Αστραδενή [Ευγενία Φακίνου]

[patousaki]

Έχει διαβάσει κανείς σας αυτό το βιβλίο? Σίγουρα! Δε μπορεί...

Το κοριτσάκι που αφήνει μια ζωή όμορφη, απλή, φυσική για να έρθει στην Αθήνα...?

Που μαζί με τη ζωή αυτή, αφήνει και την παιδική της ηλικία...

Με είχε συγκλονίσει, και όσες φορές και αν το διαβάσω θα συνεχίζει να με συγκλονίζει.

Έχω -από τότε- απωθημένο να επισκεφθώ τη Σύμη, το νησάκι της Αστραδενής.

Έχω -από τότε- αποφασίσει πώς θέλω να μεγαλώσω το/-α παιδί/-α μου...

Να τρέχει ξυπόλητο σε μια παραλία,

να παίζει και να λερώνεται με χώματα,

να έχει γειτονιά με φίλους αδελφικούς,

να ζήσει σαν παιδί όσο περισσότερο μπορεί!

Να έχει μια παιδική ηλικία που θα νοσταλγεί στην ηλικία μου, και που θα μονολογεί "...τί ωραία χρόνια!"

Το έχει διαβάσει κανείς?

 

[Paddy]

Εγώ. Πολύ ωραίο βιβλίο αλλά ξενέρωσα τρελλά με το τέλος. Μου φάνηκε επίσης λίγο πρόχειρο, σαν να ήθελε να κλείσει το βιβλίο με ένα "ΜΠΑΜ". Το θυμάμαι πολύ καλά το βιβλίο γιατί είχα εκφράσει την ίδια άποψη στην τάξη τότε και με είχε "προκαλέσει" η καθηγήτριά μου να γράψω το τέλος που πίστευα εγώ ότι αρμόζει, και το είχα γυρίσει ότι η Αστραδενή έπιασε ένα αγαλματάκι και έσπασε το κεφάλι του κυρίου (δεν λέω περισσότερα για να αποφύγω spoilers) και ότι αυτό οδήγησε τους συμμαθητές της να την σέβονται και να την εντάξουν πλέον πλήρως στη μικρή τους κοινωνία Από μικρός γούσταρα τα happy endings προφανώς...

 

[patousaki]

Από μικρός γούσταρα τα happy endings προφανώς...

Αυτό κι αν είναι σωστό attitude ζωής!!!

 

[Juanita]

Είναι από τα βιβλία που έχω κάνει δώρο πάμπολλες φορές αλλά με θεωρούσα πολύ μεγάλη για να το διαβάσω. Τώρα με έβαλες στο τρυπάκι... :flower:

 

[Domenica]

Από τα πιο αξέχαστα τραύματα της παιδικής μου ηλικίας! τι φοβερό τέλος! Φτιαγμένο για να ανταποκρίνεται στους εφιάλτες των γονιών. Το ίδιο το βιβλίο ομως ήταν πολύ καλο.

 

[Clemence]

δεν το έχω διαβάσει αλλά μετά το έρως, θέρος, πόλεμος δε νομίζω ότι θα μπορούσα κιόλα.

στη σύμη πήγες τελικά πατουσίτσα?

 

[Domenica]

Πάντως η Ε.Φακίνου έχει γράψει και άλλα ωραία όπως το ᾽Ἠ μεγάλη πράσινη᾽᾽οι χαρακτήρες του οποίου επανεμφανίζονται και σε άλλα βιβλία. Γενικά υπήρχε μια ονειρική ατμόσφαιρα που θυμίζει κάπως Ζυράννα Ζατέλη. Η ᾽Ἀστραδενή᾽᾽είναι το πιο απαισιόδοξο απ᾽ ολα. Αν θυμάμαι καλά (κάποτε είχα διαβάσει κάμποσα) τα άλλα έχουν να κάνουν με το να βρεις τον ευατό σου μέσω της τέχνης και των ταξιδιών με αναφορές σε ελληνικές παγανιστικές παραδόσεις. Δηλαδή, μια χαρά και τηρουμένων των αναλογιών ελπιδοφόρα.

