Ο Κόμης Μοντεχρήστος (Le Comte de Monte-Christo) [Alexandre Dumas pere]

Domenica

Banned
Joined
9 Νοέ 2009
Μηνύματα
1.208
Αντιδράσεις
136
''Ο Κομης Μοντεχρηστος᾽᾽ δεν ειναι η πρωτη αλλα ειναι ισως η ωραιοτερη και η πιο δημοφιλης ιστορια εκδικησης που εχει γραφτει ποτε και το πιο γνωστο εργο του Δουμα. Απο την Κορεατισσα Lady Vengeance μεχρι τον Τουρκο Εζελ που παγωσε τις τηλεορασεις το καλοκαιρι που μας περασε (τελοςπαντων...) ο Κομης εχει γνωρισει απειρες διασκευες και παραλλαγες ανα τον πλανητη. Εγω το ειχα στην υπεροχη εκδοση των εκδοσεων Αστηρ με εικονογραφηση Γιαννη Μποσταντζογλου αλλα το ειχα διαβασει τοσες φορες που διαλυθηκε και τωρα το ψαχνω παλι.

Λοιπον, νεαρος καπετανιος, ο Εντμοντ Νταντες, συκοφαντειται απο τους ᾽᾽φιλους᾽᾽ του που ο ενας θελει να του φαει την κοπελα και ο αλλος την θεση, πεφτει στα νυχια φιλοδοξου και οχι και τοσο ευσυνειδητου δικαστη και κατηληγει για πολλα πολλα χρονια στην φυλακη απο οπου και βγαινει, βρισκει θησαυρο και επιστρεφει ως εξολοθρευτης αγγελος. Απο τους κακους ο ενας καταληγει στο ψυχιατρειο, ο αλλος στην φυλακη και καμποσοι αλλοι στο χωμα και ολοι καταληγουν με τις οικογενειες τους διαλυμενες και τις περιουσιες τους κατεστραμμενες. Αμεσως μετα τον γενικο χαμο ακολουθει η προτροπη να μην κραταμε κακια σε οσους μας εβλαψαν (!!!!), να υπομενουμε και να ελπιζουμε ενω ο Κομης αποχωρει με το ολοκαινουργιο ιστιοφορο και την νεαρη Ελληνιδα ερωμενη σε κρουαζιερα αναψυχης και μετανοιας (ετσι ξερουμε βεβαια να συχωρουμε ολοι).

Παρα τις τερατωδεις απιθανοτητες ο Κομης Μοντεχρηστος μας πειθει διοτι ολοι τα εχουμε σε καποιον μαζεμενα και πολυ θα θελαμε να τον δουμε να καταληγει σαν τους εχθρους του Κομη. Σας λεω μονο αυτο: φανταστειτε να κανετε οτιδηποτε απο αυτα που κανει ο ηρωας στον πολιτικο ή στον διεφθαρμενο υπαλληλο-γιατρο-εφοριακο της επιλογης σας ή εστω στον νταη που σας βασανιζε στο σχολειο. Νιωθετε καπως καλυτερα, ετσι δεν ειναι? Ε, αυτο σκεφτονται και γενιες ολοκληρες αγανακτισμενων αναγνωστων!

Η μονη ενσταση που εχω αφορα τη συμπεριφορα του Κομη απεναντι στην Μερσεντες (η αθελα της προδοτρα αγαπημενη). Θα ηθελα να δω εκεινη μαζι του στο ιστιοφορο, να ξαναζουν τον νεανικο τους ερωτα. Αυτο μαλλον θα ηθελαν και αλλοι για αυτο και σε πολλα κινηματογραφικα και τηλεοπτικα φιναλε καταληγουν μαζι. Συνιστω την τηλεοπτικη μεταφορα του 1998 με Ζεραρ Ντεπαρντιε και Ορνελα Μουτι.

Τωρα αν πω πως αυτον τον Βιλφορ τον συμπαθουσα λιγο (ο ανθρωπος απλα θελει να τα παει καλα στην δουλεια του) δεν θα ειναι για καλο φανταζομαι.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Πολύ ωραίο βιβλίο, με ιστορικά στοιχεία της κοινωνικής ζωής του τότε.

Μου αρεσε πολυ ο τροπος που επλασε ο Δουμας τους χαρακτηρες (αν και πολυ τραβηγμενο) και ιδιως του Κομη/Νταντες.

Φυσικα η ιστορια θεωρειται πλεον σεναριακη/μυθοπλαστικη φορμουλα, με αποτελεσμα να εχουμε δει τον κορμο σε διαφορες τηλεοπτικες/κινηματογραφικες/λογοτεχνικες κτλ παραλλαγες.

Για μενα αξιοπρεπης μεταφορα και εκεινη του 2002, με πρωταγωνιστή τον Caviezel.

Γενικοτερα αποτελει εναν πολυ καλο λογο να εντρυφησει κανεις στην κλασικη λογοτεχνια.
 
