Πάρτυ-Επισκέψεις

[Rakeesh]

Ακουω απο ολους, οτι η κοινωνικη ζωη μιας οικογενειας ηταν πολυ καλυτερη παλιοτερα απο οτι τωρα. Δεν ξερω τι γινεται με τις καινουργιες οικογενειες, αλλα σιγουρα αυτο ισχυει με τις δικες μας.

Σιγουρα ολοι νοσταλγειτε οικογενειακες εξοδους και επισκεψεις σε αλλα σπιτια. Αυτα τα γεγονοτα ηταν οι πρωτες μας επαφες με τον εξω κοσμο (εκτος απο το σχολειο φυσικα). Σε συγκεντρωσεις συλλογων, σε κοπη της πιτας, σε γιορτες συγγενων, η συναδελφων του μπαμπα που δεν τους ξερουμε. Τα σπιτια μπορει να ηταν η πιο 'πλουσια' απο τα δικα μας ή και όχι. Ενδέχεται στις επισκέψεις να γνωρίζαμε τα παιδιά των φίλων του μπαμπά, και αν πρόκειται για γιορτή, τα παιδια των φιλων τους, τα οποια πιθανοτατα θα ξαναδουμε του χρονου, η και ποτε!

Συνηθως θα υπηρχε κατι που μας εκανε εντυπωση και ζηλευαμε. Καποιο παιχνιδι που εχει το παιδι των φιλων, τελευταιας τεχνολογιας, καποιο ηλεκτρονικο, καποιο τηλεκατευθυνομενο ρομποτακι, καποια μεγαλη συλλογη κομικς, αυτοκολητα, μπορει και καποια Αmiga

Και παντα θα υπηρχε καποιος εφημερος ερωτας. Καποιος απο τους φιλους των θειων, θα ειχε μια ομορφη κορουλα (βαλτε γιοκα οι κοπελες, και προσαρμοστε το κειμενο :Ρ), λιγο μεγαλυτερη, λιγο μικροτερη δεν εχει σημασια. ΘΑ παιζαμε μαζι της, θα την κοιταζαμε συνεχεια. Μπορει και να μη μαθαιναμε ποτε το ονομα της. Δεν την ξαναδαμε ποτε, αλλα μπορει ακομα και σημερα να αναρωτιομαστε τι κομματος θα εχει γινει

Υπαρχει καποιο στιγμιοτυπο απο καποια εκδηλωση η επισκεψη που θυμαστε ακομα και τωρα; Καποιο παιδακι που γνωρισατε εκει και σας εκανε εντυπωση; Καποιο παραξενο παιχνιδι που εχετε ακομα αποθημενο που δεν σας πηρε ποτε ο μπαμπας;

 

[portarinos78]

Εγω θυμαμαι γυρω στα 1987 οταν ενα βραδυ οι γονεις μου ηθελαν να με παρουν σε επισκεψη σε σπιτι φιλων. Το δολωμα για να παω μαζι τους ηταν ο γιος της αλλης οικογενειας με τον οποιο θα γνωριζομασταν και θα παιζαμε οσο οι μεγαλοι θα ελεγαν τις δικες τους σαχλαμαρες. Θυμαμαι ακομη να χτυπιεμαι για να μην παω αλλα τελικα στο τελος πηγα μαζι τους και χτυπιομουν για να μη φυγω. Ο φιλος Αντωνης που γνωρισα εκεινο το βραδυ ηταν το ατομο που μου μετεδωσε το μικροβιο των υπολογιστων γενικοτερα. Ο MSX του ηταν ικανος να με μαγεψει και ακομη θυμαμαι οτι το παιχνιδι που με καθηλωσε τοτε ηταν το Terramex και το Konami Soccer στο οποιο επαιξαν πολλες κοντρες εκεινο το βραδυ. Απο τοτε η φιλια μεγαλωσε και μετα κολλησαμε επειδη ο φιλος πηρε μια Α500, εξελιχθηκε σε μεγαλο αμιγκα και φυσικα καθε 3 και λιγο ημουν σπιτι του.

 

[Λορένα]

Εμείς σαν οικογένεια, πηγαιναμε πολλές επισκέψεις, στις γιορτές των θείων μου.

Ηταν από τις ωραιότερες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.

Μαζευόμαστε όλα τα ξαδερφια μου, καθώς και άλλα παιδιά, πιάναμε ένα δωμάτιο του σπιτιού, και παίζαμε μέχρι αργά.

Το ίδιο συνέβαινε όταν γίορταζε ο πατέρας μου. Περίμενα εγώ τα ξαδέρφια μου.

Υπήρχε όμως και ένα φιλικό σπίτι που επισκεπτόμαστε, που μου άρεσε το αγόρι που ζούσε εκει. Αλλά ήμουν πολύ ντροπαλη, και δεν το πλησιάζα ευκολα, παρά τις παρακλήσεις των γονιών μου, αλλά και των δικών του, να πάμε να παίξουμε.

ΤΟν θυμαμαι να μου δείχνει τα βίντεο-παιχνίδια του, και να θέλει να μου μάθει να παίζω. Στο τέλος της βραδιάς γινόμασταν αχωριστοι απο το παιχνιδι, και την επόμενη φορά... φτού και από την αρχή.

Για την ιστορία.. ποτέ δεν έγινε κάτι παραπάνω, από αυτό!

 

[Aardvark]

Υπηρξαν αρκετες ,αλλα μια επισκεψη που θυμαμαι ηταν με ενα πατινι ,μια ταβλα με ροδες (δεν ξερω πως τα λετε εσεις οι νεολαιοι) ,οπου εκεινη την εποχη τετοιο εβλεπες μονο στα αμερικανικα μουβις.

Κολλησα και δεν ηθελα να φυγω*,το ειχα καβαλησει και πηγαινα περα δωθε ,πιασμενος απο τα καγκελα να μην σαβουριαστω κιολας.

Μου φαινοταν τοσο κουλ.

*

0

Ειχα την εντυπωση οτι θα με λυπηθουν και θα μου ελεγαν να το παρω μαζι μου.

 

[theoritikos]

Την καλύτερη επίσκεψη που θυμάμαι είναι τα Καλοκαίρια στο χωρίο.

Ανυπομονούσα να έρθει αυτή η στιγμή, γιατί ερχόταν τα ξαδέρφια από την Αθήνα, τα οποία έβλεπα μια φορά το χρόνο.

Θα θυμάμαι για πάντα τα παιχνίδια και τις "χαζομάρες" και που κάναμε όλη μέρα, καθώς και τις μανάδες μας να μας κυνηγάνε από πίσω όταν χανόμασταν από το οπτικό του πεδίο.

Τώρα που βλέπω αρκετά συχνά αυτά τα ξαδέρφια μου, ακόμα συζητάμε το τι κάναμε τότε και γελάμε μέχρι δακρύων!

 

[Rakeesh]

Λεπον, εγω θυμαμαι χαρακτηριστικα οτι μου εκανε ασχημη εντυπωση το οτι ειχαμε σχετικα μικρο σπιτι και σχεδον ολα τα σπιτια που πηγαιναμε ηταν μεγαλυτερα. Επισης οι περισσοτεροι γνωστοι μας ειχαν 2 παιδια, και εγω ως μοναχοπαιδι ενιωθα εξαιρεση.

Το πιο 'παραξενο' σπιτι που θυμαμαι ηταν ενα που η πορτα του διαμερισματος ηταν το ασανσερ κατευθειαν (δεν ειχε διαδρομο) και το παιχνιδι που ειχα ζηλεψει πιο πολυ ηταν ενα ρομποτικο χερι (!?!?!?!?) το οποιο κατευθυνες με μοχλους και επιανε πραγματα

Πολλες απο τις εκδηλωσεις που πηγαιναμε ως οικογενεια ηταν σε μια τεραστια αιθουσα τελετων που πραγματοποιουσε ενας συλλογος, με παραστασεις, χορους και φαγητα. Η αιθουσα αυτη ηταν τοσο μεγαλη που ειχε 'μυστικες' (για μενα) αποθηκες και διαδρομους, ιδανικους για κυνηγητα και τετοια.

