Μολύβι στο αυτί

[exetlaios]

Στα 80's κάθε μάστορας (μαραγκός, υδραυλικός, αλουμινάς, κλπ) που σεβόταν τον εαυτό του, είχε πάντα ένα μολύβι στο αυτί.

Παρατήρηση :

Το μολύβι ήταν ΠΑΝΤΑ φθαρμένο και πολύ μικρό.

Λες και απαξίωναν τα καινούρια και μεγάλα μολύβια.

Μήπως υπήρχαν ειδικά μαγαζιά που πούλαγαν "μικρά παλιοκαιρισμένα μολύβια για μάστορες" ;

Όταν το σχολίασα προσφάτως με φίλο, ισχυρίστηκε ότι έπαιζε και το εξής σκηνικό :

Πριν το χρησιμοποιήσει ο μάστορας, του ... έφτυνε την "μύτη" ! Γιατί άραγε ;

Ερωτώ / Αναρωτιέμαι :

• Γιατί κανείς τους, δεν είχε στυλό ;
  
• Γιατί δεν είχαν το μολύβι αλλού, π.χ. στην τσέπη του πουκαμίσου ;
  
• Έχετε άποψη γενικά για το θέμα ;
  
• Έχετε άποψη για το "φτύσιμο μύτης μολυβιού" ;
  
• Έχετε να καταθέσετε εμπειρίες από τέτοιους ρετρο-μάστορες ;
  
• Έχετε δει σύγχρονο μάστορα, με αυτή τη συνήθεια ;
  

 

[retrofan]

Off topic αλλά μου θύμισες το στυλό στο μαλλί

Ήτοι στυλό (μπικ κατά προτίμηση) που κρατούσε στερεωμένο τον εντελώς πρόχειρο κότσο σε σχολικές φάσεις που δεν είχες πρόχειρο το κοκαλάκι

 

[Stratulator]

Θυμαμαι ρετρο-χασαπηδες που ειχαν στυλο, γιατι το χαρτι του τυλιγματος ηταν "γυαλιστερο"...

 

[Metalcandyman]

Στυλο δεν ειχαν γιατι το μολυβι στο αυτι αρχισε δεκαετιες πριν που δεν υπηρχαν καν τα στυλο.Ο λογος που το ειχαν στο αυτι ηταν για ευκολια για να μην το ψαχνουν δηλαδη αν το ειχαν στης τσεπες κτλ.Συγχρονο μαστορα δεν εχω δει να εχει μολυβι στο αυτι αλλα επειδη μενω σε χωριο υπαρχουν αρκετοι μεγαλοι σε ηλικεια μαστορες κυριως χτιστες,σοβατζιδες,υδραυλικοι,ηλεκτρολογοι κτλ που το μολυβι στο αυτι ειναι σημα κατατεθεν.Ειναι πολυ συνηθισμενη εικονα για μενα αυτο αλλα γιατι φτυνουν την μυτη δεν το ξερω.Θα ρωτησω με την πρωτη ευκαιρια παντως.

 

[Wally]

Το μολυβι στο αυτι δινει ενα κυρος. Και εγω οταν κανω κανα μερεμετι στο σπιτι βαζω και ενα μαχιμο μολυβι στο αυτι (και κανα καρφι δαγκωτο και λιγη μουφα μουτζουρα). Αυτοματα κερδιζω εξτρα σεβασμο απο τους γειτονες και αυξανω τις ηδη πολυαριθμες θαυμαστριες μου.

Μετα απο λιγο αλλαζω και πλευρο...

 

[ntsmrtz]

Οπως για τους μηχανικούς, έτσι και για κάθε κατασκευαστική-οικοδομική ειδικότητα μάστορα (μαραγκός-υδραυλικός-αλουμινάς-τουβλάς-πατωματζής-σοβατζής-μπετάς-σιδεράς) το μολύβι ήταν και είναι απαραίτητο για επιτόπου υπολογισμούς και διορθώσεις σε κάθε φάση της κατασκευής. Η χρήση όμως σε περιβάλλον οικοδομής έχει ως επακόλουθο την φθορά και συνεπώς την εικόνα που έχουμε όλοι στο μυαλό μας.

