retrofan
RetroMasteR
- Joined
- 14 Δεκ 2009
- Μηνύματα
- 1.228
- Αντιδράσεις
- 410
Μέσα στο καλοκαίρι έκανα ένα ντου στο πατάρι και στην αποθήκη του πατρικού και ξέθαψα κούτες από παιδικά και σχολικά βιβλία. Οι κάδοι ανακύκλωσης χόρτασαν, ιδίως από τα σχολικά. Το βιβλίο αριθμητικής της Δ΄ δημοτικού και γεωγραφίας της Ε΄ δεν μου γεννά κανένα τρυφερό συναίσθημα και δεν βρίσκω τον λόγο να πιάνει χώρο. Μάζεψα όμως πολλά αγαπημένα παραμύθια και προσπάθησα να τα πασάρω ενθουσιασμένη στον υιό.
Έφαγα μεγάλη ήττα. "Μα δεν είναι πολύ ωραία αυτή η ζωγραφιά;" "Όχι μαμά!" "Μα να μην διαβάσουμε την Ηλιογέννητη;" "Όχι μαμάα!" "Θέλεις να δούμε αυτή την ιστορία που μιλάει για κάτι παιδιά που ανακαλύπτουν στον κήπο τους αγάλματα; Δεν είναι φοβερόοοο ν' ανακαλύπτεις στον κήπο σου αγάλματα;" "Όχι μαμάαα!" "Και τι θέλεις να διαβάσουμε;" "Πάντως όχι τα δικά σου τα παλιά".
Από τρεις ντάνες βιβλία μόνο τα παραμύθια "Άμπρα Κατάμπρα" και οι μυθολογίες της Ζαραμπούκα άντεξαν στο τεστ του χρόνου.
Σκέφτηκα λοιπόν πόσο αλλάζουν τα γούστα από γενιά σε γενιά κι αν αυτό συνέβαινε πάντοτε ή είναι η εποχή μας που προχωράει πιο γρήγορα. Πόσες γενιές μεγάλωσαν άραγε με την Κοκκινοσκουφίτσα και τα Τρία Γουρουνάκια; Θα μεγαλώσουν και τα εγγόνια μας ή τα δισέγγονά μας; Και ο Χάρι Πότερ; Ο καπετάν Βράκας (για τον οποίο τρελαίνεται ο γιος μου κι εγώ το δέχομαι μεν γιατί ας διαβάζει κι ας είναι κι ο Τσελεμεντές, μουτρώνω δε με την καφρίλα του);
Κατέληξα ότι τελικά υπάρχουν τρεις κατηγορίες παιδικών βιβλίων:
1. Τα κλασικά. Παραμύθια των Γκριμ, του Άντερσεν, μύθοι του Αισώπου, βασικές ιστορίες από μυθολογίες, Ιούλιος Βερν, Χάρι Πότερ, Μικρές Κυρίες, μπόλικα κόμικς (Αστερίξ, Μικρός Νικόλας, Μίκυ Μάους). Στα δικά μας η Πηνελόπη Δέλτα (αλλά νομίζω μόνο ο Τρελαντώνης, ο Μάγκας κι ο Καιρός του Βουλγαροκτόνου θα διασωθούν), η Ζωρζ Ζαρή και η Άλκη Ζέη αλλά όχι σ' όλα τους. Σίγουρα κι άλλα που δεν μου 'ρχονται. Μπορεί κάπως να τους φοράμε καινούργια ρούχα, να τους δίνουμε εικονογραφήσεις πιο σύγχρονες, πιο αστείες, να στρογγυλεύουμε αιχμηρές γωνίες που πια δύσκολα γίνονται αποδεκτές. Οι βασικές ιστορίες όμως είναι εκεί, διαχρονικές, να συνεχίζουν την πορεία τους.
