Θέλω τα προβλήματα που είχα τις δεκαετίες '70 και '80.

[SEBASTIAN]

Σκέψεις: Πόσοι από μας ειδικά μέσω των αναρτήσεων μας στο φόρουμ, αλλά και μόνοι μας σε στιγμές περισυλλογής, δεν αναπολήσαμε τις εποχές που ήμασταν παιδιά και έφηβοι, φέρνοντας στο μυαλό μας όλες τις αναμνήσεις που συνδέονται με εκείνα τα χρόνια. Και είναι φυσικό γιατί στις μετέπειτα χρονικές περιόδους της ζωής μας, το άγχος, η καθημερινή πίεση, οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις δημιουργούν έντονο και πολλές φορές ασφυκτικό πλαίσιο που μας κυριεύει. Μια μικρή δραπέτευση έστω και νοερά μέσω των αναμνήσεων μας, λειτουργεί τόσο ευεργετικά στο να ξεφύγουμε έστω και λίγο από την ισοπεδωτική καθημερινότητα και να νιώθουμε ότι έστω για λίγα λεπτά γαληνεύουν όλα γύρω μας. Και μετά ξανά αγώνας για την επιβίωση στην σκληρή καθημερινότητα και στην επίλυση των μεγάλων και έντονων και πολλές φορές δυσεπίλητων προβλημάτων, Ας κάνουμε όλοι μας μια καταγραφή των προβλημάτων που αντιμετωπίζαμε στις δεκαετίες της ανεμελιάς μας για να ευτυχήσουμε μελαγχολώντας κάνοντας την σύγκριση με τα προβλήματα της ενηλικίωσης.

Προβλήματα παιδικής ηλικίας:
Δεν μας αγόραζαν οι γονείς μας πολλές φορές για οικονομικούς λόγους το αγαπημένο μας παιχνίδι. Τα παιχνίδια μας ήταν υποδεέστερα των φίλων μας. Η δερμάτινη μπάλα που ήταν όνειρο ζωής να την αποκτήσουμε, καταστράφηκε από τα χέρια του κακούργου γείτονα ή του δασκάλου για τιμωρία και παραδειγματισμό. Όταν δεν μας έπαιζαν οι φίλοι μας στην γειτονιά. Όταν φοβόμασταν μην μας σηκώσει ο δάσκαλος για μάθημα γιατί δεν είχαμε διαβάσει. Οταν αρρωσταίναμε και δεν αντέχαμε να πιούμε το φάρμακο που μας έδινε η μανούλα μας (μακάρι να την είχαμε τώρα όσοι την έχουμε χάσει). Όταν έβρεχε και δεν μπορούσαμε να παίξουμε στην γειτονιά ή να πάμε εκδρομή στο σχολείο. Όταν στην θάλασσα μας γκρέμιζαν τον πύργο που με τόσο κόπο χτίχαμε. Όταν φεύγαμε από το χωριό τέλος Αυγούστου γιατί τέλειωναν οι διακοπές και γυρνάγαμε στην πόλη.
Όταν δεν βλέπαμε τα αγαπημένα μας κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση γιατί έπρεπε να δουν οι μεγάλοι την εκπομπή στο άλλο κανάλι. Όταν αλλάζαμε σχολείο και γειτονιά λόγω μετακόμισης και χάναμε τους αγαπημένους μας φίλους που ήταν σαν αδέρφια μας. Όταν στο αγαπημένο μας Λούνα Παρκ δεν μας άφηναν οι γονείς μας από φόβο να μπούμε στο αγαπημένο μας χταπόδι ή στο τρενάκι του τρόμου. Όταν ξεφούσκωνε η μπάλλα που παίζαμε στην γειτονιά και δεν πήρχε κοντινό ανοιχτό βενζινάδικο να την φουσκώσουμε. Το αυτό με τα λάστιχα του ποδηλάτου μας αν ήταν χαλασμένη η τρόμπα μας. Όταν στα χαρτάκια που μαζεύαμε για να πάρουμε την αγαπημένη μας μπάλα, μας έλειπε ένα σπάνιο και πέφταμε στη στυγνή εκμετάλλευση του κατόχου συμμαθητή μας ή φίλου μας που σαν μαυραγορίτης ζητούσε πάρα πολλά χαρτάκια για ανταλλαγή. Δεν θα ξεχάσω πως στην απελπισία μου εγώ προσωπικά για να αποκτήσω το σπάνιο χαρτάκι πέραν από το πακέτο άλλων χαρτακίων που του έδωσα του πρόσφερα και την γκοφρέτα που είχα στα χέρια μου εκείνη την στιγμή. Α ρε εποχές...

