SEBASTIAN
RetroActive
- Joined
- 7 Οκτ 2022
- Μηνύματα
- 421
- Αντιδράσεις
- 1.052
Σενάριο: Γιάννης Δαλιανίδης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Δαλιανίδης
Παραγωγή: Γιώργος Καραγιάννης και Σια
Πρωταγωνιστούν: Στάθης Ψάλτης , Πάνος Μιχαλόπουλος , Σταμάτης Γαρδέλης , Έφη Πίκουλα , Γιώργος Ρήγας , Γιάννης Μποσταντζόγλου , Νίκος Παπαδόπουλος, Σοφία Αλιμπέρτη , Καίτη Φίνου , Ρένα Παγκράτη , Κώστας Μπακάλης , Τόνια Βυθούλκα , Χρήστος Ζαρκάδας , Βέτα Μπετίνη, Ανδρέας Πόνος , Θέμης Αδαμαντίδης (τραγούδι).
Υπόθεση: Ο ανταγωνισμός δύο πειρατικών ραδιοσταθμών με εκ διαμέτρου αντίθετο μουσικό ρεπερτόριο, έχει ως αποτέλεσμα μια σειρά από ευτράπελα σκηνικά καθώς και συνεχείς καυγάδες και εχθροπραξίες μεταξύ των " αντιμαχόμενων στρατοπέδων". Από την μια έχουμε τον πειρατικό σταθμό που βάζει λαϊκά άσματα και κυρίως καψουροτράγουδα ενώ ο απέναντι σταθμός βάζει ροκ μουσική. Οι δυο σταθμοί ανταγωνίζονται για την πρωτιά στην ακροαματικότητα, αλλά ταυτόχρονα εκπέμπουν ο ένας πάνω στον άλλον! Τα πράγματα όμως παίρνουν άλλη τροπή καθώς ο μεγαλοδύναμος Θεός έρως κάνει το θαύμα του. Ο Πάνος που είναι μέλος της ομάδας που έχει στήσει παράνομα το "Ράδιο Καψούρα", ερωτεύεται την Μπέτυ, που είναι μέλος της ομάδας που έχει εκπομπή στο "Ράδιο 69", Ο ανταγωνισμός επομένως των δυο πειρατικών σταθμών λαμβάνει πλέον προσωπικά χαρακτηριστικά. Συν τοις άλλοις ο Στάθης, που είναι μέλος του σταθμού με τα λαικά άσματα είναι αθεράπευτα ερωτευμένος με την Κούλα, την φλερτάρει ασυστόλως αλλά χωρίς αποτέλεσμα αν και της αφιερώνει ολόκληρα τραγούδια συνοδευόμενα από την λατρεία του και την έχει κάνει διάσημη μέσω των ερτζιανών. Στο τέλος επικρατεί happy end παντού, όλα τα ερωτευμένα ζευγάρια είναι μαζί και οι δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις γίνονται μια μεγάλη ευτυχισμένη παρέα.
Σχόλια: Τι να πει κανείς για αυτήν την ανεπανάληπτη κωμωδία στα πρώτα χρόνια της αγαπημένης μας δεκαετίας. Μια ταινία που το λιγότερο σημάδεψε τα "80s με μια καταλυτική σημειολογία και αναφορά που κρατάει ως τις μέρες μας. Είναι απίστευτο αλλά από τις πρώτες σκηνές, από τα πρώτα λόγια των πρωταγωνιστών πριν καν ολοκληρώσουν την φράση τους, η αύρα της ταινίας σε βάζει κατευθείαν με τον πιο περίτεχνο τρόπο στην ανεμελιά της εποχής που χαρακτηρίζονταν από ατέλειωτο κέφι και ανεξάντλητο χαβαλέ. Οι ηθοποιοί που παίρνουν μέρος αποτελούν χαλαρά την dream team της δεκαετίας του "80. Θα έλεγε κανείς ότι οι τυπάρες και οι τύπισσες που παίζουν ενσαρκώνουν κυριολεκτικά τους εαυτούς τους σε βαθμό που ο Δαλιανίδης να μην κοπιάσει πολύ να τους κατευθύνει μια και όλοι τους είναι μια αγαπημένη, αυθεντική αλλά πάνω από όλα κεφάτη παρέα με ζωτικότητα και ανεξάντλητο κέφι που είμαι σίγουρος θα υπήρχε και εκτός γυρισμάτων. Κατά συνέπεια μια ξεχωριστή αναφορά στον καθένα δεν θα είχε καμμία ιδιαίτερη σημασία, αφού έχουν γραφτεί κατά κόρον αρκετά όπως άλλωστε και και από τον γράφοντα. Θα σταθώ τέλος στον μεγάλο μας και πολύ ταλαντούχο ερμηνευτή Θέμη Αδαμαντίδη που με τα δυο τραγούδια που ερμήνευσε προς το τέλος της ταινίας έδωσε την απαραίτητη συναισθηματική πινελιά στην πετυχημένη μουσική κωμωδία και ενσάρκωνε τα συναισθήματα των ανθρώπων της εποχής. Και αναφέρομαι σε μια εποχή που οι άνθρωποι δεν δίσταζαν να εκδηλώσουν την αγάπη τους και τον έρωτα τους με όποιο τρόπο μπορούσαν, γιατί λειτουργούσαν ορμώμενοι από αγνά συναισθηματικά πλαίσια και όχι από εγωιστικά, συμπλεγματικά και συμφεροντολογικά όπως κατά κόρον γίνεται στις μέρες μας.