2.Τα ρετρό. Κάποια γενιά (μπορεί και περισσότερες) τ' αγάπησαν πολύ. Μετά κάτι άλλαξε στον κόσμο και οι ιστορίες τους ξεπεράστηκαν. Τα παιδιά μας δεν τις καταλαβαίνουν, δεν συγκινούνται. Ίσως λίγοι, οι πιο ρομαντικοί, οι πιο νοσταλγικοί τα ξεχωρίσουν. Η λατρεμένη μου Πολυάννα, οι ιστορίες της Ένιντ Μπλάιτον, ο Ανρί Τρουαγιά (που την "Βιού" του την είχα κάνει φύλλο και φτερό από το πολύ διάβασμα), η Κίρα Σίνου, η Μαυροειδή - Παπαδάκη...
3.Τα ξεπερασμένα. Δεν πείθουν πια κανέναν. Ίσως ούτε κι εμάς όταν τους ρίχνουμε δεύτερη ματιά. Το "Κάποτε στην Ποντικούπολη" που το θυμόμουν με πολύ όμορφα χρώματα, το ξαναδιάβασα κι απόρησα γιατί μ' είχε αγγίξει σαράντα χρόνια πριν. "Ο μικρός περιηγητής" το ίδιο.
Χαϊδεύω τα σκληρά εξώφυλλα από τ' αγαπημένα μου παιδικά βιβλία με τις παλαιϊκές (και αρκετά ρομαντικές) εικονογραφήσεις. Τα είχα κρατήσει για τα παιδιά μου. Τι νόημα έχει να τα κρατάω ακόμα αφού ο γιος μου τ' απαξιώνει; Αν είχα κόρη; Που ίσως ήταν κι αυτή, ως κοριτσάκι, λίγο ονειροπαρμένη; Μήπως να τους δώσε πίστωση χρόνου; Να μείνουν σ' ένα ράφι για τα εγγόνια μου;
Δεύτερο ξεκαθάρισμα. Όχι για τον κάδο ανακύκλωσης αυτή τη φορά. Παιδιά φίλων, η δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου του μικρού. Απομένουν αυτά που ίσως δεήσει να τα εκτιμήσει σε λίγα χρόνια ο γιος μου ή αυτά που δεν θέλω να φύγουν. Τρεις τόμοι από τη σειρά "15", το σκληρόδετο "Ο κόσμος των παραμυθιών", η "Βιού", η μυθολογία των αδελφών Στεφανίδη και κάποια ακόμα. Τα δικά μου ρετρό
Έφαγα μεγάλη ήττα. "Μα δεν είναι πολύ ωραία αυτή η ζωγραφιά;" "Όχι μαμά!" "Μα να μην διαβάσουμε την Ηλιογέννητη;" "Όχι μαμάα!" "Θέλεις να δούμε αυτή την ιστορία που μιλάει για κάτι παιδιά που ανακαλύπτουν στον κήπο τους αγάλματα; Δεν είναι φοβερόοοο ν' ανακαλύπτεις στον κήπο σου αγάλματα;" "Όχι μαμάαα!" "Και τι θέλεις να διαβάσουμε;" "Πάντως όχι τα δικά σου τα παλιά".
Από τρεις ντάνες βιβλία μόνο τα παραμύθια "Άμπρα Κατάμπρα" και οι μυθολογίες της Ζαραμπούκα άντεξαν στο τεστ του χρόνου.
