Αμέρικα, Αμέρικα - America, America (1963)

[Domenica]

Ο Ελια Καζαν εχει πολυ κακο ονομα διοτι εκανε μια πραξη ακραια ατομιστικη-προδωσε τους συντροφους του στην επιτροπη του γερουσιαστη Μακαρθι για να γλιτωσει την καριερα του. Οποιας πολιτικης παραταξης και να ειναι κανεις ακουγεται καπως ασχημο ποσο μαλλον που εγινε (μαλλον) για λογους συμφεροντος και οχι ιδεολογιας. Για πολλα χρονια οι ταινιες του ηταν σχεδον απαγορευμενες ειδικα στην Ελλαδα αν και εκτος απο το ᾽᾽Λιμανι της αγωνιας᾽᾽ πουθενα αλλου δεν υπερασπιζεται αυτο το γεγονος.

Οι ταινιες του ομως... Προδοτης ή οχι ηταν μεγαλος σκηνοθετης και αυτο εδω ειναι το αριστουργημα του ενας υμνος στον ανθρωπο που αγωνιζεται. Τωρα αγωνιζεται μια κουβεντα ειναι διοτι ο ηρωας που θελει να μεταναστευσει στις ΗΠΑ απο την Μικρα Ασια των αρχων του αιωνα και για να τα καταφερει θα κλεψει, θα σκοτωσει, θα εκμεταλευτει τις γυναικες που τον αγαπησαν.

Για να θυμομαστε τα βασανα των μεταναστων γενικως απανταχου στην γη και να μην ξεχναμε πως καποτε ημασταν και εμεις ετσι πενητες και περιπλανωμενοι. Μονη ενσταση η καπως απλοικη σκιαγραφηση των Τουρκων.

παρακαλω μην το πατε στα πολιτικα παλι βαρεθηκα! Ας μιλησουμε για μεταναστες , μουσικες και τετοια.

 

[elephadas]

Δεν κατάφερα να τη δω όλη την ταινία (είναι και μεγάλη). Όχι ότι δεν είναι καλή, το αντίθετο. Αλλά με ψυχοπλάκωσε. Μεγάλο της ατού η καταπληκτική μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.

 

[Domenica]

Ε βεβαια και το ομωνυμο τραγουδι του μεγιστου Χατζηδακη σε στοιχειωνει. Ξαναπροσπαθησε παντως μονο ψυχοπλακωτικο δεν ειναι!

 

[retrofan]

Η πραγματική ιστορία της οικογένειας Καζάν (ο θείος του σκηνοθέτη είναι ο Σταύρος της ταινίας) αποτυπώνεται σε μια υπέροχη ταινία.

Η μουσική του Χατζηδάκη όντως "ντύνει" με απόλυτη επιτυχία την ταινία (ξεχωρίζει η σκηνή του χορού του Βαρτάν με τους δύο φίλους να ψιθυρίζουν το όνειρό τους "america, america" πριν ο Αρμένης σκοτωθεί στις πρώτες εθνικές εκκαθαρίσεις)

"They are saving Greeks for their next holidays" δηλώνει εύστοχα ο νεαρός Σταύρος στους συγκεντρωμένους δημογέροντες της ελληνικής κοινότητας και η οικογένεια δίνει στον γιο ό,τι πολύτιμο έχει για να επιχειρήσει το μεγάλο ταξίδι προς τη μακρινή χώρα των ευκαιριών.

Πέρα από τον Στάθη Γιαλελή (το βλέμμα του, μίγμα πονηριάς, αποφασιστικότητας και υπολογισμού, είναι το μεγάλο ατού της ερμηνείας του), υπάρχει ένας συγκινητικότατος Γρηγόρης Ροζάκης ως φυματικός Γιοχάνες, ο εύθραστος φίλος του Σταύρου κι ο χαρακτήρας που ξεδιπλώνει την ευαίσθητη πλευρά ενός πολύ σκληρού πρωταγωνιστή.

Πάμπολλες δυνατές σκηνές. Ως γυναίκα ξεχωρίζω το προξενιό με την άσχημη αλλά πλούσια Δόμνα (Λίντα Μαρς). Το σημείο όπου στέλνεται από τις γυναίκες του σπιτιού με τον δίσκο να σερβίρει τον γαμπρό για να την δει και να την "εκτιμήσει" συνοψίζει χωρίς ούτε μία ατάκα τα συναισθήματα κοριτσιών που επί αιώνες συμμετείχαν σε παρόμοια σκηνικά. Το "εμπόρευμα" που ο πατέρας παρουσιάζει και ο υποψήφιος ζυγίζει.

Και βέβαια η σκηνή του τέλους. "Come on you! Let's go you! People are waiting, people are waiting" φωνάζει ο νεοβαπτισμένος Τζο στους πελάτες του λουστράδικου ενώ πίσω στην Ανατολία η οικογένεια βλέπει σιωπηλή τους Τούρκους στρατιώτες να περνάνε σε μια κλιμακούμενη αγωνία για τον θεατή αν ο Σταύρος - Τζο καταφέρει να μαζέψει έγκαιρα την οικογένειά του κοντά του ή αν τους προλάβει η μικρασιατική καταστροφή.

(από 4.00 και μετά)


[edit] O λογαριασμός YouTube με τον οποίον σχετίζεται έχει τερματιστεί εξαιτίας πολλαπλών ειδοποιήσεων από τρίτους για παραβιάσεις πνευματικών δικαιωμάτων [edit]