Ο αποστάτης...

[Alucard]

Η πρώτη μου επαφή με το Renegade υπήρξε ταυτόχρονα και μια από τις πρώτες μου απόπειρες να μάθω να τρέχω παιχνίδια στον C64. Για το φόβο των Ιουδαίων οι οδηγίες για το loading σημειώθηκαν (από κάποιο μαγαζί κάτω στην Αθήνα, τέλη 80) πάνω στην ετικέτα της 5,25 δισκέτας. Μαζί με τις οδηγίες για Load κλπ υπήρχαν μαζί και το εξής σύμβολο και οι αριθμοί ← 1 2

Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτά, μιας και το παιχνίδι φόρτωσε μια χαρά με τις οδηγίες που υπήρχαν πάνω στη δισκέτα. Το παιχνίδι άρχισε. Όλα καλά με την κίνηση κλπ αλλά έλειπαν τα χτυπήματα. Προσπαθώντας να ανακαλύψω «πως βαρούσε» με το γνωστό σύστημα του εκνευρισμού (πατάω όλα τα κουμπιά μαζί με μίσος χρησιμοποιώντας τις παλάμες ), το sprite άρχισε να αφηνιάζει και να ρίχνει ξύλο . Φυσικά τα πλήκτρα αυτά ήταν τα ← 1 2 Δε γνωρίζω αν άλλες versions χρειαζόντουσαν τα συγκεκριμένα πλήκτρα, αλλά η χρήση τους έκανε το παιχνίδι διασκεδαστικότατο. Οι κινήσεις και τα χτυπήματα του χαρακτήρα απίστευτα ωραία και σκληρά για την εποχή του. Από το να κάθεσαι πάνω στον αντίπαλο όσο είναι πεσμένος και να συνεχίζεις το ξυλοφόρτωμα, μέχρι να τον πιάνεις από τον λαιμό και να του ρίχνεις γονατιές στα γεννητικά του όργανα.

Επίσης το να πετάς τον αντίπαλο από την αποβάθρα στην πρώτη πίστα και από το γκρεμό στη δεύτερη, σου έδινε την ευκαιρία να ξεμπερδεύεις γρήγορα κι εύκολα από τους αντιπάλους. Αρκεί να μην έκαναν το ίδιο, σε εσένα πρώτοι Πιο χαρακτηριστικά σημεία του παιχνιδιού: οι εναέριες κλωτσιές στους τύπους με τις μηχανές στην αρχή της δεύτερης πίστας και οι «χεβυμεταλλούδες» με τα μαστίγια (όπως τις αποκαλούσαμε με ένα φίλο) στην τρίτη.

Η μουσική του παιχνιδιού ιδιαίτερα αγχωτική και «αλήτικη» σε κρατούσε σε συνεχή ένταση. (Κάποτε αστειευόμασταν πως η μουσική αυτή θα προλογίζει το ξύλο που θα πέφτει στην Αθήνα αν συνεχιστούν να ελαττώνονται τα χρήματα στις τσέπες του Έλληνα και παράλληλα αυξάνονται τα νεύρα του ).

Η δυσκολία με την οποία «έβγαινε» ο κακός με το πιστόλι στο τέλος του παιχνιδιού ήταν τεράστια. Ειλικρινά δεν ξέρω αν τα κατάφερε ποτέ κάποιος να το τελειώσει χωρίς άπειρες ζωές.

Το φινάλε του Renegade; χμμμμ όλα για τις γυναίκες δε γίνονται;;;

Η μήπως τελικά για τη δική μας διασκέδαση;

 

[billy]

...μπράβο Alucard, για την πολύ καλή παρουσίαση. (οι αμετανόητοι Πιξελάδες ας διαβάσουν και το ιστορικό review του Αντώνη - όσοι βέβαια δεν το έχουν ήδη κάνει)

Το παιχνίδι (που όπως είχαμε πεί παλιότερα, αποτελεί τον πρόγονο του D.D.) ήταν μιά πραγματικά πολύ επιτυχημένη arcade μεταφορά απο την Imagine. H χαρά μου όταν το είχα τελειώσει στον Amstrad μου εκείνη την εποχή, ήταν απερίγραπτη (μάλιστα έτυχε να είμαι ο πρώτος "της παρέας" που βρήκε το "σύστημα" για να περάσει την Big Bertha... απο αυτό και μόνο μπορείτε να καταλάβετε την μανία και την πόρωση που είχα με το εν λόγω παιχνίδι !!).

Οπως είπε και ο Alucard, η rock'n'roll-ίστικη μουσική, πραγματικά έδενε τέλεια με την δράση - κρίμα μόνο που η έκδοση του Commodore (που ηχητικά είναι συνήθως καλύτερη απο τις άλλες), αυτή τη φορά δεν έχει την ποικιλία της θεϊκής έκδοσης του Amstrad. Oσο για τον μικρούλη Spectrum,κάνει και αυτός ότι μπορεί σε αυτόν τον τομέα, αλλά δυστυχώς έρχεται τρίτος. Προσέξτε όμως, διότι ο "μεγάλος αδελφός" του, (ο 128άρης) έχει το απόλυτο μουσικό προβάδισμα, μιά και περιλαμβάνει -ΚΑΙ- την μουσική της τέταρτης πίστας !! (που, όπως και οι υπόλοιπες, είναι ίδια με αυτή του arcade).

Στο θέμα του χειρισμού, κατά την γνώμη μου, οι Αmstrad & Commodore υπερέχουν, μιά και τα τρία πλήκτρα (σε ρόλο fire buttons) εξομοιώνουν πιστά τον τρόπο χειρισμού του ηλεκτρονικού. Εδώ και πάλι ο 128άρης Spectrum προσπαθεί να "πάρει το αίμα του πίσω", αφού είναι ο μόνος απο τους τρείς που περιλαμβάνει και μία επιπλέον κίνηση - την λαβή για το πέταγμα του αντιπάλου (αν είχε και το "τρέξιμο", θα ήταν "arcade-perfect" !!).

Σε γενικές γραμμές το παιχνιδάκι είναι τόσο καλό, που (δικαίως) αποτελεί μέρος της "αφρόκρεμας" των beat'em ups των οκτάμπιτων υπολογιστών.