Προβλήματα εφηβικής ηλικίας:
Ο πρώτος ανεκπλήρωτος έρωτας. Ίσως γιατί δεν τολμήσαμε να εκδηλωθούμε και να μιλήσουμε. Η πρώτη ερωτική απογοήτευση. Νιώθαμε να γκρεμίστηκε ο κόσμος, σαν να τελείωσε η ζωή μας. Όταν δεν μας άφηναν οι γονείς μας να πάμε ντισκοτέτ ή στο γήπεδο παρά μόνο με συνοδεία μεγάλων. Η αποβολή στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο. Νιώθαμε απέραντη ντροπή που θα στιγμάτιζε ολόκληρη την ζωή μας. Όταν γράφαμε ξαφνικά διαγώνισμα ή τεστ και δεν είχαμε διαβάσει. Αυτό το "Βγάλτε μαι κόλλα χαρτί" έχει στοιχειώσει ολόκληρες γενιές! Όταν αισθανόμασταν μειονεκτικά με την μεγαλύτερη σωματική ανάπτυξη των συμμαθητών μας νιώθοντας ότι θα μείνουμε πίσω στην διεκδίκηση του άλλου φύλου. Όταν δεν βρίσκαμε την αγαπημένη μας βιντεοκασέτα ή κασέτα τραγουδιών και δίσκο στο βιντεοκλάμπ ή στο δισκοπωλείο αντίστοιχα. Όταν γράφαμε τραγούδια από πειρατικούς σταθμούς και μίλαγε ο παρουσιαστής κατά την διάρκεια της ηχογράφησης. Όταν πηγαίναμε σινεμά και το έργο θα αποδεικνυόταν φόλα. Όταν πηγαίναμε στα αγαπημένα μας πάρτυ ντυμένοι στην πένα για να γοητέψουμε το αντικείμενο του πόθου μας και το πρόσωπο έλειπε ή αν ερχόταν έκανε παιχνίδι αλλού. Όταν επιτέλους στην θρυλική πενταήμερη που ετοιμαζόμασταν μαζί με την αυτονομία των πέντε ημερών να ζήσουμε την ερωτική ολοκλήρωση, οι ελπίδες μας εξανεμίζονταν είτε γιατί δεν συνέβη είτε γιατί η συνεύρεση αποδείχτηκε προβληματική. Όταν έχανε η αγαπημένη μας ομάδα και έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την καζούρα των αντιπάλων οπαδών την επόμενη μέρα. Όταν Κυριακή βράδυ ακούγαμε την μουσική της Αθλητικής Κυριακής και νιώθαμε αυτό που ονομάζω εγώ αν μου επιτραπεί ο όρος "Κυριακίλα" γιατί τελείωνε το αγαπημένο μας weekend και άρχιζε η εβδομάδα των παθών (αν είναι δυνατόν) στο Σχολείο. Και πόσα άλλα....

Πόσοι από μας αν κάνουμε την σύγκριση των προβλημάτων των δεκαετιών της ανεμελιάς μας και των πραγματικών προβλημάτων της ενηλικίωσης αλλά και τώρα της εποχής μας δεν θα ευθυμήσουμε αλλά και δεν θα μελαγχολήσουμε ταυτόχρονα? Πόσοι από μας δεν θα ήθελαν να ζήσουν έστω και μια μέρα από τις εποχές της αθωότητας ξεφεύγοντας από την δύσκολη και πολλές φορές ισοπεδωτική καθημερινότητα μας? Το σίγουρο είναι ότι όσο και αν η καθημερινή και κοπιαστική επαναλαμβανόμενη ρουτίνα μας κουράζει και δοκιμάζει τις αντοχές μας, δεν θα καταφέρει ποτέ να ξεριζώσει από την μνήμη μαε και την ψυχή μας τον θησαυρό των αναμνήσεων μας. Αυτόν θα τον κουβαλάμε πάντα μέσα μας και θα είναι το απάνεμο λιμάνι της γαλήνης και της ηρεμίας μας.

 

[RockaRolla]

Μικρές ηλικίες, μικρές ευθύνες, μικρά προβλήματα.Τόσα που να τα αντέχουμε και τόσα που να μπορούμε να τα "αντιμετωπίσουμε" (*).
Μεγαλύτερες ηλικίες, όλο και περισσότερες / μεγαλύτερες ευθύνες, όλο και πιο πολύπλοκα προβλήματα. Αν δεν έχεις "προετοιμαστεί" κατάλληλα από πριν (από τα μικράτα σου) ίσως και να μην μπορέσεις να τα αντιμετωπίσεις.....

Έτσι, το "δεν με παίζουν μπάλα", μετά γίνεται "δεν με θέλει η Μαιρούλα", και μετέπειτα ίσως φτάσεις στο "πρέπει να πουλήσω το νεφρό μου για να γιατρέψω το παιδί μου".
ΟΚ το χόντρυνα πολύ, αλλά μεγάλωσα σε οικογένεια που λόγω του πώς είχαν μεγαλώσει οι γονείς μας και του τί είχαν κληθεί να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι μεγαλώνοντας, ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ να κρατάμε στην άκρη του μυαλού μας ότι υπάρχει πιθανότητα να σκάσει το χειρότερο....