Σε καποια απο αυτες τις εκδηλωσεις, τα αγορια εκει εκαναν bullying στα κοριτσια και κυνηγιομασταν, ενα 'παιχνιδι' που κρατουσε σε ολη τη διαρκεια. Sε καποια φαση, εκει που κρυβομουν στην 'κουζινα', της αιθουσας, ερχεται ενα απο αυτα τα κοριτσια... εγω ξαφνιαζομαι και παιρνω... θεση μαχης. Τοτε βλεπω οτι συνοδευεται απο καποιον μεγαλο και λεει 'λεβεντη μου το κοριτσακι διψασε, μπορεις να του δειξεις απο που εχει νερο;'

Τοτε ετσι ηρεμο και 'ντροπαλο' οπως ηταν, το ειδα... αλλιως δεν εμαθα ποτε πως την ελεγαν, αλλα επειδη εμοιαζε με γιαπωνεζουλα, με μακρυ μαυρο μαλι, φανταζομουν οτι την ελεγαν 'Κιμ' οπως μια γιαπωνεζα σε καποιο κομικ :Ρ φυσικα απο τοτε τη σκεφτομουν συχνα, και οποτε πηγαιναμε εκει, ηλπιζα να την ξαναδω... αλλα ματαια

Γενικως σε αυτες τις εκδηλωσεις σε εκεινο το μερος, συναντουσα παιδια που τα εβλεπα ΜΟΝΟ εκει. Φυσικα απο τοτε που σταματησαν ολα αυτα, δεν τα ξαναδα ποτε :sure:

 

[caprice]

Με χαρά διαπιστώνω ότι λίγο πολύ είχαμε όλοι τις ίδιες εμπειρίες. Το χειρότερό μου ήταν όταν πηγαίναμε επίσκεψη σε σπίτια που δεν υπήρχαν παιδιά. Παρόλο που είχα τον αδελφό μου παρέα, βαριόμασταν οικτρά και συνήθως μας άφηναν να πάρουμε μαζί μας κάτι από το σπίτι μας (π.χ. παιχνίδι μικρό, βιβλίο, παζλ) για να απασχοληθούμε. Αυτό που μου έχει εντυπωθεί τρομερά είναι που σε μία επίσκεψη, ο αδελφός μου έπαιζε με ένα άλλο παιδάκι στο δωμάτιό του με ένα μπαλάκι. Πάει το μπαλάκι κάτω από το κρεβάτι του παιδιού, μπαίνει ο αδελφός μου να το πιάσει και βγαίνει κάτασπρος από τη σκόνη και μέσα στην .... τουλούμπα. Τουλούμπα για όσους δεν ξέρουν, έλεγαν οι νοικοκυρές αυτά τα χνούδια που μαζεύονται στο πάτωμα. Η μητέρα μου ξερή, η οικοδέσποινα έγινε κατακόκκινη, ο πατέρας μου γελούσε και ο αδελφός μου έκλαιγε διότι δεν έφευγαν τα χνούδια από πάνω του με τίποτα!!!!

 

[Domenica]

Και εγω θυμαμαι με νοσταλγια τις επισκεψεις σε σπιτια ειδικα στα 80ς. Καταρχας παντα κραταγαμε κατι (συνηθως σε γλυκο) το οποιο η ευγενεια επεβαλλε να ανοιχτει και να κεραστουν ολοι οποταν επρεπε να κρατας κατι καλο. Το κλιμα ηταν παντα γιορτινο ακομα και οταν επισκεφτομασταν αρρωστο που αναρρωνε, ο κοσμος τοτε πιστευε πως εχει εξασφαλισει το μελλον του και εχει δεσει τον γαιδαρο του. Τα οικονομικα προβληματα δεν ηταν ποτε θεμα συζητησης ηταν ομως η επιδειξη των προσφατων αποκτηθεντων αγαθων ειδικα αν ειχαν ερθει απο ταξιδια στο εξωτερικο (πινακες, χαλια, ηλεκτρικα, σερβιτσια. μπιμπελο αλλα και ταπερ και εγκυκλοπαιδειες). Επισης κρατουσαν ωρα και η τηλεοραση δεν εμενε ανοιχτη χωρις λογο να παιζει εκτος και αν ολοι ηθελαν να δουν μαζι κατι.

