Λίγα λόγια: Από τον τίτλο, νομίζω ότι αρκετοί καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για το έργο από το οποίο προέρχεται η ταινία "Μία τρελή τρελή σαραντάρα". Το έργο γράφτηκε από τον Αλέκο Σακελλάριο και τον Χρήστο Γιαννακόπουλο και παρουσιάστηκε αρχικά το 1960 με πρωταγωνίστρια τη Μαίρη Αρώνη
Περιγραφή: Χρειάζεται; Απλώς αν θέλετε να το ακούσετε φανταστείτε το σε μορφή θεάτρου και δίχως τον σπιρτόζικο τόνο και αυθορμητισμούς της Ρένας Βλαχοπούλου
Ηθοποιοί: Αλίκη Ζωγράφου (Ειρήνη), Γιάννης Λιακάκος (Ανδρέας), Νίκη Μακρή (Τούλα), Βίλμα Κύρου (Καίτη), Γιάννης Γκιωνάκης (Ορέστης), Θεαννώ Ιωαννίδου (Αιμιλία), Γιώργος Πάλλης (φωνή εκφωνητή), Πάνος Βέλιας (Νάσος), Δώρα Φύτιζα (Ρίτα), Γιώργος Χριστοφιλάκης (Τζώρτζης), Γιώργος Μοσχίδης (ναύαρχος). Και η Τζένη; Η Μαίρη Αρώνη
Εντύπωση: Κατά καιρούς διάφορα έργα γίνονται ταινίες και αντίστροφα ή διασκευάζονται για το ραδιόφωνο ή τηλεταινίες κλπ πολύ συχνά με διαφορετικούς ηθοποιούς σε διαφορετικές περιόδους τόσο που αναρωτιέσαι: Πότε ωφελούν οι συγκρίσεις; Έγώ προσωπικά πέφτω σε αυτή τη διαδικασία όταν σε ένα έργο κρατούν μόνο τον τίτλο και την πολύ βασική του δομή και κατά τα άλλα του αλλάζουν τα φώτα βάζοντας μέσα ότι τους κατέβει πολλές φορές σύχρονες ιδέες για να τραβήξουν τον κόσμο (άπειιρα τα παραδείγματα στον Χόλυγουντ)
Για το Σαράντα και... πιστεύω δεν υπάρχει λόγος. Παρότι όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας την ταινία, ας μην ξεχνάμε την ιδιοσυγκρσία κάθε ατόμου. Η Αρώνη ήταν βγαλμένη από το θέατρο, μαθημένη σε συγκρατημένο τρόπο ερμηνείας. Η Ρένα ήταν αυτό που θα λέγαμε άνθρωπος-σίφουνας. Εγώ χάρηκα που συμμετείχε η πρώτη διδάξασα εν πρώτοις για να καταλάβω το πως ήταν δομημένο το πρωτότυπο κείμενο και για ιστορικούς λόγους ερμηνείας. Αρκετά σημεία είναι ίδια ή παρόμοια αλλά προφανώς σε ένα πιο δραματικό τόνου που κατά τη γνώμη μου κάτι τέτοιο άρμοζε στο θέατρο. Και κάποια σχόλια για τους άλλους. Έχω μόνο κάποιες αντιρρήσεις για την επιλογή του Γκιωνάκη για τον ρόλο του Ορέστη, που θεωρώ ότι ταίριαζε περισσότερο στο σουλούπι του Γιάννη Μιχαλόπουλου. Κατά τα άλλα χάρηκα διότι το έργο ήταν η πρώτη μου επαφή με τη Θεαννώ Ιωαννίδου και τη Βίλμα Κύρου, δύο προσωπικότητες με ελάχιστη/άγνωστη κινηματογραφική παρουσία. Σημειωτέον ότι το έργο ηχογραφήθηκε το 1970, την ημερομηνία προβολής της ταινίας. Σύμπτωση;
