Περιμένοντας στη στάση για το λεωφορείο στο σχόλασμα

[BETTY BOOP]

Ως λύτρωση ερχόταν το σχόλασμα με τον ήχο του κουδουνιού στο τέλος μιας κουραστικής μέρας στο σχολείο. Η αυλή γέμιζε γρήγορα από παιδιά που έφευγαν και επέστρεφαν στο σπίτι.

Πολλά παιδιά επέστρεφαν με το αστικό λεωφορείο και πολύ ήθελα να είμαι στη θέση τους, να γυρίζω μόνη με συγκοινωνία στο σπίτι. Στο Λύκειο...έκανα το μεγάλο βήμα...για ανεξαρτησία και γύριζα μόνη μου στο σπίτι με το λεωφορείο. Μου άρεσε να πηγαίνω στη στάση (αλλά δεν μου άρεσε καθόλου όταν καθυστερούσε το λεωφορείο ή όταν έβρεχε!). Πολλές φορές μέχρι να φτάσω στο σπίτι έπαιρνα καμιά λιχουδιά από περίπτερο (γαριδάκια, σοκολάτα κλπ.) ή από φούρνο...Επειδή έπαιρνα δύο λεωφορεία, μια φορά άργησε το ένα και πήγα μέχρι το σημείο που έπαιρνα το άλλο λεωφορείο, με τα πόδια (...μισή ώρα δρόμος!)...

 

[RIO]

Το τεχνικό Λύκειο που πήγαινα, ήταν αρκετά μακριά από το σπίτι μου και έτσι αναγκαζόμουν τις περισσότερες φορές να παίρνω λεωφορείο. Πονεμένη ιστορία. Πολλές φορές αργούσε μέχρι και 25 λεπτά! Και άντε με καλό καιρό ήταν κάπως υποφερτή η κατάσταση, αλλά με παγωνιά και χιονόνερο η αναμονή γινόταν μαρτυρική.

Μάλιστα η στάση δεν ήταν και στο καλύτερο σημείο και πολλές φορές εκεί που περιμέναμε, ερχόντουσαν διάφοροι ναρκομανείς και μεθυσμένοι και μας έλεγαν τα δικά τους. Άλλες φορές απηυδισμένοι, αποφασίζαμε να γυρίσουμε με τα πόδια και αφού απομακρυνόμασταν αρκετά μέτρα από την στάση, βλέπαμε από μακριά, να έρχεται το αστικό ( νόμος του Μέρφυ που λένε). Ακολουθούσε κατοστάρι στο τρέξιμο και έντονες κινήσεις των χεριών προς τον οδηγό, για να το προλάβουμε. . Επίσης λόγω της καθυστέρησης, αυτό θα ήταν σχεδόν πάντα ασφυκτικά γεμάτο, ενώ μερικές φορές οι οδηγοί δεν σταματούσαν ( όχι μόνο επειδή είχε πολύ κόσμο, αλλά και λόγω του ότι οι περισσότεροι μαθητές δεν χτύπαγαν εισιτήριο ) και μας άφηναν να περιμένουμε το επόμενο... :rant:

 

[Λορένα]

Στο δικο μας γυμνασιο-λυκειο.. το 80% των παιδιων, επεστρεφε στα χωρια τους με λεωφορεια (στο δημοτικο μας ειχε φαει ο ποδαροδρομος.. 4 χιλ. πανε-ελα). Ειχαμε και ταυτοτητα ελευθερης προσβασης που μας την εβγαζε το σχολειο (απο το υπουργειο δηλ) και γινοταν ελεγχος σε καθε διαδρομη απο τον ελεγκτη)

Το Κτελ της κωμοπολης που ηταν το σχολειο, ηταν στο κεντρο της, και εμεις.. ειχαμε 45 διαθεσιμα λεπτα μεχρι την αναχωρηση

Ευκαιρια για βολτα στην πολη.. η οποια 4 μερες την βδομαδα ηταν μια νεκρη πολη αλλα την 5η ζωντανευε απο την λαικη που γινοταν, μιας και μαζευοταν ολα τα χωρια, αλλα.. μεγαλους

Στα πρωτα χρονια του σχολειου, ημασταν ντροπαλα (ειδικα τα κοριτσια) και την βγαζαμε στην σταση ολη την ωρα. Χωριζομασταν σε μεγαλες περιοχες (το πεζοδρομιο μπροστα απο τα διαφορα μαγαζια δηλ) αναλογα με το χωριο που πηγαινε ο καθενας, και σε πηγαδακια στην καθε περιοχη. Κατι γυραδικα και σουπερ μαρκετ που ηταν ακριβως διπλα.. τα τιμουσαμε δεοντως, μιας και ηταν η ωρα του φαγητου (αλλα και αυτα.. υπολογιζαν σε μας).

Τοτε τιμουσαμε και τα μερεντακια σε σχημα καρδουλας που κυκλοφορουσαν τοτε. Ηταν το πιο φθηνο που μπορουσες να αγορασεις (20 δρχ)

Ζηλεια, για οποιον αγοραζε σαντουιτς με απ'ολα (100-150 δρχ νομιζω, ). Οι περισσοτεροι σπανια ξοδευομασταν σε κατι τοσο ακριβο, αφου λιγο αργοτερα θα ημασταν σπιτι, και οταν το ιδιο το χαρτζιλικι ηταν τοσο και λιγοτερο.

Λιγακι βασανιστικα περναγαν οι αποκριες για οποιον δεν αντεχε τα δυναμιτακια και τους αφρους, μιας μακρια απο τον ελεγχο του σχολειου και μαζεμενοι ολοι, ημασταν ευκολος στοχος απο τους πλακατζηδες. Και το καλοκαιρι με το μπουγελωμα.

Ηταν ενα μεγαλο διαλλειμμα.. απαλαγμενο απο το αγχος του επομενου μαθηματος. Τα γελια και οι κουβεντες συνεχιζοταν και μεσα στο λεωφορειο, και οταν φταναμε στο χωριο.. αρκετοι ειχαν και μια αποσταση εως το σπιτι.. παλι σε παρεες.

Στο λυκειο.. ξεθαρρεψαμε. Βεβαια ανοιξαν εκει γυρω, κατι υπογεια με ηλεκτρονικα, κατι στυλ ντισκοτεκ (σκοταδι, μες το καταμεσημερο), οπου πηγαιναν τα ζευγαρακια, και ηταν το πιο τολμηρο που μερος που μπορουσες να πας εκεινη την εποχη, και κρυφα απο τους γονεις (υπολογιζες να μην σε καρφωσουν και οι αλλοι βεβαια).

Ολους αυτους.. συνηθως τους μαζευαμε με φωνες οταν ερχοταν η ωρα της αναχωρησης, με τα λεωφορεια να περιμενουν τους καθυστερημενους.

Η ωρα αυτη..ειναι αρρηκτα δεμενη με τα σχολικα μου χρονια