Η μηχανή του χρόνου

[Alucard]

Τα παιδικά μας χρόνια και οι γλυκές αναμνήσεις αυτών, είναι ο κύριος λόγος που συμμετέχουμε σε αυτό το forum.

Συχνά ακούμε τους ανθρώπους να αναπολούν νοσταλγώντας και να αναζητούν τα χαμένα παιδικά χρόνια λέγοντας πως θα έδιναν τα πάντα για να γυρίσουν και να ξαναζήσουν έστω για λίγο τις ημέρες που ήταν ακόμη παιδιά.

Η ερώτηση απλούστατη κι άμεση.

Αν μπορούσατε να γυρίσετε το ρολόι του χρόνου πίσω και να επιστρέψετε σε οποιαδήποτε παιδική ηλικία επιθυμούσατε ξαναζώντας τη και πάλι δίχως να άλλαζε τίποτα μέχρι σήμερα, θα το κάνατε;

Αν θέλετε μπορείτε να αιτιολογήσετε την απάντησή σας.

Υ.Γ. Είχα σκοπό να θέσω την ερώτηση ως poll, αλλά δεν μπορώ να βρω πως ενεργοποιείται η δυνατότητα αυτή.

 

[Juanita]

Ασυζητητί θα ξαναγυρνούσα... :cheers:

... στην αγαπημένη μου δεκαετία του '80 με τα υπέροχα παιδικά σήριαλ στην τηλεόραση τα ατέλειωτα παιχνίδια στους δρόμους, τα χορευτικά μας τραγούδια, και τη λατρεμένη μου γιαγιά κοντά μου...

Και εννοείται πως δε θα άλλαζα ούτε δευτερόλεπτο...

 

[Captain Kal]

Θα διαφωνίσω κάθετα. Μια χαρά περνάω τώρα.

 

[QueenofHearts]

Κι εγώ περνάω καλά τώρα μα έχω χάσει πολλά απ'όσα αγάπαγα τότε. Σίγουρα θα γύριζα μόνο όμως αν γινόταν να ζώ μόνο σ'εκείνα τα χρόνια και να σταματάει ο χρόνος κάπου στην αρχή των 90ς, που τα πράγματα για μένα πήραν μια λιγότερο ευχάριστη τροπή, και να κάνει rewind ξανά σ'εκείνη την εποχή.

Όλα όσα με απασχολούν τώρα τα κανόνιζαν οι γονείς των οποίων η φροντίδα και η αγάπη μου εξασφάλισαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια μες το παιχνίδι και τη χαρά, ισορροπημένα και γεμάτα ερεθίσματα.

 

[candy]

Νομίζω ότι για κάθε τι που ζούμε στη ζωή μας υπάρχει λόγος που συμβαίνει και πως ακόμα και αν μπορέσουμε να το ξαναζήσουμε πότε δεν θα είναι όπως την πρώτη φορά.Αγαπώ τα παιδικά μου χρόνια με τις όποιες ευχάριστες και δυσάρεστες αναμνήσεις και είναι οι τελευταίες που με βοηθούν να αναπαράγω κάποιες από αυτές τις στιγμές και να χαίρομαι.Είναι αυτή η διαδρομή που μας οδήγησε στο σήμερα,που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μας και ίσως το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μας να είναι αυτό που δεν ζήσαμε ακόμη.Μολονότι βλέπω να χάνεται η αθωότητα και ο ρομαντισμός εκείνης της εποχής,προσπαθώ να μην χάνω το κουράγιο μου.Το γεγονός ότι είμαστε εδώ και αναπολούμε το τότε,για μένα είναι μια πολύ θετική ένδειξη πως έχουμε μια σημαντική κληρονομία στα χέρια μας που προσπαθούμε να αξιοποιήσουμε.Άλλωστε τι και αν μεγαλώσαμε ηλικιακά,το παιδικό κομμάτι της ψυχής μας αρνείται να το κάνει και αυτό είναι το πιο σπουδαίο!!! :gdance:

 

[Alucard]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας μέχρι τώρα.