Domenica είπε:
Η μονη ενσταση που εχω αφορα τη συμπεριφορα του Κομη απεναντι στην Μερσεντες (1.η αθελα της προδοτρα αγαπημενη). Θα ηθελα να δω εκεινη μαζι του στο ιστιοφορο, να ξαναζουν τον νεανικο τους ερωτα. Αυτο μαλλον θα ηθελαν και αλλοι για αυτο και σε πολλα κινηματογραφικα και τηλεοπτικα φιναλε καταληγουν μαζι. 2.Συνιστω την τηλεοπτικη μεταφορα του 1998 με Ζεραρ Ντεπαρντιε και Ορνελα Μουτι.
1. Ένσταση. Ο Εντμόν στην Μερσέντες κρατάει όχι μόνο ότι τον άφησε ΑΛΛΑ α) πήγε και παντρεύτηκε τον αιώνιο αντίζηλο Μοντέγο που τον κοροϊδευανε μαζί κι υποτίθεται ότι τον σιχαινόταν, β) δεν είχε μία δεύτερη σκέψη για το τι απέγινε ο πατέρας του που με τη φυλάκισή του έμενε μόνος στον κόσμο και τελικά πέθανε από την πείνα. Απόλυτα λογική μου φαίνεται η αντίδραση του Εντμόν, όπως και το σταδιακό *****ωμά του (τόσο στη μονομαχία με τον γιο της όσο στην τελική σκηνή αποχωρισμού στο παλιό σπίτι στη Μασσαλία)

2. Εγώ πάλι αγαπώ ιδιαίτερα την επίσης τηλεοπτική με τον Τσάμπερλειν (η Μερσέντες φεύγει βέβαια, πράγμα που μου φαίνεται πιο πειστικό) και κυρίως μία γαλλική μεταφορά του 1968 (Sous le signe du Monte Cristo) που το πολιτικό παιχνίδι που μπλέκει άθελά του ο Νταντές δεν είναι ο Ναπολέων αλλά πισώπλατα μαχαιρώματα στη γαλλική αντίσταση στον Β΄Π.Π., η εκδίκηση γίνεται με στυλ στη Νότια Γαλλία της δεκαετίας του 60΄ και ο Νταντές φεύγει στο ιστιοφόρο μεν (όπως θέλεις ;) ), μόνος του δε καθ' όσον η Μερσέντες (που εδώ είναι Μαρία) έχει σκοτωθεί, και θυμάται ένα ποιήμα του Apollinnaire που ταιριάζει γάντι στην ιστορία.

Passent les jours et passent les semaines


Ni temps passe ni les amours reviennent ...



(Περνάνε οι μέρες και περνάνε οι βδομάδες



Ούτε ο χρόνος ούτε οι παλιές αγάπες επιστρέφουν ...



Guillaume Apollinnaire, Sous le pont Mirabeau)


 


Ως χάπι εντ, παρά την σκόνη του χρόνου, προτιμώ την κλασική χολιγουντιανή του 1934.

3. Αυτή τη Χάιδω, κόρη και καλά του Αλή Πασά αλλά χριστιανή κι Ελληνίδα, δεν μπόρεσα να τη χωνέψω με τίποτα. Κι οι διάλογοι στα ελληνικά στο πρωτότυπο μεταξύ της αφεντιάς της και του κόμη ήταν ένα καθαρευουσιανικο-τοπικο-βλαχό ανακατεμένο πράγμα που θα έκανε μέχρι και τους ήρωες της Βαβυλωνίας να κοκκινίσουν :cool:
 
Να και μια φορα που σε καποιο χαρακτηρα συμφωνουμε! Σε ζηλευω που το διαβασες στο πρωτοτυπο δυστηχως τα γαλλικα μου δεν ηταν τοσο καλα! Εμενα στην Χαιδω (Χαιντε στο πρωτοτυπο) αυτο που με ενοχλουσε ηταν τα ᾽᾽αφεντη μου᾽᾽ και η σταση ᾽᾽η σκλαβα σου ημουν, η σκλαβα σου θα μαι και σκλαβα θα μεινω᾽᾽ που ακουγοταν υποκριτικοτατα ειδικα οταν δεν καθοτανε και ποτε σεμνα στην κουζινα αλλα κυκλοφορουσε στην οπερα, στα θεατρα και στους κοσμικους χορους καλυμμενη στο διαμαντικο ωστε να σκασουν ολες.

Τωρα σε σχεση με την Μερσεντες ομως διαφωνω διοτι α. δεν ηξερε βεβαια πως ο Φερναντο ηταν κακος, τον νομιζε φιλο που ερχεται να κλαψουν παρεα την κακοτυχια του αγαπημενου τους και β. στην αρχη πηγαινε τακτικα στον πατερα του Εντμοντ μετα απλα παντρευτηκε και την εφαγαν τα καθημερινα (σκληρο αλλα τοσο ανθρωπινο!) και ο πατερας του Εντμοντ δεν την ειχε αφησει να καταλαβει πως δεν ειχε αλλους πορους απο την βοηθεια της.

Η ταινια με τον Τζιμι Καζιβελ ειχε το τεραστιο μπονους του Γκαι Πηρς ως κακου και ηταν καλουτσικη αλλα αλλαζε τοσο πολυ την υποθεση και εκοβε τοσους σημαντικους χαρακτηρες που με δυσκολεψε στο να την παρακολουθησω. Θα ψαξω και τις αλλες εκδοχες που προτεινετε!
 
Από τα πιό αγαπημένα μου παιδικά βιβλία (και πολυδιαβασμένα) μαζί με τον Ροβινσώνα Κρούσο...

Συναρπαστικότατη η ιστορία στη φυλακή, η απόδραση, ο θησαυρός και η εκδίκηση!!!

Μάλιστα μετά την ταινία με τον Καβίτζελ και τον Πηρς το ξαναδιάβασα και το θυμήθηκα πάλι.
 
Πίσω
Μπλουζα