Σκέφτηκα λοιπόν πόσο αλλάζουν τα γούστα από γενιά σε γενιά κι αν αυτό συνέβαινε πάντοτε ή είναι η εποχή μας που προχωράει πιο γρήγορα. Πόσες γενιές μεγάλωσαν άραγε με την Κοκκινοσκουφίτσα και τα Τρία Γουρουνάκια; Θα μεγαλώσουν και τα εγγόνια μας ή τα δισέγγονά μας; Και ο Χάρι Πότερ; Ο καπετάν Βράκας (για τον οποίο τρελαίνεται ο γιος μου κι εγώ το δέχομαι μεν γιατί ας διαβάζει κι ας είναι κι ο Τσελεμεντές, μουτρώνω δε με την καφρίλα του);
Κατέληξα ότι τελικά υπάρχουν τρεις κατηγορίες παιδικών βιβλίων:
1. Τα κλασικά. Παραμύθια των Γκριμ, του Άντερσεν, μύθοι του Αισώπου, βασικές ιστορίες από μυθολογίες, Ιούλιος Βερν, Χάρι Πότερ, Μικρές Κυρίες, μπόλικα κόμικς (Αστερίξ, Μικρός Νικόλας, Μίκυ Μάους). Στα δικά μας η Πηνελόπη Δέλτα (αλλά νομίζω μόνο ο Τρελαντώνης, ο Μάγκας κι ο Καιρός του Βουλγαροκτόνου θα διασωθούν), η Ζωρζ Ζαρή και η Άλκη Ζέη αλλά όχι σ' όλα τους. Σίγουρα κι άλλα που δεν μου 'ρχονται. Μπορεί κάπως να τους φοράμε καινούργια ρούχα, να τους δίνουμε εικονογραφήσεις πιο σύγχρονες, πιο αστείες, να στρογγυλεύουμε αιχμηρές γωνίες που πια δύσκολα γίνονται αποδεκτές. Οι βασικές ιστορίες όμως είναι εκεί, διαχρονικές, να συνεχίζουν την πορεία τους.
2.Τα ρετρό. Κάποια γενιά (μπορεί και περισσότερες) τ' αγάπησαν πολύ. Μετά κάτι άλλαξε στον κόσμο και οι ιστορίες τους ξεπεράστηκαν. Τα παιδιά μας δεν τις καταλαβαίνουν, δεν συγκινούνται. Ίσως λίγοι, οι πιο ρομαντικοί, οι πιο νοσταλγικοί τα ξεχωρίσουν. Η λατρεμένη μου Πολυάννα, οι ιστορίες της Ένιντ Μπλάιτον, ο Ανρί Τρουαγιά (που την "Βιού" του την είχα κάνει φύλλο και φτερό από το πολύ διάβασμα), η Κίρα Σίνου, η Μαυροειδή - Παπαδάκη...
3.Τα ξεπερασμένα. Δεν πείθουν πια κανέναν. Ίσως ούτε κι εμάς όταν τους ρίχνουμε δεύτερη ματιά. Το "Κάποτε στην Ποντικούπολη" που το θυμόμουν με πολύ όμορφα χρώματα, το ξαναδιάβασα κι απόρησα γιατί μ' είχε αγγίξει σαράντα χρόνια πριν. "Ο μικρός περιηγητής" το ίδιο.
Χαϊδεύω τα σκληρά εξώφυλλα από τ' αγαπημένα μου παιδικά βιβλία με τις παλαιϊκές (και αρκετά ρομαντικές) εικονογραφήσεις. Τα είχα κρατήσει για τα παιδιά μου. Τι νόημα έχει να τα κρατάω ακόμα αφού ο γιος μου τ' απαξιώνει; Αν είχα κόρη; Που ίσως ήταν κι αυτή, ως κοριτσάκι, λίγο ονειροπαρμένη; Μήπως να τους δώσε πίστωση χρόνου; Να μείνουν σ' ένα ράφι για τα εγγόνια μου;
Δεύτερο ξεκαθάρισμα. Όχι για τον κάδο ανακύκλωσης αυτή τη φορά. Παιδιά φίλων, η δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου του μικρού. Απομένουν αυτά που ίσως δεήσει να τα εκτιμήσει σε λίγα χρόνια ο γιος μου ή αυτά που δεν θέλω να φύγουν. Τρεις τόμοι από τη σειρά "15", το σκληρόδετο "Ο κόσμος των παραμυθιών", η "Βιού", η μυθολογία των αδελφών Στεφανίδη και κάποια ακόμα. Τα δικά μου ρετρό