Αν επιθυμείτε να το ακούσετε, πατήστε "Σαράντα και... Σακελλάριος-Γιαννακόπουλος" και επιλέξτε το βίντεο όπου έχει ένα απαλόχρωμο φόντο με τον τίτλο του έργου
Καλή ακρόαση
Περιγραφή: Χρειάζεται; Απλώς αν θέλετε να το ακούσετε φανταστείτε το σε μορφή θεάτρου και δίχως τον σπιρτόζικο τόνο και αυθορμητισμούς της Ρένας Βλαχοπούλου
Ηθοποιοί: Αλίκη Ζωγράφου (Ειρήνη), Γιάννης Λιακάκος (Ανδρέας), Νίκη Μακρή (Τούλα), Βίλμα Κύρου (Καίτη), Γιάννης Γκιωνάκης (Ορέστης), Θεαννώ Ιωαννίδου (Αιμιλία), Γιώργος Πάλλης (φωνή εκφωνητή), Πάνος Βέλιας (Νάσος), Δώρα Φύτιζα (Ρίτα), Γιώργος Χριστοφιλάκης (Τζώρτζης), Γιώργος Μοσχίδης (ναύαρχος). Και η Τζένη; Η Μαίρη Αρώνη
Εντύπωση: Κατά καιρούς διάφορα έργα γίνονται ταινίες και αντίστροφα ή διασκευάζονται για το ραδιόφωνο ή τηλεταινίες κλπ πολύ συχνά με διαφορετικούς ηθοποιούς σε διαφορετικές περιόδους τόσο που αναρωτιέσαι: Πότε ωφελούν οι συγκρίσεις; Έγώ προσωπικά πέφτω σε αυτή τη διαδικασία όταν σε ένα έργο κρατούν μόνο τον τίτλο και την πολύ βασική του δομή και κατά τα άλλα του αλλάζουν τα φώτα βάζοντας μέσα ότι τους κατέβει πολλές φορές σύχρονες ιδέες για να τραβήξουν τον κόσμο (άπειιρα τα παραδείγματα στον Χόλυγουντ)
Για το Σαράντα και... πιστεύω δεν υπάρχει λόγος. Παρότι όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας την ταινία, ας μην ξεχνάμε την ιδιοσυγκρσία κάθε ατόμου. Η Αρώνη ήταν βγαλμένη από το θέατρο, μαθημένη σε συγκρατημένο τρόπο ερμηνείας. Η Ρένα ήταν αυτό που θα λέγαμε άνθρωπος-σίφουνας. Εγώ χάρηκα που συμμετείχε η πρώτη διδάξασα εν πρώτοις για να καταλάβω το πως ήταν δομημένο το πρωτότυπο κείμενο και για ιστορικούς λόγους ερμηνείας. Αρκετά σημεία είναι ίδια ή παρόμοια αλλά προφανώς σε ένα πιο δραματικό τόνου που κατά τη γνώμη μου κάτι τέτοιο άρμοζε στο θέατρο. Και κάποια σχόλια για τους άλλους. Έχω μόνο κάποιες αντιρρήσεις για την επιλογή του Γκιωνάκη για τον ρόλο του Ορέστη, που θεωρώ ότι ταίριαζε περισσότερο στο σουλούπι του Γιάννη Μιχαλόπουλου. Κατά τα άλλα χάρηκα διότι το έργο ήταν η πρώτη μου επαφή με τη Θεαννώ Ιωαννίδου και τη Βίλμα Κύρου, δύο προσωπικότητες με ελάχιστη/άγνωστη κινηματογραφική παρουσία. Σημειωτέον ότι το έργο ηχογραφήθηκε το 1970, την ημερομηνία προβολής της ταινίας. Σύμπτωση;
Αν επιθυμείτε να το ακούσετε, πατήστε "Σαράντα και... Σακελλάριος-Γιαννακόπουλος" και επιλέξτε το βίντεο όπου έχει ένα απαλόχρωμο φόντο με τον τίτλο του έργου
Καλή ακρόαση
Τελευταία επεξεργασία: