Προσφατα ξαναεπεσε στα χερια μου στην υπέροχη εκδοση απο την Ἐστια᾽ με την αριστουργηματικα ρετρο εικονογραφηση. Μυθιστορημα-παραμυθι που λαμβανει χωρα την εποχη της Φραγκοκρατιας, εποχη που ελαχιστοι Ελληνες συγγραφεις αγγιξαν (μου ερχονται στο μυαλο οι χιουμοριστικες ιστορικες ερευνες του Νικου Τσιφορου οπως το Ἐμεις και οι Φραγκοι᾽ αλλα οχι και κατι αλλο) με ιπποτες, μελαγχολικες πριγκηπισσες, ηρωικους επαναστατες και αλλα αγαπημενα κλισε. Το εργο λαμβανει χωρα στην Φραγκοκρατουμενη μεσαιωνικη Πελοποννησο. Τωρα ειπαμε προκειται για παραμυθι (χωρις χαπι εντ ομως!) με τους καλους να ειναι πολυ καλοι και τους κακους τερατα. Το ξαναδιαβασα προσφατα και θυμηθηκα το ποσο καλογραμμενο ειναι. Οπως και τοτε οι αγαπημένοι μου ηρωες ηταν οι δύο loser της ιστοριας, η Μπιανκα και ο Ιωαννης ντε Τουρνέ. Ειδικα με τον τελευταιο ειχα ριξει ποταμους δακρυων οταν το διαβαζα ετων 12 ή καπου εκει. Το θυμαστε?