Τα παιχνιδια των αλλων ηταν παντα πηγη χαρας αλλα και συγκρισης (γιατι εχω δεν εχω αυτο το φουστανι της Μπιμπιμπο? Εκεινη ομως δεν εχει το αλλο που εγω εχω) οπως και τα ρουχα τους αν και οχι σε ακραιο βαθμο διοτι ολοι ειχαμε λιγο πολυ παρομοια υπαρχοντα. Με τα αγορακια βαριομουν λιγο τα παιχνιδια τους (ημουν απο αυτα τα κοριτσακια που φοραγανε μονο φουστανακια με δαντελιτσες, λουστρινια και κρατουσαν αγκαλια παντα μια κουκλα) εκτος και μιλαγαμε για βιβλια ή αν υπηρχε κηπος οπου παιζαμε κυνηγητο και καμμια φορα ξυλο (᾽᾽Μαμα με χτυπησε᾽᾽- ''Μα πως ειναι δυνατον να κατηγορεις το κοριτσακι με τις κοτσιδες κοτζαμ αντρας,της λερωσες και το φουστανι!᾽᾽).

Θεματα συζητησης εκτος απο το κουτσομπολιο (που ομως το θυμαμαι αρκετα καλοπροαιρετο) ηταν συχνα και διαφορα πολιτιστικα οπως βιβλια και ταινιες (και οι εξελιξεις στην Δυναστεια βεβαια). Θυμαμαι τα κερασματα με σπιτικα και μη λικερ και υποβρυχιο. Καποιες φορες καναμε και πολιτιστικες βραδιες πχ βιβλιου με καποιον να διαβαζει δυνατα αποσπασματα απο καποιο κλασσικο εργο και τους αλλους να ακουνε ή πιάνου με το παιδι της οικογενειας να επιδεικνυει τα ταλεντα του. Πιο νωρις συχνα οι γυναικες κρατουσαν τα απογευματα το εργοχειρο τους και κενταγαν ή επλεκαν.

Οπως εχω ξαναπει καπου στα 90ς αυτα σταματησαν, αλλαξαν οι γειτονιες, ο τροπος που φτιαχνοταν τα σπιτια και κυριως οι ανθρωποι που αρχισαν να θεωρουν την κοινωνικοτητα χασιμο χρονου.

 

[witch king]

καπου στα 90ς ηρθαν πολλοι ξενοι λαθρομεταναστες και τοτε αρχισε ο Ελληνας να φοβαται δεν υπηρχε πια η γειτονια οπως την ηξερε μεχρι τοτε ετσι σιγα σιγα χαθηκαν και ολα αυτα που ειχαμε σαν δεδομενα στην δεκαετια του 80.

Δεν λεω οτι φταει μονο αυτο αλλα ηταν το πρωτο βημα.

 

[Nassos83]

Θυμάμαι τις επισκέψεις σε συγγενείς του πατέρα μου που έμεναν στη Παρασσίου στον Άγιο Παντελεήμονα τέλης δεκαετίας 1980. Μου άρεσε όταν επισκεπτόμασταν τις θείες του μέχρι και πριν κοιμηθούν το 1992 να κάθομαι στο μεγάλο πιάνο και στους καρά-ρετρό καναπέδες της δεκαετίας του 1960. Μετά από χρόνια όταν πλέον αντιλαμβανόμουν τι γινόταν στο κόσμο έτυχε να πάω να το δώ το διαμέρισμα άδειο πριν το πουλήσουν κάποια από τα ανήψια (και οι 2 ανύπαντρες ήταν). Μου φάνηκε ΤΕΡΑΣΤΙΟ σε σύγκριση με το δικό μας διαμέρισμα.

Αυτό που θα θυμάμαι πάντως είναι το επενδεδυμένο με μαύρα πλακάκια μπάνιο τστο διαμέρισμα που διέμενε όταν ήταν νέος και πλέον έμενε η μητέρα του (της γιαγιάς μου δηλαδή). Τρομακτικό κάθε φορά που έμπενες μέσα όταν φωτιζόταν μόνο από τον ήλιο και έβλεπες την ανάκλαση του πρόσωπο σου στο μαύρο πλακάκι.

Πάντα όμως θυμόμουν το πόσο "στριμωγμένη" είναι η συγκεκριμένη περιοχή. Πολύ αυτοκίνητο, ανύπαρκτο πράσινο, ανύπαρκτες θέσεις στάθμευσεις, πολυκατοικίες χτισμένες η μια κολλητά της άλλης. Μπορεί να είχε αρκετές μονοκατοικίες (κάποιες τις είχα επισκεπτεί με τον πατέρα μου), πάλι όμως δεν ήταν περιοχή για να μείνεις. Φυσικά τώρα πολλοί μετανάστες από Αφρική, αν και σιγά-σιγά φεύγουν γιατί δουλειές πλέον δεν υπάρχουν.