Αρκεί η ευτυχία που προσφέρουν κάποιες στιγμές για να μας κάνει να θέλουμε να ξαναζήσουμε τα χρόνια μέχρι σήμερα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο;

Στο μυαλό μου φαντάζει τεράστια θυσία.

Προσωπικά δε θα ήθελα να επιστρέψω πίσω ξαναζώντας την παιδική ηλικία από την αρχή. Δεν είμαι όμως απολύτως σίγουρος πως ο λόγος είναι μόνο ο παραπάνω.

Πιθανολογώ για όσους δε θέλουμε να ξεκινήσουμε και πάλι το ταξίδι από την αρχή, είναι ίσως γιατί δεν το αντέχουμε ή ίσως γιατί πιστεύουμε πως το ενδιαφέρον τμήμα του ταξιδιού ξεκινά από τώρα, ή τέλος γιατί πιθανά μας ζάλισαν οι στροφές και θέλουμε να κατέβουμε από το όχημα της ζωής που πορευόμασταν τόσο καιρό (και να πάμε με τα πόδια και με το δικό μας ρυθμό ).

Σε κάθε περίπτωση η επανάληψη των ίδιων βημάτων δε γνωρίζω αν θα μπορούσε να αλλάξει κάτι στις ήδη χαραγμένες και πολύτιμες εμπειρίες και αναμνήσεις που έχουμε σήμερα ή να μας προσφέρει κάτι διαφορετικό από αυτό που ο άνθρωπος συνηθίζει να κάνει.

Να πηγαίνει μπροστά μέχρι το τέλος.

 

[candy]

Πιθανολογώ για όσους δε θέλουμε να ξεκινήσουμε και πάλι το ταξίδι από την αρχή, είναι ίσως γιατί δεν το αντέχουμε ή ίσως γιατί πιστεύουμε πως το ενδιαφέρον τμήμα του ταξιδιού ξεκινά από τώρα, ή τέλος γιατί πιθανά μας ζάλισαν οι στροφές και θέλουμε να κατέβουμε από το όχημα της ζωής που πορευόμασταν τόσο καιρό (και να πάμε με τα πόδια και με το δικό μας ρυθμό ).

Κάποιος να σταματήσει το λεωφορείο παρακαλώ!!!

[ame=[URL="http://www.youtube.com/watch?v=c-v5Shv2eJ8&feature=related"]http://www.youtube.com/watch?v=c-v5Shv2eJ8&feature=related[/URL]]http://www.youtube.com/watch?v=c-v5Shv2eJ8&feature=related

 

[Alucard]

Προτιμάς άλλο όχημα ή άλλο δρόμο candy;

 

[candy]

Μάλλον και τα δύο!!!

 

[Zippo]

Το έχω σκευτεί πολλές φορες αυτο. Ισως και να ήθελα να ξαναγυρήσω στα παιδικά μου χρόνια, περισσότερο για να κάνω κάποια πράγματα που δεν έκανα. Θα ήθελα να ήμουν πιο γενναίος, να είχα δείρει πεντε-έξι ήλιθιους (ποτε δεν είναι αργά) και να είχα μιλήσει στα κορίτσια που μου άρεσαν. Βέβαια, ίσως αν ξαναγυρνούσα να έκανα ακριβώς τα ίδια....

 

[LIONHEART]

Πρωσοπικα θα θελα να γυρναγα στην 10ετια του 80 με αρχες του 90 και ποιο συγκερυμμενα στα καλοκαιρια που περνουσα τις διακοπες μου στην ερετρια με τους παιδικους φιλους μου που παιζαμε απο το πρωι μεχρι το βραδυ πιγαιναμε παραλιες τα βραδια,τρεχαμε ολη μερα με τα ποδηλάτα,καναμε πάρτυ....., διχως να εχουμε αλλες εννοιες αλλα ουτε και συμφέροντα... Ποσο αθωοι ειμασταν τοτε....Τωρα απλα παω ερετρια και ξεκουραζομαι και δεν λεω σχεδον ουτε καλημερα στους περισσοτερους.....