Δεν είναι και τόσο ρετρό, ακόμα χρησιμοποιείται (το κλασικό για τα εργοτάξια-οικοδομές), είναι απίστευτα χρηστικό (γράφει και πάνω σε τούβλα) και το έχω δει να χρησιμοποιείται από μπετατζήδες και σιδεράδες για μικροεκσκαφές λεπτομέρειας σε μεσότοιχους, ως υπομόχλιο για ίσιωμα οπλισμού σε ξυλότυπους, ως στήριγμα για υλοποίηση ράμματος (με χαρακτηρισμούς απίστευτα εφευρετικούς και λογοκριτέους :sealed: ), μέχρι και ως "φονικό" εργαλείο από πλευράς μάστορα για συμμόρφωση απείθαρχου εργάτη που τον έχει πάρει στο κυνήγι

Τώρα, όσον αφορά το φτύσιμο στη μύτη δεν το γνωρίζω αλλά μπορώ να μάθω αρκετά εύκολα. Θα επανέλθω.

 

[stakovios]

Μήπως να το φτύνουν για να εφαρμόζει καλά στο αυτί τους; Ή για να γράφουν όπως φτύναμε το στιλό που ήταν στα τελευταία του για να βγάλει λίγο μελάνι;

 

[Stratulator]

Μηπως το "φτυσιμο της μυτης" διευκολυνει σε "δυσκολες" επιφανειες;;...

 

[Kambia]

To φτύσιμο στην μύτη του μολυβιού έχει σαν επακόλουθο να την μαλακώσει και έτσι να γράφει πιο εύκολα σε δύσκολες επιφάνειες.

Πάντως και γω όταν κάνω μαστορέματα στο αυτί το βάζω. Έτσι δεν το ψάχνω κάτω από τα εργαλεία ή στις τσέπες.

 

[elephadas]

Δεν νομίζω ότι μαλακώνει τη μύτη το φτύσιμο. Ξέρω έναν πιθανό λόγο, αλλά είναι πολύ εξειδικευμένος. Τον παλιό καιρό υπήρχαν κάποια μολύβια, πάντα πολύ σκληρά, που έγραφαν κανονικά με ένα μάλλον γκρίζο μεταλλικό χρώμα (η μύτη τους γυάλιζε λίγο) και μπορούσες να τα σβήσεις, αλλά αν η μύτη τους βρεχόταν έγραφαν με μωβ χρώμα και ήταν μόνιμο, δεν μπορούσε να σβήσει. Τα χρησιμοποιούσαν πολύ λογιστές, υπάλληλοι κλπ. και επομένως ίσως και οι μαστόροι για να γράφουν πράγματα που δεν μπορούν να αλλαχτούν (Μα τι λες κυρ-Μήτσο μου που σου χρωστάω 200 δραχμές, αφού δες εδώ λέει 100 ). Πολλά χρόνια αργότερα (στο Πολυτεχνείο) κατάλαβα ότι περιείχαν πρόσμειξη από υπερμαγγανικό κάλιο του οποίου τα διαλύματα έχουν ένα πολύ έντονο μωβ χρώμα. Οπότε όσο το ίχνος παρέμενε στεγνό σβηνόταν, με το σάλιο άλλαζε χρώμα και επειδή το απορροφούσε το χαρτί γινόταν μόνιμο.

