Οι δικοί μας άνθρωποι (ή αλλιώς Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη) 1954-55 θίασος Β.Λογοθετίδη

[hannele]

"Οι δικοί μας άνθρωποι"
(ή αλλιώς "Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη" )




Το εξώφυλλο του προγράμματος της παράστασης
πηγή: elia.org.gr


Η παράσταση ανέβηκε τη θεατρική σεζόν 1954-1955 στο τότε θέατρο "Αργυρόπουλου", το σημερινό θέατρο "Διάνα", στην οδό Ιπποκράτους 7.


Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Γιώτας Λάσκαρη-Αργυροπούλου
Σκηνοθεσία: Βασίλης Λογοθετίδης
Σενάριο: Αλέκος Σακελλάριος - Χρήστος Γιαννακόπουλος
Σκηνικά: Γιάννης Σίμι



Θίασος Βασίλη Λογοθετίδη

Λουκάς Μπόμπολας: Βασίλης Λογοθετίδης
Ελένη Μπόμπολα (σύζυγος): Ίλια Λιβυκού
Αλίκη Μπόμπολα (κόρη): Ντίνα Σταθάτου
Ανδρέας Μπόμπολας (γιος): Νίκος Φιλιππόπουλος
Χουσεΐν (μαύρος υπηρέτης): Δημήτρης Νικολαΐδης
Μαργαρίτα (οικιακή βοηθός): Σμάρω Στεφανίδου
Σταμάτης (αδερφός Ελένης): Θάνος Τζενεράλης
Βάσος (αρραβωνιαστικός Αλίκης): Γιώργος Καρέτας
Γεράσιμος (φίλος στην Αφρική): Ευάγγελος Πρωτόπαππας
γιατρός στην Αφρική: Στέφανος Στρατηγός
μητέρα Χουσεΐν: Αννα Ρούσσου
αδερφή Χουσεΐν: Δήμητρα Σταματιάδου
Νίτσα (συνάδελφος Βάσου): Μπέμπα Μωραιτοπούλου
Θανάσης (θυρωρός): Μιχάλης Παπαδάκης


1954. Ο Λουκάς Μπόμπολας, μετανάστης στο Σουδάν, επιστρέφει μετά από αρκετά χρόνια στην Ελλάδα με λαχτάρα να σμίξει ξανά με την οικογένειά του.
Τα πράγματα όμως, με την επιστροφή του, δεν εξελίσσονται όπως τα ήθελε. Επιθυμία του είναι να σπουδάσει τον γιο του ιατρό κι να παντρέψει την κόρη του με πλούσιο επιστήμονα. Τα παιδιά του όμως είναι ενήλικες κι έχουν ήδη χαράξει το καθένα τη δική του πορεία. Ο γιος είναι βιολονίστας κι η κόρη ερωτευμένη με απλό υπάλληλο.
Αρνούμενος να αποδεχτεί τις επιλογές τους καθώς τις θεωρεί "πολύ λίγες", ο Λουκάς προσπαθεί να επιβάλλει τα δικά του θέλω.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στον ίδιο κι την οικογένεια του δεν αργεί να κορυφωθεί, με τα παιδιά να φεύγουν αγανακτισμένα από το σπίτι. Ο μόνος που τον καταλαβαίνει είναι ο Χουσεΐν, ο μαύρος υπηρέτης, που τον έχει ακολουθήσει στην Αθήνα.
Ο Λουκάς συνειδητοποιεί ότι έχει αποξενωθεί από την οικογένεια του κι απογοητευμένος επιστρέφει στην Αφρική, στους μαύρους, στους "δικούς του ανθρώπους" καθώς είναι οι μόνοι που μπορεί να συννενοηθεί μαζί τους...





Το 1972, το έργο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με τον τίτλο "Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη" με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο ρόλο του Λουκά Μπόμπολα.
Ο Αλέκος Σακελλάριος, θέλοντας να δώσει ευχάριστο κι αισιόδοξο φινάλε στην ταινία, αναδιαμόρφωσε το τέλος του έργου.
Έτσι σε αντίθεση με τη θεατρική παράσταση του Λογοθετίδη το 1954 όπου ο ήρωας επιστρέφει στην Αφρική, στην ταινία του 1972 παραμένει στην Αθήνα κι συμφιλιώνεται με την οικογένεια του.



Στιγμιότυπο από την παράσταση:
Στην αρχή του έργου, στην Αφρική, ο Λουκάς (Βασίλης Λογοθετίδης), ο μαύρος υπηρέτης του Χουσεΐν (Δημήτρης Νικολαΐδης) κι η γριά μητέρα του Χουσεΐν (Άννα Ρούσσου).


πηγή φωτό: fb Τ.Σ.Κ.Ε. Ταινίες και Συντελεστές Ελληνικού Κινηματογράφου


Η ίδια σκηνή από την κινηματογραφική ταινία του 1972, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο ρόλο του Λουκά κι τον Γιώργο Μούτσιο στο ρόλο του Χουσεΐν.