 

[exetlaios]

Σαν τρελός, θα ήθελα να ξαναζήσω λίγο από το παρελθόν !

Θα επέλεγα αρχές δεκαετίας 90'.

Από την εποχή που τελείωσα το λύκειο μέχρι λίγο πριν απολυθώ από φαντάρος.

Αν μπορούσα να ζήσω ξανά μόνο μια στιγμή από τα νεανικά μου χρόνια,

θα επέλεγα τότε που γνώρισα την πρώτη μου αγάπη.

Όχι τόσο λόγω του συγκεκριμένου ατόμου, όσο λόγου

του γενικότερου κλίματος ανεμελιάς που είχα τότε.

Αλλά και τα καλοκαίρια στο χωρίο με τη γιαγιά και τον παπού,

με δελεάζουν πολύ !

Θα ήθελα επίσης να ξαναζούσα λίγες στιγμές με τον πατέρα μου.

Μου λείπει πολύ.

Άει στο καλό, συγκινήθηκα !

 

[Λορένα]

Τα παιδικά χρόνια ειναι τα καλυτερα. Θυμαμαι τα τζιτζικια που ψαχναμε με τα παιδια της γειτονιας, ντάλα μεσημερι, όταν οι μεγαλοι κοιμοταν. Ή τις πυγολαμπιδες τα βραδια που μαζευαμε, και τις εβαζα σε ένα μπουκαλι, χωρις να σκεφτω, να τις αφηνω να αναπνεουν, και.. τεζα όλες το πρωι. Τις κουνιες που φτιαχναμε, με ενα σκοινι, και ζαλιζομουν όταν ανεβαινα, αλλά συνεχιζα, το κυνηγητό, κρυφτό κτλ που παιζαμε. Τα παιδικά που βλέπαμε στην τ.ν. Τα χελιδόνια που εβλεπα καθε ανοιξη να φτιαχνουν την φωλιά τους στην βεράντα μας (πανε και αυτά, προς εξαφάνιση).

Θυμαμαι όμως και πραγματα, που θα ήθελα να ξεχασω. Ποσο ευαισθητες ειναι οι παιδικές ψυχές, που ότι και να γινεται, το μεγαλοποιουν, και στεναχωριουνται πιο πολυ απο τους μεγαλους. Θυμαμαι τον ρατσισμο, που υπηρχε σε πολλα παιδια της ηλικίας μου, όταν κάποιος διέφερε απο τους άλλους. Βρέθηκα σε τέτοια θέση, κυρίως γιατι ήμουν μοναχοκόρη, και διέφερα αρκετά(ιδίως στον τρόπο σκεψης), αλλά υπερασπιστηκα τις περισσότερες φορές, και με πολυ σθένος, άτομα που βρέθηκαν σε παρόμοια θέση. Θυμαμαι, την δημοφιλή του σχολειου, που όλοι τρέχαν στα ποδια της, και που ερχοταν να της χώσω μια μπουνιά, γιατι δεν την άντεχα, την ψηλομητα, να μας φερεται σαν σε κατώτερους. Θυμαμαι ποσες φορές μου δημιουργησε προβληματα, γι αυτόν ακριβώς το λόγο.

θυμαμαι το γατακι μου, που πεθανε την Τριτη 14 Ιανουαριου 1986, και εκλαιγα για μια εβδομαδα χωρις σταματημο. Μεγαλυτερη θλιψη σαν παιδι, δεν έχω νιώσει!