Επικές στιγμές του φιλμ:
1) ''Κούλα με ακούς? Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος! Ίσως η ατάκα της δεκαετίας τουλάχιστον σε κωμική ταινία που μνημονεύεται και επαναλαμβάνεται πάνω από σαράντα χρόνια μετά και ...έπεται συνέχεια! Δεν μπορώ να φανταστώ άλλον ηθοποιό στην θέση του Ψάλτη να το λέει! Απλά ανεπανάληπτα μοναδικός!
2) To εντυπωσιακό τραγούδι της Οlivia newton john "carried away" , που το άκουσμα του και μόνο ξυπνάει σε όλους εμάς της εποχής ανεπανάληπτες αναμνήσεις των πρώτων ερωτικών μας σκιρτημάτων. Με αυτήν την αφιέρωση η Πίκουλα τον έστειλε τον Πάνο (το ίδιο θα ένιωθεκαι όποιος άλλος ήταν στην ίδια τυχερή θέση με αυτόν) με αποτέλεσμα να ατυχήσει η Ρένα μας. Μακάρι φυσικά να τελείωναν οι ατυχίες της εδώ. Αλλά...
3) Το πιο διάσημο σουβλάκι με τζατζίκι της δεκαετίας πρέπει να ήταν αυτό που έφαγε ο Στάθης μας μετά την ερωτική απογοήτευση που δοκίμασε από την άκαρδη Κούλα. Πόσοι από μας δεν τον συμπονέσαμε εκείνη την στιγμή, αναλογιζόμενοι κάποια δική μας ανάλογη εμπειρία και δεν ταυτιστήκαμε μαζί του. Δεν πειράζει Στάθη στο τέλος το οχυρό έπεσε πανηγυρικά. Μπράβο σου!
4) Όλα τα λεφτά η σκηνή με το φόρεμα που αναγκάστηκε να φορέσει ο Μιχαλόπουλος και βγαίνοντας από το μαγαζί για να κυνηγήσει την Αλιμπέρτη αντιμετώπισε τα πειράγματα και τα μειδιάματα των περαστικών με ένα μεγαλοπρεπές Να ρε! σηκώνοντας ταυτόχρονα το φόρεμα και δείχνοντας τους τα μπροστινά του!
5) Η τελευταία σκηνή όπου οι αντιμαχόμενες πλευρές επιτέλους είναι μια μεγάλη παρέα και διοργανώνουν απο κοινού ένα μουσικοχορευτικό πάρτυ σε νυχτερινό μαγαζί είναι το λιγότερο εντυπωσιακή. Απεικονίζει με τον πλέον πετυχημένο τρόπο πως οι άνθρωποι γενικά (και όχι μόνο οι ήρωες της ταινίας) όχι μόνο δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα σε αυτό τον κόσμο που ζούμε, αλλά ενωμένοι μακριά από πάθη και κακίες μπορούν να μεγαλουργούν, να ευθυμούν να διασκεδάζουν σκεπτόμενοι ότι η ζωή είναι μόνο μία και πρέπει να την ζήσουν μέχρι το μεδούλι. Ουτοπική η παρατήρηση μου? Ίσως. Μπορεί στην εποχή που ζούμε αλλά ποιος μπορεί να διαφωνήσει? Ας κάνουμε όλοι μας την αρχή.