Μετά το από πάνω, πάμε και στον αστερίσκο (*). Πρέπει να νιώθουμε Ευτυχισμένοι όσοι ζήσαμε μικρά απλά καθημερινά τυπικά προβλήματα, κατά το παιδικό και εφηβικό στάδιο της ζωής μας. Και πολύ σωστά SEBASTIAN αναλύεις όλα τα παραπάνω, που λίγο-πολύ, όλοι μας κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε. Και που τότε μας φάνταζαν βουνό, και τώρα γελάμε και αναπολούμε με νοσταλγία.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[εντελώς off topic: πριν χρόνια που ασχολιόμουν ΠΟΛΥ με την ποδηλασία μεγάλων αποστάσεων, έχουμε βγει προπόνηση με την ποδηλατοπαρέα, μετά από ώρες πεταλιού καθόμαστε να πιούμε ένα καφεδάκι, πιάνουμε κλασική κουβέντα: "τι θα κάνατε αν είχατε 2.000 ευρώ να ξοδέψετε"? Οι περισσότεροι άρχισαν τα "θα έπαιρνα αυτό και εκείνο το ακριβό εξάρτημα για το ποδήλατο", ένας-δύο ανέφεραν "θα έπαιρνα άδεια από τη δουλειά και θα έκανα ένα ποδηλατικό ταξίδι στην Ευρώπη" και στο τέλος, ο πιο ώριμος και "ηλικιωμένος" της παρέας πέταξε το: "θα ξοφλούσα ΦΠΑ και ΕΦΚΑ..." και όλοι γυρίσαμε στην πεζή πραγματικότητα.]

 

[Steppenwolf]

Ας κάνουμε όλοι μας μια καταγραφή των προβλημάτων που αντιμετωπίζαμε στις δεκαετίες της ανεμελιάς μας για να ευτυχήσουμε μελαγχολώντας κάνοντας την σύγκριση με τα προβλήματα της ενηλικίωσης.

Προτιμώ τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας μόνο και μόνο επειδή διότι γνωρίζω (πια) πώς να τα λύσω. Με τρομοκρατεί το πόσο ευάλωτα ήμαστε ως παιδιά, π.χ. απέναντι στη διαφήμιση. Κάναμε π.χ. σαν τρελά για τα αυτοκόλλητα χαρτάκια με τους ποδοσφαιριστές. Αγοράζαμε σαν τρελά τα πιο ανθυγιεινά τρόφιμα. Αν γινόμουν ξανά παιδί, με την εκ των υστέρων γνώση που έχω θ' απέφευγα πολλές παγίδες.

σίγουρο είναι ότι όσο και αν η καθημερινή και κοπιαστική επαναλαμβανόμενη ρουτίνα μας κουράζει και δοκιμάζει τις αντοχές μας, δεν θα καταφέρει ποτέ να ξεριζώσει από την μνήμη μαε και την ψυχή μας τον θησαυρό των αναμνήσεων μας. Αυτόν θα τον κουβαλάμε πάντα μέσα μας και θα είναι το απάνεμο λιμάνι της γαλήνης και της ηρεμίας μας.

Ο πλούτος μου είναι το στήθος μου.
Γι' αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα
και ταξιδεύω σίγουρος,
όσο η μίνθη ταξιδεύει και το ασπροθύμαρο.

Νίκος Καρούζος

 

[BETTY BOOP]

Κάνοντας νοερά μια βουτιά...στο παρελθόν θα μπορούσα να αναφέρω τα παρακάτω προβλήματα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας:

-όταν για χαζό λόγο τσακωνόμουν με κάποια συμμαθήτριά μου και μου έκανε μούτρα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη συμμαθήτριά μου την Τίνα, στην Πρώτη Δημοτικού, με την οποία ήμασταν στην ίδια τάξη, στο ίδιο τμήμα, στο ίδιο θρανίο και χρησιμοποιούσαμε και το ίδιο σχολικό λεωφορείο από το σπίτι προς το σχολείο και αντίστροφα. Είχαμε αναπτύξει μια όμορφη φιλία. Υπήρχαν όμως και φορές που μαλώναμε για χαζό λόγο και εκείνη μου έβγαζε και γλώσσα όταν με έβλεπε: στο σχολείο και στο σχολικό. Με στενοχωρούσε φυσικά η συμπεριφορά της αυτή (ήμουν ευαίσθητη...)

-να τσακωθείς με την παρέα και να μην σε θέλουν μετά στο παιχνίδι. Αργοτερα τα βρισκαμε.

-να ''μασήσει'' την κασέτα το βίντεο

-να ''μασήσει'' την κασέτα το κασετόφωνο (ειδικά αν η κασέτα είναι φίλου/φίλης και σου την έχει δανείσει να την ακούσεις.Το έχω πάθει και ευτυχώς που βρηκα σε καταστημα την ιδια κασετα και την εδωσα στη φίλη μην αποκαλύπτοντας φυσικά τι ειχε συμβει...)

-Να πάρεις χαμηλό βαθμό σε καποιο μαθημα και να αναρωτιεσαι αν θα το πεις στην οικογένειά σου ή οχι...