θα ήθελα όμως να ξαναγυρισω στα παλια. Μου εδιναν μια ελευθερία, που τώρα δεν εχω. Μπορουσα να χαθώ στον κοσμο μου, και κανεις να μην με ενοχλει. Μπορουσα να παιζω όσο θελω, και όποτε θελω. Ήμουν αγοροκοριτσο, και κανεις δεν νοιαζοταν. Σημερα θα πρεπει να φερομαι σαν γυναικα. Τωρα, εχω δουλεια- στριμωγμα χρονου-υποχρεώσεις γενικότερα, και πολυ λιγο χρονο για σκεψη. Ευτυχως που βρηκα και εσας, και ξαναγινομαι λιγο παιδι.

 

[tsalk]

Θα γύρναγα πίσω με τα χίλια (όχι ότι περνάω άσχημα τώρα - κάθε άλλο)

Θα γυρνούσα εκεί στα τέλη των 70s για δύο λόγους.

1) Για να ξαναζούσα όλες τις στιγμές που πέρασα σαν παιδί (και τις κακές στιγμές), μάλλον δεν θα άλλαζα τίποτα από αυτά που πέρασα

2) Να ξαναέβλεπα όλες αυτές τις υπέροχες σειρές που έπαιζε τότε η τηλεόραση (και αναζητώ τώρα μετά μανίας) (ενοείται ότι θα τις έγγραφα σε βίντεο, το οποίο θα αγόραζα όσο και αν έκανε)

 

[thebest20]

Αρχές δεκαετίας 90 και ας μην υπήρχαν υπολογιστές και cd-players

1)για να ξαναζούσα ωραίες και άσχημες στιγμές

2)για να ξαναέγραφα σειρές σε βιντεοκασέτες

 

[joe]

Κυριακη βραδυ...


Παντα με επιανε ενα ''μαγκωμα'' οταν επεφτε το βραδυ Κυριακη. Τερμα το διαλειμμα, τα κεφαλια μεσα. Σκεφτομαι οτι αυριο στο γραφειο θα γινεται χαμος. Εχει σκασει καινουργιο προτζεκτ και φυσικα οι χρονοι οπως παντα θα ειναι τρελλοι. Μεσα σε ολα, ο creative θα τα κανει ολα πιο δυσκολα, προσθετωντας στον ολο πανικο το ''εικαστικο'' του οραμα, προφανως κοπια απο κατι που ειδε εχθες. Βεβαια... εχουμε ιδεες εμεις, οχι αστεια...

 


Παρακολουθωντας ενα ακομα επεισοδιο LOST, τα βλεφαρα βαραινουν...

 


-Joe! Joe!


Ακουγεται η φωνη της μητερας μου... ''Πωπω ρε γαμωτο κιολας?'' σκεφτομαι..


-Ξυπνα παιδακι μου θα αργησεις!

 


Στο ραδιοφωνο ακουγεται η φωνη του Τραγκα. ''Flash 986'' ακουγεται ενα σποτακι. ''Μπα?'' σκεφτομαι, ''Τα εσπασε με τον Χατζηνικολαου?''. Ανοιγω το ματι μου ισα, ισα. Αισθανομαι λιγο περιεργα. Κοιταζω τον τοιχο και βλεπω μια αφισσα των Sepultura. ''Καλα αυτη δεν ειχε χαθει τοτε που βαψαμε το δωματιο?''.

 


Σερνομαι με μισοκλειστα ματια μεχρι την τουαλεττα. Η μητερα μου ακουγεται στην κουζινα. Μετα το ξαλαφρωμα, στον νιπτηρα. Το νερο ειναι κρυο, ''καλυτερα θα με ξυπνησει λιγο''. Το ριχνω στα μουτρα μου, πιανω μηχανικα την πετσετα και σκουπιζομαι. Την βαζω πισω και μηχανικα πιανω μια βουρτσα για τα μαλλια, ''γαμωτο κουβαρι γινανε παλι'' και κοιταζω στον καθρεφτη. Η βουρτσα πεφτει απο τα χερια μου και τα ματια γουρλωμενα βλεπουν το ειδωλο μου. Τα μαλλια μακρυα αλλα πολυ πιο πυκνα. Τα γενια αραια και ενα προσωπο πολυ πιο αδυνατο. Ενα προσωπο εφηβου. Το δικο μου προσωπο!

