Πως ήταν οι ρετρό κακοί;

[αριαδνη]

Ειχαν κάποια χαρακτηριστικά διαφορετικά από τους σύγχρονους κακούς σε ταινίες και σήριαλ;

Μια διαφορά που εντοπίζω είναι πως ήταν πραγματικά κακοί, σημερα είναι πιο γκρίζα τα πραγματα και δεν διαχωρίσεις τον καλό και τον κακό :sealed: ήταν πιο διαφοροποιημένα τα πράγματα παλια, ή ησουν κακός ή δεν ήσουν/ Ας πάρουμε για παράδειγμα το krull, το πλάσμα εκεινο είναι απόλυτα κακο, δεν εχει τιποτα το συμπαθητικό, καμια δικαιολογία για ότι κάνει. Πάμε στον μερντοκ του μακ, είναι σατανικος και πανέξυπνος τον φοβομουν μικρη λόγω του τρομερου μυαλου του και εδώ βρισκω άλλη μια διαφορα, η ρετρο κακοι στηριζονταν στο μυαλο τους και όχι τοσο στην σωματικη τους δύναμη. Αν υπάρχει κάποιος ''συμπαθητικός ρετρο κακός'' παιδια καταθέστετο

 

[Thor]

Αυτό εξαρτάται από την ταινία. Και σε παλιότερες ταινίες υπήρχαν διφορούμενοι κακοί (όπως πχ το τέρας του Φρανκενστάιν στις ταινίες της Universal, δεν είναι κακό κατά βάθος, αρχικά παρεξηγούνται οι προθέσεις του και τελικά τα αποτελέσματα των πράξεών του είναι αρνητικά), ο πληροφοριοδότης (1935) του Τζον Φορντ (ερμηνευμένος από τον Βίκτωρ μακ Λάγκλεν) ή ο αντίστοιχος Απόκληρος της κοινωνίας (1947) του Κάρολ Ριντ (Τζέιμς Μέισον) ακόμα και οι διάφοροι γκάνγκστερ που ερμήνευσε την δεκαετία του 30 κυρίως ο Τζέιμς Κάγκνεϊ, ο παιδεραστής ουσιαστικά Χέρμπερτ Χέρμπερτ (ξανά ο Τζέιμς Μέισον) από την Λολίτα (1963) του Κιούμπρικ ο δολοφόνος παιδιών που ερμήνευσε ο Πίτερ Λορέ στο Μ (Ο δράκος του Ντίσελντορφ, 1931) του Φριτς Λανγκ

 

[αριαδνη]

Thor, δεν ειχα προσεξει πως υπήρχαν και διφορούμενοι ρετρο κακοι, γιατι εμεις σαν παιδια, όλοι μαζί μιλούσαμε απαξιωτικά για τον εκάστωτε ''κακο'' και δεν θέλαμε καθόλου να του μοιασουμε πχ Ελίζα από την κάντυ, ξεκάθαρα πράγματα. Επίσης σημερα ο κακος εχει πάντα συμμαχο την μαγεια, καλα και ο καλός θα μου πειτε αλλα παλια ηταν και θεμα μηχανορραφιων και δολοπλοκιας, χρειαζονταν και η φαια ουσία

 

[stratos84]

Όταν λέμε "κακοί" εννοούμε τους "αντιπάλους" του πρωταγωνιστή; Πχ τον εκάστοτε αντίπαλο του Τζέημς Μποντ ή τους "αντιήρωες"; Όπως για παράδειγμα τους πρωταγωνιστές στις ταινίες "Νικίτα" και "Ο επαγγελματίας", οι οποίοι ναι μεν ήταν πρωταγωνιστές, είχαν τη συμπάθεια του θεατή αλλά δεν ήταν και τα πιο ηθικά στοιχεία.

 

[αριαδνη]

Να σου πω πως δεν εχω δει Τζειμς ποντ-μα ο ηρωας τις πιο πολλές φορες είναι καλός πχ ο Ρομπεν των δασων που αντιμάχεται τον σερ γκαι η αλλιως γκισμποντ η ο καρατε κιντ που αντιμάχεται τον επιθετικο δασκαλο του καρατε που πιστευει στην πυγμη και μονο. Στην Νικιτα ο κακος είναι πάλι διφορούμενο προσωπο :xm:

 

[stratos84]

Να σου πω πως δεν εχω δει Τζειμς ποντ-μα ο ηρωας τις πιο πολλές φορες είναι καλός πχ ο Ρομπεν των δασων που αντιμάχεται τον σερ γκαι η αλλιως γκισμποντ η ο καρατε κιντ που αντιμάχεται τον επιθετικο δασκαλο του καρατε που πιστευει στην πυγμη και μονο. Στην Νικιτα ο κακος είναι πάλι διφορούμενο προσωπο :xm:

Στο παράδειγμα με τον Τζέημς Μποντ, εννοούσα την οποιαδήποτε ταινία όπου υπάρχει ο καλός και ηθικός ήρωας που πολεμάει το απόλυτο κακό. Που ξεχωρίζουν ποια είναι η κάθε μια από τις 2 πλευρές και δεν δίνεται κανένα περιθώριο συμπάθειας προς τους κακούς

 

[αριαδνη]

Στρατο απλα κανουμε αναφορα σε ρετρο κακους διφορούμενους και μη και τους συγκρίνουμε με τους συγχρονους

 

[perlastar]

Εμένα παλιά υπήρχαν κακοί που μου έβγαζαν σεβασμό και δεν μπορούσα να τους μισήσω, αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι αντικειμενικό ή δική μου ιδιαιτερότητα, επειδή μου άρεσαν πολύ οι συγκεκριμένοι στους ρόλους τους. Τέτοιοι κακοί ας πούμε είναι o Lee Van Cleef από το Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος, τον οποίον θαύμαζα για τον μετρημένο χαρακτήρα και τις ικανότητες, ο Paul Naschy που και κακούς να έπαιζε μου έβγαζε μία περίεργη συμπάθεια, επειδή αποτελούσε τραγική φιγούρα, ο Cristopher Lee επίσης, που ενώ του πήγαιναν γάντι αυτοί οι ρόλοι κι έπαιζε πολύ πειστικά πάντα τον κακό, και πάλι δεν μπορούσα να τον μισήσω εντελώς. Θυμήθηκα επίσης τον Nicholson ως Τζόκερ, που πάλι δεν μπορώ να τον μισήσω. Προσωπικά νομίζω ότι αυτό το διφορούμενο που λες Αριάδνη, το συναντούσαμε κυρίως στους παλιούς κακούς, και αποτελούσε δείγμα πολύ καλού ηθοποιού, καθώς δεν είναι καθόλου εύκολο να προκαλέσεις ανάμεικτα συναισθήματα ενώ είσαι κακός. Στις μέρες μας δεν το βλέπω και τόσο αυτό και νομίζω ότι οι κακοί είναι πιο απόλυτοι.

 

[αριαδνη]

Εγω βλέπω επίσης πως οι συγχρονοι κακοι χρησιμοποιουν πολλά τρικς η μαγεια και όχι το μυαλο τους όπως οι παλοιο