Στην Αθήνα τη νύχτα (δεκαετία 70)

[krios]

Το κέντρο της Αθήνας τη νύχτα με γοήτευε για πολλά πολλά χρόνια (μέχρι πριν μια δεκαετία). Ίσως επειδή τη μέρα είχε άπειρο κόσμο ενώ το βράδυ όχι. Ίσως επειδή έλειπε η τρέλα της βιασύνης, του θορύβου και των πολλών αυτοκινήτων. Έχω μια πολύ αγαπημένη εικόνα στο μυαλό μου από μια βραδιά στην Αθήνα. Τριών χρονών και θα πήγαινα για πρώτη φορά στο κέντρο βράδυ. Μαγεμένη από την διαδρομή ως την Ιπποκράτους, μαγεμένη από τις εικόνες που περνούσαν γρήγορα μπροστά μου, γεμάτες κιτρινόασπρο φως από τις επιγραφές των καταστημάτων και των θεάτρων που ήταν φτιαγμένες από νέον και αναβόσβηναν ρυθμικά. Ήταν ένα ''ταξίδι'' καταπληκτικό που με οδήγησε σε ένα ρετιρέ με κούνια στο μπαλκόνι!!! και μπαρ στο σαλόνι!!! Για πρώτη φορά έβλεπα την Αθήνα από τόσο ψηλά, μια Αθήνα ζωγραφιά, μαύρος καμβάς με λευκά φωτάκια. Στα μάτια ενός μικρού παιδιού εύκολα γίνονται όλα μαγικά. Αργότερα πήγαμε προς την αγορά, ήταν αργά κι όμως η αγορά ήταν ανοιχτή. Η οδός Αθηνάς έσφυζε από κόσμο. Χαρούμενο, χαμογελαστό κόσμο. Και μια Ομόνοια απίθανη, πανέμορφη, ζωντανή. Την επόμενη φορά θα πηγαίναμε με το τραίνο, το ξύλινο τραίνο που έτριζε αλλά ήταν υπέροχο.

Στην ταινία ''Η Αθήνα τη νύχτα'' (1962) στα λεπτά 0.03.14 έως 0.04.54 ίσως βρείτε στις αρχικές εικόνες λίγη από την αίσθηση που προσπάθησα να μοιραστώ μαζί σας.

Σημείωση: Το νέον αντικαταστάθηκε (όχι πλήρως φυσικά, υπάρχουν ακόμα επιγραφές) από το φθορισμό λόγω κυρίως της επικινδυνότητάς του για έκρηξη και πρόκληση πυρκαϊάς.

 

[Bambinella]

Τι ομορφα που ειναι ολα αυτα που μοιραστηκες μαζι μας και να' ξερες ποσο σε νιωθω!

Εχω κι εγω χαραγμενες στο νου και την καρδια μου καποιες αγαπημενες εικονες της Αθηνας απο τα πρωτα χρονια της ζωης μου.

Ειναι καποιες διαδρομες με αυτοκινητο που εκανα μαζι με τους γονεις μου και καποιους φιλους μας. Δε θυμαμαι σχεδον καθολου που πηγαιναμε καθε φορα. Το μονο που θυμαμαι ειναι...."βιτρινες και φωτα, χαρουμενη νοτα" οπως λεει και το τραγουδι. Και φυσικα, το ποσο εκστασιασμενη με αφηναν ολα αυτα!

Μια φορα θυμαμαι ομως, καταληξαμε σε μια κοσμικη ταβερνα. Οι γονεις μου, ενα φιλικο μας ζευγαρι κι εγω. Πρεπει να ημουν τεσσαρων - πεντε χρονων.

Καποια στιγμη εγινε κληρωση με λαχνους και δωρο μια κουτα σοκολατες. Οχι σοκολατες γνωστες απο αυτες που ηξερα, αλλα μια μαρκα παντελως αγνωστη.

Οι γονεις μου αγορασαν κι αυτοι λαχνους και επειδη εγω ημουν η μικροτερη μεσα στο κεντρο εκεινη τη στιγμη, οι υπευθυνοι της κληρωσης εβαλαν εμενα να τραβηξω τον τυχερο λαχνο.

Δεν κερδισαμε εμεις, αλλα ενα ηλικιωμενο ζευγαρι που καθοταν στο διπλανο τραπεζι. Με ευχαριστησαν, με ρωτησαν πως με λενε, μιλησαν λιγακι μαζι μου και τελος η γυναικα εβγαλε απο την κουτα καμια δεκαρια σοκολατες και μου τις εδωσε.

Εγω τις πηρα ολο χαρα και της ειπα: "Ευχαριστω πολυ! Να ερθετε και σπιτι μας να σας κανουμε το τραπεζι. Θα σας εχουμε φακες!"

Επειδη τοτε αυτο ηταν το αγαπημενο μου φαγητο, θεωρησα με την παιδικη μου αφελεια οτι ηταν και το καλυτερο εδεσμα για την παραθεση ενος γευματος!

Αυτη ηταν και η πιο αγαπημενη μου απο οσες νυχτερινες περιπλανησεις εκανα στην Αθηνα τα πρωτα παιδικα μου χρονια.

 

[krios]

.......και να' ξερες ποσο σε νιωθω!

Δεν είχα καμία αμφιβολία περί τούτου. Όσο για τις φακές τι να πω; Είναι να το έχει ο άνθρωπος από μικρός το να είναι ευγνώμων! Είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα. Και δυστυχώς πολύ μα πάρα πολύ σπάνιο.