 


Πανικοβλητος τρεχω στο δωματιο, '' τι γινεται ρε π0^στη?''. Κοιταζω γυρω μου και διαπιστωνω πανω απο το κρεββατι κρεμεται μια τεραστια αφισσα του the trooper. Tο ραφι πανω απο το κρεββατι ειναι γεματο μοντελα αρματων και αεροπλανων του ΒΠΠ. Με γουρλωμενα ματια βλεπω οτι στο γραφειο απεναντι απο το κρεββατι αντι για τον υπολογιστη μου βρισκεται μια τεραστια normende. Oλα ειναι τοσο γνωριμα αλλα και τοσο αλλοκοτα.

 


-Joe? Σηκωθηκες?


Η μητερα μου μπαινει στο δωματιο. Τα μαλλια ειναι το ιδιο κουρεμενα και βαμμενα, αλλα το προσωπο ειναι πιο νεο. Εχω μεινει αναυδος.


-Αντε παιδακι μου, ντυσου! Θα αργησεις παλι και θα περιμενουν τα παιδια! Τι κακο ειναι αυτο με εσενα?


''Τα παιδια? Εχει γουστο...''


Ακουγεται ενα διαπεραστικο σφυριγμα απο εξω και μακρυα ''ΦΙΙΙΙΙΙΟΥΟΥΟΥΟΥ''


-Οριστε παλι θα περιμενουν, μα ειναι γαιδουρια αυτο που κανεις... Ντυσου!


Σαστισμενος βουταω το τζιν που ειναι ριγμενο στην καρεκλα. Ενα levis 501. Bαζω καλτσες.


-Οριστε σου την σιδερωσα, λες και δεν εχεις αλλη...


Η μητερα μου που δινει μια μαυρη φουτερ. Κατι μου λεει πως τα Καμπερ δεν θα ειναι στον διαδρομο. Και ναι... ενα ζευγαρι μαυρες χτυπημενες Μαρτινς με περιμενουν...


-''ΦΙΙΙΙΙΙΟΥΟΥΟΥΟΥ''


-Οριστε ειναι απεξω, παω να τους πω να περιμενουν, αντε τελειωνε...

 


-Το γαλα σου να πιεις..


Κατεβαζω την κουπα μηχανικα. Δεν εχω σταματησει να κοιταζω τριγυρω στο σπιτι. Το παλιο μαυρο τηλεφωνο με το καντραν, δεσποζει στο πασο. Η τηλεοραση ειναι κλειστη. Το ραδιο παιζει.


-''ΦΙΙΙΙΙΙΟΥΟΥΟΥΟΥ''


Πηγαινω προς την πορτα μαγνητισμενος σχεδον ξεροντας τι θα δω...


-Την τσαντα θα την αφησεις εδω?


Μια μαυρη τσαντα ειναι ριγμενη στο μπουφε. Την πιανω στα χερια μου και μηχανικα την ριχνω στον ωμο απ το ενα λουρι.


Ανοιγω την πορτα και δεν ξερω πως να αντιδρασω...


-Αντε ρε μ@λακ@... θ αργησουμε και θα μπουνε μεσα...


Κοιταζω τον κολλητο μου σαν χαζος. Εχει μακρυα τσουλουφια, φοραει σχεδον ιδια ρουχα με μενα και κοκκινα Γκετα. Μια αθλια υποψια απο μουσακι υπαρχει στο σαγονι του. Οι αλλοι δυο, το ιδιο ντυμενοι. Ο ενας με μαλλι σε καρε, κραταει μια στρατιωτικη τσαντα και ο αλλος με επισης τσουλουφια και σχεδον ξυρισμενο το υπολοιπο κεφαλι μας παρακινουν να ξεκινησουμε. Αυτοματα παραξενευομαι από το γεγονος ότι μπορω να βλεπω μεχρι περα στην θαλασσα. Η τρεις 7οροφες πολυκατοικιες δεν είναι μπροστα μου, παρα μονο 3 μικρα μονοοροφα σπιτακια με μικρο κηπο.