6) Βασικά....καληνύχτα σας! Ευχαριστούμε παιδιά για τον ανεκτίμητο θησαυρό των αναμνήσεων που μας προσφέρατε.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Δαλιανίδης
Παραγωγή: Γιώργος Καραγιάννης και Σια
Πρωταγωνιστούν: Στάθης Ψάλτης , Πάνος Μιχαλόπουλος , Σταμάτης Γαρδέλης , Έφη Πίκουλα , Γιώργος Ρήγας , Γιάννης Μποσταντζόγλου , Νίκος Παπαδόπουλος, Σοφία Αλιμπέρτη , Καίτη Φίνου , Ρένα Παγκράτη , Κώστας Μπακάλης , Τόνια Βυθούλκα , Χρήστος Ζαρκάδας , Βέτα Μπετίνη, Ανδρέας Πόνος , Θέμης Αδαμαντίδης (τραγούδι).
Υπόθεση: Ο ανταγωνισμός δύο πειρατικών ραδιοσταθμών με εκ διαμέτρου αντίθετο μουσικό ρεπερτόριο, έχει ως αποτέλεσμα μια σειρά από ευτράπελα σκηνικά καθώς και συνεχείς καυγάδες και εχθροπραξίες μεταξύ των " αντιμαχόμενων στρατοπέδων". Από την μια έχουμε τον πειρατικό σταθμό που βάζει λαϊκά άσματα και κυρίως καψουροτράγουδα ενώ ο απέναντι σταθμός βάζει ροκ μουσική. Οι δυο σταθμοί ανταγωνίζονται για την πρωτιά στην ακροαματικότητα, αλλά ταυτόχρονα εκπέμπουν ο ένας πάνω στον άλλον! Τα πράγματα όμως παίρνουν άλλη τροπή καθώς ο μεγαλοδύναμος Θεός έρως κάνει το θαύμα του. Ο Πάνος που είναι μέλος της ομάδας που έχει στήσει παράνομα το "Ράδιο Καψούρα", ερωτεύεται την Μπέτυ, που είναι μέλος της ομάδας που έχει εκπομπή στο "Ράδιο 69", Ο ανταγωνισμός επομένως των δυο πειρατικών σταθμών λαμβάνει πλέον προσωπικά χαρακτηριστικά. Συν τοις άλλοις ο Στάθης, που είναι μέλος του σταθμού με τα λαικά άσματα είναι αθεράπευτα ερωτευμένος με την Κούλα, την φλερτάρει ασυστόλως αλλά χωρίς αποτέλεσμα αν και της αφιερώνει ολόκληρα τραγούδια συνοδευόμενα από την λατρεία του και την έχει κάνει διάσημη μέσω των ερτζιανών. Στο τέλος επικρατεί happy end παντού, όλα τα ερωτευμένα ζευγάρια είναι μαζί και οι δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις γίνονται μια μεγάλη ευτυχισμένη παρέα.
Σχόλια: Τι να πει κανείς για αυτήν την ανεπανάληπτη κωμωδία στα πρώτα χρόνια της αγαπημένης μας δεκαετίας. Μια ταινία που το λιγότερο σημάδεψε τα "80s με μια καταλυτική σημειολογία και αναφορά που κρατάει ως τις μέρες μας. Είναι απίστευτο αλλά από τις πρώτες σκηνές, από τα πρώτα λόγια των πρωταγωνιστών πριν καν ολοκληρώσουν την φράση τους, η αύρα της ταινίας σε βάζει κατευθείαν με τον πιο περίτεχνο τρόπο στην ανεμελιά της εποχής που χαρακτηρίζονταν από ατέλειωτο κέφι και ανεξάντλητο χαβαλέ. Οι ηθοποιοί που παίρνουν μέρος αποτελούν χαλαρά την dream team της δεκαετίας του "80. Θα έλεγε κανείς ότι οι τυπάρες και οι τύπισσες που παίζουν ενσαρκώνουν κυριολεκτικά τους εαυτούς τους σε βαθμό που ο Δαλιανίδης να μην κοπιάσει πολύ να τους κατευθύνει μια και όλοι τους είναι μια αγαπημένη, αυθεντική αλλά πάνω από όλα κεφάτη παρέα με ζωτικότητα και ανεξάντλητο κέφι που είμαι σίγουρος θα υπήρχε και εκτός γυρισμάτων. Κατά συνέπεια μια ξεχωριστή αναφορά στον καθένα δεν θα είχε καμμία ιδιαίτερη σημασία, αφού έχουν γραφτεί κατά κόρον αρκετά όπως άλλωστε και και από τον γράφοντα. Θα σταθώ τέλος στον μεγάλο μας και πολύ ταλαντούχο ερμηνευτή Θέμη Αδαμαντίδη που με τα δυο τραγούδια που ερμήνευσε προς το τέλος της ταινίας έδωσε την απαραίτητη συναισθηματική πινελιά στην πετυχημένη μουσική κωμωδία και ενσάρκωνε τα συναισθήματα των ανθρώπων της εποχής. Και αναφέρομαι σε μια εποχή που οι άνθρωποι δεν δίσταζαν να εκδηλώσουν την αγάπη τους και τον έρωτα τους με όποιο τρόπο μπορούσαν, γιατί λειτουργούσαν ορμώμενοι από αγνά συναισθηματικά πλαίσια και όχι από εγωιστικά, συμπλεγματικά και συμφεροντολογικά όπως κατά κόρον γίνεται στις μέρες μας.