 

[sunset89]

Η Ευγενία Φακίνου γενικώς ως συγγραφέας έχει ξεκάθαρους στόχους.

Η Αστραδενή είναι ένα πολύ τρυφερό βιβλίο, όπως όλα της άλλωστε. Το τέλος ήταν κάπως άγαρμπο ομολογουμένως, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η διαδρομή. Έχει ενδιαφέρον που στα βιβλία της Φακίνου υπάρχει μία αρμονία στους ήρωές της και αν τα διαβάσει κανείς όλα, θα διαπιστώσει μία ιστορική ροή. πχ. Η Μαρία της Αστραδενής (αυτή που μένει στο δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας και βοηθάει την οικογένεια), είναι στην πραγματικότητα η μητέρα της συγγραφέως, της οποίας την ιστορία πληροφορούμαστε στο "Έρως , Θέρος , Πόλεμος", το οποίο εκδόθηκε σχεδόν 25 χρόνια αργότερα!

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το "7ο ρούχο", που την ηρωίδα από τη Μικρασία, την ξανασυντάμε αναλυτικότερα στη "Μέθοδο της Ορλεάνης".

Κατά τη γνώμη μου, καμία ελληνίδα συγγραφέας δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τη Ζατέλλη, αν και η Φακίνου γενικώς είναι πάρα πολύ αξιόλογη (και ως άνθρωπος!).

Αναμφισβήτητα πάντως, το συγκεκριμένο βιβλίο που δεν απευθύνεται μόνο στις μικρές ηλικίες, αλλά αφυπνίζει στον αναγνώστη μια χαμένη αθωότητα!

 

[Domenica]

Και εγώ θεωρω την Ζατέλλη αξεπεραστη συγγραφέα αλλά και η Φακινου έχει αναφορές σε μυθικές και φανταστικές φιγούρες και χαρακτηρες που επανεμφανιζονται σε άλλα έργα ακομα και ως φαντάσματα! Το Ἐρως,θερος. πολεμος᾽ για μένα ειναι το λιγοτερο πετυχημένο και τους πιο συμβατικούς χαρακτήρες σε σχέση με τα άλλα αν και καλογραμμένο. Η δε Ἀστραδενή᾽ σοκάρει τοσο στο φινάλε που ολα αυτά περι τρυφερότητας και αθωότητας πάνε περίπατο κατά την γνώμη μου! Και οντως ειναι λιγο ἀγαρμπο᾽ και κάπως άσχετο το τέλος. Ισως να εχει να κάνει με την χαμένη αθωότητα, το βιαιο πέρασμα στην ενηλικίωση, την αλλοτρίωση στην πόλη και άλλα βαρύγδουπα κλισέ αλλά τι να πω τώρα ασε που δεν ξέρουμε αν η καημένη η Αστραδενή επιβίωσε τελικά ή όχι.

Πάντως οι Ελληνες συγγραφεις ειδικά απο τα 60ς ως τις αρχες των 90ς ειχαν μια εμμονη με παιδάκια που παθαίνουν τραγωδίες απο τις οποιες ειτε δεν επιβιώνουν ειτε τραυματίζονται για πάντα ανεπανόρθωτα. Και δεν μιλάω μονο για τα αναποφευκτα ιστορικά τραυματα με Κατοχή, Εμφυλιο,δικτατορίες και τα σχετικά αλλά για καθημερινά δράματα.

 

[Crimson Moonlight]

Στο ανθολογιο της τετάρτης δημοτικού (με λογισμό και μ' όνειρο) είχε το απόσπασμα που η Αστραδενή πάει στην Αθήνα με τους γονείς της και η δασκάλα της την αντιμετωπίζει άσχημα για το όνομά της. Η μικρή αναγκάζεται να της πείσει ότι την λένε Ουρανία για να γλιτώσει αλλά πού, μετά η κακιασμένη δασκαλα πιάνει την καταγωγή της απ' το νησί. Στο τέλος τα παίρνει στο κρανίο και την δασκάλα της την πήρε και την σήκωσε ( :d@redevil )! Μου έχει μείνει η φράση <<μωρέ καλά το λέει η μάνα μου ότι είμαι γλωσσού>>.


