Η Πόλη Ποτέ δεν Κοιμάται (1984)

anastasios**

RetroWannaBe
Joined
28 Ιαν 2021
Μηνύματα
54
Αντιδράσεις
80
Αναμφίβολα μία από τις πιο underrated ταινίες των 80s...ίσως για εμένα η καλύτερη underground ταινία της εποχής... Η πλοκή έχει ως εξής: Ένας σαραντάρης, εκπρόσωπος της γενιάς του ροκ εν ρολ επιστρέφει στην Αθήνα, μετά από χρόνια απουσίας του, και αναζητεί τον υπεύθυνο για το θάνατο του αδελφού του που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια μιας κόντρας. Έτσι, μπλέκει στα νυκτερινά στέκια της μηχανόβιας νεολαίας και γνωρίζει τη "συνέχεια" της δικής του γενιάς. Αντλούμε πολλά στοιχεία για τη διασκέδαση της νεολαίας τότε...κόντρες, μηχανές, μπιλιάρδα, ουφάδικα! Το αστικό τοπίο της Αθήνας, το οποίο απεικονίζεται μέσω της ταινίας όλα τα λεφτά! Αχανείς λεωφόροι, νυχτερινή περιπλάνηση στις Αθηναϊκές λεωφόρους, γενικότερα μια γενιά που το ζει στα άκρα! Επιπλέον, ο μονόλογος του Μόσχου, σε κάποιο σημείο έχει χαραχτεί στη μνήμη μου...
Screenshot_1.pngmqdefault.jpgScreenshot_161.png
 

Συνημμένα

  • 1613208365077.png
    1613208365077.png
    147 KB · Προβολές: 3
  • Screenshot_161.png
    Screenshot_161.png
    191,6 KB · Προβολές: 4
Πολυ δυνατη ταινια. Μακαρι να την βαλει καποιο βραδυ η ΕΡΤ σε μια αξιοπρεπη ποιοτητα εικονας-ηχου.
 
Όντως...όποια κόπια και αν έχω βρει της ταινίας, η ποιότητα της εικόνας είναι πολύ χαμηλή...μακάρι να την προβάλλει η τηλεόραση κάποια στιγμή..σπάνια ταινία
 
Καταπληκτική ταινιάρα και η μοναδική του σκηνοθέτη της του Τσιλιφώνη. Απίστευτη ατμόσφαιρα, κατανοητή,την είδα πρόσφατα. Το μόνο μειονέκτημα ότι έχει κακή εικόνα η κόπια του βίντεο που την είδα και λίγο σου αποσπά τον ειρμό. Με μια hd επεξεργασία σε εικόνα και ήχο, πιστεύω η ταινία θα παρακολουθούνταν ακόμη πιο ευχάριστα.
 
η συγκεκριμένη ταινία πιστεύω είναι η χρυσή τομή ανάμεσα στις ταινίες του τότε ΝΕΚ (Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου) και εμπορικού σινεμά. Δηλαδή θα μπορούσε να έχει γυριστεί και σε παραγωγή του ΕΚΚ αλλά και από την Γιώργος Καραγιάννης και ΣΙΑ (που ήταν η παραγωγός εταιρεία των τότε εμπορικών κινηματογραφικών ταινιών αλλά και βιντεοκασετών)
 
Ενδιαφέρουσα ταινία του 1984 με μερικούς σημαντικούς ηθοποιούς όπως ο Χρήστος Καλαβρούζος ηθοποιός με πηγαίο υποκριτικό ταλέντο και φιγούρα που έγραφε στον φακό, νομίζω ότι του άξιζε μεγαλύτερη και πιο σημαντική καριέρα και αναγνωρισιμότητα-αποδοχή γιατί πιστεύω ότι ''το είχε''. Κατά τα άλλα η ταινία θυμίζει πολύ σε στυλ, σε αύρα και σε περιεχόμενο ως ένα σημείο τους ''Απέναντι" του 1981, ταινία σταθμός της αγαπημένης μας δεκαετίας. Πολύ όμορφες νυχτερινές εικόνες της Αθήνας που προσδίδουν μια μαγεία στον θεατή λες και αυτή η άχαρη και απρόσωπη την ημέρα πόλη μεταμορφώνεται με ένα μαγικό ραβδάκι σε σαγηνευτική πλανεύτρα την νύχτα που σε κάνει να την ερωτεύεσαι.
Τα θέματα της ταινίας ΄''πιασάρικα΄΄ που απεικονίζουν πολύ παραστατικά το πνεύμα της εποχής (μηχανές, κόντρες, δυτικός τρόπος ζωής με ουφάδικα, τυχερά παιχνίδια, μπιλιαρδάδικα που ήταν στο φόρτε τους τότε κλπ).
Θα σταθώ σε δυο μάστιγες της εποχής που η μία τουλάχιστον είναι το κεντρικό θέμα της ταινίας. Και αναφέρομαι στις κόντρες με τις μηχανές που σε συνδυασμό με την άλλη μάστιγα τα ναρκωτικά είχε σαν τραγικό και ολέθριο αποτέλεσμα, να χαθούν άδικα αναρίθμητες ζωές νέων ανθρώπων, να ξεκληριστούν οικογένειες στον βωμό μιας στιγμαίας ματαιόδοξης ηδονής. Το δια ταύτα? Να γεμίσουν τα νεκροταφεία με σταυρούς νέων ανθρώπων που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τίποτα για χάρη της κα...λας της στιγμής. Ψυχραιμία και λογική παιδιά. Η ζωή είναι θείο δώρο, είναι η μεγαλύτερη κα...λα και ηδονή που υπάρχει και αυτό δεν το βρίσκεις ούτε στα ονειροπόλα ταξίδια (!!!) των ναρκωτικών, ούτε στις σούζες και στις κόντρες με τις χιλιάρες μηχανές. Έλεος. Άλλωστε του χέστη η μάνα δεν έκλαψε ποτέ. Ούτε του καθωσρέπει καλού αλλά λογικού παιδιού αν και ξενέρωτου σύμφωνα με τα αυθαίρετα και επιφανειακά πρότυποα της εποχής και όχι μόνο. Αυτοί που έκλαψαν ήταν οι συγγενείς των και καλά μαγγιτών και επαναστατημένων αλλά άμυαλων νέων όπως ο συμπαθής Καλαβρούζοςπου έχασε τον αδερφό του στην εν λόγω ταινία με ολέθριο όμως αποτέλεσμα και για τον ίδιο. Τουλάχιστον έζησε και χάρηκε τα θέλγητρα της εντυπωσιακά σαγηνευτικής 'Ολιας Στεφανίδου.
 
