...μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο Γιαννάκηηηηηης! Ο Γιαννάκης λοιπόν μια μέρα, πέταξε την παλιά του τετράγωνη τηλεόραση, που έμοιαζε και με μπαούλο και αγόρασε μία καινούρια, λεπτή, σούπερ ντούπερ, πανοραμική και μεγάλη "πλάσμα" TV. Μετά ακολούθησε ο Κωστάκης, ο Γιωργάκης, η Αννούλα και σιγά σιγά όλη η γειτονιά, πετώντας τις παλιές της τηλεοράσεις, μπήκε στην νέα, χάι ντεφινίσιον, εποχή, που λένε.
Όλες αυτές οι καινούριες τηλεοράσεις, όμως, είχαν ένα ελάττωμα: Έδειχναν τα πάντα χορταστικά μεγάλα, αλλά τους ανθρώπους τους έδειχναν όλους χοντρούς, τριάντα κιλά παχύτερους τουλάχιστον, τους κύκλους τους έδειχναν σαν ελλείψεις, τα παραλληλόγραμμα σαν τετράγωνα και άλλα πολλά παρόμοια, αλλά ποιος νοιαζόταν, αφού "έτσι" τα δείχνουν όλες οι σύγχρονες οθόνες!
Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών; Το πλήκτρο "wide" του τηλεχειριστηρίου, που ήταν μονίμως στο on! Βλέπετε τα τηλεοπτικά προγράμματα της πτωχής ψωροκώσταινας, δεν είχαν αναβαθμιστεί και μετέδιδαν το σήμα τους στο φορμάτ 4:3, το οποίο όμως άφηνε δύο ενοχλητικές μπάρες δεξιά και αριστερά της οθόνης. Ω, αγανάκτηση!
"Τόσα λεφτά δώσαμε για την καινούρια τη ρημάδα και να τα βλέπουμε μισά;"
Πάτα-πάτα, λοιπόν, στο τηλεχειριστήριο, πατήθηκε και αυτό το κουμπάκι, που έλεγε "16:9" και νααααά μια οθονάρα, να βλέπουμε, να καμαρώνουμε!
Συμπέρασμα: Άσε την ανάλυση εκεί που είναι. Ο χώρος που παίζεις δεν μικραίνει, ο χώρος που παίζεις, απλώς, δεν ξεχειλώνει και να είσαι πολύ χαρούμενος, για το γεγονός αυτό! Τα παλιά παιχνίδια, είχαν σχεδιαστεί, με γνώμονα τις αναλύσεις, που έχουν λόγο 4:3 και προβάλλοντας τα σε μία σύγχρονη οθόνη 16:9, φυσικά και δεν θα τη γεμίσουν όλη και έτσι πρέπει να κάνουν, εκτός αν κάπου, κρύβεται κάποια επιλογή, ονόματι "wide screen". Το ξεχείλωμα που σκέφτεσαι να επιβάλεις για να "γεμίσεις" την οθόνη σου, δεν θα σου προσφέρει περισσότερη "πληροφορία", δεν θα σου προσφέρει τίποτα γενικώς, εκτός από μεγάλη παραμόρφωση της εικόνας του παιχνιδιού που παίζεις.
Φιλικά...