A
alexis
Guest
Πληροφορίες: Πρόκειται για τη ραδιοφωνική διασκευή του ομώνυμου έργου του Ψαθά, που παίχτηκε για πρώτη φορά το 1954 από το θίασο Μίμη Φωτόπουλου-Ντίνου Ηλιόπουλου-Άννας Συνοδινού. Έγινε ταινία με τίτλο "Να πεθερός, να μάλαμα" το 1960 (δεν μπορώ θα το πω¨τι σόι τίτλος είναι αυτός?) και ηχογραφήθηκε το 1965. Ακολουθεί η περιγραφή του έργου για όσους δεν το ξέρουν/δει/διαβάσει/ακούσει.
Περιγραφή: Ο Ανδρέας Ντελής, πρόεδρος συλλόγου φιλόπτωχου ταμείου παριστάνει παντού τον Άγιο Ονούφριο αλλά δεν διστάζει να απατά τη γυναίκα του με τη Μπέτυ, γραμματέα του συλλόγου. Οι συμπτώσεις τον οδηγούν να συναντήσει τον Αριστείδης Ατυχή (επίθετο όχι απλώς ιδιότητα) στη γκαρσονιέρα που στεγάζει τη Μπέτυ. Ο Αριστείδης σκοπεύει να ζητήσει την κόρη του σε γάμο και μέχρι να έρθει στο σπίτι κανείς δεν ξέρει ότι είναι ο γαμπρός και ο πεθερός. Η συνέχεια ξεκαρδιστική και γεμάτη ευτράπελα.
Είναι ευτύχημα ότι πολλοί από τους πρωταγωνιστές της πρώτης παράστασης συμμετείχαν και στη ραδιοφωνική διασκευή ιδίως ο Φωτόπουλος και η Συνοδινού. Επίσης συμμετέχουν οι: Όλγα Τουρνάκη (Μίνα), Κώστας Παληός (Μιχάλης), Σωτήρης Μουστάκας (Θανάσης), Αντώνης Αντωνίου (φίλος του Ντελή, ακούγεται από τηλέφωνο ), Γιάννης Γκιωνάκης (Αριστείδης), Κική Ρέππα (Μαίρη, κόρη του Ντελή), Καίτη Τριανταφύλλου ('Αννα, οικιακή βοηθός), Νίτσα Τσαγανέα (Λουκία, γυναίκα του Ντελή), Χρήστος Τσαγανέας (Μενέλαος, σύζυγος της Μπέτυ), Γιώργος Πλούτης (ιερέας, ακούγεται από το ραδιόφωνο), Κώστας Καζάκος (ξενοδόχος), Ελένη Κριτή (κόρη του ξενοδόχου).
Εντύπωση: Εξαιρετικό έργο, θαυμάσιες ερμηνείες και γενικότερα υπόθεση ώστε η γραφή του Ψαθά να καλύπτει τις ενίοτε ερμηνευτικές αστοχίες). Ένα πράγμα που με ενόχλησε ελαφρώς ήταν ότι πολλές φορές μιλούσαν σχεδόν συγχρονισμένα πριν ο ένας προλάβει να τελειώσει την ατάκα του. Ωστόσο παραμένει απολαυστικό και με εύθυμη, χαλαρωτική μουσική έναρξης-τέλους. Όποιος ενδιαφέρεται αρκεί να πατήσει "Μικροί φαρισαίοι - θέατρο στο ραδιοφωνο" και βγαίνει το βίντεο με τη φωτογραφία του Φωτόπουλου. Αναμένω εντυπώσεις.
Σημειώνω επίσης ότι το ΄τελος στη ραδιοφωνική διασκευή είναι διαφορετικό από του θεατρικού, δεν ξέρωγιατί. Ενδεχομένως το τέλος στο θεατρικό΄ήταν αδύνατον να μεταφερθεί στο ραδιόφωνο επειδή απαιτούνταν κινήσεις που δεν περιγράφονταν από λέξεις; Στο πρωτότυπο πάντως είναι αισιόδοξο ενώ στη διασκευή πιο απαισιόδοξο, λίγο στον αέρα αλά και πάλι αστείο
Περιγραφή: Ο Ανδρέας Ντελής, πρόεδρος συλλόγου φιλόπτωχου ταμείου παριστάνει παντού τον Άγιο Ονούφριο αλλά δεν διστάζει να απατά τη γυναίκα του με τη Μπέτυ, γραμματέα του συλλόγου. Οι συμπτώσεις τον οδηγούν να συναντήσει τον Αριστείδης Ατυχή (επίθετο όχι απλώς ιδιότητα) στη γκαρσονιέρα που στεγάζει τη Μπέτυ. Ο Αριστείδης σκοπεύει να ζητήσει την κόρη του σε γάμο και μέχρι να έρθει στο σπίτι κανείς δεν ξέρει ότι είναι ο γαμπρός και ο πεθερός. Η συνέχεια ξεκαρδιστική και γεμάτη ευτράπελα.
Είναι ευτύχημα ότι πολλοί από τους πρωταγωνιστές της πρώτης παράστασης συμμετείχαν και στη ραδιοφωνική διασκευή ιδίως ο Φωτόπουλος και η Συνοδινού. Επίσης συμμετέχουν οι: Όλγα Τουρνάκη (Μίνα), Κώστας Παληός (Μιχάλης), Σωτήρης Μουστάκας (Θανάσης), Αντώνης Αντωνίου (φίλος του Ντελή, ακούγεται από τηλέφωνο ), Γιάννης Γκιωνάκης (Αριστείδης), Κική Ρέππα (Μαίρη, κόρη του Ντελή), Καίτη Τριανταφύλλου ('Αννα, οικιακή βοηθός), Νίτσα Τσαγανέα (Λουκία, γυναίκα του Ντελή), Χρήστος Τσαγανέας (Μενέλαος, σύζυγος της Μπέτυ), Γιώργος Πλούτης (ιερέας, ακούγεται από το ραδιόφωνο), Κώστας Καζάκος (ξενοδόχος), Ελένη Κριτή (κόρη του ξενοδόχου).
Εντύπωση: Εξαιρετικό έργο, θαυμάσιες ερμηνείες και γενικότερα υπόθεση ώστε η γραφή του Ψαθά να καλύπτει τις ενίοτε ερμηνευτικές αστοχίες). Ένα πράγμα που με ενόχλησε ελαφρώς ήταν ότι πολλές φορές μιλούσαν σχεδόν συγχρονισμένα πριν ο ένας προλάβει να τελειώσει την ατάκα του. Ωστόσο παραμένει απολαυστικό και με εύθυμη, χαλαρωτική μουσική έναρξης-τέλους. Όποιος ενδιαφέρεται αρκεί να πατήσει "Μικροί φαρισαίοι - θέατρο στο ραδιοφωνο" και βγαίνει το βίντεο με τη φωτογραφία του Φωτόπουλου. Αναμένω εντυπώσεις.
Σημειώνω επίσης ότι το ΄τελος στη ραδιοφωνική διασκευή είναι διαφορετικό από του θεατρικού, δεν ξέρωγιατί. Ενδεχομένως το τέλος στο θεατρικό΄ήταν αδύνατον να μεταφερθεί στο ραδιόφωνο επειδή απαιτούνταν κινήσεις που δεν περιγράφονταν από λέξεις; Στο πρωτότυπο πάντως είναι αισιόδοξο ενώ στη διασκευή πιο απαισιόδοξο, λίγο στον αέρα αλά και πάλι αστείο
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
