Οι γκαζιέρες ήταν αρκετά μεγαλύτερες από αυτά τα εργαλειάκια των φωτογραφιών. Μπορούσε να μπει ολόκληρη κατσαρόλα επάνω (υπήρχαν διάφορα μεγέθη, βέβαια). Αυτές που θυμάμαι εγώ είχαν μια κυκλική σχάρα πάνω στην οποία έμπαινε η κατσαρόλα για περισσότερη ευστάθεια.
Η διαφορά καμινέτου - γκαζιέρας ήταν ότι το καμινέτο είχε φυτίλι στο οποίο σκαρφάλωνε το καύσιμο μόνο του. Η (πολύ μεγαλύτερη) γκαζιέρα είχε αντλία που τρομπάριζες και ανέβαζε το καύσιμο και το διοχέτευε σε μικρές τρύπες. Κάτι που δημιουργούσε προβλήματα όταν βούλωνε ήταν ένα πράμα που λεγόταν "μπεκ", ίσως το κατά ΦΖΠ1 "ακροφύσιο". Επειδή ήμασταν μικροί, δεν μας άφηναν οι γονείς μας να χρησιμοποιούμε γκαζιέρες, απλώς τις βλέπαμε, κι έτσι δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Αλλά θυμάμαι πως όταν παρά το τρομπάρισμα και τα παρακάλια η γκαζιέρα αρνιόταν να ανάψει η διάγνωση ήταν "βούλωσε το μπεκ"
Πρόλαβα πολλά μη ηλεκτρικά, κυρίως στο χωριό του πατέρα μου αλλά και σε ένα μικρό νησί στο οποίο πηγαίναμε το καλοκαίρι για μπάνια όταν ήμουν μικρός. Νησί μεν, αλλά πηγαίναμε με το φορτηγό που έκανε τη συγκοινωνία
(και όχι, δεν ήταν η Λευκάδα ούτε η Εύβοια... στον Αμβρακικό ήταν)
Το πρώτο μας ψυγείο ήταν πάγου. Δεν το θυμάμαι στο σπίτι μας, αλλά όταν πήραμε το πρώτο ηλεκτρικο (ΠΙΤΣΟΣ, μεγέθους σχεδόν ίδιου με την κατάψυξη του τωρινού μου, αλλά σκυλί) το δώσαμε σε μία θεία μου και το θυμάμαι στο σπίτι της.
Στο χωριό του πατέρα μου θυμάμαι το σίδερο με κάρβουνα (το λέγανε "βαποράκι"), το "φανάρι" στο οποίο έβαζαν φαγητά και τα κρεμούσαν για να εμποδίζουν την πρόσβαση σε μυίγες και ποντίκια και το πετρογκάζ στο οποίο μαγείρευαν. Και στάμνες για κρύο νερό. Εϊχαν όμως τρεχούμενο νερό με βρύσες στο σπίτι τους, οπότε οι στάμνες ήταν για να δροσίζουν το νερό (εξατμιζόταν σιγά-σιγά από τους πόρους). Περιέργως δεν θυμάμαι λάμπες πετρελαίου αν και σίγουρα θα είχαν. Θυμάμαι όμως φακούς με μπαταρίες που τους χρησιμοποιούσαν όταν βγαίνανε έξω τη νύχτα, μια που δεν υπήρχαν φώτα στους δρόμους (υπήρχαν όμως χιλιάδες αστέρια που τώρα έχουν χαθεί από τον ουρανό). Και φούρνο με ξύλα στην αυλή.
Κάθε βδομάδα ερχόταν ένας "κινηματογράφος". Ένα αυτοκίνητο με μηχάνημα προβολής και γεννήτρια για να το τροφοδοτεί, και στο καφενείο του χωριού βάζανε καρέκλες και το μετατρέπανε σε σινεμά. Άντε τώρα ν' ακούσεις τα κλαψουρίσματα της Μάρθας Βούρτση πάνω από το θόρυβο της σαραβαλιασμένης γεννήτριας. Το αυτοκίνητο είχε τρεις ρόδες, αλλά με τη μονή ρόδα πίσω.
Λάμπες πετρελαίου θυμάμαι πολύ καλά στο νησάκι των διακοπών μας. Καθώς και τα πολύ ακριβότερα (αγορά αλλά και λειτουργία) και γυαλιστερό "λουξ". Βρήκα μια φωτό αλλά μου μοιάζει μεταγενέστερο μοντέλο.
Το λουξ έπαιρνε πετρέλαιο και είχε τρομπίτσα, όπως οι γκαζιέρες. Το φυτίλι του ήταν ένα σακκουλάκι από αμίαντο (ίσως να είχε και κάποιες προσμίξεις, σκέφτεται ο χημικός μέσα μου, για να δίνει το σωστό φάσμα) και φώτιζε με ένα εκτυφλωτικό άσπρο φως
Νερό στο νησάκι παίρναμε από το πέτρινο πηγάδι στο κέντρο του μοναδικού χωριού. Δεν ήταν μαγγανοπήγαδο, τους κουβάδες τους βγάζαμε τραβώντας τους με σκοινιά που, έπειτα από ποιος ξέρει πόσες δεκαετίες χρήσης, είχαν χαράξει λεία βαθειά αυλάκια στο φιλιατρό του πηγαδιού. Όταν είχα λίγο μεγαλώσει και ήθελα να κάνω επίδειξη προσπαθούσα να ανεβάσω τον κουβά απλώς τραβώντας το σκοινί χωρίς να το ακουμπάω στο χείλος για υποστήριγμα. Όταν ο κουβάς κατά λάθος έμενε μέσα στο πηγάδι (συνήθως λυνόταν ο κόμπος του σκοινιού αλλά κάποτε έσπαγε το σκοινί σε φθαρμένο σημείο) ερχόταν κάποιος με τσιγκέλι που προσπαθούσε να τον ψαρέψει. Δεν το κατάφερναν πάντα. Ποιος ξέρει πόσοι κουβάδες περιμένουν τους αρχαιολόγους του μέλλοντος οι οποίοι θα συμπεράνουν ότι το πηγάδι ήταν ιερό και οι πιστοί έριχναν μέσα κουβάδες για να καλοπιάσουν τα πνεύματα να μη στερέψει το νερό
Αλλά ραπτομηχανή Singer (ποδοκίνητη όχι χειροκίνητη) είχαμε στο σπίτι μας μέχρι μεγάλος που ήμουνα. Όταν έφυγα για την Αμερική τη χρησιμοποιούσαν ακόμη οι δικοί μου. Αποστρατεύτηκε όχι γιατί γέρασε εκείνη (ήταν ακόμη γυαλιστερή και φροντισμένη) αλλά γιατί γέρασαν οι γονείς μου και δεν μπορούσαν να τη χρησιμοποιούν πια.