O πατέρας μου ήταν υπάλληλος σε τράπεζα (σε εποχή παλαιολιθική, έκανε πράξεις με το χέρι, ούτε αριθμομηχανή δεν υπήρχε) και τα θυμάμαι πολύ καλά... ηταν τελείως κυλινδρικά, με ένα γκριζομώβ γυαλιστερό επικάλυμμα και το πίσω μέρος τους ήταν καλυμμένο (γιατί αλλιώς αν κανείς αφηρημένος το έβαζε στο στόμα του θα έβγαινε με μια γλώσσα μελανιασμένη )

 

[BETTY BOOP]

Μου είχε κάνει κι έμενα εντύπωση το μολύβι στο αυτί του κάθε μάστορα. Βέβαια τα καινούρια μολύβια θα ήταν δύσκολο να στερεωθούν στο αυτί, έτσι τα μολύβια που χρησιμοποιούνταν ήταν μικρά και φθαρμένα Όσο για το φτύσιμο στη μύτη του μολυβιού, υποθέτω θα ήταν για να γράφει καλύτερα λόγω σκόνης ή γενικά φθοράς. Ακόμα και σήμερα, οι μάστορες στο αυτί στερεώνουν τα μολύβια (στην τσέπη/κωλότσεπη μάλλον θα το έχανες χωρίς να το αντιληφθείς).

 

[dimitris261]

Επειδή είμαι κι εγώ μάστορας, όχι τόσο ρετρό βέβαια, να αναφέρω οτι το μολύβι είναι το Α και το Ω σε κάθε περίπτωση. Κι ένα μικρό ανεκδοτάκι που θυμήθηκα για την περίπτωση: Όταν ξεκίνησαν οι διαστημικές αποστολές, οι Αμερικάνοι, έψαχναν να βρουν ένα τρόπο για να γράφουν στο διάστημα, αφού τα συμβατικά στυλό, δεν λειτουργούσαν σε έλλειψη βαρύτητας. Αφού λοιπόν δαπάνησαν εκατομμύρια δολάρια και αρκετά χρόνια ερευνών, έφτιαξαν τελικά ένα στυλό που μπορούσε να γράψει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Όταν ρωτήθηκαν οι Ρώσοι, πως αντιμετώπισαν αυτοί, το συγκεκριμένο πρόβλημα, τους απάντησαν ότι χρησιμοποιούσαν μολύβι.

Και να ψάχνεις μολύβι στις τσέπες που έχεις μέτρο, κινητά, μαχαίρι, κατσαβίδι κτλ είναι κομματάκι δύσκολο. Και το μολύβι είναι πάντα μικρό γιατί αν είναι καινούριο πρέπει κάθε φορά να βρίσκεις το κέντρο βάρους του, χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Για το φτύσιμο, δεν ξέρω, δεν το κάνω ποτέ.

 

[stayros]

Μολυβι στο αυτι...συνηθεια που την εχω ακομα και σημερα οταν καταπιανομαι να φτιαξω κατι.

Οταν δουλευα μαζι με τον πατερα μου στις οικοδομες (τοποθετηση επιπλων κουζινας) το μολυβι στο αυτι ηταν σημα κατατεθεν τοσο σε εμας,

οσο και στους υπολοιπους μαστορες (υδραυλικους,πλακαδες,μαρμαραδες,πατωματζηδες κλπ...).Ηταν σα να λεμε..."κολλημενο" εκει...στο αυτι.

Αφου πολλες φορες απο την συνηθεια,το ξεχναγαμε και γυρνουσαμε σπιτι με αυτο.

Και επειδη στην οικοδομη Η' στο καθε σπιτι που πηγαιναμε δεν "επαιζε" ξυστρα...ειχαμε "εφευρει" την δικια μας.

Παιρναμε την ρασπα (οδοντωτη λιμα) και το ξυναμε απο την "ισια" πλευρα της...Αν σε περιπτωση που η ρασπα ηταν απασχολημενη

υπηρχε κι αλλη ξυστρα...το ροκανι! Γυρνουσαμε το ροκανι απο την αναποδη,τσεκαραμε αν ειναι αρκετα εξω η λαμα του,

επειτα παιρναμε το μολυβακι μας και...μια-δυο...ετοιμο!

