......ο Γιάννης Βογιατζής γεννήθηκε το 1927 στο Αιτωλικό, αλλά την παιδική και εφηβική του ηλικία την πέρασε σε διάφορες πόλεις επειδή ο πατέρας του ήταν δικαστικός και η οικογένειά του τον ακολουθούσε στις μεταθέσεις του. Έτσι, ο Γιάννης Βογιατζής έζησε ως παιδί στο Αλιβέρι της Εύβοιας, στα Λεχώνια της Μαγνησίας και στο Πλωμάρι της Λέσβου. Στο Αλιβέρι είδε για πρώτη φορά θέατρο από τον θίασο Παλαιολόγου, ενώ ο δάσκαλός του τού έδωσε τον πρώτο του ρόλο: τραγουδούσε "Μηχανικός θέλω να γίνω/αυτό πολύ με συγκινεί./Μα αν πάλι σέκος απομείνω/αν με πλακώσει η μηχανή;"...
στον Ταχυδρόμο το 2010 ανέφερε δυο περιστατικά που έμειναν στη μνήμη του από εκείνη την περίοδο. Το πρώτο ήταν μια αντιστασιακή εκδήλωση μαθητών γυμνασίου της Κέρκυρα που τραγουδούσαν τον Εθνικό Ύμνο και φώναζαν "Κάτω οι Ιταλοί" ώσπου τους διέλυσαν οι Ιταλοί κλωτσώντας τους (ο Βογιατζής σώθηκε μπαίνοντας τυχαία σε ένα σπίτι, τους ιδιοκτήτες του οποίου ευχαριστούσε συγκινημένος χρόνια αργότερα όταν επισκέφτηκε με θίασο το νησί). Το δεύτερο περιστατικό ήταν το κάψιμο του Δημοτικού Θεάτρου της Κέρκυρας στη διάρκεια ενός γερμανικού βομβαρδισμού το 1943. Ο πατέρας του Βογιατζή του έλεγε να τρέξουν στο καταφύγιο για να σωθούν, αλλά εκείνος κοιτούσε με δέος το φριχτό θέαμα της καταστροφής.
Ίσως είχε ήδη αποφασίσει ότι θα γίνει ηθοποιός, για αυτό και τον σημάδεψε η καταστροφή του θέατρου.Ο πατέρας του διαφωνούσε βέβαια με την επιλογή αυτή (για πολλά χρόνια αρνούνταν να παραδεχτεί ότι ο Γιάννης Βογιατζής ήταν γιος του όταν τον ρωτούσαν--αρνούνταν επίσης να παραδεχτεί ότι ήταν συγγενής του και ο τραγουδιστής Γιάννης Βογιατζής) αλλά η μητέρα του ήταν σύμμαχός του. Ο Βογιατζής είχε είδωλο τον Δημήτρη Χορν. Θυμάται ότι μια μέρα πήγε και του είπε: "αν κάνω για το θέατρο, θα γίνω ηθοποιός. Αν δεν κάνω, πάλι θα γίνω." Ο Χορν του απάντησε: "Κάνεις!" και ο Βογιατζής πήγε στη σχολή. Φοίτησε πάντως και στην Ανωτάτη Εμπορική.
Ήμουν σίγουρη ότι ήταν πολύ μικρή όταν τον έχασε, όντως κατά τη διάρκεια της Κατοχής, αφού ήταν πολιτικός, φίλος των Γερμανών και για πολιτικούς λόγους δολοφονήθηκε. Για τον πατέρα της Τζένης θυμάμαι ότι είχα διαβάσει ότι ξανασυναντήθηκαν όταν γέννησε το γιό της μόνο, ότι πήγε σπίτι τους, άφησε χρήματα για το μωρό κι έφυγε χωρίς πάλι να κάτσει να μιλήσουν. Μα πραγματικά, τι ανόητη νοοτροπία που είχαν οι γονείς για το επάγγελμα του ηθοποιού, και μάλιστα μέχρι πολύ αργά, νομίζω μέχρι και τα 80's. Kαι ακόμα πιό αργά για μερικούς, όπως στη δική μου περίπτωση. Συμπάσχω λοιπόν όλους τους ηθοποιούς μας που πέρασαν τέτοιες συγκρούσεις, γιατί κάπως έτσι έγινε και με μένα. Από μικρή το πρώτο επάγγελμα που με τραβούσε σαν μαγνήτης ήταν η ηθοποιία, οι καθηγητές επίσης με παρότρυναν να το ακολουθήσω γιατί είχαν δει ότι μου ταιριάζει, αλλά δεν με άφησαν με τίποτα οι γονείς μου.
Όπως είπες, ερασιτεχνικά έχω ασχοληθεί και περιμένω πότε θα έχω χρόνο για να ασχοληθώ περισσότερο. Από το τίποτα κάτι είναι κι αυτό...
