Ειπα λιγο να μεταφερω το ενδιαφερον απο το ᾽᾽1922᾽ μπας και ηρεμησει το θρεντ και θυμηθηκα αυτην την ωραιοτατη ταινια του 1964 σε σκηνοθεσια του Κωστα Μανουσακη. Στο σεναριο συνεργαστηκε και ο παντα εξαιρετικος συγγραφεας Αρης Αλεξανδρου. Παιζουν ο Πετρος Φυσσουν, η Ελλη Φωτιου, ο Μανος Κατρακης και η συγγραφεας Ζωρζ Σαρρη.
Η ταινια ζητα κατι το αδιανοητο - την κατανοηση μας για εναν Ναζι και την συμπαθεια μας για την ατυχη Ελληνιδα που τον ερωτευτηκε. Ο οποιος Ναζι καταδιδει την εν λογω Ελληνιδα οταν μαθαινει πως ειναι Εβραια του και μετα ζει με τις φρικτες του τυψεις. Δυο θεματα ταμπου δηλαδη διοτι ουτε συζητιοταν το οτι καποιες Ελληνιδες ειχαν σχεση με τους κατακτητες ουτε και οι τελευταιοι παρουσιαζοταν ποτε ως ανθρωπινα οντα, ποσο μαλλον ως θυματα και αυτοι μιας απαραδεκτης ιδεολογιας. Στην Βικιπαιδεια γραφει πως οι Γαλλοι κριτικοι χαρακτηρισαν την ταινια ως ᾽υμνο στο ναζισμο᾽ επειδη δειχνει και αποσπασματα απο παρελασεις του Γ Ραιχ που εγω νομιζω πως παραπεμπουν στις ταινιες της Λενι Ριφενσταλ (αν και αν θυμαμαι καλα δεν ειναι απο τον ᾽᾽Θριαμβο της θελησης᾽᾽ αλλα απλως απο αλλες φανφαρες). Εγω καταλαβα πως η ταινια ειναι ακριβως το αντιθετο απλα ειναι ανθρωπινη. Εξαλλου ουτε ο Αρης Αλεξανδρου ουτε η Ζωρζ Σαρρη αμφοτεροι γνωστοι για την ιδεολογια τους θα συνεργαζοταν ποτε σε κατι που θα υμνουσε τον ναζισμο.
Εξαιρετικα συγκηνιτικη παντως και απο τις πιο σπαραξικαρδιες ερωτικες ιστοριες του ελληικου κινηματογραφου.
Η ταινια ζητα κατι το αδιανοητο - την κατανοηση μας για εναν Ναζι και την συμπαθεια μας για την ατυχη Ελληνιδα που τον ερωτευτηκε. Ο οποιος Ναζι καταδιδει την εν λογω Ελληνιδα οταν μαθαινει πως ειναι Εβραια του και μετα ζει με τις φρικτες του τυψεις. Δυο θεματα ταμπου δηλαδη διοτι ουτε συζητιοταν το οτι καποιες Ελληνιδες ειχαν σχεση με τους κατακτητες ουτε και οι τελευταιοι παρουσιαζοταν ποτε ως ανθρωπινα οντα, ποσο μαλλον ως θυματα και αυτοι μιας απαραδεκτης ιδεολογιας. Στην Βικιπαιδεια γραφει πως οι Γαλλοι κριτικοι χαρακτηρισαν την ταινια ως ᾽υμνο στο ναζισμο᾽ επειδη δειχνει και αποσπασματα απο παρελασεις του Γ Ραιχ που εγω νομιζω πως παραπεμπουν στις ταινιες της Λενι Ριφενσταλ (αν και αν θυμαμαι καλα δεν ειναι απο τον ᾽᾽Θριαμβο της θελησης᾽᾽ αλλα απλως απο αλλες φανφαρες). Εγω καταλαβα πως η ταινια ειναι ακριβως το αντιθετο απλα ειναι ανθρωπινη. Εξαλλου ουτε ο Αρης Αλεξανδρου ουτε η Ζωρζ Σαρρη αμφοτεροι γνωστοι για την ιδεολογια τους θα συνεργαζοταν ποτε σε κατι που θα υμνουσε τον ναζισμο.
Εξαιρετικα συγκηνιτικη παντως και απο τις πιο σπαραξικαρδιες ερωτικες ιστοριες του ελληικου κινηματογραφου.