 

[ΦΖΠ1]

Πραγματικό σήμα κατατεθέν των παλιών μαστόρων, περίπου ισοδύναμο με τα τρια διαφορετικού χρώματος στυλό στα τσεπάκια των γιατρών !

Ως λάτρις του μηχανικού μολυβιού (έχω πάντα ένα μαζί μου και γράφω οτιδήποτε με μολύβι, αν δεν είναι υποχρεωτικό να γραφτεί με στυλό-π.χ. επίσημη υπογραφή), καταλαβαίνω το "δέσιμο" του μάστορα με το μολύβι. Μην ξεχνάμε ότι με αυτό δεν έβαζε μόνο σημάδια. Έκανε και διάφορες μαθηματικές πράξεις διαστάσεων κλπ., που πολλές από αυτές θα τις βρείτε αποτυπωμένες και διατηρημένες για χρόνια πίσω από πορτάκια ντουλάπας, πάτους συρταριών κλπ. (οι μαραγκοί το είχαν ανάγκη περισσότερο από όλους).

Η τεχνολογία έχει τόσο προχωρήσει που το μολύβι σε πολλές δουλειές έγινε γραφικό. Π.χ. οι πατωματζήδες που παίρναν το αλφαδολάστικο και μετέφεραν τις αλφαδιές του ενός μέτρου σε όλες τις κάσες της οικοδομής, τώρα πια έχουν συσκευή που μεταδίδει περιστρεφόμενη ακτίνα λέηζερ...

Τέλος, να σημειώνω ότι στην οικοδομή κάναμε πάντα σύσταση στους μαστόρους να ΜΗ γράφουν στους τοίχους, γιατί κατά ενα περίεργο τρόπο, οι μολυβιές και τα γραψίδια, όσες φορές και να στοκαριστεί/βαφεί ο τοίχος, βγαίνουν κάποια στιγμή στην επιφάνια !

Συμπλήρωμα : το "ξύσιμο" του μολυβιού, επειδή φυσικά στο γιαπί κανείς δεν κουβαλάει...ξύστρες, γινόταν κατά περίπτωση ανάλογα με την επαγγελματική ειδικότητα. Άλλος το έτριβε σε επιφάνεια τσιμέντου, άλλος με το δίσκο κοπής, άλλος με γυαλόχαρτο, άλλος στον τοίχο...

 

[prisma]

Πάντως αυτή τη συνήθεια την είχαν (και ακόμα την έχουν) και ορισμένοι σερβιτόροι σε ταβέρνες. Το μολύβι στο αυτί και έτοιμο ανά πάσα στιγμή για να γράψει παραγγελία.

 

[Sid.Stavros]

Φυσικα και το προλαβα μονο που σε εμας δεν το εφτυναν αλλα το σαλιωναν και αυτο οταν ηταν να σημειωσουν σε επιφανεια αγρια πχ τσιμεντο οπου εβγαινε η γραφη πιο εντονη.
Δυστυχως αυτη η μεθοδος (σαλιωμα) χρησιμοποιηθηκε και στα εργοστασια με ραδιο οταν εβαζαν τα πινελα στο στομα και μετα στους δεικτες στα ρολογια,δεν ηξεραν τοτε πως ειναι καρκινογονο το υλικο και μια προς μια οι ατυχες κοπελες αρχισαν να βγαζουν καρκινωματα στον λαιμο. Φρικτο θεαμα και μαλιστα οταν πεθαιναν τις εβαζαν σε μολυβενιο φερετρο.
https://en.wikipedia.org/wiki/Radium_Girls
Αλλα μολυβια χρησιμοποιουν οι μαραγκοι και αλλα αυτα για χαρτι,τα μεν εχουν πιο σκληρη μυτη και δεν κανουν για χαρτι γιατι το σκιζουν,εχω και απο τα 2 ειδη και ακομη χρησιμοποιω μολυβια για σημαδεμα-σημειωσεις, το κανω απο θεμα παραδοσης αλλα και πρακτικοτητος.