 


Περνουμε το δρομο για το σχολειο, το θεμα συζητησης σημερα ειναι η εκπομπη του Μυλωνα.


-Καλα ρε μ@λακ@ το ατομο ειναι χημειο τελειως. Και περνουνε και κατι ουφο, πολυ γελιο


-Το γκομενακι ομως η Ελεανα καλη ειναι


-Σιγα...


-Ναι εσενα αμα σου κατσει δεν την γ@μ@ς...


-Δεν ειπα αυτο..


Γελια...


-Ξυπνα ρε γιατι δεν μιλας? Αρρωστουλι είναι?


-εεεεε οχι ρε... εεε μαλλον... ξερω γω...


Γελια... και καζουρα..


- Τι εχετε πρωτη ωρα?


''Εχω χασει την μπαλα σκεφτομαι''


-Εεε... δεν θυμαμαι..


-Α! καλααααα.... θα περασω σου λεω... σιγουρα...


Γελια παλι απ ολους.


Φτανουμε στο σχολειο... Απο καθε γωνια ξεπηδα και αλλο ενα χαρουμενο προσωπο, οικειο αλλα και τοσο περιεργο. Ολοι χαιρετανε ολους. Μου ερχεται αμεσως στο μυαλο ποσο σημαντικο ειναι αυτο. Οσο πιο πολυ σε χαιρετανε και αστειευονται μαζι σου, τοσο πιο πολυ μετρας. Με πλησιαζει ενας ψηλος. ''Να δεις πως τον λενε ρε γαμωτο...''


-Ρε συ εχεις το τελευταιο Megadeth?


-Eεε το... Youthanasia?


-Ε ναι ρε! Το χεις?


Παιρνω μπροστα σιγα σιγα...


-Ναι ρε βεβαια. Το πηρα συλλεκτικο με μπλε πλαστικο στο CD. Γαματο μιλαμε...


- Καλη φαση! Να σου φερω μια κασσετα να μου το γραψεις? 60αρα κανει?


Απαντω με υφος


-Εχει εξτρα τραγουδια, φερε.... 90αρα

 


Χτυπαει το κουδουνι. Προχωρω προς την κατω αυλη που κανουνε γραμμες


-Εεεε, που πας ρε, περιμενε τι ειμαστε φυτα?


Θυμαμαι τοτε το ολο τελετουργικο και συστημα ιεραρχιας που υπηρχε στα παντα στο σχολειο, και πηγαινω και καθομαι μαζι με τους αλλους.


Ο καθηγητης θρησκευτικων εμφανιζεται.. ''Πωπω ποσα χρονια...''


-Τι θα γινει παιδια? Εσας δεν σας αφορα η προσευχη? Για ελατε.. αντε...


Πηγαινουμε στις γραμμες των τμηματων μας. Στο τελος φυσικα. Ο λυκειαρχης εμφανιζεται και ζητα καποιον για προσευχη. Ολοι κρυφογελανε και το παιζουν τρελλοι.


-Λοιπον θα ερθει κανεις? Ή να πω εγω? Ελα εσυ!


Ο τυπακος με το καρε μπροστα μου ''Πως τον λεγανε αυτον ρε γαμωτο?'' και την μπλουζα των Slayer, ξαφνιαζεται καιαμηχανα απαντα


-Εεεεε δεν την ξερω την προσευχη...


-Να την μαθεις! Ακου εκει! Ελα Σταυρουλα παιδι μου...


Η χοντρουλα του κατηχητικου παιρνει το μικροφωνο εισπρατωντας τα ειρωνικα βλεμματα απο τις τελευταιες σειρες. Αφου με τρεμμαμενη φωνη λεει την προσευχη ο Λυκειαρχης παιρνει το μικροφωνο για το καθιερωμενο ανακοινωθεν του..