Επικές στιγμές του φιλμ:
1) ''Κούλα με ακούς? Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος! Ίσως η ατάκα της δεκαετίας τουλάχιστον σε κωμική ταινία που μνημονεύεται και επαναλαμβάνεται πάνω από σαράντα χρόνια μετά και ...έπεται συνέχεια! Δεν μπορώ να φανταστώ άλλον ηθοποιό στην θέση του Ψάλτη να το λέει! Απλά ανεπανάληπτα μοναδικός!
2) To εντυπωσιακό τραγούδι της Οlivia newton john "carried away" , που το άκουσμα του και μόνο ξυπνάει σε όλους εμάς της εποχής ανεπανάληπτες αναμνήσεις των πρώτων ερωτικών μας σκιρτημάτων. Με αυτήν την αφιέρωση η Πίκουλα τον έστειλε τον Πάνο (το ίδιο θα ένιωθεκαι όποιος άλλος ήταν στην ίδια τυχερή θέση με αυτόν) με αποτέλεσμα να ατυχήσει η Ρένα μας. Μακάρι φυσικά να τελείωναν οι ατυχίες της εδώ. Αλλά...
3) Το πιο διάσημο σουβλάκι με τζατζίκι της δεκαετίας πρέπει να ήταν αυτό που έφαγε ο Στάθης μας μετά την ερωτική απογοήτευση που δοκίμασε από την άκαρδη Κούλα. Πόσοι από μας δεν τον συμπονέσαμε εκείνη την στιγμή, αναλογιζόμενοι κάποια δική μας ανάλογη εμπειρία και δεν ταυτιστήκαμε μαζί του. Δεν πειράζει Στάθη στο τέλος το οχυρό έπεσε πανηγυρικά. Μπράβο σου!
4) Όλα τα λεφτά η σκηνή με το φόρεμα που αναγκάστηκε να φορέσει ο Μιχαλόπουλος και βγαίνοντας από το μαγαζί για να κυνηγήσει την Αλιμπέρτη αντιμετώπισε τα πειράγματα και τα μειδιάματα των περαστικών με ένα μεγαλοπρεπές Να ρε! σηκώνοντας ταυτόχρονα το φόρεμα και δείχνοντας τους τα μπροστινά του!
5) Η τελευταία σκηνή όπου οι αντιμαχόμενες πλευρές επιτέλους είναι μια μεγάλη παρέα και διοργανώνουν απο κοινού ένα μουσικοχορευτικό πάρτυ σε νυχτερινό μαγαζί είναι το λιγότερο εντυπωσιακή. Απεικονίζει με τον πλέον πετυχημένο τρόπο πως οι άνθρωποι γενικά (και όχι μόνο οι ήρωες της ταινίας) όχι μόνο δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα σε αυτό τον κόσμο που ζούμε, αλλά ενωμένοι μακριά από πάθη και κακίες μπορούν να μεγαλουργούν, να ευθυμούν να διασκεδάζουν σκεπτόμενοι ότι η ζωή είναι μόνο μία και πρέπει να την ζήσουν μέχρι το μεδούλι. Ουτοπική η παρατήρηση μου? Ίσως. Μπορεί στην εποχή που ζούμε αλλά ποιος μπορεί να διαφωνήσει? Ας κάνουμε όλοι μας την αρχή.
6) Βασικά....καληνύχτα σας! Ευχαριστούμε παιδιά για τον ανεκτίμητο θησαυρό των αναμνήσεων που μας προσφέρατε.