Δεν διάβασα ποτέ ολόκληρο το βιβλίο, αλλά την είχα συμπαθήσει γιατί είχε παρόμοια προβλήματα στο σχολείο μ' εμένα και τ' αντιμετώπισε με τσαμπουκά όπως έκανα κι εγώ.


Θα διάβαζα και τώρα το βιβλίο αν το έβρισκα. Αλλά απ' αυτά που διαβάζω παραπάνω αποθαρρύνομαι. Πεθαίνει στο τέλος; Αν δεν τελειώνει καλά προτιμώ την συνέχεια που της έπλασα με το μυαλό μου!

 

[αριαδνη]

Δεν πεθαινει η ιδια αλλα η αθωωτητα της φεγγαροφωτη

 

[BETTY BOOP]

έχω το βιβλίο αλλά δεν το έχω διαβάσει...!!!

 

[αριαδνη]

έχω το βιβλίο αλλά δεν το έχω διαβάσει...!!!

Ηρθε η ωρα να το κανεις

 

[tulipa]

Eιναι απο τα αγαπημενα μου της Φακινου, που ειναι ετσι κι αλλιως απο τις αγαπημενες μου.

Την Αστραδενη τη διαβασα ως ενηλικη αλλα αυτο δεν με εμποδισε να νιωσω εντελως παιδι.

Και το τελος ποσο με συγκινησε! Οπως ισως θα τελειωνε αν βλεπαμε την ιστορια σε ταινια.

 

[Crimson Moonlight]

Δεν πεθαινει η ιδια αλλα η αθωωτητα της φεγγαροφωτη

Αρα μιλάμε ή για έρωτα ή για γάμο ή για βιασμό. Με τα πικρά σχόλια για το τέλος που διάβασα μαλλον είναι η τρίτη περίπτωση. Για παιδικό βιβλίο είναι όντως πολύ άγριο τέλος. Είναι όμως διδακτικό για τα μικρα κορίτσια που είναι και το κοινό στ' οποίο στοχεύει το βιβλίο, να προσέχουν τους γύρω τους και να κρίνουν καλυτερα ποιούς ν' αποφεύγουν. Οταν κάτι ερχεται ξαφνικά και σε σοκαρίζει τότε είναι πιό αποτελεσματικό ώς παράδειγμα αποφυγής.

 

[D@redevil]

Από τα πλέον πιο καταθλιπτικά βιβλία που έχω διαβάσει και μάλιστα μας είχε υποχρεώσει να το διαβάσουμε η καθηγήτρια των Νέων Ελληνικών στο σχολείο, στη Β' Γυμνασίου. Θεωρώ την Κα Φακίνου πολύ υπερτιμημένη ως συγγραφέα γενικότερα, μιας κι έχω διαβάσει έκτοτε κι άλλα έργα της (είπα μήπως έπεσα στην περίπτωση με την Αστραδενή, αλλά μπα....).

Όσο για το βιβλίο, είναι η προσωποποίηση της σκληρότητας από την αρχή ως το τέλος. Οκ, ναι είναι διδακτικό ένα βιβλίο, αλλά οι εικόνες που περνούσε είναι σε κάποιες περιπτώσεις ο ορισμός της κακίας (αυτή τη δασκάλα στην Αθήνα, μου ερχόταν να τη σφαλιαρίσω...). Το δε τέλος, προτιμώ να μην το σχολιάσω.

Φαντάζομαι ότι ο λόγος που αντιπάθησα τόσο πολύ αυτό το βιβλίο, είναι γιατί το διάβασα στη β' γυμνασίου, ενώ κατά τη γνώμη μου, απευθύνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες.

 

[αριαδνη]

Ναι φεγγαροφωτη ειναι η τριτη περιπτωση δυστυχως