 

[BETTY BOOP]

Ρετρό επισκέψεις

Θυμάμαι πως πηγαίναμε οικογενειακώς με το αυτοκίνητο επίσκεψη στους θείους μου στον Πειραιά. Η επίσκεψη κανονιζόταν μετά από σχετικό τηλεφώνημα. Η ξαδέρφη μου ήταν μωρό τότε και μου άρεσε να παίζουμε με τα παιχνίδια της. Γενικά όταν πήγαινα σε σπίτι όπου υπήρχαν παιδιά της ηλικίας μου, μου άρεσε να χαζεύω το δωμάτιό τους, τα παιχνίδια τους (αν μου άρεσε κάτι ιδιαίτερα, ζητούσα από τους δικούς μου να μου το αγοράσουν!). Οι μεγάλοι συζητούσαν για διάφορα θέματα, κοινωνικά, πολιτικά... και τα παιδιά παίζαμε. Όταν ερχόταν η ώρα της επιστροφής στο σπίτι, δεν ήθελα να φύγω.

 

[BETTY BOOP]

Σε επίσκεψη σε σπίτια , όταν υπήρχε παιδί που πήγαινε στο σχολείο σε μεγαλύτερη τάξη και τύχαινε να μπει κάποια μαμά στο δωμάτιό του, αν υπήρχαν πολλά βιβλία, μπορεί να έλεγε στο παιδάκι της: ''Kοίτα πόσα βιβλία έχει ο...ή η...Να διαβάζεις κι εσύ να είσαι καλός/καλή μαθητής/μαθήτρια''.

 

[johnny19818]

Επισκέψεις δεν μπορώ να πω ότι κάναμε και πάρα πολλές σαν οικογένεια.

Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά σε μία που ουσιαστικά ήταν δεξίωση σε σπίτι και είχε πολύ κόσμο ήμουν σε ένα δωμάτιο και έβλεπα ψηλά σε μια ντουλάπα έναν ΚΙΤΤ. Το ημερολόγιο τότε έδειχνε 1987.

Σε ακόμη μία ενός συναδέλφου του πατέρα μου ο γιος του, μεγαλύτερος από μένα είχε ένα ATARI 2600. Πόσο το χαλβάδιαζα! Δεν τόλμησα όμως ποτέ να ζητήσω να παίξουμε ως ευγενικό παιδάκι που ήμουν.

 

[BETTY BOOP]

...όταν τύχαινε να βρεθώ σε σπίτι όπου δεν υπήρχαν παιδιά σίγουρα βαριόμουν ή και παιδιά αν υπήρχαν μπορεί να ήταν μεγαλύτερα οπότε να μη μου έδιναν σημασία και να μην ταιριάζαμε σαν παρέα, υπήρχαν φορές που έπαιρνα κάποιο βιβλίο από το σπίτι μου ή παιχνίδι για να περάσει η ωρα. Πολλές φορές χάζευα τα πράγματα που υπήρχαν γύρω μου και αν υπήρχαν διακοσμητικές κούκλες, έπαιρνα με προσοχή και έπαιζα...Μια φορά, σε φιλικό σπίτι, είχα ανακαλύψει τυχαία το επιτραπέζιο Μίστερ Ρίχτερ (προφανώς από...παιδάκια που μεγάλωσαν και άφησαν τα παιχνίδια!), η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και έγινα τακτική επισκέπτρια στο σπίτι εκείνο...

Σε άλλο φιλικό σπίτι, παιδιά δεν υπήρχαν, υπήρχαν όμως δύο χαριτωμένα σκυλάκια (ράτσα κανίς!) πολύ παιχνιδιάρικα...οπότε εκδήλωσα τα φιλοζωικά μου αισθήματα...

 

[Rakeesh]

Χαχα, μου θυμισες ακριβως τον τροπο που την παλευα κι εγω, ως μοναχοπαιδι, στα ξενα σπιτια ή εφερνα "δουλεια απο το σπιτι", η ψαχουλευα τα πραγματα και τα παιχνιδια, η ξεδινα πανω σε τυχον κατοικιδια