 

[Bambinella]

Θα χαιρομουν πολυ αν επεστρεφε στους φιλους του τους μαυρους και ο χαρακτηρας του Κωνστανταρα. Με τα μυαλα που κουβαλουσε, δεν εκανε για οικογενεια. Με εκνευριζουν αφανταστα οι τροποι του και το τελος της ταινιας εμενα δεν μου φαινεται χαρουμενο. Τραγικο ειναι.

 

[hannele]

Είχα διαβάσει παλιά ότι η εν λόγω παράσταση είχε διχάσει τους θεατές και ήταν πάρα πολλοί εκείνοι που είχαν πήραν το μέρος του Λουκά. (σ.σ. ότι δλδ ο Λουκάς νοιάζεται για το καλό των παιδιών του, ενώ εκείνα έχουν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι τους κι δεν αντιλαμβάνονται τα προβλήματα της ζωής).
Θα έλεγα ότι ο Σακελλάριος το 1954 τόλμησε σε μια δύσκολη κι συντηρητική εποχή να μιλήσει για την ανεξαρτητοποίηση κι ελευθερία των παιδιών, γεγονός που τότε φαινόταν ακόμη κι ως ασέβεια απέναντι στον γονιό.
Βεβαια τη δεκαετία του '70 που γυρίστηκε η ταινία με τον Κωνσταντάρα, είχαν αλλάξει εντελώς τα πράγματα για τη νεολαία με το κίνημα των χίπιδων, τη σεξουαλική απελευθέρωση κλπ. Έτσι ένας ήρωας σαν τον Λουκά το 1972 δημιουργούσε αντιπάθεια ως αναχρονιστικός κι παλιομοδίτης.
Τη δεκαετία του '50 όμως, πολλοί είχαν ταυτιστεί με το Λουκά, λόγω των ηθών της εποχής αλλά και των μεταπολεμικών συνθηκών της ελληνικής κοινωνίας.

 

[Aardvark]

Είμαι σίγουρος και την δεκαετία του 70 πάλι πολλοί θα ήταν με το μέρος του Λουκά, ιδίως σε επαρχία.
Εγώ και σήμερα με τον Λουκά είμαι.

Δεν ήξερα για αυτό το θεατρικό, είδαμε σε ένα εναλλακτικό παρελθόν αν η ταινία είχε γυριστεί το 50 πως θα ήταν με τον Λογοθετίδη πρωταγωνιστή.

Κρίμα να είναι χαμένες τέτοιες παραστάσεις.

Θυμίζει περίπτωση ανάλογη με Λογοθετίδη Κωνσταντάρα που είχε αλλαχτεί το τέλος πάλι σε κάτι χαρούμενο.
Μιλάω για το Δεσποινίς ετών 39.

 

[hannele]

Είμαι σίγουρος και την δεκαετία του 70 πάλι πολλοί θα ήταν με το μέρος του Λουκά, ιδίως σε επαρχία.
Εγώ και σήμερα με τον Λουκά είμαι.

Δεν ήξερα για αυτό το θεατρικό, είδαμε σε ένα εναλλακτικό παρελθόν αν η ταινία είχε γυριστεί το 50 πως θα ήταν με τον Λογοθετίδη πρωταγωνιστή.

Κρίμα να είναι χαμένες τέτοιες παραστάσεις.

Θυμίζει περίπτωση ανάλογη με Λογοθετίδη Κωνσταντάρα που είχε αλλαχτεί το τέλος πάλι σε κάτι χαρούμενο.
Μιλάω για το Δεσποινίς ετών 39.

Το 1954 που γράφτηκε το έργο, η ελληνική κοινωνία προσπαθούσε να βγει από τα συντρίμια τριών πολέμων ('40, Κατοχής, Εμφυλίου). Οι πληγές ήταν νωπές. Πείνα κι φτώχεια. Η επιβίωση ήταν το μοναδικό μέλημα. Όταν λοιπόν έρχεται ο γιος κι λέει: "εγώ θα γίνω βιολιτζής" δλδ αέρας κοπανιστός, ο Λουκάς του 1954 τρελαίνεται. "Πως θα ζήσεις με το βιολί;; εδώ ο κοσμός πεινάει κι εσύ αρμενίζεις;; δεν βλέπεις τι γίνεται;;". (σ.σ. ακόμα κι σήμερα, πολλοί γονείς εκφράζουν δυσαρέσκεια όταν τα παιδιά τους θέλουν να ακολουθήσουν καλλιτεχνικό επάγγελμα, λόγω ανασφάλειας. Ποσο μαλλον τότε...)
Ομοίως κι με το γαμπρό. Μια νύφη με προίκα όπως η Αλίκη Μπόμπολα του 1954 ήταν λαχείο, τζόκερ, για ένα απλό φτωχό υπαλληλάκο. Σήμερα είναι ευτύχημα να είσαι δημόσιος υπάλληλος. Ο δημόσιος υπάλληλος όμως του '50 δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό, ήταν μειονέκτημα, δεν τους είχαν καθόλου σε εκτίμηση. "Πως θα ζήσετε με τρεις και εξήντα; άρα αυτός στοχεύει κι στη προίκα σου!"
Για αυτό όπως προείπα, ο Λουκάς του 1954 ζούσε κάτω απο άλλες συνθήκες, σε σχέση με το Λουκά του 1972. Άλλες εποχές, άλλο πρίσμα.