Ενδιαφέρουσα ταινία του 1984 με μερικούς σημαντικούς ηθοποιούς όπως ο Χρήστος Καλαβρούζος ηθοποιός με πηγαίο υποκριτικό ταλέντο και φιγούρα που έγραφε στον φακό, νομίζω ότι του άξιζε μεγαλύτερη και πιο σημαντική καριέρα και αναγνωρισιμότητα-αποδοχή γιατί πιστεύω ότι ''το είχε''. Κατά τα άλλα η ταινία θυμίζει πολύ σε στυλ, σε αύρα και σε περιεχόμενο ως ένα σημείο τους ''Απέναντι" του 1981, ταινία σταθμός της αγαπημένης μας δεκαετίας. Πολύ όμορφες νυχτερινές εικόνες της Αθήνας που προσδίδουν μια μαγεία στον θεατή λες και αυτή η άχαρη και απρόσωπη την ημέρα πόλη μεταμορφώνεται με ένα μαγικό ραβδάκι σε σαγηνευτική πλανεύτρα την νύχτα που σε κάνει να την ερωτεύεσαι.
Τα θέματα της ταινίας ΄''πιασάρικα΄΄ που απεικονίζουν πολύ παραστατικά το πνεύμα της εποχής (μηχανές, κόντρες, δυτικός τρόπος ζωής με ουφάδικα, τυχερά παιχνίδια, μπιλιαρδάδικα που ήταν στο φόρτε τους τότε κλπ).
Θα σταθώ σε δυο μάστιγες της εποχής που η μία τουλάχιστον είναι το κεντρικό θέμα της ταινίας. Και αναφέρομαι στις κόντρες με τις μηχανές που σε συνδυασμό με την άλλη μάστιγα τα ναρκωτικά είχε σαν τραγικό και ολέθριο αποτέλεσμα, να χαθούν άδικα αναρίθμητες ζωές νέων ανθρώπων, να ξεκληριστούν οικογένειες στον βωμό μιας στιγμαίας ματαιόδοξης ηδονής. Το δια ταύτα? Να γεμίσουν τα νεκροταφεία με σταυρούς νέων ανθρώπων που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τίποτα για χάρη της κα...λας της στιγμής. Ψυχραιμία και λογική παιδιά. Η ζωή είναι θείο δώρο, είναι η μεγαλύτερη κα...λα και ηδονή που υπάρχει και αυτό δεν το βρίσκεις ούτε στα ονειροπόλα ταξίδια (!!!) των ναρκωτικών, ούτε στις σούζες και στις κόντρες με τις χιλιάρες μηχανές. Έλεος. Άλλωστε του χέστη η μάνα δεν έκλαψε ποτέ. Ούτε του καθωσρέπει καλού αλλά λογικού παιδιού αν και ξενέρωτου σύμφωνα με τα αυθαίρετα και επιφανειακά πρότυποα της εποχής και όχι μόνο. Αυτοί που έκλαψαν ήταν οι συγγενείς των και καλά μαγγιτών και επαναστατημένων αλλά άμυαλων νέων όπως ο συμπαθής Καλαβρούζοςπου έχασε τον αδερφό του στην εν λόγω ταινία με ολέθριο όμως αποτέλεσμα και για τον ίδιο. Τουλάχιστον έζησε και χάρηκε τα θέλγητρα της εντυπωσιακά σαγηνευτικής 'Ολιας Στεφανίδου.
 
Πίσω
Μπλουζα