saboter
RetroActive
- Joined
- 11 Αύγ 2009
- Μηνύματα
- 325
- Αντιδράσεις
- 120
Η γιορτή της Μπαμπέτ είναι μια ιδιόμορφη ταινία του Δανού Gabriel Axel, που γυρίστηκε το 1987 βασισμένη σε βιβλίο της Karen Blixen, γνωστής και από το "Πέρα από την Αφρική".
Πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις, μέσα από τα όσα αποκαλύπτονται σε ένα "μυθικό" δείπνο που παραθέτει η Μπαμπέτ (Stéphane Audran), στους συντηρητικούς και σφιγμένους συνδαιτυμόνες της.
Διαδραματίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα, σ'ένα ψαροχώρι στη Δανία, όπου φτάνει αναζητώντας μια καλύτερη τύχη η Γαλλίδα Μπαμπέτ, πρώην σεφ σε μπιστρό υψηλής γαστρονομίας.
Αναλαμβάνει οικονόμος στο σπίτι δυο ορφανών μεσήλικων παπαδοκόρων, των οποίων η νιότη έχει μαραζώσει σ'ένα περιβάλλον θρησκόληπτο, και με τη χαρισματική ιδιοσυγκρασία της, τους χαρίζει νέα πνοή.
Στο αποκορύφωμα μιας αλτρουιστικής στάσης ζωής, η Μπαμπέτ, ενώ ανακαλύπτει πως έχει κερδίσει ένα λαχείο,αντί να φύγει πίσω στη χώρα της και να δημιουργήσει το δικό της ρεστοράν, καλεί τη μικρή κοινότητα σε ένα λουκούλλειο γεύμα που της κοστίζει όλο της το χρόνο, την τέχνη και...τα χρήματα του λαχνού.!
Tο φιλμ απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 1987. Χωρίς ειδικά εφέ, ηχηρό καστ και βαρύ προυπολογισμό, μεταδίδει υποβλητικά την ατμόσφαιρα της εποχής και του τόπου, κυρίως όμως μεταγγίζει αισθήσεις και συναισθήματα.
Νομίζω πως είναι μια ελεγεία στην ανιδιοτελή αγάπη, μια αλληγορία που αξίζει κανείς να τη δει!
Πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις, μέσα από τα όσα αποκαλύπτονται σε ένα "μυθικό" δείπνο που παραθέτει η Μπαμπέτ (Stéphane Audran), στους συντηρητικούς και σφιγμένους συνδαιτυμόνες της.
Διαδραματίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα, σ'ένα ψαροχώρι στη Δανία, όπου φτάνει αναζητώντας μια καλύτερη τύχη η Γαλλίδα Μπαμπέτ, πρώην σεφ σε μπιστρό υψηλής γαστρονομίας.
Αναλαμβάνει οικονόμος στο σπίτι δυο ορφανών μεσήλικων παπαδοκόρων, των οποίων η νιότη έχει μαραζώσει σ'ένα περιβάλλον θρησκόληπτο, και με τη χαρισματική ιδιοσυγκρασία της, τους χαρίζει νέα πνοή.
Στο αποκορύφωμα μιας αλτρουιστικής στάσης ζωής, η Μπαμπέτ, ενώ ανακαλύπτει πως έχει κερδίσει ένα λαχείο,αντί να φύγει πίσω στη χώρα της και να δημιουργήσει το δικό της ρεστοράν, καλεί τη μικρή κοινότητα σε ένα λουκούλλειο γεύμα που της κοστίζει όλο της το χρόνο, την τέχνη και...τα χρήματα του λαχνού.!
Tο φιλμ απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 1987. Χωρίς ειδικά εφέ, ηχηρό καστ και βαρύ προυπολογισμό, μεταδίδει υποβλητικά την ατμόσφαιρα της εποχής και του τόπου, κυρίως όμως μεταγγίζει αισθήσεις και συναισθήματα.
Νομίζω πως είναι μια ελεγεία στην ανιδιοτελή αγάπη, μια αλληγορία που αξίζει κανείς να τη δει!