-Πωπω θα μας τα πρηξει παλι


Λεει ο διπλανος μου. Τον κοιταζω χαμογελωντας πιο πολυ για την φωλια που εχει για χτενισμα παρα για αυτο που ειπε.


-Μ@λακ@ ερχονται οι Maiden...


-Το ξερω


-Ποτε προλαβες ρε?


-Αστο μεγαλη κουβεντα...


Περναμε μεσα στο κτηριο. Τα σκαλια βρωντανε απο 400 ζευγαρια αρβυλες και μποτες. Ακομα και τα κοριτσια. Μαυρα μπλουζακια ή καρρο πουκαμισα. Μαλλι καρε, ή ημιμακρο ή τσουλουφια για τους μοδατους. Συνειδητοποιω οτι εγω και ενα αλλο παιδι εχουμε τα μακρυτερα μαλλια στο σχολειο και φουσκωνω με παιδικη περηφανεια. Φυσικα υπαρχουν και οι κομψευομενοι. Τιμπερλαντ μποτακια και λακοστ ή πολο μπουζακια. Μαλλι, καρφακι ή φρατζα για τους φυτουλες. Με πιανουν τα γελια και ενεργεια με πλημμυριζει..


-Οποιος φοραει Πολο τον παιρνει απ τον κωλο!!!


Φωναζω σε ενα φιλαρακι καθως τον ταρακουναω και αυτος γελαει με το αστειο που του κανω καθημερινα.

 


Μπαινουμε στην ταξη. Καθομαι στο τελευταιο θρανιο, την θεση μου. Κρεμαω την τσαντα στην πλατη της καρεκλας, η οποια μου φαινεται κοντη. Το θρανιο ειναι γεματο απο ζωγραφιες, ονοματα συγκροτηματων και ανακατες γραμμες, με μαυρο μαρκαδορο και μπλανκο. Metallica, Slayer, Sepultura, Maiden, ενα τεραστιο ''ΒΑΡΙΕΜΑΙ" και μαθηματικους μισοσβησμενους τυπους.


-Εχει εκδηλωση το Γ5 αποψε.


Λεει ο διπλανος μου.


-Εχεις διαβασει τιποτα?


-Μαλλον οχι...


-Καλα ολο ετσι λες και με το που σε σηκωσουν τα λες ολα. Ρε μ@λακ@ διαβαζεις και δεν μας το λες?


Γελαω, ενω ο διπλανος μου ρωταει μπροστα τι ειχαμε.


Απο το βιβλιο Ιστοριας που βγαζει, καταλαβαινω και ποιος θα μπει απο την πορτα σε λιγο. Η καθηγητρια κανει την εμφανιση της μετα απο 10 λεπτα.


''Να μην λουφαρουν και αυτοι λιγο?'' σκεφτομαι. Της παιρνει αλλα 5 λεπτα να επιβαλει την ταξη και να καθησουν και οι τελευταιοι. Ξεκιναει εξεταση.

-Ποιος θα μας πει σημερα μαθημα?...Διαβασατε?...Δεν μιλαει κανεις ε? Καλα θα διαλεξω εγω…

Το βλεμμα μου ταξιδευει στην ταξη και τους συμμαθητες μου. Είναι τοσο αστειο…

Το φυτο που καθεται απεναντι και παρακολουθει με ευλαβεια, όταν περασει θα γινει το μεγαλυτερο παρταλι της φιλοσοφικης… Η κοπελιτσα με τα γυαλακια που ολο διαβαζει. Ετσι μου ερχεται να της το πω, να την βγαλω από τον κοπο.ʼʼΜην το παιδευεις τσαμπα ολο 12 θα παιρνεις, δεν παιζει καν να περασεις πανελληνιεςʼʼ. Ο φιλαρακος απεναντι, δεν θα χρειαστει να ανησυχησει για τιποτα αφου αναλαβει την επιχειρηση της οικογενειας. Α! Να και μια διαχρονικη αξια! Το ψωνιο της ταξης θα εξελιχθει σε ψωνιο του facebook. H Xριστινα… οντως ηταν συμπαθητικη… μηπως να της το ελεγα παροτι δεν ειχαμε κοινα ενδιαφεροντα?

