλλά υπήρχαν και τα "Pizza Mexicana" (στρογγυλά γαριδάκια με γεύση πίτσας, σε πράσινο σακουλάκι - αν θυμάμαι καλά)... :)

Εμένα αυτές οι ανταλλαγές δώρων μου έχουν αφήσει ψυχολογικά τραύματα. Θυμάμαι πως ενώ ζητούσα από τη μαμά μου να μου αγοράσει κάτι ομορφούλικο για να το βάλουμε στην κλήρωση, ο,τι τύχαινε σε έμενα ήταν είτε εξαιρετικά κακόγουστο, είτε από τα παραπεταμένα του σπιτιού του συμμαθητή μου που το είχε...

"τετράδιο ιχνογραφίας" (τα σημερινά μπλοκ ζωγραφικής)

εγώ θυμάμαι πως ακολουθούσα ιδιαίτερη τεχνοτροπία... έβγαζα όλη τη logo από το σωληνάριο και την κολλούσα στο χαρτί. Μετά πετούσα ατάκτως, τα φασόλια από πάνω και όποιο καθόταν (τα περισσότερα ξεκολλούσαν λόγω του βάρους, μόλις σήκωνα το χαρτί ψηλά)... Παρόλο που κανένας τότε δεν συμμεριζόταν...