 

[domniki]

Δεν ξέρω πώς είχε αποδοθεί ο ρόλος του πατέρα από τον Λογοθετίδη, αλλά στην ταινία ο Κωνσταντάρας τον παρουσιάζει αυταρχικό και βίαιο. Δεν είναι μόνο ο σκοπός του να αλλάξει γνώμη στα παιδιά του, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο θέλει να αλλάξει τα παιδιά του.

 

[Bambinella]

Δεν ξέρω πώς είχε αποδοθεί ο ρόλος του πατέρα από τον Λογοθετίδη, αλλά στην ταινία ο Κωνσταντάρας τον παρουσιάζει αυταρχικό και βίαιο. Δεν είναι μόνο ο σκοπός του να αλλάξει γνώμη στα παιδιά του, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο θέλει να αλλάξει τα παιδιά του.

Aκριβως. Και ο τροπος που τονιζει τις κτητικες αντωνυμιες ειναι ο,τι χειροτερο: Σπιτι ΜΟΥ, καρεκλες ΜΟΥ, κορη ΜΟΥ.
Αγαπητε μου, μπορει το σπιτι και οι καρεκλες να ανηκουν σε εσενα, τα παιδια σου ομως δεν ειναι κτημα σου. Μαθε να σεβεσαι τα αισθηματα και τις επιθυμιες τους. Γιατι αν δεν σεβεσαι αυτα τα δυο βασικα πραγματα, τοτε τα παιδια σου δεν τα αγαπας. Θελεις μονο να τα ελεγχεις.

 

[hannele]

Δεν ξέρω πώς είχε αποδοθεί ο ρόλος του πατέρα από τον Λογοθετίδη, αλλά στην ταινία ο Κωνσταντάρας τον παρουσιάζει αυταρχικό και βίαιο. Δεν είναι μόνο ο σκοπός του να αλλάξει γνώμη στα παιδιά του, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο θέλει να αλλάξει τα παιδιά του.

Λογικά ο χαρακτήρας του ρόλου, αυτός καθ'αυτός, ήταν ίδιος: ο πατέρας που θέλει να επιβάλει τις αποψείς του στα παιδιά του. Η διαφορά είναι πως τον αποτύπωσε ο κάθε ηθοποιός με το παίξιμο του. Έχω την αίσθηση, καθαρά κι μόνο από τον τρόπο που έπαιζε ο Λογοθετίδης, οτι ίσως να μην ήταν τόσο "αυταρχικό" το παίξιμο του όσο του Κωνσταντάρα.

 

[domniki]

Λογικά ο χαρακτήρας του ρόλου, αυτός καθ'αυτός, ήταν ίδιος: ο πατέρας που θέλει να επιβάλει τις αποψείς του στα παιδιά του. Η διαφορά είναι πως τον αποτύπωσε ο κάθε ηθοποιός με το παίξιμο του. Έχω την αίσθηση, καθαρά κι μόνο από τον τρόπο που έπαιζε ο Λογοθετίδης, οτι ίσως να μην ήταν τόσο "αυταρχικό" το παίξιμο του όσο του Κωνσταντάρα.

Αν συγκρίνω τον Λογοθετίδη στο Σάντα Τσικίτα με το remake του Κωνσταντάρα, ο Λογοθετίδης ήταν πολύ πιο ήπιος και κωμικός ως τσιγκούνης. Θα έλεγα ότι συμπάσχω με τον Λογοθετίδη, διασκεδάζω με την τσιγκουνιά του, παρόλο που ο ρόλος του είναι αρνητικός, κάτι που δεν συμβαίνει με τον Κωνσταντάρα.
Πολύ θα ήθελα να δω τον Λογοθετίδη να παίζει στα Κίτρινα Γάντια, που ήταν θεατρικό του, αλλά γυρίστηκε με τον Σταυρίδη. Ο Σταυρίδης ήταν φυσικά κορυφαίος σ'αυτή την ταινία, και νομίζω ότι το φινετσάτο παίξιμό του ταιριάζει και στον Λογοθετίδη. Μιλάμε για ογκόλιθους, εννοείται!