Μια φωνη με βγαζει από την ρευβη μου. Η φωνη της καθηγητριας ʽʼΧριστε μου ποσο σπαστικοι ηταν αυτοι οι ανθρωποι ωρες ωρεςʼʼ

-Μπα! Σας ξυπνησαμε? Χαιρομαστε που ειστε μαζι μας…

-Εγω να δειτε ποσο χαιρομαι κυρια..

Απαντησα και οι συμμαθητες εσκασαν στα γελια. Η καθηγητρια με κοιταζει αυστηρα. Μαλλον επειδη εχω ένα χαμογελο μεχρι τ΄αυτια…

 

[Alucard]

Απίστευτη περιγραφή joe!!!!

Τα σέβη μου.

 

[manos426f]

Πραγματικά πολύ ωραίο κείμενο φίλε joe,μπράβο !

(έγινε κι ένα μικρό,"απαραίτητο" edit σε 2-3 λέξεις... )

 

[Rakeesh]

Για να απαντησω συντομα στην ερωτηση, θα πω απλα οτι θα ηθελα να ξαναζουσα την εποχη που θυμαμαι (κατα καποιο τροπο) πιο εντονα και χαρακτηριστικα, οταν ημουν γυρω στα 15... κατα καποιο τροπο ακομα ετσι με φανταζομαι και με νιωθω

Κατα τα αλλα το θεμα της νοσταλγιας πιστευω εχει σχεση με τη γνωστη ρηση που λεει οτι την ευτυχια δεν τη ζεις, αλλα κυριως τη θυμασαι. Οι στιγμες που οντως ενιωθα ευτυχισμενος δεν αποτελουν καποια αξιολογη νοσταλγικη αναμνηση, αντιθετα ομως, νοσταλγω εποχες και στιγμες οπου δεν ενιωθα κατι ιδιαιτερο εκεινη τη στιγμη.

Ενας λογος που θα ηθελα να τα ξαναζησω θα ηταν για να θυμηθω αυτες τις στιγμες, πως ενιωθα και πως σκεφτομουν, αν οντως ειχαν κατι μαγικο, η αν απλα αυτο το ευχαριστο αισθημα ηταν παρεμβολη απο την αναμνηση/χρονο!

 

[joe]

Καποια πραγματα σιγουρα τα ωραιοποιουμε στο μυαλο μας. Γιαυτο προσπαθω οταν καταλαβαινω κατι τετοιο να μπαινω στην οπτικη που το εβλεπα τοτε. Πχ ενα τεστ σημερα θα με εκανε να γελασω, οπως ενας ψυχακιας καθηγητης. Ομως τοτε ειχε αλλη σημασια. Κατα καποιο τροπο οριζε την καθημερινοτητα.

Πολλοι εχουν την ταση να το κανουν αυτο ειδικα οταν θυμουνται την στρατιωτικη τους θητεια. Τους ακους και νομιζεις οτι οι αναμνησεις τους προερχονται απο σεναριο κωμωδιας με τον Νταν Ακροιντ. Αν ομως τα βαλουμε κατω, θα δουμε οτι μαλλον κωμικοτραγικη ηταν η κατασταση παρα διασκεδαστικη.

Για μενα η καλυτερη ηλικια ηταν τα 16-17. Εχεις την αθωοτητα ενος παιδιου σε μεγαλο μερος, αλλα και αρκετες ελευθεριες. Πιστευω πως το τι ειμαστε σε αυτη την ηλικια, οριζει το τι θα ειμαστε στην υπολοιπη ζωη μας.